ثبت بازخورد

لطفا میزان رضایت خود را از دیجیاتو انتخاب کنید.

واقعا راضی‌ام
اصلا راضی نیستم
چطور میتوانیم تجربه بهتری برای شما بسازیم؟

نظر شما با موفقیت ثبت شد.

از اینکه ما را در توسعه بهتر و هدفمند‌تر دیجیاتو همراهی می‌کنید
از شما سپاسگزاریم.

تکنولوژی

قبل و بعد از بدترین فاجعه های اتمی تاریخ

شاید هیچ منبع انرژی که تاکنون کشف شده در حد و اندازه انرژی هسته ای خطرناک نباشد. ماجرای این انرژی نهفته عظیم به حدی اهمیت دارد که نیروگاه های هسته ای همیشه خارج از محیط ...

محسن وفانژاد
نوشته شده توسط محسن وفانژاد | ۱ مرداد ۱۳۹۴ | ۲۲:۰۰

شاید هیچ منبع انرژی که تاکنون کشف شده در حد و اندازه انرژی هسته ای خطرناک نباشد. ماجرای این انرژی نهفته عظیم به حدی اهمیت دارد که نیروگاه های هسته ای همیشه خارج از محیط های مسکونی و در حالت امنیتی بسیار شدیدی به سر می برند.

اما از زمانی که انرژی هسته ای به دایره علوم بشر اضافه شد فاجعه های متعددی رخ داد. از ساخت بمب اتمی و با خاک یکسان شدن چندین شهر ژاپن گرفته تا سونامی هایی که باز هم به جان ژاپنی ها افتاد و یکی از مراکز هسته ای این کشور را منهدم کرد.

به هیچ وجه نمی توان شرایط را پیش بینی کرد و نمی توان جلوی وقوع حوادث ناگوار را گرفت. وقتی که با ماده ای خطرناک سر و کار دارید، باید بدانید که خطر و ناامنی بخشی از ماجرا خواهد بود.

از همین رو به بررسی چند واقعه فاجعه برانگیز تاریخ می پردازیم و مروری می کنیم بر تاثیری که روی زندگی مردم گذاشتند.

در ادامه با دیجیاتو همراه باشید.

کیشتیم؛ 29 سپتامبر 1957

قبل

فاجعه کیشتیم برای همیشه سر به مهر باقی ماند، چرا که شوروی علاقه ای نداشت اسرار نظامی اش را با دیگران به اشتراک بگذارد.

در سال 1945، جمهوری شوروی، کارخانه فرآوری پلوتونیوم مایاک را در دهکده اوزیورسک در قسمت شرقی کوه های اورال بنا کرد. پس از اینکه جنگ جهانی دوم به پایان رسید، این کارخانه قرار بود تولیدات نظامی ارتش شوروی را انجام دهد و جایی بود که اولین بمب هسته ای شوروی در آن ساخته شد.

Satellite_image_map_of_Mayak-640x407

این کارخانه جایی بود که نقش مهمی در جنگ سرد بازی کرد و این منطقه را می توان یکی از معدود ناحیه های کره زمین دانست که خطرناک ترین تشعشعات هسته ای تاریخ را به خود دیده. زمانی که این اتفاق رخ داد، نام نزدیک ترین روستا روی این واقعه نهاده شده: کیشتیم.

چه رخ داد؟

از آنجایی که این نظام ارزش زیادی برای طبیعت قائل نبود و زباله های تولید شده، انبوه انبوه به رودخانه و دریاچه های اطراف ریخته می شد، بسیاری از زباله های خطرناک تر درون محفظه های نه چندان مطمئن نگهداری می شد.

دمای درون یک محفظه شروع به افزایش می کند و آب درون آن کم کم بخار می شود تا اینکه در نهایت، 29 سپتامبر 1957، این محفظه منفجر می شود. گفته می شود قدرت انفجار آن با 70 الی 100 تن دینامیت برابری می کند.

