گزارش جاب ویژن از حقوق ۱۴۰۰: زنان کمتر از مردان در پی افزایش حقوق هستند

گزارش جاب ویژن از میزان حقوق درخواستی کارمندان از کارفرماهای خود نشان می‌دهد که کارمندان در سال ۱۴۰۰ از ۲۵ درصد تا ۵۰ درصد درخواست افزایش حقوق داشته‌اند. این گزارش همچنین نشان می‌دهد که میزان افزایش حقوق توسط زنان به طور کلی از مردان کمتر بوده و همچنین ساکنین پایتخت میزان حقوق بیشتری نسبت به ساکنین سایر شهرها درخواست کرده‌اند.

این گزارش در مورد مزایای شغلی نیز نظر سنجی در بین هزاران کارمند داشته و به این نتیجه رسیده که کارمندان مساله «پاداش» را به هر مزایای شغلی دیگری ترجیح می‌دهند.

همواره با شروع سال جدید بحث میزان حقوق کارمندان در ادارات و شرکت‌ها شدت می‌گیرد و شرایط اقتصادی کنونی نیز کاری کرده که این مساله بیشتر از همیشه چالش برانگیز باشد.

این گزارش اما به اکثر گروه‌های شغلی از جمله تمامی زبان‌های برنامه نویسی، گروه‌های معماری دیجیتال مارکتینگ، مدیران، کارمندان اداری و گرافیست‌ها و... پرداخته و نشان داده که هر یک از این گروه‌های شغلی چه میزان افزایش حقوق درخواست داشته‌اند و در حال حاضر چند درصد از آنها چه میزان مبلغی دریافت می‌کنند. باید خاطرنشان کرد که برای بیشتر رسته‌های شغلی جاب ویژن آمار خود را هم از بین کارمندان شهرهای بزرگ و هم شهرهای کوچک استخراج کرده و می‌تواند راهنمای جامعی برای کارمندان و کارفرمایان در همه شهرهای ایران باشد. برای مطالعه ریز جزییات این گزارش می‌توانید به این لینک مراجعه کنید.

اما آمار کلی که این گزارش نشان می‌دهد زنان ۲۸ درصد افزایش حقوق درخواست داشتند و مردان ۳۳ درصد. بر اساس این گزارش زنانی که به عنوان مثال در سال گذشته ۳.۵ میلیون حقوق ثابت داشتند حالا تقاضای ۴.۵ میلیون حقوق داشته‌اند و مردانی که به عنوان مثال ۴.۵ میلیون حقوق دریافت می‌کردند خواستار حقوق ۶ میلیون تومانی هستند.

گزارش مورد بحث همچنین نشان می‌دهد ساکنین تهران ۳۳ درصد افزایش حقوق خواستند و ساکنین دیگر شهرهای بزرگ (کلانشهرهای کشور) ۲۸ درصد اما از آنسو ساکنین شهرهای کوچک‌تر نیز درخواست افزایش حقوق ۳۱ درصدی داشته‌اند و این مساله نشان می‌دهد که گرانی در همه جای ایران وجود دارد و مختص به ساکنین تهران نیست و فشار اقتصادی در همه جا رخ داده است.

از منظر رتبه بندی در ادارات و شرکت‌ها افرادی که کارشناس ارشد یک سازمان یا شرکت هستند بیشترین میزان افزایش حقوق را با ۳۱ درصد از کارفرمایان مطالبه‌گری کردند. اما از منظر تحصیلات آکادمیک این قشر دیپلم و پایین‌تر از دیپلم بودند که بیشتر درصد افزایش حقوق را می‌خواستند و خواستار یک رشد ۳۷ درصدی در حقوق خود بودند. افرادی با تحصیلات کاردانی ۳۴ درصد افزایش حقوق خواستند و کارمندان دارای لیسانس یک افزایش حقوق ۳۰ درصدی خواسته‌اند. همچنین میزان افزایش حقوق در فارغ التحصیلان دانشگاه‌های دولتی و یا آزاد تفاوتی نداشته و هر دو به طور میانگین درخواست افزایش حقوق ۳۶ درصدی داشته‌اند.

در مورد سابقه کار نیز آمارها متفاوت است و افرادی که بین دو تا پنج سال سابقه کار دارند بیشترین درخواست افزایش حقوق را با رقم ۳۲ درصد داشته‌اند. این افراد کسانی هستند که در مرحله رشد شغلی قرار دارند و سعی در تثبیت جایگاه شغلی و حقوق خود دارند. از آنسو افرادی که سابقه کار کمتری دارند محتاطانه‌تر عمل کرده و به طور میانگین ۳۰ درصد درخواست افزایش حقوق داشته‌اند. کارمندانی که بالای ده سال سابقه کاری دارند نیز ۲۵ درصد افزایش حقوق خواسته‌اند که به نظر می‌رسد با توجه به حقوق بالاترشان نسبت به سایر کارمندان این درصد شکل گرفته باشد.

همه شرکت‌ها و ادارات اعم از دولتی و غیر دولتی یک سری مزایای شغلی برای کارمندان خود در نظر می‌گیرند که برای کارمندان برخی از آنها مهم‌تر از سایر گزینه‌ها است. جاب ویژن در گزارش خود و طی یک نظرسنجی توانسته به مزایای شغلی محبوب بین کارمندان کشور دست پیدا کند و آنها را به این ترتیب معرفی کرده است:

پاداش (با ۷۰ درصد)، بیمه درمان تکمیلی (با ۵۶ درصد)، ساعت کاری منعطف (با ۴۶ درصد)، وام (با ۴۲ درصد) و امکان دورکاری (با۳۵ درصد) در راس خواسته‌های کارمندان قرار دارند. مواردی چون فضای استراحت، امکانات ورزشی، اتاق بازی و پزشک سازمانی نیز کمترین خواسته‌های کارمندان از شرکت است. با نگاهی به این آمار می‌توان دریافت که مساله اقتصادی بزرگترین چالشی است که کارمندان با آن دست و پنجه نرم می‌کنند و مواردی چون پاداش، بیمه تکمیلی و وام به طور مستقیم و غیر مستقیم با هزینه‌های جاری و مسائل مالی سر و کار دارد که هر سه این مورد به عنوان برترین مزایای شغلی انتخاب شده‌اند.

در مورد امکان دورکاری نیز با توجه به شیوع ویروس کرونا این خواسته در بین کارمندان بیشتر و بیشتر شده و دولت نیز به انجام این کار توسط شرکت‌ها و ادارات توصیه‌های فراوانی کرده است. موضوع تاسف برانگیز اینست که مزایای شغلی که مرتبط با رفاه حال اجتماعی و روحی و فیزیکی کارمندان می‌شود حالا برای کارمندان اصلا مهم نیست و این نشان از درگیر بودن بیش از حد کارمندان با مسائل مالی و عدم رفاه آنهاست.