همه چیز درباره اورانوس

اورانوس هفتمین سیاره دور از خورشید و سبک‌ترین سیاره در بین غول‌های گازی یا سیارات مشتری‌سان است. سیارات مشتری‌سان مشتری، زحل، اورانوس و نپتون را شامل می‌شود. وقتی اورانوس در روشن‌ترین حالت خود است، با چشم غیر‌مسلح، به سختی، به شکل یک نقطه درخشان دیده می‌شود.

در این مقاله به بررسی تاریخچه کشف و نامگذاری اورانوس می‌پردازیم. می‌بینیم که اورانوس چگونه کشف و نام‌گذرای شد و نام های پیشنهادی دیگری برای این سیاره چه بودند. سپس به بررسی مدار و محور گردش بسیار منحصربه‌فرد و مرموز این غول گازی می‌پردازیم. در ادامه با ساختار داخل سیاره اورانوس و اتمسفر و مگنتوسفر (میدان مغناطیسی) آن آشنا می‌شویم. حلقه‌ها و قمرهای آن را معرفی می‌کنیم و درنهایت می‌بینیم که مأموریت‌های فضایی اورانوس چه بودند و در آینده چه مأموریت‌هایی برای آن پیشنهاد شده‌اند.

اطلاعات اولیه نجومی

سیاره اورانوس سومین سیاره بزرگ منظومه شمسی است.

ویژگی‌ها	مقادیر
جرم (کیلوگرم)	8.681x1025
مساحت سطح کره (کیلومترمربع)	8.116x109
میانگین گرانش در سطح کره (متر بر مجذور ثانیه)	8.87
سرعت فرار (کیلومتر بر ثانیه)	21.3
میانگین فاصله از خورشید (کیلومتر)	2,870,658,000 (19.2 A)
خروج از مرکز	0.047
زاویه با دایره البروج (درجه)	0.77
زاویه محور چرخش با محور عمود بر مدار (درجه)	97.8
طول شبانه روز	17 ساعت و 14 دقیقه
طول سال	84.02 سال زمین
شعاع میانگین (کیلومتر)	25,362±7
میانگین سرعت مداری (کیلومتر بر ثانیه)	6.80
میانگین دمای سطح (درجه سلسیوس)	197.1-
تعداد قمرها	27
تعداد حلقه‌ها	13

تاریخچه

اورانوس مانند سیاره‌های کلاسیک با چشم غیرمسلح قابل مشاهده است. با این حال تعریف سیاره‌های کلاسیک با تعریف امروزی سیاره تفاوت‌های بنیادی دارد. خورشید، ماه، عطارد، زهره، مریخ، مشتری و زحل هفت سیاره کلاسیک هستند. درواقع تعریف امروزی سیاره، ماه و خورشید را از فهرست سیاره‌ها حذف می‌کند. به این ترتیب تنها پنج سیاره در دوران باستان به‌عنوان سیاره شناخته می‌شدند و اورانوس و عطارد، که با چشم غیرمسلح قابل مشاهده هستند، سیاره درنظر گرفته نمی‌شدند.

شواهد مشاهده اورانوس در آسمان شب به قرون پیش از میلاد بازمی‌گردد. با این حال این جسم نورانی هیچ‌گاه به‌عنوان سیاره شناخته نشد. علت این امر این است که سرعت حرکت اورانوس در پس‌زمینه آسمان بسیار کم بود و برخلاف باقی سیاره‌ها درخشش زیادی نداشت.

کشف

با تمام این اوصاف، اورانوس اولین سیاره‌ایست که در سال 1781 میلادی/ 1160 شمسی با کمک تلسکوپ کشف شد.

ویلیام هرشل (William Herschel)، ستاره‌شناسی که اورانوس را کشف کرد در ابتدا فکر می‌کرد که اورانوس یک ستاره سحابی‌دار یا یک دنباله‌دار است. دو سال بعد، این جرم آسمانی به عنوان یک سیاره پذیرفته شد. مشاهدات ستاره‌شناس یوهان الرت بده (Johann Elert Bode) باعث شد که اورانوس سیاره تلقی شود.

ریشه اسم

اورانوس تقریباً تا ۷۰ سال پس از کشف نام رسمی نداشت. ویلیام هرشل سعی کرد به این جرم آسمانی‌ که کشف کرده بود اسم «جئورجیوم سیدوس» یا «ستاره جورج» (Georgium Sidus) را بدهد، بخاطر جرج سوم، پادشاه وقت بریتانیا. اما موفق نشد، زیرا این مبنا خارج از بریتانیا طرفداران زیادی نداشت.

