محققان نوعی باکتری روده را برای شناسایی و نابودسازی سرطان مهندسی کردند

تومورهای سرطانی به شیوه‌های مختلفی می‌توانند از واکنش سیستم ایمنی بدن بگریزند و به همین خاطر درمان این بیماری مسئله‌ای دشوار است. حالا دانشمندان توانسته‌اند یکی از باکتری‌های رایج روده را به‌گونه‌ای مهندسی کنند که قابلیت شناسایی و نابودسازی تومورهای سرطانی از داخل را داشته باشد.

دانشمندان پیش‌تر متوجه شده بودند که برخی باکتری‌ها می‌توانند در داخل تومورها زنده بمانند. حالا پژوهش جدید محققان دانشگاه کلمبیا نشان داده است که با مهندسی ژنتیک می‌توان از این باکتری‌ها برای شناسایی و حذف تومورها به کمک سلول‌های ایمنی استفاده کرد.

یکی از روش‌های گریز تومورها از سیستم ایمنی با جلوگیری از دخالت سلول‌های ایمنی در فرایند کموتاکسی است. سلول‌های ایمنی با کمک همین فرایند تومورها را شناسایی می‌کنند. فرایند کموتاکسی با کمک سیتوکین‌ها انجام می‌شود که پروتئین‌های ریزی با قابلیت اطلاع‌رسانی به سایر سلول‌های ایمنی هستند. یکی از این سیتوکین‌ها با نام کموکین CXCL16 پیش‌تر در تحقیقات برای مقابله با سرطان مؤثر شناخته شده بود، اما انتقال CXCL16 به داخل محیط تومور تاکنون ممکن نشده بود.

محققان در روش جدید مبارزه با سرطان چه کار کرده‌اند؟

حالا دانشمندان با کمک یک گونه مهندسی‌شده از باکتری E. coli که معمولاً در روده پیدا می‌شود، توانسته‌اند راهی برای انجام این کار پیدا کنند. آن‌ها این باکتری را به‌گونه‌ای تغییر دادند تا بتواند به سلول‌های بیمار در بدن حمله کند. پس زمانی که باکتری وارد تومور شد، این قابلیت فعال می‌شود و کافت سلولی رخ می‌دهد.

با کمک کافت سلولی، کموکین CXCL16، سلول‌های T یا همان گلبول‌های سفید را به کار می‌گیرد تا به مبارزه با سرطان بپردازند. دانشمندان در این روش از کموکین دیگری به نام CCL20 هم استفاده می‌کنند که جاذب لنفوسیت‌هاست. لنفوسیت‌ها نوعی گلبول سفید به‌همراه سلول‌های دندریتیک هستند که مسئولیت آغاز پاسخ ایمنی را بر عهده دارند.

محققان می‌گویند ترکیب این دو کموکین اثر درمانی این روش را افزایش می‌دهد و پاسخ ایمنی قدرتمندتری را علیه تومور ایجاد می‌کند که پیش‌تر در دسترس نبود. آزمایش‌های فعلی روی موش‌ها نشان داده است که این درمان علاوه بر تومورهایی که دارو مستقیماً به آن‌ها رسیده است، می‌تواند برای تومورهای دورتر هم مؤثر باشد. به‌علاوه، در این روش باکتری‌ها آسیبی به بافت‌های سالم وارد نمی‌کنند.

پژوهشگران حالا تلاش دارند تا این روش را برای آغاز آزمایش‌های بالینی روی انسان بهبود ببخشند. نتایج تحقیقات آن‌ها در مجله Science Advances منتشر شده است.