بررسی عملکرد پلی استیشن 4 در دو سال اخیر؛ چطور سونی به برتری مایکروسافت خاتمه داد؟

بیایید با خودمان روراست باشیم؛ اکس باکس 360 (همانند پلی استیشن 3) کنسولی قدرتمند بود و مایکروسافت توانست بسیاری از ویژگی های مورد نظر خود در قبال اکس باکس عرضه شده در سال 2001 را، در آن به انجام برساند. اکس باکس 360 موجی از هیجان را میان گیمرها پدید آورد و در اتاق های پذیرایی و اتاق خواب های خانه بسیاری از گیمرها قرار گرفت.

اگر منصف باشیم، باید گفت که مایکروسافت توانست درآمدی فوق العاده از کنسول نسل هفتم خود کسب کند و گیمرهای سراسر جهان را شیفته خود کرد. مضاف بر این ها، سیستم بازی چند نفره آنلاین، روی اکس باکس 360 فوق العاده بود و دارندگان این کنسول توانستند به لطف هیلو، لذت زیادی از بخش چندنفره ببرند. با توجه به اختصاصی بودن برخی از محتویات بازی هایی چون چند نسخه از سری کال آو دیوتی، اکس باکس 360 به عنوان بهترین کنسول برای تجربه بخش چندنفره آنلاین برشمرده می شد.

در همین حال، ورژن های پلی استیشن 3 همین بازی ها، کمکی به موضوع نمی کردند و در قیاس با ورژن های اکس باکس 360، حرفی برای گفتن نداشتند. در واقع قیاس این بازی ها روی دو پلتفرم مذکور، مانند قیاس زباله و جواهر است!

در همین حال، مایکروسافت به تلاش دائمی خود برای اوج گرفتن ادامه می داد. اکس باکس لایو آرکید، نقشی اساسی در روند پیشرفت استراتژی اکس باکس 360 ایفا کرد. عرضه بازی هایی چون Castle Crashers ،Braid و Shadow Complex نه تنها به فروش واحدهای بیش تر کنسول کمک کرد، بلکه باعث شد اکس باکس 360 به عنوان کنسولی برای تجربه بازی های مستقل نیز شناخته شود.

از یک سو، موفقیت های زیاد کنسول اکس باکس 360 سبب شد تا مایکروسافت بتواند توجه گیمرها را به خود جلب کند و از سوی دیگر، عرضه دیرهنگام (با حدود یک سال تاخیر) پلی استیشن 3، آسیب زیادی به سونی زد. با توجه به موفقیت تبلیغاتی بی نظیر پلی استیشن 2، سونی تصور کرد که با عرضه پلی استیشن 3 حتی با تاخیر، باز هم می تواند به همان موفقیت ها دست یافته و اصطلاحا، هتریک کند.

اما متاسفانه مشکل اینجا بود که سونی صرفا اشتباه نکرد؛ بلکه افتضاح به بار آورد. در ادامه این مقاله با دیجیاتو همراه باشید.

پلی استیشن 3 به عنوان «وسیله ای لوکس که برای خرید آن باید بیش تر کار کنید» شناخته می شد و همین مسئله، باعث تخریب وجهه آن در مقابل مخاطبان شد. مردم قشر متوسط و یا ضعیف جامعه، پلی استیشن 3 را وسیله ای برای پول دارانی که با کت و شلوار تمیزشان به این ور و آن ور می روند، در نظر می گرفتند.

در همین حال، شاید جنبه بدتر ماجرا این باشد که بازی های معرفی شده برای پلی استیشن 3، چندان جالب و تحسین برانگیز نبودند. بازی های انحصاری معرفی شده برای پلی استیشن 3، حتی در مقابل بازی های مالتی پلتفرمی هم حرف چندانی برای گفتن نداشتند و به طور کل، نسل سوم کنسول های سونی به هیچ وجه شروع خوبی نداشت.

اما در اواخر عمر نه چندان ارزشمند پلی استیشن 3، واضح بود که سونی باید رویه را تغییر می داد تا در نسل بعدی، از مایکروسافت پیشی بگیرد. برای همین، سونی به طور کل همه چیز را در پلی استیشن 4 تغییر داد و آن را در نوامیر سال 2013 عرضه کرد. درست مانند اکس باکس 360، پلی استیشن 4 به عنوان کنسولی در نظر گرفته شد که تولید محتوا روی آن بسیار ساده بود.

بخش عمده ای از این تفکر، از جایی ناشی شد که سونی ساختار سلولی و بی معنی کنسول را کنار گذاشت و آن را شبیه به اکس باکس 360 طراحی کرد. بی راهه نیست اگر بگوییم که بخش عمده ای از عدم موفقیت پلی استیشن 3، تحت تاثیر ساختار سلولی و دشوار آن قرار گرفت.

