رنو سیمبل 2016؛ تجربه رانندگی، نقاط قوت و ضعف

همه ما با تندر 90 یا لوگان آشنا هستیم؛ خودرویی که با وجود طراحی بد ترکیبش، به واسطه استهلاک پایین توانست به فروشی مناسب در بازار ایران دست پیدا کند.

تندر 90 یا لوگان در سال 2004 توسط کمپانی رومانیایی داچیا روی خط تولید رفت. نسل اول این خودرو در سال 2008 فیس لیفت شد که هم اکنون طبق معمول اغلب خودرو های از رده خارج دیگر توسط ایران خودرو با نام تندر 90 پلاس عرضه می شود.

جایگزین لوگان با نام سیمبل در نمایشگاه خودرو پاریس سال 2012 معرفی شد و هم اکنون نگین خودرو، نماینده محصولات وارداتی رنو در ایران، مسئولیت عرضه و واردات آن را بر عهده دارد. سیمبل در سال 2016 فیس لیفتی را تجربه کرد که چهره آن را دل نشین تر و بروز تر از قبل کرده است.

در خارج از ایران، سیمبل با قیمت پایه 6950 یورو خودرویی ارزان قیمت و اقتصادی محسوب می شود و اکثرا بازار کشور های در حال توسعه و اروپایی را هدف دارد.

در ایران این خودرو با برچسب قیمت 70-80 میلیون تومانی به هیچ عنوان ارزان قیمت به حساب نمی آید؛ اما بازه قیمتی که این خودرو در آن قرار دارد دارای خلاء زیادی بوده و خریداران گزینه انتخابی چندانی ندارند.

باید دید آیا سیمبل از ویژگی های مناسب و کافی برخوردار است تا بتواند ذهنیات را نسبت به خود تغییر دهد یا خیر. در ادامه با بررسی این خودرو همراهمان باشید.

ساده و تا حدودی مدرن

با وجود سود بردن از پلتفرمی متفاوت با تندر 90، سیمبل مقداری از طراحی جعبه ای آشنای جدش، تندر 90 را به ارث برده. سبک محافظه کارانه رنو در طراحی سیمبل کاملاً متناسب با فلسفه یک خودروی اقتصادی است، به این ترتیب چهره این بچه رنو در طول زمان با سرعت کمتری رنگ و بوی کهنگی خواهد گرفت که با توجه به قیمتش در بازار خارجی کاملا قابل توجیه است.

در بخش جلو فرم و گرافیک چراغ ها در کنار نشان بزرگ رنو، که در اکثر مدل های کنونی این برند به چشم می خورند، نمایی تقریباً مدرن را شکل می دهند. سپر پف کرده، چراغ ها با شیب متمایل به پایین و ورودی هوای پیوسته قسمت زیرین سپر باعث می شوند که چهره سیمبل تا حدودی اخمو و جدی جلوه کند.

طراحی پروفیل کناری اما به دور از هر گونه پیچیدگی انجام شده است. آینه های کناری مشابه نمونه بکار رفته در ساندرو هستند و تنها چراغ راهنمای کناری به روی آن انتقال پیدا کرده است.

رینگ های 15 اینچی آلومینیومی طراحی کاملا ساده ای دارند و به دلیل ارتفاع قابل توجه سیمبل مقداری کوچک حس می شوند.

سادگی بیش از حد قسمت انتهایی بزرگترین ایرادیست که می توان بر طراحی سیمبل وارد کرد. مشکل اصلی بخش عقب را می توان طراحی بیش از حد تکراری چراغ ها و گرافیک آن عنوان کرد اما رنو این ایراد را در فیس لیفت جدید این خودرو تا حدودی رفع کرده است.

کابینی جدید اما آشنا

فضای داخل کابین مناسب در نظر گرفته شده و حتی افراد قد بلند با خاطری آسوده و بی دردسر! سوار سیمبل خواهند شد. صندلی های جلو نرم تر از نیمکت های استفاده شده تندر 90 هستند و بهتر بدن را در بر می گیرند؛ اما صندلی های عقب بهبود خیلی کمی را تجربه کرده اند.

