آیا قمار سخت‌افزاری بعدی اپل در حوزه کنترلر بازی خواهد بود؟

گفته می‌شود اپل مشغول کار روی عینک واقعیت افزوده است که احتمالاً تا دو سال دیگر از راه می‌رسند. اما در مسیر انتقال تجربه واقعیت افزوده از نمایشگری قابل حمل روی دیوایس‌های مبتنی بر iOS به پنلی ثابت که از میان آن به محیط حقیقی و مجازی نگاه می‌کنید، کاربران نیازمند روش‌هایی تازه برای مسیریابی در جهان‌های واقعیت افزوده خواهند بود.

تا به امروز توجه اندکی به نقش کنترلر بازی در محیط واقعیت افزوده نشان داده شده، اما پتنت‌ها و اعلامیه‌های اخیر اپل نشان می‌دهند که تمرکز بعدی این شرکت در حوزه سخت‌افزاری، روی کنترلر بازی پیشرفته خواهد بود؛ کنترلری که احتمالاً پوشیدنی نیز باشد.

ایرپدهایی برای گیم‌پلی حرکتی در هرجا

کنترلر بازی بدون سیمی را تصور کنید که طراحی شده تا با ژست‌های حرکتی، دکمه‌ها، جوی‌استیک‌های جهت‌یابی، لمس و بازخورد لمسی سازگاری داشته باشد. البته نیاز چندانی به تصور کردن هم نیست؛ زیرا مایکروسافت، نینتندو و سونی هرکدام برای چند دهه مشغول کار روی یک کنترلر گیمینگ بی‌نقص با تنوع کارکرد بالا بوده‌اند. با این همه، سه کمپانی مورد اشاره هرکدام کترلر مخصوص به خودشان را برای آخرین نسل از کنسول‌های خود ساخته‌اند. هر نسل از این کنسول‌ها حدوداً ۱۰۰ میلیون واحد می‌فروشند و تنها در این نسل بود که هر سه کمپانی به استفاده از بلوتوث در اتصالات بی‌سیم کنترلر‌هایشان روی آوردند.

اپل در حال حاضر ۱.۵ میلیارد دستگاه در سراسر جهان دارد و اکثر آن‌ها آیفون‌هایی هستند که به صورت بی‌سیم به یک شبکه دیتای موبایل متصل شده‌اند؛ همه آن‌ها از اتصالات بلوتوث نیز پشتیبانی می‌کنند. اپل پیشتر درباره برنامه‌هایش در قبال کنترلرهای بازی Made For iOS (یا به اختصار MFI) صحبت کرده، اما جنس بازی‌هایی که روی دیوایس‌های مبتنی بر iOS و مک محبوبیت دارند باعث می‌شود که تقاضا برای کنترلرهای شخص ثالث بسیار محدود باشد.

با این همه، چند مسئله در حال تغییر است. اول از همه، اپل امکان گیمینگ روی اپل تی‌وی را از دو نسل پیش میسر نموده و به مرور زمان، بازی‌ها را به عضوی مهم‌تر و بزرگ‌تر از اپ‌استورهای iOS و مک تبدیل کرده است. امسال هم شاهد رونمایی از Apple Arcade بودیم که اشتراکی برای کسب درآمد در راستای ساخت بازی‌های بهتر روی پلتفرم‌های اپل است – به بیان دیگر، بازی‌هایی که نمی‌خواهند هزینه‌های ساخت را از طریق تبلیغات آزاردهنده یا خریدهای درون برنامه‌ای به دست آورند.

در بخش سخت‌افزار، اپل در سال ۲۰۱۳ تکنولوژی PrimeSense را تحت تملک خود درآورد. این شرکت به ساخت دوربین‌های گیمینگ حرکتی شهرت دارد که تکنولوژی‌اش در نخستین دستگاه کینکت ایکس باکس نیز استفاده شد. اپل بعدا این تکنولوژی را در قالب دوربین TrueDepth برای آیفون 10 درآورد و در کنار تصاویر پرتره، انیموجی‌ها و مموجی‌ها را هم به جهانیان معرفی کرد.

