بررسی بازی Atelier Lydie & Suelle ؛ یک پایان تلخ بهتر از تلخی بی پایان است

سری Atelier از جمله گیم‌های ژاپنی در ژانر نقش‌آفرینی است که در داخل خاک این کشور بیشتر از مرزهای برونی آن طرفدار دارد و سازندگان آن توانسته‌اند در طول بیست سال حضور عناوین خود در کنسو‌ل‌های مختلف، بیش از ۱۸ بازی را برای طرفداران خود عرضه کنند. در ایران سری‌های نقش آفرینی معروف ژاپنی که بیشتر گیمرها می‌شناسند به چند عنوان فاینال فانتزی، پرسونا و یا در نهایت سری Tales و پوکمون محدود می‌شود غافل از اینکه دنیای بازی‌های نقش‌آفرینی ژاپنی بسیار گسترده‌تر از این حرف‌هاست و عناوین زیادی در این بین وجود دارد که هر یک خط داستان قوی جدا و جهان مختص به خود را دارند. با ما همراه باشید تا به بررسی بازی Atelier Lydie & Suelle بپردازیم و از جدیدترین بازی این سری صحبت کنیم.

• سازنده:  Gust
• ناشر: Koei Tecmo
• پلتفرم ها: پلی استیشن ۴ ، پی سی ، پلی‌استیشن ویتا ، نینتندو سوییچ
• پلتفرم بررسی: پلی‌استیشن ویتا ، پی‌سی

سرآغاز بازی‌های Atelier به سال 1997 برمی‌گردد زمانی که نخستین بازی از این سری در کشور ژاپن برای کنسول پلی‌استیشن ۱ عرضه شد ولی شناخت آن در ابعاد جهانی به چندسال بعد یعنی سال 2005 برمی‌گردد که اولین نسخه بین‌المللی و انگلیسی زبان Atelier با نام Eternal Mana برای کنسول پلی‌استیشن ۲ عرضه شد.

فراز و نشیبی که این سری تا به امروز طی کرده مقاله مفصل جداگانه‌ای را می‌طلبد اما به‌طور خلاصه درباره آن می‌توان گفت که برخلاف دیگر بازی‌های مشهور این ژانر همچون فاینال فانتزی، عناوین Atelier چندان هم به یکدیگر بی‌ربط نیستند و از نظر داستانی وابسته به هم‌ هستند، البته نه در همه موارد. سازندگان ایده جالبی در عرضه بازی‌های Atelier داشتند و سیاستشان به این شکل بوده که آرک‌های (بخش‌های مجزا) داستانی مختلفی را هر چند سال یکبار وارد سری سازند و از آن داستان یک سه‌گانه در بیاورند. تا به امروز شاهد ۵ سه‌گانه از این سری بودیم و چند نسخه فرعی که داستانی جداگانه و مختص به خود را داشتند.

درآوردن سه‌گانه برای یک سری بازی مزایا و معایبی دارد،  نکته مثبت این قضیه اینست که داستان غنی‌تر شده و بهتر می‌توان به آن شاخ و برگ داد و شخصیت‌سازی در آن کرد و نکته منفی ماجرا اینست که شاید تجربه عنوان دوم یا سوم بدون بازی کردن نسخه قبلی برای برخی گیمرهای تازه‌وارد به سری گنگ باشد. خب باید خدمتتان عرض کنم که واقعا هم چنین هست و تیم سازنده بی‌رحمانه بازی‌ها را مرتبط به هم ساخته و مثل عناوینی چون یاکوزا که خلاصه بازی‌های قبلی را در قالب یک کات‌سین بلند سینمایی برای گیمر می‌گذاشت هم پیشروی نکرده و علنا گیمر را وسط ادامه داستان پرتاب می‌کند. خبر خوب اما اینست که آخرین سه‌گانه این سری تاحد زیادی این مشکل را برطرف کرده و داستان هر سه بازی به‌طور مجزا هم قابل فهم و جذاب به‌نظر می‌رسد.

