آیا الگوریتم‌ سرویس‌های استریم محتوا واقعا به صنعت فیلم آسیب می‌زند؟

او در مقاله خود می‌نویسد «محتوا اکنون به عبارتی تجاری برای تمام تصاویر متحرک تبدیل شده است: یک فیلم از دیوید لین، ویدیوی یک گربه، یک تبلیغ تلویزیونی، دنباله یک فیلم ابرقهرمانی و یک اپیزود از یک سریال». اما آیا ترسیم چنین تصویری از شرایط کنونی منصفانه است؟ کارمی اطمینان ندارد. او می‌گوید: «برخلاف آنچه این کمپانی‌ها نشان می‌دهند، همواره دخالت انسانی وجود دارد». او در عوض به تمام ماجرا به چشم «نبردی میان دربانان قدیمی و جدید هنر و فرهنگ» نگاه می‌کند.

«روند گزینش همواره پشت صحنه انجام شده و هیچوقت منطق پشت تصمیماتی که برای تولید و توزیع هنر و فرهنگ گرفته می‌شود واضح نبوده است»

او توضیح می‌دهد که «روند گزینش همواره پشت صحنه انجام شده و هیچوقت منطق پشت تصمیماتی که برای تولید و توزیع هنر و فرهنگ گرفته می‌شود واضح نبوده است».

برای مثال سیستم رده‌بندی سنی اتحادیه موشن پیکچر آمریکا (MPAA) را در نظر بگیرید. در مستندی به نام This Film is Not Yet Rated که سال ۲۰۰۶ منتشر شد، به توصیف این پرداخته می‌شود که چطور رده‌بندی سنی بر روند توزیع فیلم‌ها تاثیر می‌گذارد و ضمنا این اتهام مطرح می‌شود که استودیوهای غول فیلم‌سازی معمولا رده‌بندی‌های سنی ارفاق‌آمیز دریافت می‌کنند و کمپانی‌های مستقل از چنین مزیتی برخوردار نیستند.

کارمی می‌گوید: «اما اشتباه خواهد بود اگر دربانان قدیمی را با رنگ‌های رمانتیک به تصویر بکشیم و به مقایسه آن‌ها با کمپانی‌های تکنولوژی جدید بپردازیم. در هر دو مورد، داریم درباره انستیتوهایی بسیار قدرتمند صحبت می‌کنیم که حد و مرزهای هنر و فرهنگ را کنترل و مدیریت می‌کنند».

ظهور «Ambient TV»

اما زیرساخت سرویس‌های استریم چطور بر عادات تماشا و گوش سپردن مخاطبان تاثیر می‌گذارد؟

با انتشار لیست «۱۰ محتوای برتر» سال گذشته نت‌فلیکس، موجی از مباحثات به راه افتاد و این لیست حاوی نتایج بسیار غافلگیرکننده‌ای بود که نشان می‌دادند این پلتفرم چه رویکردی در پیش گرفته است.

در مقاله‌ای از خبرگزاری گاردین، وندی سیفرت این سوال را مطرح کرد که چرا ۱۰ محتوای برتر نت‌فلیکس اینقدر احمقانه‌اند و نوشت: «نت‌فلیکس از شاهکارهای تحسین‌شده یا فیلم و سریال‌های تحسین‌شده کسب درآمد نمی‌کند. موفقیت پلتفرم در گرو اینست که مردم زمان بسیار زیادی را در سایت‌شان سپری کنند».

«نت‌فلیکس از شاهکارهای تحسین‌شده کسب درآمد نمی‌کند. موفقیت پلتفرم در گرو اینست که مردم زمان بسیار زیادی را در سایت‌شان سپری کنند»

این به معنای ارائه محتویاتی خاص به هر شخص در هر مود و حصول اطمینان از اینست که او تب مرورگر خود را نمی‌بندد. بنابراین همانطور که ظهور «Ambient TV» نشان داده، تمامیت هنری آنقدرها در اولویت قرار نمی‌گیرد. Ambient TV یکی از ابداعات جدید نت‌فلیکس است که مسیری کاملا تازه را در چگونگی ارائه محتوا در پیش می‌گیرد و دو محدودیت بزرگ را از بین می‌برد.

