داستان تمدن‌های کیهانی: آیا جهان ما در آزمایشگاه ساخته شده است؟

توسعه فناوری‌های گرانش کوانتومی ممکن است ما را به یک تمدن سطح بالا برساند که قادر به ایجاد یک جهان کوچک است.

بزرگترین راز در مورد تاریخ جهان ما اتفاقی است که قبل از انفجار بزرگ رخ داده است. جهان ما از کجا آمده است؟ نزدیک به یک قرن پیش، «آلبرت اینشتین» به دنبال جایگزین‌های حالت پایدار برای مدل انفجار بزرگ بود، زیرا آغازی در زمان از نظر فلسفی در ذهن او رضایت‌بخش نبود.

اکنون حدس‌های گوناگونی در ادبیات علمی درباره منشاء کیهانی ما وجود دارد. از جمله این ایده‌ که جهان ما از نوسانات خلا پدید آمده است، یا اینکه چرخه‌ای با دوره‌های مکرر انقباض و انبساط است، یا اینکه براساس اصلی آنتروپیک انتخاب شده است. یا حتی مطابق چشم‌انداز نظریه ریسمان چند جهانی – جایی که، همانطور که «آلن گوث» کیهان شناس دانشگاه MIT می‌گوید: «هرچیزی که می‌تواند اتفاق بیفتد ... بی‌نهایت بار اتفاق افتاده است.» - ممکن است جهان ما از فروپاشی ماده در داخل جهان دیگری پدید آمده باشد.

یک احتمال که کمتر مورد بررسی قرار گرفته، این است که جهان ما در آزمایشگاه یک تمدن تکنولوژیکی پیشرفته ایجاد شده است. از آنجایی که جهان ما هندسه‌ای مسطح با انرژی خالص صفر دارد، یک تمدن پیشرفته می‌توانست فناوری را ایجاد کند که از هیچ، یک جهان کوچک را از طریق تونل‌زنی کوانتومی ایجاد کند.

این داستان منشاء احتمالی، مفهوم دینی یک خالق را با مفهوم سکولار گرانش کوانتومی یکی می‌کند. ما تئوری پیش‌بینی کننده‌ای نداریم که دو ستون فیزیک مدرن را ترکیب کند: مکانیک کوانتومی و گرانش. اما تمدن پیشرفته‌تر ممکن است این شاهکار را انجام داده و بر فناوری ایجاد جهان‌های کوچک تسلط داشته باشد. اگر این اتفاق بیفتد، نه تنها می‌تواند منشاء جهان ما را توضیح دهد، بلکه می‌تواند نشان دهد که جهانی مانند جهان ما – که در این تصویر میزبان یک تمدن پیشرفته تکنولوژیکی است که یک جهان تخت جدید را به وجود می‌آورد – مانند یک جهان بیولوژیکی است – سیستمی که طول عمر ماده ژنتیکی خود را در طول نسل‌های مختلف حفظ می‌کند.

اگر چنین است، جهان ما برای وجود ما انتخاب نشده است – همانطور که توسط استدلال متعارف انسان‌شناسی پیشنهاد می‌شود – بلکه به گونه‌ای انتخاب شده است که تمدن‌هایی را به وجود آورد که بسیار پیشرفته‌تر از ما هستند. آن جهان‌های کوچک باهوش‌تر در بلوک کیهانی ما که قادر به توسعه فناوری مورد نیاز برای تولید جهان‌های کوچک‌تر از خود هستند، محرک‌های فرآیند انتخاب داروینی کیهانی هستند – درحالیکه ما هنوز نمی‌توانیم تولد دوباره شرایط کیهانی را که منجر به آنچه توضیح داده شد، فعال کنیم. در توضیح وجود ما، یک راه این است که بگوییم تمدن ما هنوز از نظر کیهانی ناپخته است زیرا ما نمی‌توانیم جهانی را که ما را ساخته است، باز تولید کنیم.

با این چشم‌انداز، سطح تکنولوژی تمدن‌ها را نباید با میزان قدرتی که به دست می‌آورند، اندازه‌گیری کرد – همانطور که مقیاس پیش‌بینی شده در سال 1964 توسط «نیکولای کارداشف» پیشنهاد شد- درعوض باید با توانایی یک تمدن برای بازتولید شرایط اخترفیزیکی که منجر به وجود آن شد، سنجیده شود.

در حال حاضر، ما یک تمدن تکنولوژیکی سطح پایین – درجه C در مقیاس کیهانی – هستیم. زیرا نمی‌توانیم حتی شرایط قابل سکونت در سیاره خود را برای زمان پس مرگ خورشید ایجاد کنیم. حتی بدتر از آن، ممکن است به ما برچسب کلاس D نیز زده شود زیرا ما با بی‌دقتی زیستگاه طبیعی روی زمین را از طریق تغییرات آب و هوا به واسطه فناوری‌های توسعه داده شده، از بین برده‌ایم. تمدن کلاس B می‌تواند شرایط محیط نزدیک خود را طوری تنظیم کند که مستقل از ستاره میزبان خود باشد. تمدنی که در رده A قرار دارد، می‌تواند شرایط کیهانی را که باعث پیدایش آن شده است، بازسازی کند – یعنی یک جهان نوزاد را در آزمایشگاه تولید کند.

دستیابی به تمایز کلاس A با معیارهای فیزیک که ما آن را می‌شناسیم، کاری دشوار است. چالش‌های مرتبط – مانند تولید چگالی بسیار زیاد انرژی تاریک در یک منطقه کوچک – پیش از این در ادبیات علمی مورد بحث قرار گرفته است.

از آنجایی که یک جهان خود تکثیر شونده تنها نیاز به داشتن تمدن واحد کلاس A دارد، رایج‌ترین جهان‌ها آن‌هایی هستند که با کلاس A بسیار فاصله دارند. ارتقا از یک سطح به سطح دیگر نیاز به شرایط ویژه‌ای دارد و اطلاعاتی اضافی در فرآیند داروینی به همراه ندارد.

این احتمال که تمدن ما یک تمدن خاص نیست، نباید ما را غافلگیر کند. وقتی به دانشجویان دانشگاه هاروارد می‌گوییم که نمرات نیمی از آن‌ها کمتر از میانگین کلاس خود است، ناراحت می‌شوند. با این‌حال واقعیت ممکن است این باشد که ما از نظر آماری در مرکز توزیع احتمال حیات هوشمند کیهان قرار داریم – حتی با در نظر گرفتن کشف مشهور بوزون هیگز توسط برخورد دهنده‌های بزرگ هادرون.

ما باید به خودمان اجازه دهیم که با فروتنی از طریق تلسکوپ‌های جدید – همانطور که پروژه گالیله این کار را خواهد کرد – به عالم نگاه کنیم و به دنبال عوالمی کوچک اما باهوش‌تر در بلوک کیهانی باشیم. در غیر این صورت، حیات ما ممکن است پایان خوبی نداشته باشد – مشابه تجربه دایناسورها که بر زمین تسلط داشتند تا زمانی که یک شی از فضا حضور آن‌ها را برای همیشه زیرسوال برد.