امروز در فضا: آزمایش نظریه نسبیت اینشتین با خورشیدگرفتگی کامل

۲۹ می ۱۹۱۹، خورشیدگرفتگی کامل به اثبات نظریه نسبیت عام آلبرت انیشتین کمک کرد.

نظریه انیشتین پیشنهاد کرد که گرانش می‌تواند نور را با انحنای بافت فضا-زمان خم کند. برای اثبات این موضوع، او فکر کرد که نگاه به ستارگان پس‌زمینه‌ای که بسیار نزدیک به خورشید به‌نظر می‌رسند، ایده خوبی است.

این عمل بدون خورشیدگرفتگی کامل ممکن نیست؛ زیرا خورشید بسیار روشن است. در کل، خورشید به‌طور کامل توسط ماه پوشیده‌ شده‌ است، که امکان دیدن ستارگانی که معمولاً در طول روز نامرئی هستند را ممکن می‌کند. براساس نسبیت، به نظر می‌رسد که ستارگان در مکان‌های کمی متفاوت در آسمان قرار دارند.

انیشتین قصد داشت نظریه خود را در طی یک خورشیدگرفتگی کامل در ۲۱ آگوست ۱۹۱۴ آزمایش کند، اما جنگ جهانی اول کمتر از یک ماه قبل شروع شد و کار او را خراب کرد. وقتی آرتور ادینگتون در انگلستان آثار اینشتین را که طی جنگ جهانی اول توسط دولت بی‌طرف هلند از کشور خارج شده بود، مطالعه کرد، حامی اصلی نظریه نسبیت عام او شد.

ادینگتون خود را وقف تبلیغ و نشر آثار اینشتین در میان همکارانش کرد. اما این کار او را راضی نمی‌کرد. این ستاره‌شناس انگلیسی می‌خواست پیش‌بینی انحراف نور را نیز بیازماید.

در خورشیدگرفتگی بعدی که سال ۱۹۱۹ رخ داد، ستاره‌شناس بریتانیایی، آرتور ادینگتون دو سفر مشابه با هیئت اعزامی به آفریقا و برزیل ترتیب داد. آنها موقعیت ستارگان را در نزدیکی خورشید ترسیم کردند تا ببینند آیا به‌نظر می‌رسد که آنها جابه‌جا شده‌اند یا خیر.

تفاوت در موقعیت ستارگان ناچیز بود، اما برای اثبات نظریه انیشتین کافی بود. این کشف مهم، بسیار فراتر از یک پدیده نجومی جالب بود؛ اثبات یکی از پیامدهای نسبیت عام به معنای تأیید نظریه گرانش اینشتین بود.