یک نام دیگر که اخترشناسان ابتدا برای اورانوس پیشنهاد کردند «هرشل» بود. آستریا، سیبِل، نپتون، مینِروا، نام های دیگر پیشنهادی برای سیاره اورانوس بودند. همگی این نام‌ها از اساطیر رومی یا یونانی آمده بودند و در سال‌های بعد برای سیاره نپتون و سیارک‌های بیرونی انتخاب شدند.

یوهان الرت بده پیشنهاد کرد که به این سیاره اورانوس بگوییم. اورانوس «Uranus» در یونان باستان خدای آسمان‌هاست. این خدا پدر کرونوس (ساتورن، که نام سیاره زحل از او می‌آید) و پدربزرگ زئوس (ژوپیتر، که نام سیاره مشتری از او می‌آید) است. سیاره اورانوس تنها سیاره‌ایست که اسمش در زبان انگلیسی به صورت مستقیم از اساطیر یونان می‌آید؛ نام باقی سیاره‌ها از اساطیر رومی می‌آید.

مبنای بده برای انتخاب نام اورانوس این بود که نام آن باید با باقی سیارات بیرونی ارتباط داشته باشد. اورانوس (معادل کائِلوس رومی)، پدر کرونوس (معادل ساتورن رومی) است که او نیز پدر زئوس (ژوپیتر در اساطیر رومی) است. به این ترتیب، سیاره ژوپیتر (مشتری) فرزند سیاره ساتورن (زحل) و او نیز فرزند سیاره اورانوس است.

علاوه بر این‌ها، نام دیگر اورانوس، یا درواقع نام مستعار آن، «چشم گاو نر» است که به‌علت زاویه محوری منحصربه‌فرد آن انتخاب شده است. همچنین برخی از مردم آسیای شرقی، ازجمله چینی‌ها، ژاپنی‌ها و کره‌ای‌ها، اورانوس را «ستاره پادشاه آسمان» می‌نامند.

مدار و چرخش

اورانوس هر 84 سال یک دور کامل به دور خورشید می‌چرخد. در سال 2033 میلادی/ 1412 شمسی، سیاره اورانوس سومین دور کامل خود را، بعد از کشف شدنش در سال 1781 میلادی/ 1160 شمسی، به دور خورشید خواهد زد.

فاصله اورانوس از خورشید تقریبا 20 واحد نجومی یا 3 میلیارد کیلومتر است. تفاوت حداقل و حداکثر فاصله اورانوس از خورشید 1.8 واحد نجومی است. شدت نور خورشید با عکس مجذور فاصله تغییر می‌کند و بنابراین شدت نور در اورانوس (در حدود 20 برابر فاصله از خورشید در مقایسه با زمین) حدود 1/400 شدت نور در زمین است.

عناصر مداری سیاره اورانوس برای اولین بار در سال 1783 توسط پیر سیمون لاپلاس محاسبه شد. با گذشت زمان، معلوم شد اختلافاتی بین مدارهای پیش بینی شده و مدارهای مشاهده شده وجود دارد. 

در سال 1841 میلادی/ 1220 شمسی، جان کاوچ آدامز برای اولین بار این فرضیه را مطرح کرد که این تفاوت‌ها ممکن است به دلیل کشش گرانشی سیاره‌ای باشد که نادیده گرفته شده است. در سال 1845 میلادی/ 1224 شمسی، اوربن لو وریه مطالعات مستقل خودش را در مورد مدار اورانوس شروع کرد. در 23 سپتامبر 1846 میلادی/ 1 مهر 1225 شمسی، یوهان گوتفرید سیاره دیگری را کشف کرد که بعدا نپتون نام‌گذاری شد. تقریباً در همان مکانی که لو وریه پیش بینی کرده بود. 

دوره چرخشی قسمت داخلی سیاره اورانوس 17 ساعت و 14 دقیقه است. مانند سیارات غول‌پیکر دیگر، در قسمت بالایی اتمسفر اورانوس بادهای شدیدی در جهت چرخش می‌وزند. در برخی از عرض‌های جغرافیایی، مانند حدود 60 درجه جنوبی، بعضی از قسمت‌های قابل مشاهده جو بسیار سریع‌تر حرکت می‌کنند و چرخش کامل را در کمتر از 14 ساعت انجام می‌دهند.

