چطور با GPS خاموش هم می توان تحت نظر بود؟

برای بسیاری از افراد، امنیت واقعا مهم است. با وجود اینکه ما در شبکه های اجتماعی خیلی راحت از خودمان می گوییم اما بخشی از زندگی هست که فقط و فقط مخصوص خود نگه می داریم. چه رازهایی که می دانیم، چه ارتباطاتی که داریم و چه مکان هایی که می رویم. این ها را لازم نیست همه بدانند.

تلفن همراه شما تقریبا کارتان را در هر زمینه ای راه می اندازد اما خیلی از کاربران موبایل در کنترل این ابزار مشکل دارند و گاهی پیش می آید که تلفن هوشمند سرتاسر زندگی را فرا گرفته و هیچ رازی نیست که در آن ذخیره نشده باشد.

به همین دلیل، گوگل در اندروید به کاربران اخطار می دهد که چه اپلیکیشن هایی به چه بخش هایی از تلفن همراه شما دسترسی پیدا می کنند. در هر صورت شما صاحب این دستگاه هستید و می توانید بگویید که اپلیکیشن به جی پی اس دسترسی داشته باشد و یا نه.

جی پی اس به حدی در فرهنگ ما ریشه دوانده که دیگر به آن حتی فکر هم نمی کنیم. اگر یک رستورانی باشد که اسمش را شنیده اید اما آدرسش را دقیق نمی دانید، به سراغ گوگل مپز می روید. احتمالا مسیر پیشنهادی را هم از آن می خواهید یا اگر از گوگل مپز نپرسید، یک عالم اپلیکیشن دیگر وجود دارد که مسیریابی را انجام می دهد. آیا نمی خواهید همه این مسیرهایی که می روید ثبت شود؟ پس منطقی است که جی پی اس را خاموش کنید.

اما اگر به شما بگوییم که در این حالت باز هم ممکن است تحت نظر باشید چطور؟ اگر بدانید اپلیکیشنی هست که می تواند با جی پی اس خاموش سرعت حرکت شما، مسیر عبوری و حتی نوع وسیله نقلیه ای که در آن هستید را تشخیص دهد چطور؟

این روش جدید ردیابی توسط محققین دانشگاه پرینستون اعلام شده. آن ها موفق شدند تا اپلیکیشنی بسازند که می تواند با سنسورهای موجود (شتاب سنج، مغناطیس سنج و فشار سنج) در تلفن هوشمند و بدون هیچ اجازه ای، مکان شما را بفهمد. این اپلیکیشن می تواند آدرس IP، منطقه زمانی و حتی وضعیت اتصال به اینترنت (وای فای یا شبکه موبایل) را هم بفهمد.

این سنسورها قادرند تشخیص دهند که یک شخص با چه سرعتی حرکت می کند و در چه جهتی تغییر مسیر می دهد. حرکت آرام در یک جهت به مفهوم راه رفتن است. اگر کمی سریع تر باشد و تغییرات ۹۰ درجه ای ایجاد شود یعنی شخص رانندگی می کند. اگر سرعت بیشتری پیدا کند یعنی سوار بر قطار یا هواپیما است. با استفاده از سرعت و فشار هوا نیز می توان تفاوت میان این دو را تشخیص داد.

بعد از اینکه اپلیکیشن این موارد را تشخیص داد، از اطلاعات به دست آمده توسط سنسورها استفاده می کند. شتاب سنج در مورد سرعت شما می گوید، مغناطیس سنج از موقعیت قرارگیری نسبت به شمال اطلاعات می دهد و فشار سنج هم از میزان فشار هوای منطقه ای که هستید خبر می دهد. همه این اطلاعات که جمع شد، با پایگاه داده های عمومی مقایسه می شود.

آب و هوا را با The Weather Channel مقایسه می کند تا در مورد فشار هوا اطلاعات به دست آورد و ببیند که چقدر از سطح دریا بالاتر هستید. گوگل مپز و US Geological Survey Maps هم اطلاعات ریز و دقیق دیگر را ارائه می دهند.