داستان بازی جدید درباره دو خواهر دوقلو به نام لیدی و سویلی است که هر یک خلق و خوی متفاوتی دارد اما هدف هر دویشان تبدیل شدن به یک کیمیاگر قهار و پولدار است چرا که هم این موضوع را به مادرشان قول داده‌اند و هم اینکه پدرشان ناتوان شده و این وظیفه دو خواهر داستان است که نان در بیار خانه شوند. این دو نفر یک شب به انبار خانه‌شان می‌روند،جایی که پدر برای آنها منطقه‌ای ممنوعه اعلام کرده اما دو دختر کنجکاوانه وارد انبار شده و با تعداد زیادی از تابلو نقاشی‌های زیبا روبرو می‌شوند که خاصیت جادویی دارند. این تابلوها هریک دریچه‌ای به سمت یک دنیای جادویی هستند و در واقع دروازه‌ای به سوی دنیاهای دیگر هستند.

در طول ماجراهای داستان بازی حضور شخصیت هایی از بازی‌های قبلی را شاهد هستیم که برای دنبال‌کنندگان سه‌گانه جدید بازی نکته جذابیست. طبق روال همیشه این سری بازی سانسورها و تغییراتی در نسخه بین‌المللی نسبت به نسخه ژاپنی صورت گرفته که برای ورود بی‌دردسر آن به بازار جهانی است (مثلا سن کاراکترها در بازی ژاپنی ۱۴ ساله هست و در بازی بین‌المللی به ۱۷ رسیده و یا برخی شوخی‌ها و دیالوگ‌ها به شوخی زیرهجده سال تقلیل یافته).

همان‌طور که می‌بینید داستان بازی برخلاف دیگر بازی‌های نقش‌آفرینی حول محوریت نجات جهان و مبارزه با یک دشمن خاص و بدذات و... نمی‌چرخد و یک داستان سرراست‌تر و ساده را برای خود در نظر گرفته که با ماهیت سری Atelier همخوانی دارد. بازی‌های این فرنچایز در طول این سال‌ها تبدیل به عنوانی خاص برای طرفداران خود شده و به آنها یک بازی نقش‌آفرینی ریلکس و با داستانی ساده و گیم‌پلی نه‌چندان سخت را ارائه می‌کند، موضوعی که در بازی جدید هم تا حد زیادی رعایت شده ولی می‌توان گفت در برخی موارد به‌جای پیشرفت شاهد عقبگرد سازندگان در برخی المان‌های بازی‌شان هستیم.

گرافیک بازی در نسخه ویتا برای حد و اندازه این کنسول دستی بسیار خوب و چشم‌نواز است اما  در نسخه‌های کنسول‌های خانگی چندان چنگی به دل نمی‌زند. با اینکه مثل همیشه شاهد آرت استایل‌های جذاب و شاد و همچنین اسفاده از ترکیب رنگ‌بندی بسیار خوبی هستیم اما بزرگترین مشکل گرافیک به افت فریم شدید (لااقل در نسخه کنسولی) برمی‌گردد که در برخی موارد عذاب آور است.

وجود چنین عیبی در بازی دیگر استودیو Koei یعنی Dynasty Warriors 9 به علت شلوغی بیش‌از حد صحنه کمی منطقی است ولی در بازی جدید Atelier که نهایت ۱۰ کاراکتر در یک صحنه حضور دارند و جهان بازی نیز از نسخه‌های قبلی کوچکتر طراحی شده، غیرقابل قبول است. ضعف گرافیکی آنطور که تحقیق کردم در نسخه سوییچ حتی بیشتر از ویتا دیده می‌شود، همچنین با تجربه شخصی یک‌ساعته بازی روی پی‌سی می‌توانم بگویم که بهترین پلتفرم برای اجرای بازی با کمترین مشکل همانا پی‌سی است!

صداگذاری بازی روی شخصیت‌ها در نسخه‌بین‌المللی حتی فاقد صدای انگلیسی برای کاراکترهاست و از همین رو نمی‌توان زیاد تخصصی درباره نحوه صداپیشگی نظر داد ولی از آنجایی که انیمه های ژاپنی زیادی تاکنون با صدای اصلی‌شان دیدم، می‌توانم بگویم که دوبلوران بازی کمی بیش‌از حد جیغ می‌زنند! این مشکل در برخی انیمه‌های جدید در حال پخش (مثل Black Clover) نیز دیده شده و جدیدا گریبانگیر برخی عناوین ژاپنی شده است!