انحراف محوری

محور چرخش سیاره اورانوس تقریباً با صفحه منظومه شمسی موازی است. انحراف محوری 97.77° اورانوس باعث شده است که تغییرات فصلی اورانوس کاملا با باقی سیارات متفاوت باشد.

در انقلابین (solstice)، یک قطب اورانوس کاملا رو به خورشید است و قطب دیگر کاملا پشت به خورشید است. فقط یک نوار باریک در اطراف استوا یک چرخه سریع روز و شب را تجربه می کند، اما خورشید در پایین افق است. در سمت دیگر مدار اورانوس، جهت قطب‌ها نسبت به خورشید برعکس می‌شود. هر قطب حدود 42 سال به طور مداوم نور خورشید را دریافت می‌کند و بعد از آن 42 سال در تاریکی خواهد بود.

در اعتدالین (Equinox)، خورشید رو به خط استوای اورانوس است و سیاره اورانوس دوره‌ای از چرخه‌های روز و شب مشابه سیارات دیگر را تجربه می‌کند.

یکی از نتایج این جهت‌گیری محوری این است که به‌طور میانگین در طول سال اورانوس، نواحی قطبی اورانوس بیشتر از نواحی استوایی آن انرژی از خورشید دریافت می‌کنند.

با این وجود، اورانوس در استوای خود گرمتر از قطب های خود است. اما علت این امر مشخص نیست. دلیل انحراف محوری غیرعادی اورانوس نیز با قطعیت مشخص نیست. اما حدس معمول این است که در طی به وجود آمدن منظومه شمسی، یک پیش سیاره (Protoplanet) به اندازه زمین به اورانوس برخورد کرده است و باعث شده است که جهت‌گیری این سیاره کج شود.

ویژگی‌های فیزیکی

اورانوس مانند دیگر سیاره‌های بیرون منظومه شمسی یک یک غول گازی است. این سیاره در کنار نپتون درواقع به‌علت دما و ترکیب خود غول‌های یخی (Ice Giants) نام دارند. غول یخی سیاره‌ای گازی است که عناصر عمده تشکیل‌دهنده آن سنگین‌تر از هیدروژن و هلیم باشد.

نتایج جستجوی سیارات فرازمینی نشان می‌دهد که غول‌های یخی درواقع یکی از متداول‌ترین انواع سیاره در کهکشان راه شیری هستند. در نتیجه دانش ما از اورانوس و نپتون در منظومه شمسی خودمان می‌تواند نقشی بزرگ در دانش کلی ما از شکل‌گیری سیارات و منظومه‌ها، و درنهایت حیات، در کیهان داشته باشد.

داخل سیاره اورانوس

جرم اورانوس حدود 14.5 برابر زمین است. و این باعث شده است که اورانوس سبک‌ترین سیاره در بین سیارات غول‌پیکر باشد. قطر این سیاره کمی از نپتون بزرگتر است. با شعاع میانگین 25,362 کیلومتر، پهنای اورانوس چهار برابر زمین است. اگر زمین به اندازه یک سیب بزرگ بود، اورانوس به اندازه یک توپ بسکتبال می‌شد. به این ترتیب، چگالی اورانوس 1.27 گرم بر سانتی‌متر مکعب است، که این یعنی اورانوس بعد از زحل کم‌چگال‌ترین سیاره منظومه شمسی است. این مقدار نشان می‌دهد که این سیاره به طور عمده از یخ‌های مختلف مانند آب، آمونیاک و متان ساخته شده است. جرم کل یخی که در اورانوس موجود است به طور دقیق مشخص نیست، بسته به مدل انتخاب شده، جرم کل یخ‌ها باید بین 9.3 تا 13.5 جرم زمین باشد.

هیدروژن و هلیوم تنها بخش کوچکی از کل جرم را تشکیل می‌دهند که بین 0.5 تا 1.5 جرم زمین است. باقیمانده جرم غیر یخی (0.5 تا 3.7 جرم زمین) از مواد سنگی تشکیل می شود.

مدل استاندارد ساختار داخلی اورانوس از سه بخش تشکیل شده است: یک هسته سنگی ساخته شده از سیلیکات و آلیاژ آهن-نیکل در مرکز، یک گوشته یخی در وسط و یک پوشش گازی بیرونی ساخته شده از هیدروژن و هلیوم. هسته اورانوس نسبتا کوچک است، جرم آن فقط 0.55 جرم زمین و شعاع آن کمتر از 20 درصد اورانوس است. گوشته با حدود 13.4 جرم زمین، بخش عمده آن را تشکیل می‌دهد. و اتمسفر بیرونی نسبتاً ناچیز است، وزنی در حدود 0.5 جرم زمین دارد و تا 20٪ آخر شعاع اورانوس امتداد دارد.

