چرا آدرس های تحت وب انگلیسی هستند؟

کوتاه ترین پاسخ به سوال بالا این است: آدرس های تحت وب به زبان انگلیسی هستند زیرا مردمانی که این استانداردها را برای آنها تعریف کرده اند غالبا آمریکایی هایی هستند که به زبان انگلیسی صحبت می کنند.

پاسخ طولانی تر اما بدین شرح است: در نخستین روزهای راه اندازی شبکه اینترنت، تنها راه برقراری ارتباط با کامپیوتری های مستقر در راه دور  فراهم نمودن آدرس IP یکتای آن بود که در واقع رشته ای طولانی از شماره ها نظیر 165.254.202.218 است.

اما در سال 1983 میلادی و همزمان با رشد تعداد کامپیوترها در این شبکه، دانشگاه ویسکانسین سیستم نام دامنه (DNS) را ایجاد کرد که آدرس های IP عددی را به اسامی دامنه راحت تری نظیر Digiato.com تبدیل می کند که البته حفظ کردنشان نیز راحت تر خواهد بود.

در سال 1990 میلادی، تیم برنرز-لی دانشمند بریتانیایی وب جهان گستر را اختراع کرد که تا سال 1992، بالغ بر یک میلیون کامپیوتر را به یکدیگر متصل نمود و البته روشن است که اغلب این سیستم ها آن زمان در خاک آمریکا قرار داشتند.

در سال 1994 میلادی، کارگروه مهندسی اینترنت که در واقع نوعی سازمان وضع استاندارد متشکل از نمایندگان چندین سازمان آمریکایی است، استانداردهای تازه ای را برای آدرس های تحت وب منتشر کرد که از آن تحت عنوان نشانی وب یا مکان یکنواخت منبع (همان URL) یاد می شود.

برای آنکه خواندن و نوشتن آدرس های تحت وب و همچنین تایپ کردن و به خاطرسپاری شان راحت تر باشد، IETF محدودیت هایی را از نظر تعداد کاراکتر برای URLها وضع کرد و مقرر گردید که در این آدرس ها صرفا از حروف بزرگ و کوچک انگلیسی و لاتین، شماره های 0 تا 9 و برخی نمادها استفاده گردد.

تعداد مجاز کاراکترها نیز براساس قانون استاندارد تبادل اطلاعات آمریکا وضع شده که در خاک همین کشور تدوین و تصویب شد و در سال 1963 میلادی نیز منتشر گردید.

تمامی اینها البته به نفع کشورهای انگلیسی زبان دنیاست اما در سال 2009 میلادی، بالغ بر نیمی از جمعیت 1.6 میلیارد نفری اینترنت در دنیا به زبانی غیر از انگلیسی تکلم می کردند و به همین خاطر استفاده از شبکه جهانی وب مشکلاتی را برای آنها به وجود آورده بود.

برای آنکه درک بهتری از این موضوع داشته باشید، تصور کنید که مجبورید تنها با استفاده از زبان فارسی سرچ کنید و محتوای سایت های مدنظرتان همگی انگلیسی هستند. اما از آن طرف آدرس وب هرکدام از آنها نیز از کاراکترهای ناآشنایی ساخته شده که احتمالا روی کیبورد شما یافت نخواهند شد.

سایت های فارسی خودمان نظیر همین دیجیاتو مثال بارزی در این باره به شمار می آیند؛ در این وبسایت ها محتوا به زبان فارسی است حال آنکه آدرس  تحت وب آن به زبان انگلیسی نوشته می شود.

لذا در سال 2009 میلادی، سازمان غیرانتفاعی ICANN در آمریکا که قوانین مربوط به نام دامنه و اینترنت را تعریف می کند استفاده از اسامی دامنه بین المللی را تصویب کرد؛ بدان معنا که از آن زمان می توان آدرس های وب را با کاراکترهای غیر انگلیسی شامل فارسی، چینی و بسیاری زبان های دیگر به ثبت رساند و در آدرس بار درج کرد.