این شرکت ضمناً هرجور قابلیت واقعیت مجازی که فکرش را بکنید هم توسعه داد که از جمله‌ آن‌ها می‌توان شبیه‌سازی گرافیکی چهره اشاره کرد. این فناوری که توسط اسنپ‌چت و دیگر توسعه‌دهندگان شخص ثالث هم استفاده شده، کاربران را قادر به ساخت آواتاری پیشرفته از نظر گرافیکی، از چهره خود می کند. با این همه، هدف‌گذاری ابتدایی PrimeSense، گیمینگ مبتنی بر حرکت بود؛ چیزی که اپل هنوز آن را به یک محصول تجاری تبدیل نکرده است.

علاوه بر این، سیلیکون پیشرفته و شخصی‌سازی شده‌ای که به دیوایس‌های خانگی و موبایل اپل قدرت می‌بخشد، طی تنها چهار سال اخیر به بهبودهای فراوانی دست یافته؛ هم به خاطر توسعه پردازشگرهای گرافیکی جدید اپل و همین‌طور به بلوغ رسیدن بستر Metal در راستای بهینه‌سازی عملکرد و کمرنگ کردن تفاوت میان پلتفرم‌های سخت‌افزاری‌اش.

در نهایت نیز اپل طی این تابستان اعلام کرد که پشتیبانی از کنترلر DualShock 4 پلی استیشن و کنترلرهای ایکس باکس وان اس و ایلیت 2 مایکروسافت را به بستر Game Controller خود اضافه می‌کند. چنین چیزی نیازمند این بود که تفاوتی میان دو کنترلر استاندارد و طراحی MFI خود اپل وجود نداشته باشد تا بازی‌هایی که پیشتر عرضه شده‌اند به صورت فراگیر با هر یک از این کنترلرهای شخص ثالث سازگاری داشته باشند. اما چه چیزی عامل بازدارنده اپل در توسعه یک کنترلر بازی بوده؟

در گذشته، کمپانی مورد اشاره این وظیفه را به اشخاص ثالث محول می‌کرد - شاید به این خاطر که تصور می‌کرد بازار این دیوایس‌ها کوچک‌تر از آن است که ارزش هدف‌گذاری داشته باشد. وقتی اپل تی‌وی سال ۲۰۱۵ همراه با سیستم عامل tvOS عرضه شد، یک سیری ریموت هم داشت که جانی آیو طراحی‌اش کرده بود و اساساً یک ریموت کنترل ساده برای تلویزیون بود که می‌توانست به عنوان یک کنترلر بازی ساده هم عمل کند. درحالی که سیری ریموت عملکرد خوبی به عنوان یک کنترلر محتویات ویدیویی دارد، به عنوان یک کنترلر بازی افتضاح است.

اما سیری ریموت که با ظرافت بسیار و قطر اندک توسط جانی آیو طراحی شده، تنها فعالیت اپل در حوزه کنترلر نبوده است. در تازه‌ترین پتنت به ثبت رسیده از سوی اپل، کمپانی مورد اشاره از مفاهیم پشت ابزاری تعاملی و پوشیدنی پرده برداشته که در فرم «دیوایسی قابل تعبیه روی انگشت با چندین سنسور و بازخورد لمسی» توصیف می‌شود.

تمام تغییرات، بهبودها و تحقیقاتی که بالاتر به آن‌ها اشاره کردیم را کنار هم قرار دهید و به این نتیجه می‌رسیم که اپل به احتمال فراوان وارد تجارت کنترلر بازی خواهد شد. تا حدی با هدف فروش سخت‌افزار جدیدش به دارندگان دیوایس‌های اپل تی‌وی و iOS و تا حدی هم به این خاطر که حالا به تکنولوژی‌هایی پیشرفته برای بهبود چشمگیر کنترلرهای بازی به عنوان یک محصول دسترسی دارد.

