بررسی بازی Star Wars Battlefront II: دروغ دلفریب

ریبوت Star Wars: Battlefront آن قدر ها که باید و شاید، عنوان خوبی نبود. بتلفرانت مشکلات متعدد داشت، از جمله کمبود محتوا، گیم پلی خیلی ساده و کم عمق و عدم وجود بخش داستانی.

استودیو دایس، توسعه دهنده آن بازی که گل سرسبد استودیو های الکترونیک آرتز هم هست، تصمیم گرفت که در نسخه دوم این ایرادات را مرتفع کند. این استودیو تصمیم گرفت که برای بتلفرانت 2، هم بخش داستانی در نظر بگیرد و هم ایرادات مربوط به کمبود محتوا را با افزایش  محتویات در هنگام عرضه و سپس عرضه بروزرسانی های رایگان جبران کند.

• سازنده: DICE
• ناشر: Electronic Arts
• پلتفرم: پلی استیشن 4، ایکس باکس وان و PC

در حالی که همگان از تصمیم دایس و الکترونیک آرتز راضی بودند و انتظار داشتند که بتلفرانت 2، بالاخره به آن چه که از نسخه قبلی انتظار می رفت دست یابد، الکترونیک آرتز باز هم موفق شد که بازیکنان و طرفداران این سری را ناامید کند.

بتلفرانت 2 از آن عناوینی است که ظاهرش با باطنش در تناقض است. ظاهر این بازی به شدت زیبا است، نه فقط گرافیک بصری، بلکه همه چیز در نگاه اول عالی و بی نقص به نظر می رسد. گیم پلی در ابتدا بسیار جذاب است، داستان شروع خوبی دارد و محتویات بازی هم زیاد و درگیر کننده اند.

اما وقتی از نگاه کردن به سطح بازی دست بر می دارید و در عمق بازی پیش می روید، آن گاه مشکلات بازی به مرور نمایان می شوند. متوجه می شوید که هر آن چه که پیش تر زیبا به نظر می رسید، واقعا باطنی نه چندان خوب دارد و آن گاه پی می برید که بتلفرانت 2 نجوای دروغین زیبایی بوده که الکترونیک آرتز در گوش مخاطبینش می خوانده.

داستان بازی خوب و قوی شروع می شود و مرحله نخست بازی، شخصیتی در ظاهر جذاب به نام ایدن ورسیو را به بازیکنان معرفی می کند. ایدن از سربازان امپراطوری است و حتی قرار گرفتن در نقش او هم برای طرفداران استاروارز جذاب است، زیرا که اکثر داستان های استاروارز از دید نیرو های خیر روایت می شوند و کمتر دیده شده که به دیدگاه نیرو های شر اهمیتی داده شود.

بتلفرانت 2 می خواهد که با روایت داستان از دید ایدن و سربازان امپراطوری، سیل حوادث بین دو فیلم «بازگشت جدای» و «نیروبر می خیزد» را توضیح دهد. بتلفرانت 2 تلاش می کند که عضو مهمی از دنیای استاروارز باشد و شخصیت هایی قوی را بپروراند، اما ایرادات بزرگی به این خط داستانی واردند که تلاش بتلفرانت 2 را زایل می کنند.

ایدن ورسیو حقیقتا شخصیتی جالب است، اما بتلفرانت 2 به هیچ عنوان نمی تواند که شخصیت هایش را پرورش دهد. در واقع اصلا وقت این کار را ندارد. بتلفرانت 2 عنوانی کوتاه و از هم گسیخته است، خط داستانی اش به شدت کوتاه است و مراحل هم سنخیتی با هم ندارند.

در همین 4 5 ساعتی که خط داستانی بازی به طول می انجامد، مراحلی وجود دارند که اصلا و ابدا به ایدن نمی پردازند و او را کاملا در سایه قهرمانان دنیای استاروارز قرار می دهند و این تنها باعث می شود که بازیکن گیج شود و خط داستانی در حاشیه قرار بگیرد. دایس توانسته شخصیتی خوب و شایسته استاروارز خلق کند، اما در پرداختن به او شکست خورده.

روابط ایدن با دیگر شخصیت ها اغلب ضعیف است و در طول بازی هم پیشرفتی نمی کند. ایدن در ظاهر شخصیتی است قوی و قدرتمند اما در باطن، وی قدرت زیادی از خود نشان نمی دهد. همین هم باعث می شود که ایدن در نزد بازیکنان یک شخصیت پوشالی به نظر برسد.

داستان بتلفرانت 2 پر است از حوادث قابل پیش بینی. برخی از پیچش های داستانی از مدت ها قبل برای بازیکنان روشن و واضح می شوند. مسیر حرکت و پیش روی داستان گاهی بسیار واضح است و نمی تواند بازیکنانش را غافل گیر کند.

