رنو ال 90 از جانشینی پیکان تا صعود به صدر جدول گرانترین خودروهای تولید داخل

پس از آن‌که مسئولان رنو فروش بالای تولیدات قدیمی شرکت لادا را در کشور روسیه مشاهده کردند، بسیار تحت تاثیر قرار گرفتند و علت این پدیده را جویا شدند، چراکه از نظر آنها فروش یک خودرو ساده و قدیمی نباید به آن حد بالا بوده و فروش فراوانی بین اقشار جامعه داشته باشد.

کارشناسان رنو بعد از کمی تحقیق به اثر قابل توجه عامل قیمت و هزینه نگهداری پایین در محبوبیت یافتن خودروهای لادا میان مردم روسیه پی بردند و در نتیجه به این فکر افتادند تا خودرویی بسیار ارزان ‌قیمت و نسبتا باکیفیت برای قشر ضعیف کشورهای در حال توسعه تولید کنند.

اینجا بود که کمپانی داچیا، زیرمجموعه رومانیایی رنو دست به کار شد و محصولی به نام داچیا لوگان (رنو ال ۹۰) را به بازار معرفی کرد. مسئولان شرکت ایران خودرو نیز که به تازگی خودروی محبوب پیکان را از خط تولید خارج کرده بودند، نیاز داشتند تا محصولی نسبتا به‌روز و باکیفیت را جایگزین آن کنند. پس از کمی جستجو به محصول ال ۹۰ رسیدند و عزم خود را جزم کردند تا آن را به عنوان خودرویی ارزان‌قیمت و جایگزین پیکان در سبد تولیدات خود جای دهند.

این مهم در سال ۸۶ تحقق پیدا کرد و داچیا لوگان تحت ‌عنوان رنو ال ۹۰ یا تندر ۹۰ به بازار ایران عرضه شد. اما رفته رفته با افزایش محبوبیت این خودرو میان مشتریان ایرانی به دلیل کیفیت بالای قطعات و عملکرد فنی مناسب آن، تقاضا برای L90 افزایش یافت و به‌تدریج از یک خودروی ارزان به صف گران‌ترین محصولات تولید داخل پیوست. در مطلب پیش رو به ویژگی‌های مهم رنو ال ۹۰ که تولید آن پس از اعمال تحریم به حالت تعلیق درآمده، پرداخته خواهد شد.

طراحی رنو ال ۹۰

نمای ظاهری رنو ال ۹۰ یکی از ساده‌ترین انواع در میان سدان‌های جمع‌وجور کشور به شمار می‌رود و حتی محصولات قدیمی‌تر همچون پژو پارس، زانتیا و سمند چهره‌ای به‌مراتب زیبا و خوشایندتر را از خود به نمایش می‌گذارند. البته سادگی و طراحی جعبه‌ مانند بدنه رنو تندر90 چندان هم بی‌دلیل نیست؛ چراکه کمپانی سازنده تنها قصد داشته خودرویی ارزان و نسبتا باکیفیت را به دست اقشار ضعیف‌تر جامعه برساند؛ بنابراین طراحی ظاهری در آخرین اولویت مهندسان و سازندگان خودرو تندر ۹۰ قرار گرفته است.

در نواحی مختلف بدنه انحنای چندانی مشاهده نمی‌شود و عمدتا اشکال هندسی با زوایای شکسته، شمایلی بی‌آلایش و نسبتا زشت را برای ال نود پدید آورده‌اند. ضمنا در سال‌های اخیر شاهد عرضه برخی نسخه‌های فیس لیفت برای رنو ال ۹۰ توسط دو شرکت پارس خودرو و ایران خودرو با نام‌های پارس تندر و تندر پلاس بودیم که به نظر می‌رسد تندر پلاس (محصول ایران خودرو) توانسته باشد اندکی از نازیبایی های رنو ال ۹۰ بکاهد اما پارس تندر صرفا با تغییر مواردی همچون چراغ‌های عقب و سپر، جلوه قابل قبولی را برای رنو ال ۹۰ پدید نیاورده است.