در حالی که انفجار به خودی خود تکان دهنده و فاجعه بار بود، مواد پرتوزا به وسیله ابرها و بخارات تا نزدیک به 300 مایل در مایاک پخش شدند.

بعد

با توجه به واکنش کند و مخفی شوروی در این زمینه، بسیار دشوار است که آمار دقیقی از کشته های آن انفجار ارائه داد اما گفته می شود تا 55 نفر به خاطر سرطان ناشی از تشعشع جان خود را از دست دادند و 66 نفر دیگر نیز که آلوده بودند جان سالم به در بردند.

20 سال طول کشید تا غرب متوجه شود چه فاجعه ای درون اوزیورسک روی داده. زمانی که ژورس مدودف، فیزیکدان این کشور در مورد فاجعه هسته ای در سال 1976 نوشت، مردم تازه متوجه این واقعه شدند، شاید به همین علت است که همه ما فاجعه هسته ای را تنها با چرنوبیل می شناسیم. طی 45 سال گذشته، 400 هزار نفر در معرض پرتوهای مضر این ناحیه قرار گرفته اند.

تری مایل آیلند؛ 28 مارس 1979

قبل

میان سال های 1968 تا 1970، یک کارخانه تولید انرژی در تری مایل آیلند تاسیس گشت. تا فوریه 1978، دو رآکتور این پایگاه فعال شدند و بیش از یک سال این فعالیت تداوم داشت، تا اینکه در 28 مارس 1979، بزرگ ترین فاجعه هسته ای تاریخ ایالات متحده رخ داد.

چه رخ داد؟

حوالی 4 صبح روز حادثه، یک اشتباه مکانیکی یا الکتریکی، سبب شد تا پمپ های ورودی جریان آب به هسته رآکتور متوقف شوند. در نتیجه، هسته رآکتور به شدت داغ بود و کل سیستم برای مدتی خاموش شد.

در همین حال که فشار درون رآکتور بالا می رفت، اپراتورها لوله ای را به سمت آن باز کردند تا دوباره آب وارد رآکتور شود. زمانی که این فشار تنظیم شود، باید لوله ها بسته می شدند اما اپراتورها اشتباه دوم را مرتکب شدند و فشار ورودی آب را رها کردند.

TMI-R2

یک سری از اشتباهات انسانی و غیر انسانی سبب شد تا رآکتور اول ذوب شود اما مخزن رآکتور هسته ای دوم، TMI-2 قادر به نگه داشتن میزان عظیمی از مواد رادیواکتیو بود. به هر حال، برخی از این مواد باید دو روز پیش تر خارج می شدند که همین عامل سبب شد تا تشعشعات به درون کارخانه راه یابد.

بعد

Three-Mile-Island-Protest

در حالی که تری مایل آیلند را بدترین اتفاق هسته ای آمریکا می خوانند اما میزان تشعشعاتی که به اطراف کارخانه راه یافت آنقدر ناچیز بود که مردم تاثیر آن را حس نکردند. هیچ مورد بیماری از این پرتوهای مضر گزارش نشد و در حالی که میزان ابتلا به سرطان در این منطقه بسیار بالا رفته، هیچ پژوهشی ارتباط آن با تشعشعات هسته ای را تایید نمی کند.

چرنوبیل؛ 26 آپریل 1986

قبل

Pripyat, ukrainian ssr, ussr, kurchatov street, the monument 'taming of the fire', by architect l, olovyannikov, devoted to the builders of the chernobyl nuclear power plant, december 1, 1979.

چرنوبیل خانه 14 هزار انسان در آپریل 1986 بود و مردم در آن زمان چرنوبیل را صرفا به خاطر حضور یک کارخانه بزرگ هسته ای می شناختند. پیش از اینکه جمهوری شوروی این کارخانه ها را در سال 1977 راه اندازی کند، چرنوبیل تقریبا خالی از سکنه بود، منطقه ای که میزبان هزاران یهودی بود، یهودیانی که اواخر قرن 19 و اوایل قرن 20 میلادی قتل عام شدند.