ترکیب دو رنگ متضاد کرم و مشکی در کنار قاب مشکی براق و متریال کروم رنگ کنسول میانی و رو دری ها فضایی خوب و گرم تشکیل داده اند.

ترتیب چینش ادوات کنسول مرکزی، ارگونومی رضایت بخشی را سبب می شوند که کمتر حواس راننده را پرت می کند البته دکمه مربوط به کروز کنترل با توجه به کاربردش می توانست در نقطه دم دست تری قرار بگیرد.

در بحث کیفیت داخلی، سیمبل با توجه به قیمت بالای در نظر گرفته شده برایش حرف چندانی برای گفتن ندارد. در اکثر نقاط کابین از پلاستیک سخت استفاده شده که لمس کردنشان حسی جالبی منتقل نمی کند.

سیمبل مورد بررسی از تیپ SE بوده که مثل نسخه فول تر LE به گیربکس چهار سرعته تیپ ترونیک مجهز است. نسخه های LE و SE در زمینه امکانات رفاهی چندان دست خالی به میدان نیامده اند.

امکانات رنو سیمبل شامل مواردی از قبیل، کروز کنترل، مانیتور 7 اینچی با بلوتوث و سامانه نویگیشن، دوربین دید عقب، فرمان با دوخت چرم، سیستم تهویه اتوماتیک، زیر آرنجی جلو، سنسور باد لاستیک (مخصوص LE) ، دیلایت و... می شود و چنین مجموعه ای باعث می شود تا سیمبل در کنار رقبایش چندان خجالت زده نشود.

نمونه پایه سیمبل اما با شیشه بالا بر عقب و آینه کناری های دستی و خصوصا قالپاق های جذابش، با توجه به بر چسب قیمت 70 میلیون تومانی، از حیث امکانات رفاهی بیشتر مضحک است تا چیز دیگر.

البته سیمبل به کمک 2 ایربگ، ABS و EBA توانسته 4 ستاره ایمنی از موسسه Euro Ncap اخذ کند تا خیال سرنشینان از بابت ایمنی خودرو راحت باشد.

مشخصات فنی

سیمبل از پیشرانه K4M با حجم دقیق 1598 سی سی بهره می برد که سالهاست در ساندرو و تندر 90 استفاده شده و 105 اسب بخار قدرت و 145 نیوتون متر گشتاور تولید می کند.

پیشرانه سالخورده سیمبل و گیربکس چهاردنده آن مقداری بروزرسانی تجربه کرده اند و به این ترتیب در شرایط استاندارد، 0 تا 100 آن به 10.1 ثانیه کاهش پیدا کرده و عملکرد بهتر گیربکس کاملاً مشهود است که در ادامه بیشتر به آن می پردازیم.

تجربه رانندگی با رنو سیمبل

تجربه رانندگی با سیمبل متفاوت بود. قبل از رانندگی با سیمبل انتظار تفاوت زیادی با ساندرو و تندر نداشتم؛ اما سیمبل به خوبی ورق را برگرداند. سیستم فرمان با وجود هیدرولیک بودن نرم و روان عمل می کرد ولی مشکلش انتقال ندادن حس چندانی از سطح مسیر بود که پدیده ای رایج در میان خودروسازان فرانسوی است.

سیمبل با زوزه ای خفیف، مشابه با برادرانش، از خواب بیدار می شود اما خواب آلودگی اش دیر از بین می رود. در شتاب گیری اولیه سیمبل تنبل کمی تنبل است اما با بالا رفتن دور موتور انرژی می گیرد و شتاب گیری مناسبش را نشان تان می دهد.

