سامسونگ بلو ارت؛ تلاش نافرجام برای ادغام گوشی و شارژر خورشیدی

یکی از دغدغه‌های اصلی جوامع امروز، مدیریت منابع انرژی تجدید ناپذیر و مشکلات مربوط به گرمایش زمین است. دیگر نگرانی ساکنین این کره خاکی نیز مربوط به تولید زباله و پسماند‌ است که تا حدودی بحث بازیافت این مسئله را حل و فصل کرده است. اما پیش از داغ شدن این داستان، ۱۰ سال پیش سامسونگ به فکر زمین و سلامتی آن افتاده و گوشی «S7550 بلو ارت» را معرفی کرده بود.

گوشی بلو ارت سامسونگ، مجهز به یک پنل خورشیدی است که به خوبی در قاب پشتی آن جای داده شده و توسط چند اتصال دهنده پوگو، به باتری گوشی متصل بود. البته نباید انتظار چندانی از قدرت و سرعت شارژ کردن این پنل داشت، زیرا هر یک ساعت شارژ توسط این پنل، ۱۰ دقیقه مکالمه روی شبکه 3G را در اختیارتان می‌گذاشت. اگر می‌خواستید مطمئن شوید که گوشی شما از طریق منابع تجدیدپذیر شارژ می‌شود، یک LED کوچک «آبی» پشت گوشی روشن می‌شد تا به شما نشان بدهد که ضرری به محیط زیست نمی‌زنید.

با این حال بلو ارت از بدو تولد با هدف حفظ محیط زیست به بازار عرضه شده و آن را می‌توان در بسته‌بندی و مواد سازنده این گوشی نیز دید. خود گوشی از بطری‌های بازیافت شده آب معدنی ساخته شده و جعبه گوشی نیز از مقوایی ساخته شده که به سادگی قابل بازیافت است. نکته جالب، جوهر استفاده شده برای چاپ اطلاعات گوشی روی این جعبه است که از سویا درست شده. سامسونگ پا را از این هم فراتر گذاشت و به کاربران اجازه می‌داد تا جعبه گوشی را به قاب عکس تبدیل کنند.

از دیگر ویژگی‌های دوستدار محیط زیست بلو ارت می‌توان به دکمه «Eco» تعبیه شده در این گوشی اشاره کرد که با فعال کردن این حالت، میزان روشنایی نمایشگر و تنظیمات بلوتوث به گونه‌ای تنظیم می‌شد که کمترین انرژی را مصرف کنند. همچنین قابلیت گام شمار این گوشی به جای نشان دادن کالری سوزانده شده، میزان نجات دادن درخت بر حسب تولید نکردن گاز CO2 را به کاربر نمایش می‌دهد تا حداقل حس بهتری داشته باشند.

در باطن اما این گوشی سخت‌افزار و نرم‌افزار خاصی نداشت. نمایشگر ۳ اینچی بلو ارت رزولوشن معمول (آن دوران) ۲۴۰ در ۴۰۰ پیکسلی داشت. این گوشی اما از رابط کاربری پر ایراد و ناکارآمد TouchWiz استفاده می‌کرد که همان اوایل هم مشکلات فراوانی داشت. قابلیت‌های ارتباطی این گوشی نیز محدود به وای فای و 3G می‌شد که البته برای سال ۲۰۰۹ چندان هم بد به نظر نمی‌رسید. بلوتوث و قابلیت پخش موزیک و دوربین ۳.۲ مگاپیکسلی و MMS نیز در این گوشی پیدا می‌شد.

در آن زمان به نظر می‌رسید اگر کسی می‌خواهد به بیابان برود، باید از بلو ارت استفاده می‌کرد. زیرا آن جا نه خبری از پاور بانک بود و نه پریز برق که کاربر بتواند گوشی خود را شارژ کند. اما در نظر بگیرید که مصرف باتری این گوشی، بیش‌تر از چیزی بود که پنل خورشیدی بتواند آن را شارژ کند. از این گذشته، برای شارژ گوشی از طریق خورشید و استفاده همزمان، احتمالا باید روی شن‌های داغ بیابان دراز می‌کشیدید و بلو ارت را در شرایط نه چندان پایداری نگه می‌داشتید. کور شدن چشمانتان هم در نظر بگیرید.

با کنار گذاشتن این مشکلات، این اقدام سامسونگ تحسین برانگیز بود و شاید پس از آن دیگر شاهد گوشی‌های سازگار با محیط زیست از سوی این کمپانی نبودیم، اما حداقل روند بازیافت گوشی‌های هوشمند باعث امیدواری شده است.