اتمسفر

اگرچه اورانوس هیچ سطح جامد کاملاً مشخصی ندارد، اما بیرونی ترین قسمت پوشش گازی اورانوس که برای سنجش از دور قابل دسترسی است، جو آن نامیده می شود. اتمسفر اورانوس به سه قسمت تقسیم می‌شود: تروپوسفر، استراتوسفر و ترموسفر. اورانوس مزوسفر ندارد.

ترکیب اتمسفر اورانوس با بخش عمده آن متفاوت است و عمدتاً از مولکول هیدروژن و هلیوم تشکیل شده است. سومین عنصر فراوان در جو اورانوس متان است. متان دارای باندهای جذب‌ (absorption bands) بزرگی در بخش مرئی و نزدیک به مادون قرمز نور است. این باعث شده است که اورانوس به رنگ زمردی کبود و فیروزه‌ای روشن باشد.

مگنتوسفر

مشاهدات کاوشگر وویجر نشان داد که میدان مغناطیسی اورانوس عجیب است، هم به این دلیل که از مرکز هندسی آن سرچشمه نمی‌گیرد و هم به این دلیل که بردار این میدان مغناطیسی با محور چرخش سیاره 59 درجه زاویه دارد. در واقع، دوقطبی مغناطیسی به اندازه یک سوم شعاع سیاره از مرکز اورانوس به سمت قطب جنوب جا به جا شده است. این هندسه غیرمعمول باعث بوجود آمدن یک مگنتوسفر بسیار نامتقارن شده است، شدت میدان مغناطیسی روی سطح در نیمکره جنوبی می‌تواند تا 0.1 گاوس باشد، و در نیمکره شمالی می‌تواند به 1.1 گاوس برسد. میدان متوسط در سطح 0.23 گاوس است. در مقایسه، میدان مغناطیسی زمین تقریباً در هر دو قطب قوی است و "استوای مغناطیسی" آن تقریباً موازی با استوای جغرافیایی آن است. گشتاور دوقطبی اورانوس 50 برابر زمین است. به طور کلی، ساختار مگنتوسفر اورانوس با مشتری متفاوت است و بیشتر شبیه ساختار زحل است.

مگنتوسفر اورانوس حاوی ذرات باردار است: عمدتاً پروتون و الکترون، با مقدار کمی یون H2+. بسیاری از این ذرات احتمالاً از ترموسفر نشئت می‌گیرند.

شرایط آب و هوایی اورانوس

در طول موج‌های فرابنفش و مرئی، اتمسفر اورانوس در مقایسه با سیارات غول‌پیکر دیگر، حتی با نپتون که شباهت زیادی به آن دارد، ملایم است. زمانی که وویجر 2 از کنار اورانوس رد شد، در کل ده ویژگی ابری را در سراسر سیاره مشاهده کرد. یک توضیح پیشنهادی برای این کمبود این است که گرمای درونی اورانوس به طور قابل توجهی کمتر از سایر سیارات غول‌پیکر است. کمترین دمای ثبت شده در اورانوس 224- درجه سانتیگراد است که این یعنی اورانوس سردترین سیاره منظومه شمسی است.

بله، اورانوس حلقه دارد

حلقه‌های اورانوس برای اولین بار بعد از حلقه‌های زحل مشاهده شدند. این مشاهدات کشف مهمی بودند، چون به ستاره‌شناسان کمک کرد تا بفهمند که سیارات دیگر نیز ممکن است حلقه داشته باشند و داشتن حلقه ویژگی منحصر به فرد زحل نیست.

اورانوس دو دسته حلقه دارد. بخش حلقه‌های داخلی، که بیشتر از حلقه‌های باریک و تیره تشکیل شده است و بخش حلقه‌های خارجی، از دو حلقه تشکیل شده است که به رنگ روشن هستند. این دو حلقه که یکی آبی و دیگری قرمز است، توسط تلسکوپ فضایی هابل کشف شدند. دانشمندان 13 حلقه شناخته شده در اطراف اورانوس را شناسایی کرده‌اند.