تصور کنید قادر به خرید یک جفت ایرپد (AirPads) باشید که به شما اجازه می‌دهد به تجربه بازی‌ روی اپل تی‌وی، مک و دیوایس‌های مبتنی بر iOS بپردازید و در عین حال، در تعامل با Airpods، بازی‌های واقعیت افزوده صوتی را تجربه کنید. با استایلی شبیه به مورتال کامبت، می‌توانید با دوستان خود مبارزه کنید و به چیزی بیشتر از کنترلرهای AirPad قابل حمل یا پوشیدنی نیاز ندارید. یا شاید هم بتوانید دوستان‌تان را در بازی‌هایی مشابه گیتار هیرو، تتریس، جنگا، انگری بردز، پوکمون یا هر بازی آرکید دیگری که از کنترلرهای بی‌سیم موبایل پشتیبانی می‌کند به چالش بکشید.

گام بعدی در آینده می‌تواند اضافه شدن عینک‌هایی واقعیت افزوده باشد که باعث می‌شوند تجربه گیمینگ وایرلس شما شکلی درگیرکننده‌تر به خود بگیرد. اما اپل هنوز مشغول چیدن آجرهای ARKit و ابزارهای دیگری که باعث می‌شوند ساخت جهان‌های واقعیت افزوده آسان‌تر شوند، کنار یکدیگر است. کنترلرهای بازی هم بازاری بزرگ دارند و محتویات مورد نیازشان نیز همین حالا در اپ استور یافت می‌شود.

مقدمه‌چینی برای عرضه در آینده

این استراتژی شباهت‌های فراوانی به ایرپادها خواهد داشت. اپل خیلی زود بلوتوث و BLE را در آغوش گرفت و نسبت به موبایل‌های اندروید و ویندوزی جلو افتاد. این شرکت سپس بیتس را خرید که تجارتی بزرگ در خرده‌فروشی هدفون بود. در نهایت هم AirPodهای خودش را همراه با سیلیکون W1 عرضه کرد؛ این چیپ ساخته شده بود تا برخی از رایج‌ترین مشکلات هدفون‌های وایرلس را برطرف کند؛ چیزهایی مثل همگام‌سازی آسان، جابه‌جایی هدفون‌ میان دیوایس‌های مختلف، بهبود تاخیر، بهبود کیفیت صوتی و افزایش ثبات سیگنال.

این بهبودهای سیلیکونی و نرم‌افزاری که اپل به هدفون‌های وایرلس آورد، باعث شد AirPodها به موفقیت شگرف دست پیدا کنند؛ موفقیتی که با گذشت چند سال هنوز ادامه دارد. رقبا قادر به کپی‌برداری موفقیت‌آمیز از موفقیت اپل نبوده‌اند؛ آن هم در حالی که تقریباً همه دست به تلاشی در این زمینه زدند. بسیاری از تحلیلگران دائماً به ما گفتند تا زمانی که مشخص نشود پوشیدنی‌ها قرار است به بخش مهمی از تجارت اپل تبدیل شوند -تجارتی که دائماً رشد می‌کند- ایرپادها قادر به تغییر شرایط نخواهند بود.

با از راه رسیدن کنترلر بازی بی‌سیمی که از همان سیلیکون شخصی‌سازی شده اپل یا نمونه مشابه‌اش استفاده می‌کند، این کمپانی می‌تواند یک محصول موفقیت‌آمیز و پیشرفته دیگر بسازد که به‌تنهایی در نقش یک سیستم گیمینگ منحصر به فرد برای «همه‌جا» ظاهر می‌شود و قادر به همگام‌سازی با اپل واچ یا آیفون بوده و به ایرپادها هم متصل می‌شود. در این صورت اپل قادر به آوردن گیمینگ به تمرینات ورزشی خواهد بود؛ می‌تواند بازی‌های چندنفره مبتنی بر سرور را برای چالش‌هایی فیزیکی مانند شمشیربازی‌های مجازی، لیزر تگ مجازی یا هر تمرین دیگری بسازد و همینطور روش‌های تازه‌ای برای تعامل در جلسات، ارائه‌ها و کنفرانس‌ها به وجود آورد.

