در آینده نزدیک، میز کار شما می تواند یک کامپیوتر مستقل باشد

اوایل دهه 1990 میلادی، محققان Xerox Parc از مفهومی آینده نگرانه به نام «میز دیجیتالی - Digital Desk» رونمایی کردند. این طرح، هیچ تفاوتی با میزهای کار فلزی معمولی نداشت، البته به جز تجهیزات نامتعارفی که بر فرازش نصب شده بودند. دو دوربین، بالای میز معلق بودند و تمام حرکات شخصی که پشت میز نشسته بود را ضبط می کردند. در کنار دوربین ها، پروژکتوری قرار داشت که تصاویر نمایشگری درخشان را روی سطح میز بازتاب می داد.

با استفاده از میز Xerox، مردم می توانستند کارهای متحیر کننده ای نظیر هایلایت پاراگرافی در یک کتاب یا کشیدن حروف و کلمات به داخل یک مستند دیجیتالی ورد انجام دهند. محاسبه مخارج هم به آسانیِ لمس یک استایلوس روی رسید و سپس کشیدن آن به داخل برگه ای دیجیتالی بود. ناگهان، مرزهای میان دنیای فیزیکی و دنیایی دیجیتالی کمرنگ شده بود. مردم دیگر نیازی به کیبورد، ماوس و نمایشگر به عنوان ورودی و خروجی کامپیوتر نداشتند؛ تنها کافی بود پشت میز بنشینید تا کامپیوتر مقابل تان ظاهر شود.

علی رغم تازگی اش -یا شاید دقیقاً به همین خاطر- میز دیجیتالی هیچوقت به موفقیت نرسید. تکنولوژی به سمت و سویی دیگر حرکت کرد؛ به سمت اسمارت فون ها، تبلت ها و لپ تاپ هایی شیشه ای و مستقل. اما محققان هیچوقت این چشم انداز خود را کنار نگذاشتند و حالا بعد از گذشت 35 سال، این میزهای نیمه دیجیتالی و نیمه فیزیکی ممکن است بالاخره محصولی منطقی باشند.

«من واقعاً می خواهم تعامل با نمایشگرهای کوچکی که امروز استفاده می کنیم را از بین ببرم و آن را به دنیای واقعی پیرامون مان بیاورم.» این سخنان رابرت شیائو، یکی از محققین علوم کامپیوتری دانشگاه کارنگی ملون است که با پروژه جدیدش، یعنی Desktopography، مفهوم میز دیجیتالی را به دنیای مدرن آورده است.

درست مانند میز دیجیتالی، Desktopography اپلیکیشن های دیجیتالی نظیر تقویم، نقشه یا گوگل داکس را روی میزی بازتاب می دهد که می توانید به طرق مختلف با آن تعامل داشته باشید. اما به لطف چند دهه پیشرفت، تکنولوژی Desktopography به مراتب بهتر از آن چیزی که محققان Xerox رویایش را داشتند عمل می کند. با استفاده از دوربین عمق سنج و پروژکتوری جیبی، شیائو واحدی کوچک ساخته است که مردم می توانند آن را مستقیماً داخل سرپیچ لامپ های استاندارد قرار دهند.

دوربین عمق سنج، نقشه ای سه بعدی و دائماً در حال به روزرسانی از میز کار فراهم می آورد و اطلاعات حرکت اشیا و محل قرارگیری دست را ضبط می کند. این اطلاعات سپس به مغز سخت افزار منتقل می شود که توسط تیم شیائو به گونه ای برنامه ریزی شده تا بتواند تفاوت انگشتان دست را با چیزی شبیه به یک ماژیک تمیز دهد. این قابلیت از آن جایی حیاتی تلقی می شود که Desktopography مانند نوعی نمایشگر لمسی بسیار بزرگ عمل می کند.

کریس هریسون، مدیر انستیتوی تعاملات کامپیوتری انسانی در دانشگاه کارنگی ملون می گوید: «شما می خواهید رابط کاربری از اشیای فیزیکی فرار کند و نه از دستان شما.» این مشکل زمانی بزرگ می شود که شما بخواهید اپلیکیشن های دیجیتالی را روی میزی فیزیکی بازتاب دهید: میزهای کار معمولاً شلوغ و نامنظم هستند.

ابزار شیائو از الگوریتمی برای تشخیص اشیای مختلف مانند کتاب، کاغذ و لیوان قهوه استفاده می کند و سپس بهترین نقطه را برای بازتاب تقویم یا صفحه اکسل می یابد. بدیهی است که Desktopography روی سطحی صاف و خالی عملکرد بهتری دارد، اما در صورت شلوغ بودن سطح میز، به دنبال بهترین نقاط در دسترس می گردد. اگر شما روزنامه یا رکوردری را روی میز جا به جا کنید، الگوریتم به صورت خودکار این حرکات را تشخیص داده و ابعاد اپلیکیشن ها را تغییر می دهد تا با فضای بیشتر یا کمتر میز مطابقت یابند.

Desktopography تا حد زیادی عملکردی شبیه به تاچ اسکرین موبایل یا تبلت شما دارد. شیائو تعاملات مختلفی برای میز دیجیتالی خود تدارک دیده و به عنوان مثال با قرار دادن 5 انگشت روی میز، یک اپلیکیشن اجرا می شود یا با برداشتن دست، بسته می شود. اما در غالب اوقات، اپلیکیشن های Desktopography بر ضربه زدن و کشیدن دست روی میز مبتنی هستند.

در حال حاضر تیم ازمایشگاه دانشگاه کارنگی ملون برنامه دارد تا دوربین و پروژکتور خود را با لامپ های LED معمولی ادغام کند که این تکنولوژی را برای مشتریان معمولی دسترسی پذیرتر می کند. تا به امروز، تولید هر یک از واحدهای Desktopography هزینه ای بالغ بر 1000 دلار داشته است، اما اعضای تیم کارنگی ملون عقیده دارند که با تولید انبوه، می توان این هزینه را تا حدود 50 دلار کاهش داد. «این یک لامپ بسیار گران قیمت خواهد بود، اما همچنین یک تبلت بسیار ارزان قیمت.»