شهر کوچک پریپیات که در کنار چرنوبیل قرار داشت، مخصوص کارکنان نیروگاه هسته ای بود و 50 هزار نفر را در خود جای می داد، اما در تاریخ 26 آپریل 1986 همه چیز تغییر کرد.

چه رخ داد؟

حوالی 1:23 دقیقه صبح، رآکتور شماره 4 چرنوبیل به علت افزایش فشار و قدرت منفجر شد و ابر رادیو اکتیوی بر فراز شهر منتشر کرد. یک فاجعه تمام عیار که بدون شک قادر بود نه تنها جان انسان ها را بگیرد، بلکه نسل های بعدی را نیز دچار مشکل کند.

Chernobyl-Reactor-Four

در حالی که تدابیر امنیتی قرار بود جلوی شیوع بیشتر را بگیرند، اما همه چیز نتیجه عکس داد و تشعشعات بیشتری در سرتاسر اوکراین، بلاروس و اروپای شرقی منتشر شد. به محض شروع آتش سوزی و انفجار، آتشنشان ها شروع به مبارزه کردند اما یک روز به طول انجامید تا اهالی چرنوبیل و پریپیات منازل خود را ترک کنند.

بعد

گفته می شود که مجموعا سه هزار نفر در جریان این حادثه جان خود را از دست دادند، برخی بلافاصه پس از انفجار و برخی به وسیله تشعشعات مضری که سال ها زندگی را به کام شان تلخ کرده بود. جالب اینجاست که پروفسور فرد متلر از دانشگاه نیو مکزیکو می گوید رقم کشته شدگان حداقل 9 هزار نفر است.

Chernobyl-Mutated-Lamb

اما آنچه که بدتر از کشته شدن انسان ها در اثر تشعشعات فوق العاده خطرناک بود، آن چیزی است که در تصویر بالا می بینید. نه تنها حیوانات بلکه انسان های بسیاری نیز تحت تاثیر جهش های ژنتیکی قرار گرفتند و فرزندانی متولد شدند که یا شباهتی به انسان نداشتند یا به نقصی خاص متولد می شدند.

Chernobyl-Reactor-4-640x451

نه تنها چرنوبیل و پریپیات، بلکه بیش از 350 هزار نفر از اوکرایل، بلاروس و روسیه کنونی نیز مجبور به ترک خانه های شان بودند. چندی پس از این اتفاق، تابوت بتنی عظیمی روی رآکتور شماره 4 قرار گرفت اما تا دسامبر سال 2000، این کارخانه به فعالیت خود ادامه می داد. یک بار دیگر در سال 1991، رآکتور شماره 2 نیز آتش گرفت اما خاموش شدن به موقع آن، مانع از بروز فاجعه شد.

فوکوشیما دای ایچی؛ 11 مارس 2011

قبل

Fukukshima-Before

فوکوشیما، پایتخت استانی با همین نام است و مرکز تجاری و اقتصادی مهمی در شمال ژاپن محسوب می شود. این شهر که تمامی فعالیت های انسانی در آن جریان داشت در ماه مارس سال 2011 یکی از بدترین فجایع طبیعی تاریخ را به خود دید و از یک شهر زنده و پویا به خرابه ای عظیم تبدیل شد.

چه رخ داد؟

حوالی 2:46 بعد از ظهر، زلزله ای با قدرت وحشت انگیز 9 ریشتر، اقیانوسی که 43 مایل با این کشور فاصله داشت را لرزاند و سونامی بسیار بزرگی را سبب شد. این سونامی بزرگ ترین سونامی تاریخ ژاپن بود و سبب خاموش شدن اتوماتیک رآکتورهای یک تا سه نیروگاه هسته ای فوکوشیما دای ایچی شد.