تصورش سخت نیست شرکتی که توانسته ماوس، ترک‌پد، گردونه لمسی و ژست‌های چند-لمسی را معرفی کند و به محبوبیت برساند، حالا بتواند کنترلر گیمینگ و بدون‌ سیم جدیدی معرفی کند که با هر دستگاهی، از کنسول‌های بازی قدیمی گرفته تا دیوایس‌های iOS و سیستم‌های واقعیت افزوده آینده، سازگاری داشته باشد. و حالا که جانی آیو دیگر در اپل تصمیم‌‌گیرنده نیست، چنین کنترلری لازم نیست شبیه به مستطیلی بسیار باریک با لبه‌های گرد شده باشد.

همه این‌ها قبلاً هم اتفاق افتاده

اپل به صورت مداوم پیش‌نیازهای لازم برای محصولی جدید که به دور از چشم مردم ساخته می‌شود را فراهم کرده است. همانطور که بالاتر اشاره شد، ممکن است در حال تکرار همین کار با یک کنترلر بازی باشد. اما این را هم در نظر داشته باشید که قبلاً چند بار دست به چنین کاری زده است.

پشتیبانی مبتکرانه اپل از FireWire و USB و خرید چیزی که بعداً به آیتونز تبدیل شد و از راه رسیدن آیپادها را خبر می‌داد، اتفاقی بود که هیچکس در جهانِ اپل انتظارش را نداشت؛ حتی با اینکه بازار MP3 پلیرها چندان هم جدید نبود و اپل هم پخش موسیقی را به عنصری مهم در مک‌های خود تبدیل کرده بود.

سال‌ها بعد و زمانی که اهالی رسانه تصور می‌کردند آینده در اختیار موبایل‌هایی خواهد بود که MP3 هم پخش می‌کنند -عمدتاً به این خاطر که آن‌ها را بزرگ‌ترین تهدید برای تجارت آیپاد اپل تصور می‌کردند- اپل در عوض هدف‌گذاری بزرگ‌تری کرد که با اتصال به شبکه مخابراتی، پردازش سطح دسکتاپ را روی موبایل آیفون ارائه کند. اپل برای دستیابی به این مهم، دست به چند حرکت زده بود؛ کارهایی نظیر ساخت سخت‌افزار موبایل با آیپادهایش و توسعه مرورگر سافاری که به شکلی هوشمندانه از همگام‌سازی دیتا و فروش اپلیکیشن‌های دیجیتالی پشتیبانی می‌کرد. با این حال ماه‌ها پیش از عرضه آیفون، هنوز بسیار تصور می‌کردند که اپل صرفاً لایسنس سیمبین را از نوکیا خریداری خواهد کرد یا تلاش‌هایش برای افزودن آیتونز به یک موبایل ساخت موتورولا را ادامه خواهد داد.

در سال ۲۰۰۶ تصور می‌کردیم که اپل قادر به ساخت یک آیپاد پرو لمسی و تمام‌صفحه در قالب دو مدل خواهد بود، یک مدل که کاربران تجاری را با نیازهایی مانند پیام‌رسانی، ارسال ایمیل، دسترسی به مرورگر، کانتکت‌های همگام‌سازی شده و اپلیکیشن‌های تقویم راضی می‌کند و مدلی دیگر برای مصرف‌کنندگان که به آن‌ها اجازه ثبت تصویر، ضبط فیلم و کلیپ صوتی یا گوش دادن به موسیقی و شوآف گالری تصاویرشان را می‌دهد. در نهایت مشخص شد که اپل هر دو را به یک دستگاه آورد و چیزهایی مانند اینستاگرام، آی‌مسج، سافاری، کی‌نوت و انگری بردز را روی دستگاهی قابل حمل به جهانیان معرفی کرد.