البته با تمامی این ایرادات، بخش داستانی بتلفرانت 2 لحظات جذابی هم دارد که همانند یک نسیم تازه به نظر می رسند. مراحلی که ثابت می کنند بخش داستانی بتلفرانت 2 می توانست بسیار بهتر و هیجان انگیز تر باشد. اما افسوس که این لحظات بسیار کوتاه اند و در طول بازی به ندرت دیده می شوند.

باید عملکرد عالی تیم انیمیشن و پرفورمنس بسیار خوب بازیگران بابت موشن کپچر و صداگذاری عالی شخصیت ها را ستود. انیمیشن های بازی بی نقصند و حالت چهره شخصیت ها واقعا فوق العاده است.

به طور کل از نظر بصری، بتلفرانت 2 فوق العاده و بی شک یکی از بهترین های نسل است. کیفیت بافت ها و نورپردازی، واقعا در صنعت ویدیو گیم زبان زد هستند و بازی صحنه های زیبا و شگرفی را پیش روی بازیکنان قرار می دهد، اما افسوس که این هم باز یکی دیگر از زیبایی های صرفا ظاهری بتلفرانت است.

دایس خیلی خوب توانسته حال و هوای استاروارز را در این بازی پیاده کند. همه چیز از دل همان فیلم های هالیوودی بیرون آمده. نه فقط شخصیت ها، بلکه محیط های بازی هم بازیکنان را واقعا به دل دنیای استاروارز می برند. برای فن های این سری ساینس فیکشن، بتلفرانت 2 همانند یک رویا می ماند.

محتویات هم به شکل قابل ملاحظه ای بیشتر شده اند، تعداد مپ ها به شکل قابل ملاحظه ای افزایش یافته، هیرو های قابل بازی بیشتر شده اند و سیستم کلاس بندی، مشابه سری بتلفیلد هم به بازی اضافه شده. بی شک تمام این ها باعث شده اند که بتلفرانت 2 به بازی بهتر و جذاب تری تبدیل شود.

بهش مولتی پلیر بازی مانند نسخه قبل، مبتنی بر نبرد های وسیع است. اصلی ترین مود «زمینی» بازی دست خوش تغییراتی شده و نتیجه بسیار جذابی پدید آمده. همچنین پس از درخواست فراوان بازیکنان برد های فضایی هم به بازی افزوده شده اند که به نوبه خود بسیار جالب اند.

بازی کردن این مود ها و قرار گرفتن در نبرد های وسیع دنیای استار وارز بسیار جذاب است. حقیقتا این نبرد ها دست کمی از فیلم های هالیوودی پر زرق و برق و کلان بودجه ندارند و بسیار زیبا هستند. انفجار ها، صدای بلستر ها (سلاح های دنیای استاروارز) و حضور هیرو ها باعث شده اند که دنیای استاروارز در غالب یک بازی ویدیویی زنده شود.

سیستم کلاس بندی، سربازان پیاده و جنگنده های فضایی را به دسته های مختلف تقسیم می کند. هر دسته سلاح ها و ویزگی های خاس خود را دارد و همین تنوع و عمق خوبی به بازی بخشیده و مهم تر، باعث شده که بر خلاف نسخه قبلی، کار تیمی اهمیت بیشتری داشته باشد. دایس توانسته بالانس خوبی را هم بین این کلاس ها ایجاد کند و تمامی این ها از نظر اهمیت در یک سطح اند.

بگذارید رو راست باشیم، بتلفرانت 2 گیم پلی خوب و جذابی دارد، مفرح است و می توانید لحظات خوبی را با این بازی داشته باشید. اما تصمیماتی در طراحی بازی گرفته شده که به این تجربه آسیب می زند. و یکی از این طراحی ها سیستمی است به نام Battle Points.

در بتلفرانت قبلی، هیرو ها، جنگده ها و واکر ها به شکل پاور آپ هایی، به صورت کاملا رندوم در نقشه ظاهر می شدند و اولین پلیری که به آن ها دست می یافت می توانست با آن پاور اپ بازی کند. این سیستم با این که کار می کرد، اما ایرادات فراوانی به آن وارد بود، از جمله این که به جای این که به شکل یک پاداش برای بازیکنان خوب باشد، به صورت شانسی عمل می کرد.

حالا دایس سعی کرده این روند را کاملا تغییر دهد. بازیکنان با بازی کردن در بازی، Battle Points پاداش می گیرند و با این امتیازات، هیرو ها و جنگنده ها را به نوعی می خرند. همین سیستم جدید اما در واقع باعث ایجاد یک عدم تمرکز در بازی شده. بازیکنان به جای این که دنباله روی اهداف باشند، صرفا سعی می کنند با انباشته کردن این امتیازات، در نقش هیرو ها قرار بگیرند.

هیرو ها به طور کلی قوی تر از سربازان عادی اند که البته همین طور هم باید باشد، اما باز هم بازی کردن با آن ها نیاز به مهارت دارد. دایس توانسته بالانس نسبتا خوبی را با وجود این هیرو ها در بازی برقرار کند. با این حال، برخی از هیرو ها بیش از حد قدرتمند اند که البته باز هم این مساله خیلی توازن موجود را به هم نمی ریزد.

