چرا تلفن های ماژولار نیاز به تغییر مسیر دارند

آیا تلفن های ماژولار شکست خورده اند؟ کمی زود نیست که از محصولی تا این حد خوش اقبال نا امید شویم و به زباله دان تاریخ دنیای فناوری بفرستیم؟

برای شروع بحث به LG G5 اشاره می کنیم. کمپانی ال جی، آخرین پرچمدار خود را با رویکردی متفاوت عرضه کرد و G5 اولین تلفن پر طرفداری شد که با تاکید بر ماژولار بودن به دست مردم می رسید.

به عنوان یک پرچمدار، قیمت دستگاه و ماژول های آن (دست کم همان تعداد اندکی که برایش ساخته شد) هم بالا بود. اگر بگوییم G5 فقط ناامید کننده بود، کتمان حقیقت کرده ایم، خصوصا وقتی که می بینید ال جی چگونه بدنه مدیریتی خود را تکان داد و همه را از نو بر سر کار گذاشت؛ G5 ناامید کننده نه، بلکه یک شکست بود.

شکست G5 صرفا به خاطر ماژولار بودن آن نیست، گرچه بخش قابل توجهی از این اتفاق را می توان به دوش ماژولار شدن اش انداخت. نمایشگر به اندازه رقبا قدرتمند نبود و کیفیت ساخت هم بالا و پایین هایی داشت و محصول نهایی یک تلفن نه چندان کامل به حساب می آمد.

در تکمیل همه این ها، ماژول هایی بودند که نام فاجعه بار «دوستان» را یدک می کشیدند و به بدترین شکل ممکن برای شان تبلیغات انجام شد. نه تنها این ماژول ها کار خاصی انجام نمی دادند و تقریبا فناوری قابل توجهی به تلفن اضافه نمی کردند، بلکه بسیار گران و به شدت بی کاربرد بودند.

گرچه ال جی راه را برای ساخت «دوستان G5» باز گذاشته بود اما چرا باید شرکتی به خودش زحمت ساخت ماژول های به درد بخور و درجه یک را بدهد وقتی که تلفن فروش قابل توجهی را کسب نکرده است؟

Moto Z قرار است با طرز تفکر بهتری ارائه شود اما باز هم دومین تلاش نا امید کننده در راستای ماژولار سازی خواهد بود. موتورولا و لنوو دارند یک سیستم وسیع تر و بهتر نسبت به آنچه ال جی ارائه داده بود می سازند و گویا Moto Z هم آینده ای مشابه با LG G5 خواهد داشت، آن هم با قیمت کمتر. در واقع، فروشگاه بزرگ بست بای در حال حاضر این تلفن را با قیمت 279 دلار (با 200 دلار تخفیف) و یک اسپیکر رایگان JBL Moto Mod ارائه می دهد.

ولی چرا تلفن های ماژولار موفق نمی شوند و جوش و خروشی بین مردم به پا نمی کنند؟

پروژه آرا گوگل در همان اولین نمایش های خود توجه عظیمی را به سمت خود جلب کرد و حالا نزدیک تر از هر زمان دیگری به نظر می رسد. چندی پیش بود که گوگل با اعلام طرح های جدیدتر خود، اندکی از رویا پردازی پیشین خود فاصله گرفته بود و یک محصول نسبتا واقعی تر را نشان داد. آن ها بیشتر رویکردی مشابه لنوو را در پیش گرفته اند با این تفاوت که همزمان می توان از چند ماژول بهره برد.

حتی با وجود همه این تغییرات، پروژه آرا قرار است عرضه شود و مردم به آن تمایل نشان می دهند، پس بازار هنوز زنده است. آنچه که مردم به آن علاقه نشان نداده اند قیمت های سرسام آوری است که باید بابت قطعات، علاوه بر خود تلفن 500-600 دلاری بپردازند.

راه حل چیست؟ آیا باید تولیدکنندگان تلفن های همراه، موبایل های شان را با سخت افزاری ضعیف تر به بازار عرضه کنند تا ماژولار بودن شان منطقی جلوه کند؟ ال جی، G5 را با ماژول صدای ضعیف تری عرضه کرد در حالی که چند ماه قبل از آن V10 را با یک DAC بهتر دیده بودیم ولی در عوض یک ماژول ویژه از سوی بنگ اند اولافسن برای G5 عرضه شد.

از سوی دیگر، منطقی است که بگوییم کمتر کسی علاقه دارد تا یک ماژول حرفه ای صدا برای تلفن همراهش بخرد و استفاده کند. موتورولا هم یک باتری خوب و جک هدفون را فدا کرد تا Moto Z کوچکتر و باریک تر باشد ولی در عوض مادهای اضافه برای آن عرضه کرد.

در چنین صنعت پر رقابتی، تکه تکه کردن یک تلفن همراه و ارائه اش به صورت جداگانه کار هوشمندانه ای به حساب نمی آید. حتی تلفن های فوق العاده با کیفیت و خوب هم در مقابل اپل و سامسونگ کم آورده اند، چه برسد به اینکه یک تلفن با کیفیت پایین تر و قیمت بالا عرضه کنید که ماژول های آن هم هر کدام قیمت گزافی دارند.

ارائه یک پرچمدار 5.5 اینچی با باتری 2500 میلی آمپری افتضاح است اما در مورد یک میان رده شاید قابل قبول باشد. همینطور حذف جک 3.5 میلی متری یا گذاشتن DAC ارزان تر که معمولا برای تلفن های اقتصادی و ارزان قیمت استفاده می شود.

تلفن های ماژولار، پرچمدارهای خوبی نخواهند بود. وقتی بهای یک پرچمدار را می پردازید، انتظار بهترین ها را دارید، نه اینکه ببینید کدام بخش از تلفن تان ضعیف عمل می کند و برای تان کافی نیست، سپس به سراغ ماژولی برای رفع مشکل بروید. ماژول ها شدیدا و عمیقا روی تلفن های ارزان قیمت و میان رده منطقی تر هستند تا روی پرچم دارها.

پروژه آرا و تلفن ماژولار گوگل هنوز اما قیمت مشخصی ندارند، ولی حداقل این را می دانیم که گوگل پیشتر گفته بود آن ها قیمت پایه را قرار است 50 دلار بگذارند، 50 دلار فقط برای تلفن که البته مشخص نیست این قطعه 50 دلاری دقیقا چه دارد و از چه قطعاتی تشکیل شده. مابقی هم می شود بهایی که باید بابت ماژول ها بپردازید.

گوگل شاید یک تلفن پرچمدار 600 دلاری سال آینده عرضه کند اما با این حال به نظر می رسد که شاهد یک موبایل 300-400 دلاری هم با این مدل انتخابی باشیم. اینجا است که پروژه آرا خودش را نشان می دهد.

با قیمتی مناسب، تبلیغاتی صحیح و بازاریابی درست، تلفن های ماژولار می توانند منطقی و کاربردی باشند. اما هزینه کردن ده ها الی صدها دلار اضافه بابت چیزی که از یک پرچم دار کم شده صحیح نیست، اسم آن ها را هم نمی توان گذاشت دوستان تلفن همراه.

گوگل زمان گذاشته و پروژه آرا را توسعه داده تا منطقی ترین حالت ممکن را داشته باشد. با این حال که هنوز هم مشخص نیست تلفن های ماژولار چگونه خواهند شد، این را باید در نظر داشت که بهتر است آرا به موبایل های میان رده و ارزان قیمت اختصاص داشته باشد و پرچمداری که پیچای از آن صحبت می کند، بخشی از آرا نباشد.