نید فور اسپید جدید می خواهد شبیه Fast & Furious باشد که ایده خوبی نیست

بیایید بدون مقدمه آغاز کنیم؛ نید فور اسپید جدید فوق العاده به نظر می رسد. دو نمایشی که از بازی در E3 2017 دیدیم به طرز بی نظیری هیجان انگیز بودند و برای حداقل چند دقیقه، چشم مان را میخکوب خود کردند؛ گرافیک بازی حقیقتاً زیباست، گیم پلی روان تر از همیشه به نظر می رسد و صدای موتور اتومبیل ها، خون را در رگ هایمان به جوش آوردند.

اما این همان چیزهایی است که قبلاً هم درباره نمایش های پیش از عرضه نید فور اسپید گفته ایم، مگر نه؟ و حداقل طی چند سال اخیر، بارها و بارها ناامید شده ایم. هر بار که نسخه ای جدید معرفی می شود، با چشمانی پر از امید و ذوق از الکترونیک آرتز خواهش کردیم تا دست از آزمون و خطا با فرنچایز محبوب مان بردارد و همان چیزی را به ما بدهد که می خواهیم؛ یک نید فور اسپید سریع و پر جنب و جوش، نه داستان حیرت انگیزی لازم است و نه حتی بخش آنلاین.

اتومبیلی خوش دست، هوش مصنوعی قدرتمند برای پلیس ها و یک نقشه بزرگ کافی است تا ساعت ها و ساعت ها در دنیای نید فور اسپید غرق شویم و دائماً به دنبال شکست دادن شخصیت های کلیشه ای و به ظاهر شرور باشیم. اما الکترونیک آرتز را نمی توانیم سرزنش کنیم که می خواست پا را از این فراتر بگذارد و نید فور اسپید را به Fast & Furious دنیای بازی های ویدیویی تبدیل کند.

بعد از چندین نسخه اشتباه، حالا می توان گفت که دیگر دوران آزمون و خطا برای الکترونیک آرتز به پایان رسیده و کمپانی ناشر آمریکایی تصمیم خودش را گرفته؛ نید فور اسپید باید به Fast & Furious دنیای گیم تبدیل شود. Need For Speed Payback از هر منظری که به آن نگاه کنیم به سری فیلم های بلاک باستر «سریع و خشن» شباهت یافته؛ از داستان آن که درباره انتقام جویی است بگیرید تا نمایش تعقیب و گریزی خطرناک با یک کامیون.

الکترونیک آرتز قبلاً هم باNFS: The Run چنین رویکردی را آزمایش کرده و نتیجه نهایی، اصلاً جالب نبود

نید فور اسپید هیچ ابایی از نمایش تشابه اش به «سریع و خشن» ندارد و از این بابت باید سازندگانش را تحسین کرد. اما نکته ای که می تواند آینده سری بازی را به خطر بیندازد، این است که بازی های ویدیویی از اساس با فیلم هایی مانند سریع و خشن و سینماتیک عمیق آنها تفاوت دارند؛ و البته فراموش نکنیم که الکترونیک آرتز قبلاً هم با Need For Speed: The Run چنین رویکردی را آزمایش کرده و نتیجه نهایی، اصلاً جالب نبود.

فیلمی مانند Fast & Furious تنها به دو خاطر دو دلیل است که به چنین موفقیتی رسیده است. نخست، نمایش اتومبیل هایی لوکس به دوست داران فیلم و سینما که غالباً در رویایشان هم نمی توانند پشت آنها بنشینند و دوم، استفاده از بازیگرهای محبوب و کاراکترهایی که به مرور زمان، جای خود را در قلب بینندگان باز کرده اند. نکته اول را که برای سالیان متمادی نه تنها در نید فور اسپید، بلکه در تمام بازی های ریسینگ دیده ایم و نکته دوم، همان چیزی است که می تواند لطمه ای اساسی به Payback وارد کند.

آخرین چیزی که طرفداران نید فور اسپید می خواهند، لیستی بلند بالا از کاراکترهایی است که به سطحی ترین حالت ممکن شخصیت پردازی شده اند، دائماً مشغول صحبت های بی اهمیت درباره انتقام هستند و با ژست های مسخره و کلیشه ای، پایشان را روی پدال گاز اتومبیل فشار می دهند.

نمایشی که از بازی دیدیم، شامل ماموریت تعقیب یک کامیونِ حامل اتومبیلی گران قیمت بود که یکی از چند شخصیت اصلی بازی باید آن را می ربود. این سکانس که ظاهراً به بخش های پایانی فصل دوم داستان تعلق دارد و بازی هنوز مشغول معرفی کاراکترهای مختلف به بازیکن است، سبب می شود گیم پلی بیشتر به نسخه پنجم Grand Theft Auto شبیه باشد تا یکی از عناوین نید فور اسپید؛ اما باز هم الهامات از Fast & Furious غیرقابل چشم پوشی هستند.

و بعد دقیقاً نوبت به یکی از همان لحظات نگران کننده ای می رسد که سبب می شود با عینک منفی نگری به Need For Speed Payback نگاه کنیم. بازی های ریسینگ همواره به بازیکن اجازه داده اند تا با فشار یک یا چند دکمه، زاویه دوربین را تغییر داده و به نوعی، خودشان فضای سینماتیک را برای گیم پلی به وجود آورند.