یک مطالعه در سال 2016 میلادی/ 1395 شمسی این ایده را مطرح کرد که حلقه‌های اورانوس، زحل و نپتون ممکن است بقایای سیارات کوتوله پلوتون مانندی باشند که مدت‌ها پیش نزدیک به این سیارات غول‌پیکر بوده‌اند. این سیارات کوتوله در اثر گرانش زیاد سیارات از هم پاشیده شدند و امروزه به صورت حلقه هستند.

اورانوس قمر هم دارد

شعاع پنج قمر بزرگ اورانوس از 240 تا 800 کیلومتر تغییر می‌کند. همه آن‌ها توسط تلسکوپ‌های زمینی کشف شدند. حتی 4 تا از آن‌ها قبل از قرن 20 میلادی مشاهده شدند. ده قمر کوچک داخلی اورانوس در ماموریت وویجر در سال 1985-1986 میلادی/ 1364-1365 شمسی کشف شدند. شعاع آن‌ها بین 10 تا 80 کیلومتر تخمین زده شده است. و آن‌ها در مداری به فاصله 49,800 تا 86,000 کیلومتر از اورانوس به دور آن می‌چرخند.

درونی‌ترین قمر، کوردلیا، درست درون بیرونی‌ترین حلقه‌ها، لامبدا و اپسیلون می‌چرخد. چهار قمر بزرگ - تیتانیا، اوبرون، آمبریل و آریل به ترتیب کاهش اندازه - دارای چگالی 1.4 تا 1.7 گرم در سانتی متر مکعب هستند. آب در حالت یخ در طیف‌های سطحی پنج قمر بزرگ دیده شده است. همچنین این احتمال وجود دارد که در قمرهایی مانند میراندا شاهد اقیانوس‌هایی در زیر سطح پوسته باشیم؛ چیزی مانند قمر انسلادوس زحل.

تصاویر وویجر ۲ از قمرهای اورانوس یکی از عجیب‌ترین مجموعه قمرهای منظومه شمسی را برای ما آشکار کردند. این قمرها اصلاً شبیه به چیزی نبودند که دانشمندان انتظار داشتند ببینند. برای مثال، سطح بسیار ناهموار قمر میراندا برای دهه‌های متمادی اخترشناسان را به‌خود مشغول کرده است. با این وجود، قمرهای اورانوس بسیار کمتر از چیزی که شایسته آن هستند مطالعه شده‌اند و اطلاعات ما از آن‌ها بسیار محدود است.

قمرهای اورانوس براساس شخصیت‌های آثار ویلیام شکسپیر و الکساندر پوپ نام‌گذاری شد‌ه‌اند.

نام قمرهای اورانوس	فاصله میانگین از مرکز اورانوس (کیلومتر)
کوردلیا	49,800
اوفلیا	53,800
بیانکا	59,200
کرسیدا	61,800
دسدمونا	62,700
جولیت	64,400
پورتیا	66,100
روزالیند	69,900
کیوپید	74,392
بلیندا	75,300
پردیتا	76,417
پوک	86,000
مب	97,736
میراندا	129,900
آریل	190,900
آمبریل	266,000
تیتانیا	436,300
اوبرون	583,500
فرانچیسکو	4,276,000
کلیبان	7,231,000
استفانو	8,004,000
ترینکولو	8,504,000
سیکورکس	12,179,000
مارگارت	14,345,000
پروسپرو	16,256,000
ستبوس	17,418,000
فردیناند	20,901,000

ماموریت‌های فضایی

در سال 1986 میلادی/ 1365 شمسی، کاوشگر میان‌سیاره‌ای ناسا، وویجر 2 به اورانوس نزدیک شد. این گذر از کنار اورانوس تنها ماموریت فضایی به اورانوس است و قرار نیست ماموریت دیگری به اورانوس انجام شود. کاوشگر وویجر 1 به اورانوس نرسید چون بررسی کردن قمر زحل، تایتان، مهم‌تر بود. وویجر 2 که در سال 1977 میلادی/ 1356 شمسی به فضا پرتاب شد، در 24 ژانویه 1986 میلادی/ 4 بهمن 1364 شمسی، به نزدیک‌ترین فاصله خود به اورانوس رسید و در فاصله 81500 کیلومتری از ابرهای آن قرار گرفت. قبل از این که سفر خود را به سمت نپتون ادامه دهد.

این فضاپیما ساختار و ترکیبات شیمیایی اتمسفر اورانوس را، از جمله آب و هوای خاصش، مطالعه کرد. اولین تحقیق دقیق از پنج قمر بزرگ اورانوس را انجام داد و 10 قمر جدید را کشف کرد. وویجر 2 همه نه حلقه شناخته شده اورانوس را بررسی کرد و دو حلقه جدید هم کشف کرد. همچنین میدان مغناطیسی اورانوس، ساختار نامنظم آن و شیب آن را مورد مطالعه قرار داد.

