نگاهی به نخستین تماس تصویری در نیم قرن پیش [تماشا کنید]

تماس تصویری یکی از کاربردی ترین شیوه‌های تماس است و حالا در دوران کرونا مردم اهمیت آن را بیشتر درک می‌کنند. به کمک تماس تصویری برقراری ارتباط با دوستان و نزدیکان آسان شده و خلاء ملاقات‌های حضوری تا حد زیادی پر شده است. برنامه‌هایی مثل واتساپ و اسکایپ روی میلیون‌ها گوشی نصب شده و گپ ویدیویی را آسان تر کرده است. برقراری تماس ویدیویی در گذشته اصلا ساده نبوده و فناوری برای رسیدن به اسکایپ و Zoom مسیری طولانی را طی کرده است.

۵۰ سال قبل در چنین روزی اولین تماس تصویری تجاری بین «Peter Flaherty»، شهردار شهر «پیتسبرگ» و «John Harper» مدیرعامل شرکت «آلکوا» (Alcoa) بوسیله تلفن تصویری Picturephone Mod II انجام شد. این دستگاه سال ۱۹۷۰ توسط شرکت AT&T به بازار عرضه شد و اولین تلفن تصویری بود که مردم می‌توانستند از آن در خانه یا محل کار استفاده کنند.

داستان برقراری اولین تماس ویدیویی به قبل از دهه ۷۰ میلادی باز می‌گردد و ایده آن همزمان با ظهور تلفن و سینما از حدود صد سال قبل از دهه ۷۰ شکل گرفت. البته پیشرفت کند فناوری اجازه محقق شدن چنین رویایی را تا نیمه دوم دهه ۲۰ میلادی نداد. سیستم‌های مداربسته آن زمان شامل یک دوربین و تلویزیون می‌شدند که بوسیله سیم کشی به سیستمی مشابه در یک مکان دیگر وصل شده و تماس تصویری را ممکن می‌کردند.

در دهه ۳۰ میلادی شرکت AT&T توسعه سیستمی را آغاز کرد که اجازه استریم ویدیو از طریق شبکه تلفن را می‌داد و دیگر نیازی به کابل کشی مخصوص نبود. این شرکت نمونه اولیه تلفن تصویری خود را در نمایشگاه جهانی سال ۱۹۳۹ به معرض نمایش گذاشت. این شرکت سال ۱۹۶۴ تلفن تصویری Picturephone Mod I را به بازار عرضه کرد و باجه‌های آن را در شهرهای نیویورک، واشنگتن و شیکاگو نصب کرد.

همانند دیگر سیستم‌های مدار بسته آن زمان، تماس گیرنده و مخاطب برای برقراری تماس با تلفن Mod I باید زمان مشخصی را برای تماس معین کرده و وقت رزرو می‌کردند. تماس گرفتن با این وسیله بسیار گران بود به طوری که انجام یک تماس سه دقیقه‌ای حدود ۱۳۳ دلار با نرخ امروز تمام می‌شد. مردم از این وسیله استقبال نکردند و باجه‌های آن پس از مدت زمان کوتاهی بسته شدند.

با کوچک شدن دوربین‌ها و پیشرفت‌هایی که در زمینه فشرده سازی سیگنال‌ها، بردهای سوییچ تلفن و مدارها صورت گرفت، شرکت AT&T توانست تلفن تصویری Picturephone Mod II را برای مصارف خانگی و ادارات تولید کند. این دستگاه نمایشگر ۵.۵ در ۵ اینچی سیاه و سفید با رزولوشن بسیار پایین و دوربین ۰.۸ مگاپیکسلی داشت.

زیر دوربین این محصول یک آینه قرار گرفته که کاربر می‌توانست با چرخاندن آن دستان یا اسناد روی میز را به مخاطب نشان دهد و در حقیقت نوعی قابلیت اشتراک تصویر امروزی به شمار می‌رفت. کاربران برای استفاده از این وسیله باید ماهانه ۱۶۰ دلار پرداخت می‌کردند که با نرخ امروز می‌شود حدود ۱۰۹۲ دلار در ماه. البته کاربر می‌توانست به مدت ۳۰ دقیقه با مخاطب تماس تصویری انجام دهد که مدت زمان تقریباً زیادی بود.

از Mod II نیز استقبال بالایی نشد و تا سال ۱۹۷۳ تنها حدود ۴۵۰ عدد از این وسیله مورد استفاده قرار می‌گرفت، این در حالیست که شرکت سازنده پیش بینی کرده بود تا سال ۱۹۷۵ حدود ۱۰۰ هزار دستگاه Picturephone در شبکه‌های این شرکت فعال باشند.

شرکت AT&T بین دهه ۵۰ تا ۷۰ میلادی حدود نیم میلیارد دلار برای تحقیق و توسعه در زمینه تلفن تصویری هزینه کرد و تا دهه ۹۰ میلادی برای موفقیت Picturephone تلاش کرد. اما هزینه بالا، تقاضای کم و عدم تمایل مردم آن زمان به دیده شدن حین تماس‌ به شکست این محصول منجر شدند.

حالا میلیاردها نفر از مردم دنیا با موبایل و تبلت در تنها چند ثانیه با مخاطبی که در آن سوی کره زمین قرار گرفته تماس تصویری انجام می‌دهند. Mod II به محصول انقلابی شرکت AT&T تبدیل نشد، اما دستاورد مهمی در پیشبرد فناوری تماس تصویری بود.