تکان محسوسی از جانب گیربکس تیپ ترونیک در هنگام تعویض دنده به چشم نمی خورد و هماهنگی بیشتر جعبه دنده و موتور نسبت به گذشته از دیگر نکات رضایت بخش و خوبی بود که اگر سابقا تجربه رانندگی با ساندرو و تندر 90 اتوماتیک را داشته باشید، در همان اول کار متوجه این تفاوت عملکرد می شوید.

گیربکس به روز شده این خودرو هوشند تر از قبل عمل می کند و مشکلات سابق در معکوس کشیدن، خصوصا در دنده های پایین، به شدت کاهش یافته؛ با این حال نباید توقع بالایی از سیمبل داشته باشید، چرا که ذات تکنولوژی این گیربکس مربوط به سال ها قبل است.

شتاب گیری ثانویه مناسب تا حدود سرعت 90 کیلومتر در ساعت به طور مناسبی پیش می رود اما از آنجا به بعد به دلیل تعداد کم دنده این روند سرکوب می شود.

رنو تنها با بروزرسانی های نرم افزاری به تغییرات تقریبا قابل توجهی دست پیدا کرده ولی این بروزرسانی ها پس از 13- 14 سال خیلی قابل توجه نیستند و تا حدودی کم لطفی رنو را می رسانند.

کابین به خوبی عایق بندی شده و در دورهای پایین صدای خیلی زیادی به درون کابین راه پیدا نمی کند. به لطف فاصله محوری بیشتر و مقداری ارتفاع کمتر از سطح زمین، سیمبل حس پایداری بیشتری نسبت به تندر 90 به راننده می دهد اما حواستان باشد، سیمبل همچنان ارتفاع زیادی دارد و تایرهای باریک و نبود سیستم کنترل پایداری وضع را بهتر نمی کنند، ولی مجموعا خودرو به شکل مناسبی بر جاده سوار است.

ارتفاع نسبتاً زیاد خانواده تندر 90 همواره در کنار معضل پایداری کم، نکات مثبتی هم داشته؛ سواری نرم و عبور بی دردسر از سرعت گیر ها از جمله این موارد اند که سیمبل هم از آن ها بهره مند است.

خودرو مورد بررسی پس از حدود 30000 کیلومتر کارکرد در کمتر از دو سال کیفیت خود را به خوبی حفظ کرده و سر و صدای خاصی در درون کابین و بخش های خارجی به گوش نمی رسد.

در واقع سیمبل به ایران آمده تا در ناحیه خلوت بازار یکه تازی کند. هدفی که به نظر دستیابی به آن کاری کاملاً راحت است؛ اما از طرفی بی رقیب بودن همیشه خوب نیست.

وجود تندر 90 و ساندرو برای سیمبل چندان خوش یمن نیست. تشابهات فنی  بین این سه خودرو و قیمت بالای سیمبل، آن را برای خریداران به گزینه ای نسباتا غیر منطقی برای انتخاب بدل کرده است.

از طرفی تشابهات فنی این سه خودرو مزایایی دارد که مهم ترین آن را می توان تعمیرات ساده تر و پیچیدگی کمتر قطعات عنوان کرد.

با این حال در شرایط فعلی بازار که عموم مشتریان در کلاس قیمتی 60 میلیون به بالا به خرید خودروهای کراس اوور گرایش پیدا کرده اند، کار خودروهای سدان کمی سخت به نظر می رسد، در واقع نه تنها سیمبل بلکه خودروهایی نظیر کیا سراتو 1600 سایپا و بسترن B50 که در این رده قیمتی قرار دارند نیز در فروش چندان طوفانی نبوده اند.

در پایان سیمبل را می توان با توجه به مشخصات اقتصادی، فضای داخلی نسبتا مناسب، خودرویی قابل قبول توصیف کرد با کمی تبلیغ گسترده تر از پتانسیل زیادی برای دستیابی به فروش بالا برخوردار است، اما باید منتظر ماند و دید که در صورت عرضه نسخه های مونتاژی این خودرو با قیمت مناسب تر، استقبال مشتریان از ارزان ترین سدان مدرن رنو چگونه خواهد بود.