شکار اورانوس زمانی که خود و قمرهایش غرق در نور خورشید هستند کار دشواری است. در سال ۲۰۵۰، زمانی که این سیاره در نقطه اعتدال مدار خود قرار می‌گیرد، قطب شمال و بسیاری از قمرهای آن غرق در نور خواهند بود.

این فرصتی بسیار عالی است برای مطالعه نزدیک و دقیق اورانوس و سیاره‌های آن. عمده اطلاعاتی که از این سیاره و قمرهایش داریم، از عبور وویجر ۲ می‌آیند. با این حال، وقتی وویجر ۲ از کنار این سیاره گذشت، نیمی از قمرهای آن تاریک بودند و تنها قطب جنوب این سیاره روشن بود. به بیان دیگر، نقاطی در اورانوس و قمرهای آن وجود دارد که تا به حال هیچ چشم انسانی و رباتیکی موفق به دیدن آن‌ها نشده است. همچنین وویجر ۲ ابزارهای مخصوصی برای بررسی دقیق خصوصیات فیزیکی و شیمیایی این سیاره نداشت.

یکی از مأموریت‌های پیشنهادی ناسا این است که یک فضاپیمای مخصوص اورانوس تا سال ۲۰۵۰ به این سیاره برسد. برای تحقق این هدف، فضاپیمای ناسا باید تا سال ۲۰۳۲ آماده پرتاب شود. این زمان برای هماهنگی مأموریتی به این بزرگی بسیار کم است، اما غیرممکن نخواهد بود. اگر پنجره پرتاب ۲۰۳۲ از دست برود، باید تا سال ۲۰۹۱ برای فرصت بعدی صبر کنیم.

این فضاپیما مجهز به ابزارهایی برای سنجش میدان‌های مغناطیسی و گرانشی خواهد بود. به این ترتیب می‌توان با اطمینان مشخص کرد که آیا برخورد سیاره‌ای بزرگ عامل انحراف محوری اورانوس بوده است یا نه. همچنین می‌توانیم به شناسایی جریان‌های آب احتمالی در این سیاره و قمرهای آن بپردازیم.

در این مقاله دیجیاتو درباره اهداف و موانع مأموریت ناسا به اورانوس بیشتر بخوانید.

امکان زندگی

محیط اورانوس برای زندگی مساعد نیست. دماها، فشارها و مواد سازنده این سیاره محیطی بوجود آورده‌اند که موجودات زنده، آن‌گونه که ما می‌شناسیم، نمی‌توانند با آن سازگار شوند.

جمع‌بندی

در این مقاله دانسته‌های خود را درباره سیاره اورانوس مرور کردیم. دیدیم که اورانوس با این که هزاران سال در دید ما بود، اما نسبتاً به‌تازگی موفق شده‌ایم آن را به‌عنوان یک سیاره به رسمیت بشناسیم. ماجرای نامگذاری و نام های دیگر سیاره اورانوس را خواندیم.

در ادامه مدار و محور چرخش اورانوس به دور خورشید را بررسی کردیم که عجیب‌ترین، مرموزترین و منحصربه‌فردترین محور منظومه شمسی را دارد. دیدیم که اورانوس یک غول گازی است؛ نوعی سیاره که در کهکشان راه شیری به وفور وجود دارد. در نتیجه بررسی ساختار داخل و اتمسفر آن نقشی بزرگ در درک ما از جهان هستی ایفا می‌کند.

با این استدلال، ساختار داخل سیاره اورانوس، اتمسفر، مگنتوسفر (میدان مغناطیسی) و آب و هوای آن را بررسی کردیم. در ادامه به بررسی قمرها و حلقه‌های اورانوس پرداختیم. سپس مأموریت‌های فضایی به مقصد این غول یخی را مرور کردیم.

حقایق جالب درمورد اورانوس

• اورانوس سردترین سیاره در منظومه شمسی است.
• اورانوس در حالی که به پهلوی خود است به دور خورشید می‌گردد.
• یک فصل در قطب اورانوس 42 سال طول می‌کشد.
• در اتمسفر اورانوس یخ وجود دارد.
• برخلاف اکثر سیارات منظومه شمسی، اورانوس در جهت عقربه‌های ساعت می‌چرخد.

سوالات متداول درباره سیاره اورانوس