حدوداً در سال ۲۰۰۸، زمانی که بسیاری فکر می‌کردند آینده پی‌سی در گروی نِت‎بوک‌های ارزان قیمت است، اپل از آیپد رونمایی کرد: تبلتی جدید با قابلیت لمس چندگانه که سهولت استفاده را هدف قرار داده بود؛ نه صرفاً ارزان‌قیمت و مینیاتوری بودن پی‌سی‌های گذشته را. اپل قبلاً روی عرضه چنین دستگاه کار کرده بود اما باید منتظر می‌ماند تا بازار از طریق فروش آیفون‌ها، برای دیوایس‌های تبلت موبایل آماده شود. پیش از آن نمونه‌‎های زیادی از تبلت‌های پی‌سی توسط مایکروسافت، سامسونگ و سایرین عرضه شده بود، اما آیپد از راه رسید و تمام بازار را تحت تصرف خود در آورد چون اپل مدت زیادی را صرف فکر کردن به چگونگی عرضه صحیح آن کرد.

از طرف دیگر، در حالی که HTC Vive، سامسونگ Gear VR، فیسبوک آکیلس، گوگل گلس و کاردبورد و مایکروسافت هولولنز همگی به دنبال ارائه تجربیات واقعیت مجازی آینده بوده‌اند، اپل در عوض روی چیزی تمرکز کرده که واقعاً قابل ارائه است و تلاش‌هایش را صرفاً معطوف رساندن واقعیت افزوده صوتی به دست مشتریان، از طریق ایرپادها کرده است. این رویکرد کارآمدتر به تجارتی چند میلیارد دلاری برای اپل تبدیل شده، آن هم در حالی که دیگر فعالان صنعت چندین میلیارد دلار صرف عرضه چیزی کردند که نه برای کسی کاربرد دارد نه کسی قادر به خریدش است - و به تبع همین موضوع، محتوای چندانی هم برایش وجود ندارد.

به صورت مشابه، درحالی که آمازون، گوگل، مایکروسافت و سامسونگ می‌خواستند با پلتفرم‌های خود سیری را کنار بزنند و ساخت میکروفون‌های وای‌فای را برای ایجاد یک پلتفرم صوتی در پیش گرفتند، اپل خیلی ساده سیری را به قابلیتی روی تمام سخت‌افزارهایش تبدیل کرده؛ از مک و اپل واچ گرفته تا دیوایس‌های iOS و اپل تی‌وی. اپل حالا با اختلاف بسیار، بزرگ‌ترین پلتفرم دستیار صوتی جهان را دارد که به اکثر زبان‌ها و در اکثر کشورها عرضه شده و خریداران ارزشمند سخت‌افزارهای پریمیوم را هدف قرار داده.

اپل حالا هوم‌پاد را در قالب اسپیکر خانگی پریمیوم ارائه می‌کند که از قابلیت‌های سیری و HomeKit بهره‌مند است. منتقدان و تحلیلگران سخت در تلاش بوده‌اند که این محصول را یک شکست جلوه دهند، آن هم در حالی که میلیون‌ها واحد از آن با قیمت‌گذاری پریمیوم به فروش می‌رسند و سودی را نصیب اپل می‌کنند که هیچ اسپیکر هوشمند دیگری قادر به دستیابی به آن نیست.

این موضوع یکبار دیگر نشان می‌دهد که اپل با ارائه یک کنترلر بازی متمایز و مجهز به سیلیکون پیشرفته‌ای که آن را قابل اتکاتر، قادر به همگام‌سازی آسان و استفاده خودکار روی چندین دیوایس‌ می‌کند، قادر به گسترش فعالیت‌های خود خواهد بود. این دستگاه حتی می‌تواند مانند اپل واچ یا آخرین نسل ایرپادها از شارژ وایرلس بهره‌مند باشد و در این صورت نیازی به تعبیه هیچ پورتی روی بدنه آن نیست. این کنترلر می‌تواند یک دستکش، یک دستگاه قابل حمل یا هر فرم دیگری از دیوایس‌های پوشیدنی باشد.

اپل گیمینگ نرم‌افزاری را جدی گرفته و لازم نیست به چیزی فراتر از Apple Arcade یا ARKit نگاه کنید تا متوجه بینش‌اش شوید. حالا این کمپانی باید به صورت جدی درباره ساخت سخت‌افزار کنترلر بازی هم فکر کند.