وقتی همه این اطلاعات تک به تک بررسی می شود، اپلیکیشن می تواند موقعیت دقیق شما را پیش بینی کند و بگوید که با چه وسیله ای و به چه سمتی در حال حرکت هستید. الگوریتم های مختلف شروع به کار می کنند تا جایی که درصد خطا به صفر برسد.

این اپلیکیشن به منطقه زمانی که موبایل شما نشان می دهد اعتماد می کند و باقی اطلاعات را با آن منطبق کرده تا تکه های پازل یکی پس از دیگری سر جای خود قرار بگیرند. همه این ها، بدون آنکه لازم باشد جی پی اس موبایل روشن باشد.

برای تست اپلیکیشن، پژوهشگران یک بار آن را در فیلادلفیا مورد آزمایش قرار دادند اما ۱۲ بار آزمون و خطا لازم بود تا این اپ بالاخره بتواند به طور درست تشخیص دهد.

اما اگر به همین اندازه مکان یابی همه ما که از تلفن همراه استفاده می کنیم ساده است، چه کار می توان کرد؟ دو جواب برای این پرسش وجود دارد: یکی اینکه به عنوان یک فرد باید چه اقداماتی انجام داد و اینکه برای جلوگیری از آن همه ما باید چه کار کنیم؟

به عنوان یک شخص، باید بسیار مراقب اپلیکیشن هایی باشید که دانلود می کنید. این اپلیکیشن حدودا ۲۰۰۰ خط کد لازم داشت تا چنین کنترل بالایی روی شما پیدا کند و واقعا ۲۰۰۰ خط کد تلاش زیادی نمی طلبد. بازی ها و اپلیکیشن های موبایلی که این روزها روی موبایلتان نصب دارید ده ها هزار خط کد دارند و قرار دادن ۲ هزار خط کد درون آن ها کار سختی نیست.

اما این حرف به مفهوم دانلود نکردن اپلیکیشن ها هم نیست. اصلا زندگی بدون اپلیکیشن های جدید برای بسیاری از ما غیر ممکن است. اما حسابی مراقب منبعی باشید که اپلیکیشن را از آن دریافت می کنید و پیش از نصب، کمی در مورد سازنده های آن تحقیق کنید.

پژوهشگرانی که این اپلیکیشن را ساخته اند نیز چندین پیشنهاد برای مقابله با این متود دارند. اول از همه اپلیکیشن هایی که بخواهند از این سنسورها استفاده کنند باید حتما درخواست بدهند. بنابراین باید بیشتر به صفحه درخواست اپلیکیشن ها دقت کرد، مسئله ای که احتمالا کمترین کسی به آن توجه می کند.

راه حل بعدی، کاهش نرخ نمونه گیری توسط این سنسورها در حالتی است که فعال نیستند. اگر نرخ نمونه گیری سنسورها نسبت به درصد لازم برای ردیابی توسط اپلیکیشن ها کمتر باشد، زیر نظر گرفتن شما هم غیر ممکن می شود.

و مطمئن ترین و غیر منطقی ترین راه حل هم اضافه کردن سوییچ های سخت افزاری به موبایل برای خاموش و روشن کردن سنسورها است. با توجه به رویه ای که سازندگان تلفن های موبایل در طراحی ها پیش گرفته اند، بعید است که چنین اتفاقی رخ دهد و شاهد سوییچ خاموش و روشن سنسورها باشیم.

متاسفانه در حال حاضر هیچ راه حل کاملی برای آن وجود ندارد که جلوی رخ دادن چنین اتفاقی را بگیریم. شاید فشار وارد کردن به گوگل، اپل و دیگر قدرت های بزرگ بهترین کاری است که می توان انجام داد تا جلوی زیر نظر گرفتن کاربران گرفته شود.