ساختار ارتقایافته و موثر، بدان معنا بود که این بار روند بازی های پند پلتفرمی عوض می شد. حالا پلی استیشن 4 می تواند در عناوین مختلف، کاراریی بیش تری نسبت به اکس باکس وان از خود نشان دهد؛ دقیقا مشابه کاری که اکس باکس 360 با پلی استیشن 3 می کرد. از بتلفیلد 4 گرفته تا متال گیر سالید 5، کنسول پلی استیشن 4 معمولا عملکرد بهتری در زمینه رزولوشن و فریم ریت از خود نشان می دهد و کاملا نسبت به رقیب خود برتری دارد.

اما برتری فنی به تنهایی کافی نیست؛ سونی باید مطمئن می شد که محتویات بهتری در اختیار گیمرها بگذارد. در حالی که در موفقیت بازی هایی چون Bloodborne یا InFamous: Second Son شکی نیست، باید گفت که هنوز برخی از بهترین تجربیات گیمینگ از بازی های مستقل به دست می آید و سونی از همین لحاظ، با ادامه دادن روند اکس باکس 360 توانست جای پای خود را محکم کند.

برای تحقق این امر، سونی از شهید کمال احمد افسانه ای استفاده کرد تا مدیریت جامعه بازیسازان مستقل پلی استیشن 4 را بر عهده بگیرد. جامعه ای که مایکروسافت هنگام عرضه اکس باکس وان، برخوردی مناسب با آن ها نداشت و با سیاست هایی نظیر ID@Xbox آن ها را از خود راند. در همین حال، سونی روند ارتباط خود را با بازی سازان مستقل تغییر و به آن ها توجه نشان داد.

با توجه به عرضه بازی هایی چون Resogun، Rogue Legacy و Helldrivers و نیز بازی مورد انتظار No Man’s Sky، سونی مشخصا نشان داده که دقیقا روند مایکروسافت و اکس باکس 360 را دنبال می کند: جمع آوری برخی از با استعدادترین افراد صنعت و ساخت بازی و پدید آوردن تجارب گیمینگ دوست داشتنی، بهترین استراتژی ممکن برای سونی به شمار می رفت.

البته، پیروزی سونی بدون دست یابی به یکی از مهره های اصلی برند اکس باکس میسر نمی شد: یعنی فرنچایز کال آو دیوتی و این دقیقا همان کاری بود که آن ها کردند. با دست پیدا کردن به محتویات انحصاری زمانی و کیفیت بصری بالاتر، سونی دقیقا همان استراتژی اکتیویژن و مایکروسافت را دنبال کرد و توانست به همان موفقیت اکس باکس 360 در انظار عمومی دست پیدا کند.

البته در حقیقت، دست یابی به کال آو دیوتی تنها بخشی از برنامه بلند مدت سونی در قبال بازی های شخص ثالث به شمار می رفت و آن ها قصد دارند که به همین روند ادامه دهند. به دست آوردن بازی هایی انحصاری از قبیل Street Fighter V و نیز تبلیغات گسترده روی دو عنوان Destiny و Star Wars: Battlefront نشان می دهد که سونی صرفا به دنبال دست یابی به محتویات انحصاری نیست. آن ها می خواهند کنسول پلی استیشن 4 را به بهترین دستگاه برای تجربه بازی های بزرگ تبدیل کنند.

مایکروسافت دقیقا همانند چند سال گذشته سونی، با اکس باکس وان افتضاح به بار آورده است. از مشکلات حقوق دیجیتالی بازی ها در زمان معرفی کنسول که سبب می شد نتوان دیسک ها را مجددا خرید و فروش کرد گرفته تا ساخت عناوین بی محتوا برای مهم نشان داده دستگاه کینکت، همه این ها سبب شد که مایکروسافت بتواند با موفقیت، خود را نابود کند.

مایکروسافت کاری کرد که برخی از طرفداران پر و پا قرص برند اکس باکس، به آغوش گرم پلی استیشن بشتابند؛ چرا که سونی، تمام امکاناتی که از اکس باکس بعدی انتظار می رفت را فراهم کرده است. در همین حال، منصفانه است اگر بگوییم که حتی بسیاری از توسعه دهندگان و ناشران نیز از روندی که مایکروسافت در قبال اکس باکس وان در پیش گرفته بود، راضی نبودند.

با این همه، هنوز هم تجربه امکانات و خلاقیت های مختلف، لذت زیادی دارد و کمپانی ردموندی، در تلاش است که به رقابت بازگردد. تلاش بیش از حد آن ها برای بازگشت به رقابت، سبب می شود که به معنای واقعی کلمه، همه در این رقابت سود ببرند و این به نوبه خود، مسئله ای فوق العاده است.

در نهایت باید گفت که سونی در تلاش است که بهترین پلی استیشن ممکن را بسازد و با توجه به استراتژی هایش، شاید حتی بتوان گفت که آن ها می توانند در ساخت بهترین کنسول اکس باکس هم موفق باشند. با نگاهی کوتاه به موفقیت های پلی استیشن 4 و سونی در بازار کنسول های نسل هشتم، خیلی راحت می توان به این نتیجه رسید که غرور، مسئله ای خطرناک به شمار می رود؛ اگر شک دارید می توانید از مایکروسافت بپرسید.