در مورد طراحی داخلی نیز نمی‌توان سخنان خوشایندتری را بر زبان آورد؛ طرح به‌غایت ساده داشبورد به همراه متریال خشک به کار رفته در ساخت ادوات مختلف کابین خبر از تسلط فاکتور قیمت بر سایر اولویت‌ها می‌دهد و کابینی سطح پایین را برای خودرو رنو L90 به ارمغان آورده است. صندلی‌ها نیز اندکی سفت بوده و بدن سرنشین بعد از مدتی دچار کوفتگی و خستگی خواهد شد. تنها می‌توان از فضای جادار به عنوان نقطه قوت کابین ال نود نام برد. صندوق‌عقب بسیار وسیع نیز نوید کاهش دغدغه‌ها و دردسرهای خانواده‌ها را در زمان مسافرت می‌دهد.

آپشن‌های رفاهی اندک

همان‌طور که اشاره شد ال ۹۰ به عنوان یک خودروی کاملا اقتصادی در دسترس مشتریان قرار گرفت و درنتیجه از لحاظ بهره‌مندی از امکانات رفاهی در سطحی بسیار پایین قرار دارد. البته برخی امکانات که کمپانی ایرانی به صورت سفارشی روی نسخه‌های فول‌آپشن این خودرو نصب می‌کند، سبب بهبود شرایط ال نود از لحاظ تجهیزات رفاهی شده است.

مهم‌ترین امکانات این خودرو در نسخه فول آپشن E2 شامل سنسور پارک عقب و دزدگیر فابریک سفارشی، چراغ‌های مه شکن جلو و عقب، ترمز ABS  و EBD ،نمایشگر لمسی و مانیتور عقب به صورت سفارشی، دو عدد کیسه هوا، نویگیشن و نمایشگر آینه سفارشی و تهویه مطبوع دستی است.

مشخصات فنی L90

تندر ۹۰ نیروی خود را از پیشرانه K4M رنو دریافت می‌کند؛ این پیشرانه چهار سیلندر تنفس طبیعی ۱.۶ لیتری قادر است ۱۰۵ اسب بخار قدرت و ۱۴۰ نیوتن متر گشتاور را به محور جلو ارسال کند. گیربکس ۵ سرعته دستی نیز در این بین وظیفه انتقال نیرو را بر عهده دارد. همچنین یک جعبه دنده ۴ سرعته اتوماتیک هم برای برخی نسخه‌های این خودرو در دسترس قرار دارد.

حداکثر سرعت تندر ۹۰ معادل ۱۷۵ کیلومتر برساعت عنوان شده و شتاب صفر تا صد آن نیز حدود ۱۰.۲ تا ۱۱.۷ ثانیه (بسته به نوع گیربکس) به طول خواهد انجامید. میانگین مصرف سوخت ال نود حدود ۶.۹ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر (برای نسخه دستی) و ۸.۲ واحد برای مدل اتوماتیک برآورد می‌شود.

مزایا و معایب رنو ال ۹۰

رنو ال ۹۰ یا تندر ۹۰ در رنج قیمت خود از کیفیت ساخت بالا به‌ویژه در بخش پیشرانه و گیربکس سود می‌برد. این موضوع مهم‌ترین نقطه قوت L90 به حساب می‌آید. فضای جادار کابین و صندوق‌عقب به همراه عملکرد مناسب سیستم تعلیق در جذب ضربات جاده نیز جزو دیگر مزایای تندر ۹۰ به حساب می‌آیند. اما از طرف دیگر طراحی ظاهری و داخلی بسیار پیش‌پاافتاده، متریال کابین نامرغوب، صندلی‌های خشک، قیمت بسیار بالا (در حال حاضر) و نیز مشکل پارگی گردگیر پلوس و خروج روغن گیربکس در نسخه‌های مجهز به جعبه دنده قدیمی‌تر، جزو نقاط ضعف تندر90 قرار می‌گیرند. ناگفته نماند که مشکل گردگیر پلوس در مدل‌های جدیدتر مجهز به گیربکس JHQ به طور کامل رفع شده است.

سخن آخر

رنو ال ۹۰ در شرایط فعلی به دلیل بهره‌مندی از کیفیت ساخت بالا و عملکرد فنی مناسب، محبوبیت بالایی در بازار ایران داشته و وضعیت فروش آن بسیار پررونق و گرم دنبال می‌شود.