بزرگ ترین مشکل بتلفرانت 2، سیستم پیشرفت این بازی است، مکانیزمی است که مشخص می کند بازی کنان با بازی کردن بخش چند نفره، به چه شکل پیشرفت می کنند. یعنی همان مکانیزمی است که در بازی هایی مانند بتلفیلد، سلاح ها و تجهیزات مختلف را برای بازیکنان آزاد می کند.

بتلفرانت قبلی سیستم پیشرفت بسیار ضعیف و ساده ای داشت. حالا دایس سعی کرده این سیستم را به کل تغییر دهد و نتیجه حاصل، یک سیستم شلخته، بی نظم، بدون ساختار منسجم و کاملا بی معنی است. این سیستم پیشرفت بر پایه شانس است، و هنوز مشخص نیست که چرا الکترونیک آرتز نمی خواهد بپذیرد که سیستم پیشرفت وابسته به شانس، هیچ وقت بازیکنان را ارضا نمی کند.

گفتیم که کلاس ها، هیرو ها و جنگنده ها، تعدادی قابلیت دارند. این قابلیت ها قابل پیشرفت اند یا می توان با ابیلیتی های دیگر جایگزین شان کرد. هر کدام از این قابلیت ها، در سیستم پیشرفت با یک کارت متناظر شده اند. یعنی شما اگر می خواهید برای یکی از کلاس های تانریا، قابلیت مشخصی را انتخاب کنید، باید کارت آن قابلیت را در اختیار داشته باشید.

سیستم پیشرفت مبتنی برک ارت چند مشکل عمده دارد. اولا شما نمی توانید کارت دلخواه خود را مستقیما بدست بیاورید، زیرا که کارت ها فقط و فقط از جعبه هایی به نام Loot Crates بیرون می آیند و محتویات هر Loot Crate هم کاملا شانسی است. در نتیجه شمل لزوما کارت دلخواه تان را بدست نمی آورید.

دوما که جعبه ها، خیلی راحت بدست نمی آیند و روند رسیدن به این جعبه ها، اغلب آرام است. همین باعث می شود که پیشرفت در بتلفرانت 2 خیلی کند باشد. مشکل سوم این است که در جعبه ها، فقط کارت های قابلیت ها قرار ندارند. هر کلاس و هیرو تعدادی آیتم ظاهری دارد که آن ها هم کنار کارت های قابلیت ها در جعبه ها قرار دارند.

چهارمین ایراد وارد بر سیستم این است که خیلی از این کارت ها، توازن بازی را بر هم می زنند. اشاره کردیم که برخی از قابلیت ها از طریق کارت ها قابل بهبود و پیشرفت اند. خب طبیعتا این کارت ها بین بازیکن ها فاصله می اندازند، فاصله ای که هیچ ربطی به مهارت آن دو ندارد و صرفا به شانس آن ها وابسته است.

بگذارید در یک سناریو، تمامی مشکلات را شرخ دهیم. فرض کنید که شما به شدت دنبال قابلیتی خاص، برای کلاس مورد علاقه خود هستید. بعد از چند ساعت بازی کردن، بالاخره یک جعبه را باز می کنید. اما متحویات جعبه چیستند؟ یک آیتم صرفا ظاهری برای کلاس مورد علاقه شما، یک کارت برای کلاسی دیگر که با آن بازی نمی کنید و چند آیتم به درد نخور که حتی نمی خواهید نگاه شان کنید.

پیشرفت در بتلفرانت 2 به این شکل است. کاملا شانسی و بی قاعده. گاهی اوقات، این سیستم پیشرفت واقعا حس پیش روی را به شما انتقال نمی دهد. اتفاقا حس می کنید که مدت ها است که در حال درجا زدن هستید. الکترونیک آرتز سیستمی هم برای ساخت این کارت ها تعبیه کرده، اما مواد لازم برای ساخت این کارت ها باز هم از خود جعبه ها بدست می آیند.

فاجعه این است که پیش تر، می شد جعبه ها را با پول واقعی خرید. و قیمت آیتم های ظاهری و هیرو ها هم 4 برابر وضع فعلی بود. الکترونیک ارتز در بدو عرضه بازی، پس از روبرو شدن با سیل اعتراضات، سعی کرد که با ایجاد تغییراتی سیستم پیشرفا بهتر کند، اما این سیستم از پایبست ویران است و باید به کل جایگزین یک سیستم پیشرفت واقعی شود.

جمع بندی

بتلفرانت 2 در ظاهر زیبا است و همانند یک بازی AAA معرکه می ماند، اما باطنش مشابه با همان بازی های موبایل فریمیوم است.  واقعا مهم نیست که دایس تا چه حد توانسته دنیای استاروارز را در یک بازی ویدیویی دقیق پیاده کند، مهم نیست که گرافیک بازی چقدر پر زرق و برق است، مهم این است که در باطن، همه چیز ایراداتی بزرگ دارد که متاسفانه قابل حل هم به نظر نمی رسند.