ساخت یک ربات زیست-ترکیبی با استفاده از ماهیچه های خرگوش دریایی
بشر هنوز راه درازی تا ساخت سایبورگ ها (ربات های نیمه انسان - نیمه ماشین) در پیش دارد، اما به نظر می آید اولین قدم های آن، هرچند کوچک، به تدریج در حال برداشته شدن ...
بشر هنوز راه درازی تا ساخت سایبورگ ها (ربات های نیمه انسان - نیمه ماشین) در پیش دارد، اما به نظر می آید اولین قدم های آن، هرچند کوچک، به تدریج در حال برداشته شدن است؛ محققین دانشگاهی در ایالات متحده موفق شده اند با استفاده از ماهیچه های بدن یک نرم تن دریایی، رباتی کوچک بسازند که هرچند بسیار کند و ناقص، اما عملاً می تواند «راه برود».
اجزای بدن ربات مذکور با استفاده از پرینت سه بعدی تولید شده و مکانیزم حرکتی آن نیز با القای الکتریکی از منبعی خارجی به کار می افتد. تحت چنین جریان الکتریکی این ربات زیست-ترکیبی (biohybrid) می تواند با سرعت 43 صدم سانتی متر در دقیقه حرکت کند.
دانشمندان تیم تحقیق معتقدند که گروهی از چنین ربات هایی در آینده قادر به انجام ماموریت های بلندمدتی خواهند بود که ربات های مکانیکی معمولی از انجام آن عاجز هستند. داشتن سلول های ماهیچه ای در عوض اندام محرک مکانیکی، به معنی آن است که ربات نیمه ارگانیک ما می تواند درست مانند جانوران، انرژی مورد نیاز خود را از محیط اطرافش تامین نماید.
ویکتوریا وبستر (Victoria Webster) دانشجوی رشته دکترا در دانشگاه Western Reserve، به عنوان سخنگوی تیم طراح درباره دست آورد جدید می گوید: «ما در حال ساخت ماشینی زنده هستیم. البته فعلاً نمی توان یک ربات بیوهیبرید را "زنده" نامید.»
علاوه بر این ها، منشا ارگانیک چنین ربات هایی باعث می شود که قابلیت تجزیه در طبیعت و بازیافت را نیز، بدون آسیب رسانی به محیط زیست، دارا باشند.
سلول های حرکتی ربات فوق الذکر از ماهیچه های اطراف دهان نرم تنی دریایی با نام «Aplysia californica» گرفته شده است. نام عمومی این جانور «خرگوش دریایی کالیفرنیایی» است. دلیل انتخاب ماهیچه های این آبزی، شهرت بالای بافت های بدن آن در مقاومت و تحمل انواع تنش ها است. این نوع خرگوش دریایی می تواند در دما، درجات شوری و اعماق مختلف آب، بدون مشکل به حیات خود ادامه دهد.
ربات زیست-ترکیبی دانشگاه Western Reserve در حال حاضر جز حرکتی بسیار کند و آرام، کار دیگری انجام نمی دهد و مسیر حرکت آن نیز قابل هدایت نیست. قدم بعدی در این راه علاوه بر افزایش سرعت و کارایی، افزودن سیستم هدایت و کنترل و سپس اعصاب حسی به ربات های ارگانیک است. از آن پس دیگر می توان آنها را «نیمه زنده» نامید.
البته محققین دانشگاه Western Reserve تنها تیمی نیستند که بر روی توسعه ربات های نیمه ارگانیک کار می کنند. چندی پیش خبر دادیم که گروهی دیگر از دانشمندان موفق شده اند با استفاده از سلول های ماهیچه قلب موش ها، یک ربات مینیاتوری به شکل سفره ماهی بسازند.
برای گفتگو با کاربران ثبت نام کنید یا وارد حساب کاربری خود شوید.