ثبت بازخورد

لطفا میزان رضایت خود را از دیجیاتو انتخاب کنید.

واقعا راضی‌ام
اصلا راضی نیستم
چطور میتوانیم تجربه بهتری برای شما بسازیم؟

نظر شما با موفقیت ثبت شد.

از اینکه ما را در توسعه بهتر و هدفمند‌تر دیجیاتو همراهی می‌کنید
از شما سپاسگزاریم.

علمی

فرد در برابر تیم؛ خلاقیت و نوآوری کدام یک بیشتر است؟

باور عمومی این است که با همکاری تیمی می توان به نوآوری شگرف (Breakthrough Innovation) دست یافت. تحقیقات نشان می دهند تیم ها معمولاً در نوآوری های تأثیرگذار مثل ایجاد پتنت های تکنولوژیک یا مقالات ...

پیمان حسنی
نوشته شده توسط پیمان حسنی | ۱۱ دی ۱۳۹۸ | ۱۹:۳۰

باور عمومی این است که با همکاری تیمی می توان به نوآوری شگرف (Breakthrough Innovation) دست یافت. تحقیقات نشان می دهند تیم ها معمولاً در نوآوری های تأثیرگذار مثل ایجاد پتنت های تکنولوژیک یا مقالات علمی نسبت به فرد برتری دارند.

تحقیقی که به تازگی انجام شده، عامل برتری تیم در برابر فرد را ساختار اختراع (structure of the invention) معرفی می کند که به قابلیت تقسیم شدن آن به اجزای کوچکتر بر می گردد.

پژوهشگران در این تحقیق به بررسی 1603970 پتنت (تقدیر شده به خاطر نوآوری در عملکرد) و همچنین 198265 پتنت (تقدیر شده به خاطر نوآوری در طراحی) که بین سال های 1985 تا 2009 در ایالات متحده ثبت شده بودند، پرداختند.

محققان در بررسی های خود دریافتند که پتنت کاربردی (Utility Patent)، زمانی شگرف محسوب می شود که توسط همکاری مخترعان با یکدیگر ایجاد شده باشد. البته برتری تیمی در پتنت های طراحی (Design Patents) کاملاً از بین می رود. مخترعانی که به طور فردی کار می کنند، می توانند مثل تیم ها پتنت های طراحی شگرف ایجاد کنند.

چرا تیم ها برتری خود را در پتنت های طراحی از دست می دهند؟

طرح های نمادین کوکاکولا یا آیفون را در نظر بگیرید؛ درک ما از آنها کل گرا (Holistic) است؛ یعنی آنها را با توجه به شکل کلی درک می کنیم نه مجزا. عناصر آنها به یکدیگر مرتبط بوده و وابستگی زیادی به هم دارند، بنابراین نمی توان بلافاصله تأثیر قسمت های مختلف را در طرح کلی به طور مجزا محاسبه کرد.

وابستگی میان قسمت های مختلف نوآوری روی فرآیند پویایی شناسی اختراع تاثیر چشمگیری می گذارد. تیمی که روی طراحی کار می کند در صورت استفاده از رویکرد تقسیم و حل (divide-and-conquer) برای یافتن راه حل برای مساله جامع، با مشکل مواجه خواهد شد.

تصور کنید تیمی قصد دارد تابلوی نقاشی بکشد. چنین کاری امکان پذیر است، ولی برای رسیدن به هماهنگی و برقراری ارتباط بین اعضای تیم به تلاش و منابع قابل توجه نیاز است. در مقایسه، مخترعی که به تنهایی کار می کند توانایی ارزیابی، بازگو کردن و کنار گذاشتن احتمالات را به راحتی دارد؛ چون نیازی به سر و کله زدن با بحث های گروهی و رسیدن به تناسب ندارد. در پتنت های طراحی که در اکثر آنها به راه حل کل گرا نیاز است، فعالیت فردی نسبت به کار جمعی برتری دارد.

اثربخشی کار مخترعان تیمی در مقایسه با مخترع فردی، وابستگی زیادی به میزان تقسیم پذیری اختراع دارد. برخی از اختراع ها درجه تقسیم پذیری بالایی دارند و می توانند به قسمت های کوچک تر تقسیم شوند. اعضا می توانند حین کار کردن روی این اختراعات، به شکل فردی هم کار کرده و از دانش اعضای گروه و منابع اشتراکی با حداقل میزان ناهماهنگی، بهره مند شوند.

دسته ای از اختراعات تکنولوژیک نیز هستند که شامل تعداد زیادی المان به هم پیوسته بوده و تقسیم آنها به اجزای کوچک تر مشکل است. موتور دوزمانه و قابل اطمینانی که «کارل بنز» نخستین بار اختراعش کرد، از این گونه اختراع هاست. تمام قسمت های این موتور به گونه ای طراحی شده تا درون سازه پیچیده و به هم پیوسته جای گیرند. نمی توان به راحتی قطعات آن را با قطعه دیگری تعویض کرد، چون برای تولید خروجی مدنظر وابستگی زیادی به یکدیگر دارند.

مخترع تنها هنگام کار روی اختراعات جدایی ناپذیر (Integral)، نسبت به تیم سریع تر پیشرفت می کند؛ چون اعضای تیم وقت خود را با صحبت کردن و رسیدن به هماهنگی تلف می کنند.

البته در اختراعات تقسیم شونده شگرف نیز اغلب می توان با کار تیمی به موفقیت رسید. محققان با بررسی پتنت های کاربردی دریافتند احتمال دستیابی تیم به نتیجه شگرف با کاهش تقسیم پذیری اختراع، کم می شود. علاوه بر این جدایی ناپذیری بالای پتنت کاربردی یا غیرماژولار بودن آن، برتری کار تیمی را از میان می برد.

آیا این تحقیق به معنی بی ارزش بودن کار تیمی در اختراعات کل گرا است؟ پاسخ منفی است؛ همکاری تیمی توسعه اختراع را بهبود می بخشد. همکاری گسترده به اعضای تیم اجازه می دهد تا از مهارت های همکاران خود بهره مند شده و از داده های ارزشمند یکدیگر استفاده کنند.

افراد در همکاری با یکدیگر می توانند با شناسایی منابع ارزشمند و دادن بازخورد، به مخترع تنها بدون بر هم زدن هماهنگی که از کار تیمی ناشی می شود، کمک کنند. علاوه بر این مخترع هایی که هیچ گاه از دیگران کمک نمی گیرند، عملکرد ضعیفی داشته و آنهایی که در اختراعات کل گرا با دیگران همکاری می کنند، احتمال دستیابی‌شان به نتایج شگرف بیشتر می شود.

برای دستیابی به اختراع شگرف باید ساختار همکاری را با نوع اختراع و درجه تقسیم پذیری آن هماهنگ کرده و نیم نگاهی نیز به گذشته مخترعین در کارهای تیمی داشت. میزان تاثیرگذاری تیم به میزان تقسیم پذیری اختراع به بخش های مستقل بستگی دارد.

این تفکر که تیم ها به طور پیش فرض بهترین راه حل برای رسیدن به نوآوری هستند، می تواند روی خروجی کار تاثیر منفی بگذارد. مخترعین تنها، خصوصاً آنهایی که سابقه خوبی در کارهای اشتراکی دارند، منبع موثری برای پتنت های طراحی و اختراعات کل گرا هستند.

دیدگاه‌ها و نظرات خود را بنویسید
مطالب پیشنهادی