دانشمندان به پیشرفت بزرگی در زمینه ساخت حیات مصنوعی دست یافتند
به گفته محققان، این کشف میتواند جهشی بزرگ در توانایی مهندسی زیستی باشد.
پس از یک دهه تلاش، دانشمندان سرانجام موفق شدند آخرین کروموزوم ژنوم مخمر مصنوعی را ایجاد کنند و به پیشرفت قابلتوجهی در زمینه مهندسی مجدد گونههای حیات در آزمایشگاه دست یابند.
به گزارش نشریه ساینسآلرت، این محققان با سرپرستی تیمی از دانشگاه مککواری استرالیا، از مخمر بهعنوان راهی برای نشاندادن پتانسیل تولید مواد غذایی با مقاومت بالا در برابر شرایطی همچون تغییرات آبوهوایی یا بیماریهای گسترده استفاده کردند.
کشف محققان میتواند مسیر دستیابی به حیات مصنوعی را هموارتر کند
این اولین بار است که ژنوم یوکاریوتی مصنوعی کامل ساخته میشود و این پیشرفت پس از موفقیت با باکتریهای سادهتر به دست آمده است. همچنین این اثبات مفهومی نشان میدهد چگونه دانشمندان میتوانند چیزهای پیچیدهتر، مانند محصولات غذایی، را سنتز کنند.
«ساکی پریتوریوس»، میکروبیولوژیست مولکولی از دانشگاه مککواری، دراینباره میگوید: «این لحظهای برجسته در زیستشناسی مصنوعی است. این آخرین قطعه پازلی است که سالها محققان زیستشناسی مصنوعی را مشغول خود کرده بود.»
البته این پیشرفت به این معنا نیست که دیگر میتوانیم مخمر کاملاً مصنوعی را از ابتدا رشد بدهیم، بلکه بالقوه به این معناست که میتوان سلولهای مخمر زنده را کامل بازطراحی کرد. البته نباید فراموش کرد که این فرایند کار بسیار زیادی میطلبد.
علاوهبراین، دانشمندان باید زمان زیادی صرف اشکالزدایی از کروموزوم مخمر مصنوعی شانزدهم و نهایی خود (به نام SynXVI) بکنند تا ژنوم مطابق میل آنها رفتار کند.
مشکل دیگری که تیم تحقیقاتی توانست بر آن غلبه کند، نشانگرهای ژنتیکی بود که در شناسایی و ردیابی DNA درون ژنوم ایفای نقش میکنند. قراردادن این نشانگرها سر جای درست بسیار مهم است؛ زیرا قرارگرفتن در جای اشتباه میتواند در رفتار سلول اختلال ایجاد کند. انواع ابزارهای ویرایش ژن، مانند ابزارهای مبتنیبر CRISPR، برای شناسایی و رفع مشکلات کروموزومها قابلاستفاده هستند.
پروژه Sc2.0 که این تحقیق بخشی از آن بوده، فقط برای اصلاح محصولات کشاورزی نیست. از همین سازوکار میتوان برای داروها و مواد پایدار نیز استفاده کرد و تولید آنها را بهبود بخشید. گفته میشود دستاورد محققان شبیه جهشی کوانتومی در توانایی مهندسی زیستی بوده است.
نتایج پژوهش حاضر در Nature Communications منتشر شده است.
برای گفتگو با کاربران ثبت نام کنید یا وارد حساب کاربری خود شوید.