مطالعه جدید: دیدن مگس‌های مرده باعث می‌شود مگس‌های دیگر زودتر بمیرند

تحقیقات جدید نشان داده است وقتی مگس‌ها لاشه دیگر مگس‌ها را ببینند، طول عمر آن‌ها به شکل قابل‌ملاحظه‌ای کاهش می‌یابد. مگس‌ها پس از دیدن لاشه گوشه‌گیر می‌شوند، چربی بدنشان را از دست می‌دهند و پیری آن‌ها به حدی تسریع می‌یابد که زودتر از حالت طبیعی می‌میرند - منظور از حالت طبیعی شرایطی است که آن‌ها لاشه مگس دیگری را ندیده باشند.

طبق این تحقیق جدید، رها‌کردن لاشه یک مگس مرده روی طاقچه خانه نتایج عجیبی را با خود به‌دنبال دارد! اما سؤال اصلی اینجاست که چطور این اتفاق می‌افتد؟

دانشمندان در این مطالعه به مگس‌های زنده پروتئین فلورسنت تزریق کردند و هم‌نوعان مرده را به آن‌ها نشان دادند و سپس دریافتند قسمت‌های خاصی از مغز مگس زنده پس از مشاهده مگس مرده شروع به فعالیت بیشتر می‌کند.

آن‌ها در توضیح این مسئله به فعالیت نورون‌های مغزی روی آوردند. آن‌ها دو نوع نورون پذیرنده انتقال‌دهنده عصبی سروتونین را کشف کردند که می‌توانند سبب افزایش سرعت روند پیری شوند. هنگامی که مگسی لاشه مگس مرده‌ای را می‌بیند، این دو نورون فعال شده و همین سبب می‌شود روند پیری با سرعت بیشتری پیش رود.

سروتونین یک انتقال‌دهنده عصبی مهم است که سیگنال‌ها را بین سلول‌های عصبی و یکی از گیرنده‌های سروتونین یعنی «5-HT2A» جابه‌جا می‌کند. محققان برای پاسخ به چرایی مطرح‌شده در ابتدای مقاله، دریافتند نورون‌های بیان‌کننده 5-HT2A بر ادراک مگس‌ها از مرگ تأثیر می‌گذارند.

تیمی از محققان به مدیریت فیزیولوژیست «کریستی گندرون» و «توهین چاکرابورتی» از دانشگاه میشیگان در مقاله خود این‌طور می‌نویسند: «درک مدارهای عصبی که از طریق آن‌ها می‌توان مرگ را به نحوی دیگر مطالعه کرد، می‌تواند بینشی متفاوت در مورد تجربیات حسی در افراد به ما بدهد - بینشی در مورد چگونگی تأثیر حالت‌های عصبی خاص بر رفتار فیزیولوژیکی.»

با درک اثرات فیزیولوژیکی ناشی از قرا گرفتن در معرض مرگ و مکانیسم‌های بیولوژیکی که آن‌ها را هدایت می‌کنند، می‌توان درمان‌های مؤثری را برای افرادی به‌دست آورد که دائماً در شرایط استرس‌زا پیرامون مرگ هستند - مانند سربازان رزمی و پزشکانی که در بخش احیا کار می‌کنند.

این نکته که فرایندهای حسی می‌توانند بر پیری تأثیر بگذارند، پیش از این برای ما درک شده بود اما نحوه این اثرگذاری چندان واضح نبود. ما اثرات مشابهی را در حیوانات دیگر نیز دیده‌ایم: مانند فیل‌ها، حشراتی که دسته جمعی زندگی می‌کنند - مثل مورچه‌ها و زنبورها - و پستانداران.