پژوهشگران سوئیسی به تکنیکی برای پرینت بینی و پیوند آن به انسان دست یافتند

انسان در طول حیاتش با خطرات گوناگونی روبرو می شود و بعضا پیش می آید که گوش، انگشت یا حتی بینی خود را به خاطر این حوادث از دست می دهد.

برخی از افراد پس از نقص عضو، تلاش می کنند با آن کنار بیایند و برخی دیگر هم تلاش می کنند با انجام پاره ای اعمال جراحی، اعتماد به نفس خود را باز یافته و حس بهتری را تجربه نمایند.

در ادامه این برنامه با دیجیاتو همراه باشید.

البته روشن است که بهترین نوع جراحی، استفاده از غضروف خود بیمار است تا به بدن فرد پیوند زده شود.

کایران سورکین 9 ساله فردی است که سال گذشته تحت یک عمل جراحی قرار گرفت و گوش جدیدی که با پس از کشت غضروف دنده اش در محیط آزمایشگاه تهیه شده بود را دریافت کرد.

اما پژوهشگران مرکز ETH زوریخ سوئیس به تکنیک جدیدی دست یافته اند که میزان جراحی های مورد نیاز یک بیمار برای دریافت عضو پیوندی را به حداقل رسانده و به لطف آن، فرد گیرنده می تواند بافتی که از غضروف های بدن خودش تهیه شده را دریافت نماید.

این روش بر پایه پرینت زیستی (یا همان پرینت سه بعدی بافت های غضروفی کشت یافته از سلول های خود فرد) استوار است.

پروفسور مارسی زنوبی وانگ و تیم همراهش یک بینی و گوش را با این روش تهیه کرده اند که با استفاده از یک پرینتر زیستی ساخته شده و ترکیبی از پلیمر و سلول های غضروفی خود فرد را در خود دارد.

پرینتر یاد شده بر نوعی چرخ استوار است که هشت سرنگ را در خود دارد و در کنار آن، کامپیوتری است که با استفاده از یک الگوی سه بعدی، عملکرد پرینتر را تحت کنترل گرفته و سپس با دقتی بسیار بالا مواد را از طریق سرنگ ها پرینت می کند.

مواد موجود در سرنگ ها با سرعتی بسیار زیاد خارج شده و در چند لایه روی هم قرار می گیرند و جالب است بدانید که تهیه یک بینی با استفاده از این روش تنها 16 دقیقه زمان خواهد برد.

بافت غضروفی بیمار نیز به شیوه سوزنی و از نواحی متفاوتی نظیر زانو یا انگشت فرد دریافت می شود. این سلول ها سپس در فضای آزمایشگاهی پرورش یافته و تکثیر می یابند و پس از ترکیب شدن با پلیمر زیستی، ماده ای با غلظت خمیردندان از آن حاصل می شود.

در مرحله بعد، از این ماده برای پرینت عضو پیوندی غضروفی استفاده خواهد شد. پلیمر زیستی همچون نوعی اسکلت قابل تجزیه عمل می کند؛ بدان معنا که بافت غضروفی پس از پیوند خوردن به بدن تجزیه شده و تنها همان سازه غضروفی اش باقی خواهد ماند و پس از چند ماه محل اتصال بافت به بدن دیگر قابل تشخیص نخواهد بود.

از این تکنیک همچنین می توان برای بازیابی غضروف های مفصلی از بین رفته استفاده نمود و مشکلاتی نظیر ساییدگی و از بین رفتن مفاصل زانو را به لطف آن مرتفع نمود.

البته پیوندهای غضروفی هم اکنون نیز انجام می گیرند با این همه، در آن عمل ها یک نوار دو بعدی از بافت مذکور به ناحیه جراحت چسبانده می شود.

در جریان این فرایند، جراحاتی روی بدن بیمار باقی می ماند و علت هم این است که در این روش اطلاعات موقعیتی مفصل در نظر گرفته نمی شود.

در این روش، همچنین از سلول های بدن خود بیمار استفاده خواهد شد و به همین دلیل شانس آنکه بدن، عضو پیوندی را پس بزند بسیار پایین خواهد بود و این یکی دیگر از مزایای تکنیک کشف شده توسط پژوهشگران سوئیسی است.

تیم تحت سرپرستی پروفسور زنوبی وانگ برای جلوگیری از بروز این مسأله، هم سلول ها و هم ساختار پشتیبان آنها را در یک مرحله پرینت می کنند و از این طریق امکانی را فراهم می آورند که سلول ها خصوصیات اصلی شان را حفظ نموده و غضروف جدید تولید کنند.

گام بعدی برای تیم تحقیق آن است که با استفاده از تعداد گوسفند و بز، عملیاتی بودن پیوند عضو پرینت شده را بررسی نمایند که انتظار می رود این آزمایشات تا اواخر همین سال اتفاق بیافتد.

در صورت موفقیت آمیز بودن پیوند روی حیوانات یاد شده، آزمایشات وارد مرحله جدیدی شده و این بار روی انسان ها انجام خواهند گرفت.

البته باز هم باید یادآور شویم که هنوز تا آن زمان یک سال دیگر باقی مانده و آنطور که پروفسور زنوبی وانگ می گوید نباید تصور کنیم که پرینت زیستی برای کاربردهای پیشرفته تر و پیوند به انسان آمده است.

وی در ادامه گفت: «بحث پرینت زیستی این روزها حسابی داغ است، با این همه، هنوز راه درازی تا زمان عملیاتی شدن این تکنیک و اجرای آن روی انسان باقی مانده. در حالا حاضر تخصص ما در غضروف است که احتمالا ساده ترین بافت بدنی برای پرینت است.»