اما در Payback، هنگامی که شما یک اتومبیل را با برخوردی خفیف از جاده خارج یا واژگون می کنید، کنترل اتومبیل به اجبار از دست تان خارج می شود و شاهد سینماتیکی اسلو موشن و 5 ثانیه ای هستید که معلق زدن اتومبیل دیگر روی آسفالت و سپس پرت شدن به صحرا را نمایش می دهد.

نید فور اسپید جدید گویی آنقدر درگیر داستان سرایی و سینماتیک شده که ممکن است گیم پلی را فدای همین دو مقوله کند

چنین سکانس هایی قطعاً سبب می شوند تا حس قدرت و سرعتی که از اتومبیل دریافت کرده اید را از دست بدهید؛ مثل این می ماند که در میان نبردی حماسی با یکی از باس فایت های Dark Souls، ناگهان یک کات سین به نمایش درآید. علاوه بر این، افرادی که دموی بازی را تجربه کرده اند می گویند تا زمانی که تمام اتومبیل هایی که در حال تعقیب تان هستند را واژگون نکنید، قادر به گرفتن کامیون و اتمام ماموریت نیستید.

این طراحی مرحله، به هیچ وجه سرگرم کننده به نظر نمی رسد. در واقع همانطور که حدس می زنیم، نید فور اسپید جدید گویی آنقدر درگیر داستان سرایی و سینماتیک شده که ممکن است گیم پلی را فدای همین دو مقوله کند. علاوه بر این، یکی از المان های مهم گیم پلی، امکان سوییچ آنی میان کاراکترهای مختلف است؛ بنابراین وقتی ماموریت یک نفر به پایان رسید، می توانید به سراغ دیگری بروید و به همین شکل، تجربه ای موازی از داستان هر یک داشته باشید.

چنین المان هایی اگرچه نشان می دهند که استودیوی Ghost Games سعی دارد از المان های موفق بازی های دیگر استفاده کند (حتی اگر مربوط به سبکی کاملاً متفاوت باشند) اما ما را نگران می کند که نید فور اسپید چند وقتی است دچار بحران هویت شده و روز به روز، بیشتر از ریشه های خود فاصله می گیرد؛ این مسئله به خودی خود مشکلی ندارد، صنعت بازی پیشرفت می کند و بازی ها هم پیشرفت می کنند، اما تجربه نشان داده که توسعه دهندگان زیادی در مدرنیزه کردن فرنچایزهای قدیمی موفق نیستند و تنها برخی سربلند بیرون می آیند.

Need For Speed Payback می خواهد فرصتی برای ما گیمرها فراهم کند تا تجربه ای تعاملی (و نه صرفاً بصری) از آنچه Fast & Furious ارائه می دهد داشته باشیم. اما در صنعتی که بازی هایی مانند فورتزا هورایزن 3 یا حتی The Crew به بازار آمده اند، تنها به این فکر می کنیم که بسیاری دیگر از توسعه دهندگان بازی های ریسینگ، رویکردی به مراتب بهتر داشته اند و هیچوقت نیاز به الهام گیری از F&F هم احساس نشده است.

نید فور اسپید جدید برای موفقیت تنها به یک چیز نیاز دارد و آن چیزی نیست جز شخصیت پردازی بسیار عمیق. اگر استودیوی Ghost Games نتواند شخصیت هایی باورپذیر خلق کند که گیمرها به آنها اهمیت بدهند، می توان تضمین کرد که تجربه تلخ Need For Speed The Run یک بار دیگر تکرار خواهد شد و بعد از چند نسخه نه چندان موفقیت آمیز، شاید الکترونیک آرتز دیگر عطای این فرنچایز محبوب را به لقایش بخشیده و تمرکزش را روی فرنچایزهای پرفروش تر معطوف کند.

البته شخصیت پردازی عمیق تر هم می تواند زیان های خاص خودش را به بار بیاورد. اگر توسعه دهندگان بیش از حد روی داستان متمرکز شوند، ممکن است به سرگرم کنندگی گیم پلی آسیب وارد کنند و عنوانی متوسط به دست مان برسانند؛ متوجه هستید چه می گویم؟ الهام گیری از F&F احتمالاً از اساس تصمیم اشتباهی بوده و با توجه به وعده هایی که داده شده، اندکی بی توجهی چه به داستان و چه به گیم پلی، می تواند زیان بار باشد و شاید اصلاً نیازی نبود که Ghost Games خودش را به چنین مخمصه ای بیندازد.

نمی خواهیم بیش از حد بدبین باشیم؛ اما الکترونیک خودش با بازی های بی کیفیتی که از سری نید فور اسپید روانه بازار کرده چنین ذهنیتی را به وجود آورده است. قطعاً هنوز زود است که بگوییم Payback محکوم به فنا است و با توجه به علاقه قلبی ای که به این سری داریم، امیدواریم کاملاً در اشتباه باشیم و Ghost Games با یک بازی بالانس و با کیفیت، این اشتباه را به ما گوشزد کند.

خوشبختانه در نسل هشتم بازی های ویدیویی، عناوین زیادی بوده اند که توانسته اند یک بار دیگر پس از سال ها جایشان را در صنعت بازی پیدا کنند و حتی سنت شکن ظاهر شوند؛ دووم و ولفنشتاین ساده ترین مثال هایی هستند که به ذهنمان خطور می کند. تنها می توانیم امیدوار باشیم که نید فور اسپید هم بالاخره از این بحران هویت و میان سالی جان سالم به در ببرد و به ترند تازه صنعت بازی بپیوندد.