از یک سو در قدیم شبکه‌های تلویزیونی را داشتیم که برنامه‌های خود را براساس یک زمان‌بندی مشخص پخش می‌کردند. بنابراین مخاطبان کنترلی بر زمان و مکان تماشای محتوا نداشتند. سپس سرویس‌هایی مانند نت‌فلیکس و هولو و آمازون پرایم از راه رسیدند که میلیون‌ها محتوا دارند و انتخاب از میان آن‌ها می‌تواند یک سردرد واقعی برای مخاطب باشد. نت‌فلیکس هر دو مشکل را حل کرد و به معرفی TV Ambient پرداخت: این اساسا چیزی شبیه به یک کانال تلویزیونی است، اما با این تفاوت که محتوا را بسته به سلایق و تمایلات شما و به صورت پی‌درپی انتخاب و پخش می‌کند.

یکی از مثال‌های این نوآوری، Emily in Paris است که علی‌رغم انتقادات فراوان از آن از سوی منتقدین و کاربران شبکه‌های اجتماعی، باز هم توانست سر از لیست ۱۰ محتوای برتر نت‌فلیکس درآورد. کایل چایکا در مقاله‌ای برای نیویورکر به این ترند تازه پرداخت و نوشت هدف شو «ایجاد پس‌زمینه همدردانه است تا شما به زل زدن به موبایل‌تان ادامه دهید و فیدتان را رفرش کنید - فیدی که روی آن میم‌های مربوط به Emily in Paris و ژانری تازه از ویدیو‌های تیک‌تاکی را خواهید یافت».

بنابراین آیا حق با اسکورسیزی است که می‌گوید سرویس‌های استریم، محتوا را «معمولی‌ترین مخرج موجود» تقلیل می‌دهند؟ تافویل احمد، ژورنالیست و سخنران حوزه مدیا می‌گوید حقیقت اندکی پیچیده‌تر است.

تمرکز فیلم‌سازان بر «به دست آوردن ارقام» به این معناست که گاهی برخی از بهترین سریال‌ها به اندازه کافی پرومد نشده و کنسل می‌شوند

او می‌گوید تمرکز فیلم‌سازان بر «به دست آوردن ارقام» به این معناست که گاهی برخی از بهترین سریال‌ها به اندازه کافی پرومد نشده و کنسل می‌شوند. او می‌گوید «برای مثال سریال OA را روی نت‌فلیکس در نظر بگیرید که منتقدان آن را ستودند اما بعد از دو فصل کنسل شد، به این دلیل که فصل دوم تعداد مخاطبانی به اندازه فصل اول نداشت».

«برخی از بهترین محتویات اورجینال سرویس‌های استریم توجه بسیار کمی می‌بینند و انبوهی از تبلیغات و شهرت نصیب محتوای عمومی‌تر می‌شود که پلتفرم‌ها می‌دادند مردم تماشایشان خواهند کرد. تمام موضوع تبدیل به یک پیش‌گویی خود محقق‌کننده می‌شود».

خود اسکورسیزی هم با اتکا بر نت‌فلیکس برای تامین بودجه فیلم گانگستری Irishman در سال ۲۰۱۹ مستقیما از این رویه سود برد، آن هم بعد از اینکه استودیوهای سنتی حاضر به تامین بودجه آن نشدند. احمد می‌گوید: «می‌توان این بحث را پیش کشید که سرویس‌های استریم با تبلیغ و تامین بودجه برای این پروژه‌ها، دست به آگاهی‌بخشی می‌زنند».

و اگر مسئولیت تا حدی بر دوش سرویس‌های استریم است، نباید انتخاب‌هایی که خود مخاطبان می‌کنند را نیز نادیده گرفت. «الگوریتم‌ها را نمی‌توان به تنهایی بابت اینکه مردم به محتوای کم‌ارزش توجه نشان می‌دهند سرزنش کرد. زیرا برای مثال، در طول سالیان متمادی، مردم همواره محتویاتی که تماشایشان آسان بود را به سریال‌های درام تحسین‌شده در تلویزیون ترجیح داده‌اند». او ظاهرا در میان تمام ماجرا، دلایلی برای خوش‌بین بودن می‌بیند. احمد می‌گوید سرویس‌های استریم تمایل بیشتری به داستان‌سرایی در گستره وسیعی از موضوعات داشته‌اند که کلیشه‌های هالیوود را در هم می‌شکنند.

پس احتمالا در نهایت نتوان تقصیر را به گردن الگوریتم‌های استریمینگ انداخت، بخشی از موضوع گردن خودمان است و بخشی دیگر در ذهنمان ساخته و پرداخته شده.