نتایج پژوهش ۲۰ ساله: کمک به دیگران سرعت زوال شناختی مغز را تا ۲۰ درصد کاهش می‌دهد

در عصری که جوامع به سرعت درحال پیرشدن هستند و اپیدمی تنهایی سلامت روان را تهدید می‌کند، یک پژوهش جدید راهکاری جالب و در دسترس را برای حفظ سلامت مغز پیشنهاد می‌دهد. محققان می‌گویند ارتباطات اجتماعی معنادار و کمک به دیگران فقط یک فضیلت اخلاقی نیست؛ اینها می‌توانند به حفظ سلامت ذهن نیز کمک کنند.

براساس گزارش SciTechDaily، محققان دانشگاه تگزاس و دانشگاه ماساچوست بوستون دریافتند صرف زمان منظم برای کمک به دیگران (خارج از خانه) می‌تواند سرعت زوال شناختی یا افت توانایی‌های ذهنی در بزرگسالان میانسال و مسن را به‌طور قابل توجهی کاهش دهد.

این مطالعه وضعیت بیش از ۳۰ هزار بزرگسال آمریکایی را طی یک دوره ۲۰ ساله دنبال کرد. نتایج نشان داد افرادی که داوطلب می‌شدند یا به صورت غیررسمی به همسایگان، اقوام یا دوستان خود کمک می‌کردند، ۱۵ تا ۲۰ درصد کمتر دچار زوال شناختی مرتبط با افزایش سن شدند. این مزیت در افرادی که حدود دو تا چهار ساعت در هفته را به کمک به دیگران اختصاص می‌دادند، در بیشترین حالت خود بود.

تأثیر کمک به دیگران بر زوال شناختی

«سائه هوانگ هان» (Sae Hwang Han)، استادیار دانشگاه تگزاس و نویسنده اصلی این پژوهش می‌گوید: «اقدامات حمایتی روزمره، چه سازمان‌یافته و چه شخصی، می‌توانند تأثیر شناختی پایداری داشته باشند.» او افزود: «نکته برجسته این بود که مزایای شناختی کمک به دیگران، فقط یک عامل تقویت‌کننده کوتاه‌مدت نبود، بلکه با تعامل پایدار، در طول زمان بیشتر و بیشتر می‌شد. این مزایا هم برای داوطلبی رسمی و هم برای کمک غیررسمی مشهود بود.»

این پژوهش از اولین مطالعاتی است که هر دو جنبه داوطلبی رسمی و اقدامات کمکی غیررسمی را بررسی می‌کند. درحالی‌که حدود یک‌سوم سالمندان آمریکایی در برنامه‌های داوطلبانه رسمی شرکت می‌کنند، بیش از نیمی از آنها به طور معمول از طریق تلاش‌های غیررسمی (مانند رساندن همسایه به مطب دکتر، نگهداری از نوه‌ها، یا کمک در محاسبه مالیات) به دیگران در زندگی خود یاری می‌رسانند.

محققان هشدار می‌دهند: «داده‌های ما نشان می‌دهد که توقف کامل کمک‌رسانی با افت عملکرد شناختی مرتبط است. این مسئله نشان‌دهنده اهمیت درگیر نگه‌داشتن سالمندان در نوعی از فعالیت‌های یاری‌رسانی است.»

این تیم تحقیقاتی دو مکانیسم اصلی را برای این پدیده پیشنهاد می‌کند:

کمک به دیگران به عنوان یک حائل در برابر استرس عمل می‌کند. درکل داوطلب‌شدن اثرات نامطلوب استرس مزمن بر التهاب سیستمیک را خنثی می‌کند. التهاب سیستمیک یک مسیر بیولوژیکی شناخته‌شده است که با افزایش خطر زوال شناختی و زوال عقل ارتباط مستقیم دارد. کمک به دیگران با کاهش این التهاب، به‌طور فیزیکی از مغز محافظت می‌کند.

همچنین اقدامات کمکی، چه رسمی و چه غیررسمی، ذاتاً اجتماعی هستند. این تعاملات، ارتباطات اجتماعی را تقویت می‌کنند که این امر به نوبه خود مزایای روانی، عاطفی و شناختی به همراه دارد. احساس مفیدبودن و تعلق‌داشتن، ابعاد شناختی مغز را تقویت می‌کند و آن را در برابر آسیب‌های ناشی از افزایش سن مقاوم‌تر می‌سازد.

یافته‌های این مطالعه در ژورنال Social Science & Medicine منتشر شده است.