انتشار جزئیات تازه‌ای درباره یک موجود خون آشام باستانی: هشت بازو و دندانه‌های بی‌شمار

یک موجود خون آشام که ظاهری شبیه ماهی مرکب و هشت‌پا دارد و در دوره ژوراسیک زندگی می‌کرده، سال‌ها قبل در قالب سه فسیل در منطقه‌ای در جنوب شرق فرانسه پیدا شده بود. دانشمندان حالا برای اولین بار با تکنیک‌های تصویرسازی سه بعدی جزئیات خوبی را درباره ساختار بدنی این ابرمکنده باستانی به دست آورده‌اند.

پژوهشگران سال‌ها پیش سه فسیل را در سایت La Voulte-sur-Rhône Lagerstätte در جنوب شرق فرانسه پیدا کردند. این سایت حدود 164 میلیون سال قدمت دارد، یعنی عمر آن به دوره ژوراسیک برمی‌گردد و پر از ارگانیزم‌های مختلف دریایی است. این فسیل‌ها که ظاهرا متعلق به موجودی شکارچی به نام «Vampyronassa rhodanica» هستند، حالا برای تولید مدلی سه بعدی استفاده شده‌اند و ویژگی‌هایی را درباره آناتومی داخلی این حیوان نشان داده‌اند که پیش‌تر دیده نشده بود.

«الیسون رو»، دانشجوی مقطع دکترای مرکز تحقیقات باستان‌شناسی پاریس و نویسنده اصلی مقاله‌ای که در مجله Scientific Reports چاپ شده، می‌گوید: «برای نخستین بار می‌توانیم نشان دهیم که ترکیبی از شاخصه‌های آناتومیک در V. rhodanica وجود دارد که پیش‌تر دیده نشده بود.»

سایت La Voulte-sur-Rhône Lagerstätte از آن جهت اهمیت دارد که گونه‌های جانوری را به شکل سه بعدی در خود ذخیره کرده است، چرا که کشف فسیل سرپایان با بافت‌های نرم به ندرت رخ می‌دهد.

استفاده از پرتو ایکس در بررسی هیولای خون آشام راهگشا شد

بررسی‌های اولیه دانشمندان روی این فسیل‌ها نشان داده بود که V. rhodanica موجودی کوچک شبیه اختاپوس با هشت بازو، اندام‌های مکنده و دندانه‌هایی موسوم به «سیری» است. دانشمندان در آن زمان گفته بودند که هر بازو در هر طرف یک ردیف مکنده دارد و روی آن دندانه‌هایی قرار گرفته است. ولی ساختار دقیق این اندام‌ها مشخص نبود. حالا بررسی مجدد این فسیل‌ها با پرتو ایکس جزئیات جدیدی را درباره اندام‌های داخلی این موجود نشان داده است.

بررسی‌های پرتو ایکس به‌طور خاص به این تیم اجازه داده تا مکنده‌های V. rhodanica را با رزولوشن بالا بازسازی کنند. این مکنده‌ها به لحاظ شکلی شبیه ماهی مرکب خون‌آشام‌ هستند، اما در واقع بزرگ‌تر و پرتعدادتر هستند و با فاصله کمتری کنار یکدیگر قرار گرفته‌اند. دانشمندان از مجموع خصوصیات این حیوان نتیجه گرفته‌اند که V. rhodanica احتمالا شکارهای خود را در آب‌های آزاد به دام می‌انداخته و با استفاده از مکنده‌های بزرگ و بازوهای پیشرفته خود از آن‌ها تغذیه می‌کرده است.

دانشمندان می‌گویند فقدان ساختارهای چسبنده ماهی‌های مرکب خون‌آشام در این موجود می‌تواند گواهی مبنی بر نزدیکی هرچه بیشتر این جاندار باستانی به اختاپوس‌های مدرن باشد، منتها برای تایید این مسئله به مطالعات بیشتری نیاز است.