اگرچه همه چیز خاموش شده اما مواد پرتوزا پس از شکافت هسته ای، هنوز هم باید سرد شوند و این پروسه توسط ژنراتورهای اورژانسی زیر زمینی انجام می شد.

Fukushima-Daiichi

اگرچه همه تدابیر اندیشیده شده بود اما چه کسی فکرش را می کرد که یک موج قدرتمند 15 متری از ساحل به دیوار 10 متری رآکتور برخورد کند؟ نیروگاه های هسته ای مناطقی بسیار حساس هستند و زمانی که عاملی خارجی وارد آن شود دیگر فاجعه قریب الوقوع است.

بعد

Fukushima-Daiichi-Workers

بیش از 15 هزار نفر در جریان زلزله و سونامی جان خود را از دست دادند اما تعداد افرادی که تحت تاثیر زباله های هسته ای قرار گرفتند بسیار کم بود. آبی که تمام سطح شهر را پوشانده بود به شستشوی شهر و از بین بردن اثر مواد پرتوزا کمک بسیار کرد، اگرچه بسیاری از این آب ها جمع آوری شدند و هیچ وقت به دریا بازنگشتند.

تا مدت ها، خوردن و آشامیدن آب و گیاهانی که در ناحیه کارخانه بودند ممنوع بود و هنوز هم تا شعاع 20 کیلومتری، تردد در آن ناحیه خطرناک است. پس از سونامی و این فاجعه هسته ای، هیچ مشکلی در ارتباط با بیماری های خاص حاصل از تشعشعات گزارش نشد.

دیدگاه‌ها و نظرات خود را بنویسید
مجموع نظرات ثبت شده (26 مورد)
  • ساسان
    ساسان | ۱۶ مرداد ۱۳۹۴

    در مورد فناوری من روسیه رو از امریکا برتر میدونم،البته آمریکا سرعت رشد بالاتری داره،اما روسیه با قدرت جاسوسی که داره علم رو از غرب میدزده و بهش اضافه میکنه،اینکه میگم فناوریش بالاتره به خاطر همینه،اشتبتهات انسانی و مکانیکی به هیچ وجه قدرت علمی روسیه رو زیر سوال نمیبره،کمونیستم نیستم ،نگید طرفدار روسیه بودی!

  • بهروز
    بهروز | ۸ مرداد ۱۳۹۴

    مطالبی که در مورد حادثه تری مایل آیلند نوشتید چند تا اشتباه داره لطفا اصلاح کنید:
    1. راکتور هسته ای دو مدار خنک کننده داره: مدار اول که همون هسته راکتور باشه و مدار دوم که از طریق یک مبدل حرارتی از مدار اول برداشت حرارت میکنه و توربین بخار رو میچرخونه. اشتباه مکانیکی منجر به قطع اب مدار دوم شد نه مدار اول.
    2. بعد از قطع آب مدار دوم، راکتور کلا خاموش شد نه برای مدتی. اما تولید حرارت در راکتورهای هسته ای بعد از خاموشی هم ادامه داره و یکی از مشکلات اصلی راکتورهای هسته ای هم همینه.
    3. تولید حرارت منجر به افزایش فشار میشه که اون هم باعث باز شدن شیر تنظیم فشار راکتور میشه و در نتیجه فشار و حجم اب روی هسته راکتور میاد پایین و سیستم تزریق آب به راکتور بصورت خودکار وارد عمل میشه.
    4. اپراتور به استباه این سیستم رو خاموش میکنه، در حالی که خروج آب از شیر تنظیم فشار همچنان ادامه داشته (مشکل در شیر تنظیم فشار).
    5. مجموع این اتفاقات منجر به ذوب بخشی از هسته راکتور میشه.

  • رضا
    رضا | ۲ مرداد ۱۳۹۴

    متن خوبی بود. ممنون از دیجیاتو همیشه فعال

نمایش سایر نظرات و دیدگاه‌ها
مطالب پیشنهادی