گیم‌پلی بازی دقیقا یک نقش‌آفرینی خالص ژاپنی است و برعکس عناوین امروزی که سعی کرده‌اند با ترکیب سبک اکشن و نقش‌آفرینی، مخاطبین عمومی‌تر را نسبت به خود جلب کنند، سازندگان در این بازی به نقش‌آفرینی نوبتی ژاپنی پایبند بوده‌اند. موردی که این‌ روز‌ها برای طرفداران این سبک کم پیدا می‌شود و از این حیث یک غنمیت به شمار می‌رود! اما نحوه مبارزات در این ژانر نقش‌آفرینی نوبتی به خوبی دو نسخه قبلی سه گانه Mysterious (سه‌گانه‌ای که بازی Lydie & Suelle: The Alchemists and the Mysterious Paintings در حقیقت پایان آن به حساب می‌آید) نیست.

با اینکه تیم سازنده بازی عنصری همچون Battle Mixرا برای اولین بار در این سری وارد کرده و باعث شده که بتوانید با دو نفر از تعداد نفرات مبارزی که در میدان جنگ دارید (تعداد این افراد نهایتا می‌تواند ۶ نفر باشد) به طور همزمان یک ضربه ویژه بزنید ولی این مورد نمی‌تواند دشمن‌های تکراری و سادگی بیش‌از حد بازی را بپوشاند. البته Boss Fight ها چالشی‌تر طراحی شده‌اند و احضار کردن هیولاهای مختلف (درست مثل Summon در سری فاینال فانتزی) در این گونه موارد به کارتان می‌آید و صدالبته که هیجان مضاعفی برای دقایقی کوتاه به مبارزات بازی می‌بخشد.

بیشتر بازی صرف این می‌شود که در محیط آن چرخ زده و ماموریت‌های فرعی را انجام دهید و همچنین آیتم جمع‌آوری کنید. آیتم‌های بسیار زیادی در بازی هستند که پیدا کردن همه آنها کمی صبر و حوصله می خواهد و خبر خوب اینست که با این آیتم‌ها می‌توانید کیمیاگری کنید و به‌طور خلاقانه اسلحه‌ و زره و آیتم‌های جدیدتر بسازید. البته فرایند کیمیاگری در نسخه جدید کمی پیچیده‌ و نسبت به عناوین قبلی این فرنچایز سخت است و برای فهم کامل آن شاید نیاز باشد که به نوشته‌های درون بازی و حتی فروم‌های اینترنتی طرفداران بازی رجوع کنید. بازی مثل سری پرسونا از سیستم زمان‌بندی استفاده می‌کند و البته همانند پرسونا زمان را مساله بغرنج و استرس زایی تبدیل نمی‌کند اما درکل در جریان بازی هم بی‌تاثیر نیست.

NPCها در بازی (کاراکترهای زیادی که در سطح محیط بازی حضور دارند) برخلاف نسخه‌های قبلی ناکارآمد هستند و گفتگو با آنها اصلا جذاب نیست. سری Atelier Iris به برقراری دیالوگ‌های جالب و روند داستانی (البته فرع داستان) با این کاراکترها معروف است و این مشکل برای بازی جدید عجیب به نظر می‌رسد. هرچند انتخاب دیالوگ‌های مختلف در طول مکالمات باعث می شود که با چند پایان برای بازی روبرو باشیم ولی مشکلات متعدد بازی و همچنین عدم وجود هیچ نکته جذاب و پنهانی برای شروع دوباره بازی، گیمر را از تکرار بازی بر حذر می‌دارد.

سری Atelier با عرضه این سه‌گانه روند نسبتا نزولی را نسبت به سال‌های طلایی خود در نسخه‌های نسل قبلی کنسول‌ها داشته و برای اینکه دوباره احیا شود نیاز به یک سه‌گانه جدید با برطرف کردن مشکلات فعلی دارد. در بین سه گانه Mysterious کماکان بازی اول یعنی Sophie: The Alchemist of the Mysterious Book گل سر سبد ماجراست و آخرین عنوان این سه گانه یعنی بازی فعلی، پایانی نه‌چندان مناسب برای این سری محسوب می‌شود که فقط می‌تواند طرفداران دوآتیشه این سری و البته دوستداران نقش‌آفرینی‌های نوبتی را راضی نگه‌دارد.