کشف تصادفی درمان طاسی؛ این قند طبیعی می‌تواند باعث رشد مجدد مو ‌شود

محققان به‌طور تصادفی کشف کردند که یک نوع قند طبیعی موجود در بدن انسان می‌تواند با تحریک رگ‌های خونی، باعث رشد مجدد مو شود. آزمایش محققان نشان داد که این روش به اندازه داروی معروف «ماینوکسیدیل» مؤثر بوده است و می‌تواند راهی جدید، ارزان و بدون دارو برای مقابله با طاسی ارثی باشد.

به گزارش Popular Mechanics، طاسی با الگوی ارثی مشکلی است که حدود ۴۰ درصد از جمعیت جهان (هم مردان و هم زنان) را تحت تأثیر قرار می‌دهد. اکنون محققان می‌گویند درمانی جدید برای آن پیدا کرده‌اند: قند. اما نه قندی که می‌خوریم، بلکه یک نوع خاص به نام قند دئوکسی‌ریبوز.

قند برای درمان ریزش مو

این دستاورد حاصل مطالعه‌ای ۸ ساله است که در ابتدا هیچ ارتباطی با ریزش مو نداشت. دانشمندان دانشگاه COMSATS پاکستان درحال تحقیق روی تأثیر این قند در بهبود و ترمیم زخم‌ها در موش‌های آزمایشگاهی بودند. آنها به‌طور کاملاً اتفاقی متوجه شدند که موهای اطراف زخم در موش‌هایی که با این قند درمان شده بودند، بسیار سریع‌تر و ضخیم‌تر از سایر موش‌ها رشد می‌کند.

این مشاهدات مسیر تحقیق را تغییر داد. آنها در مرحله بعد طاسی ناشی از تستوسترون (شایع‌ترین علت طاسی در مردان) را در موش‌های سالم شبیه‌سازی و دوباره مشاهده کردند که دوزهای کوچکی از قند دئوکسی‌ریبوز با تحریک فرایند رگ‌زایی (تشکیل رگ‌های خونی جدید) به‌طور مستقیم باعث تحریک فولیکول‌ها و رشد مجدد مو می‌شود.

قند دئوکسی‌ریبوز یک ماده کاملاً طبیعی است که در بدن همه ما وجود دارد و یکی از اجزای اصلی DNA ما را تشکیل می‌دهد. این پژوهش نشان داد که این بلوک سازنده حیات می‌تواند نقش دوگانه‌ای ایفا کند و با افزایش خون‌رسانی به پوست سر، فولیکول‌های خفته مو را دوباره فعال کند.

نتایج این مطالعه نشان داد که درمان با این قند، از نظر اثربخشی کاملاً با ماینوکسیدیل (ماده فعال در محصولات معروفی مانند روگین) برابری می‌کند. این درحالی است که قند دئوکسی‌ریبوز ماده‌ای ارزان، پایدار و طبیعی است و می‌توان آن را به اشکال مختلفی (مانند ژل یا کرم) برای استفاده موضعی تولید کرد.

البته محققان تأکید می‌کنند که این پژوهش هنوز در مراحل اولیه قرار دارد و برای تأیید نهایی این نتایج و امکان‌سنجی استفاده از آن برای انسان‌ها به تحقیقات و آزمایش‌های بسیار بیشتری نیاز است.

یافته‌های این پژوهش در ژورنال Frontiers in Pharmacology منتشر شده است.