تصویر روز ناسا: سحابی هلال؛ یک ابرنواختر احتمالی

«سحابی هلال» چگونه شکل گرفته است؟ این سحابی را که مانند پیله‌ای در فضا به نظر می‌رسد، تقریباً ۲۵۰ هزار سال پیش، ستاره ولف-رایه‌ پرجرم و درخشان مرکزی خود آن ایجاد کرده است.

ستاره‌های ولف-رایه، ستارگانی بسیار پرجرم، تا 20 برابر جرم خورشید، هستند که در مرحله پایانی عمر خود به ابرغول سرخ تبدیل شده و با شدت زیادی مواد و انرژی را به فضای اطراف پرتاب می‌کنند.

در تصویر روز ناسا چه می‌بینیم؟

ستاره مرکزی این سحابی که با نام WR 136 شناخته می‌شود، با فوران بادهای ستاره‌ای قوی، لایه‌های بیرونی خود را به فضا می‌پراکند؛ به‌طوری‌که هر ۱۰ هزار سال، معادل جرم خورشید را به فضای اطراف پرتاب می‌کند.

این بادهای ستاره‌ای با برخورد به گازهای اطراف که از مراحل پیشین زندگی WR 136 باقی مانده‌اند، آنها را فشرده کرده و به‌شکل پوسته‌هایی با ساختار پیچیده درمی‌آورند. این پوسته‌های متراکم به‌دلیل انرژی تابشی بالای ستاره، می‌درخشند و حبابی فضایی را تشکیل می‌دهند که مانند پیله‌‌ای نورانی و عظیم در آسمان دیده می‌شود.

سحابی هلال که با نام رسمی NGC 6888 شناخته می‌شود، در فاصله حدود 4 هزار و 700 سال نوری از ما در صورت فلکی قو (دجاجه) قرار دارد. به گفته دانشمندان، ستاره WR 136 به احتمال زیاد طی یک‌میلیون سال آینده دستخوش انفجار ابرنواختری خواهد شد و ستاره نوترونی یا سیاه‌چاله در مرکز سحابی هلال به‌جا خواهد گذاشت.

ویژگی‌های طیفی WR 136 نشان می‌دهد این ستاره، مانند دیگر ستاره‌های ولف-رایت، مقادیر زیادی از عناصر سنگین مانند کربن، نیتروژن و اکسیژن را به محیط اطراف منتشر می‌کند. این عناصر از طریق انفجارهای ابرنواختری به فضای میان‌ستاره‌ای تزریق می‌شوند و به تولد نسل‌های جدید ستارگان کمک می‌کنند.