ساخت پلیمر رسانا برای ترمیم قلب آسیب دیده

دانشمندان دانشگاه ترینیتی دوبلین در ایرلند توانسته‌اند دستگاهی تولید کنند که بخش‌هایی از قلب که پس از سکته قلبی از کار می‌افتد را دوباره به کار گیرد. این دستگاه از شبکه پلیمر رسانا ساخته شده و توانایی برقراری ارتباط میان بخش‌های سالم قلب با بخش‌های از کار افتاده را دارد.

زمانی که شخصی سکته قلبی می‌کند، بخش‌هایی از عضلات قلب او از کار می‌افتد و به جای آن بافت اسکار جایگزین می‌شود که عملا یک بافت مرده به حساب می‌آید. این بافت در نهایت کارکرد قلب را با مشکل مواجه می‌کند. دستگاه پلیمری که این دسته از دانشمندان ساخته‌اند، متشکل از یک لایه پلیمری هادی به نام پلی پیرول است. این پلیمر رسانا از فرایند الکترو رایتینگ ذوبی به دست می‌آید.

اگر این دستگاه را به بخش‌های خارجی بافت اسکار قلب متصل کنیم، می‌توان به کمک آن پالس‌های الکتریکی منتشر شده از عضلات اطراف را تشخیص داد که به کمک مواد پلیمری هادی خود، آن‌ها را به بافت اسکار منتقل کند و همزمان با ریتم آن‌ها، منبسط و منقبض شود. تاکنون از این دستگاه در بافت‌های بیولوژیکی مستقل استفاده شده و انتظار می‌رود در آینده‌ای نزدیک، آزمایشات حیوانی هم از سر گرفته شوند.

البته پیش از این هم دستگاه‌های دیگری با همین مضمون به بازار عرضه شده‌اند ولی برای کارکرد درست به سلول‌های واقعی قلب نیاز داشتند. تفاوت این دستگاه‌ها با دستگاهی که توسط شرکت ترینیتی (شرکت وابسته به دانشگاه ترینیتی دوبلین) ساخته شده، در این است که پلیمر رسانا ساخت شرکت ترینیتی می‌تواند به تنهایی کار کند و برای کارکرد درست خود، نیازی به سلول‌های مجزا ندارد.

البته می‌توان سلول‌های اضافی را به این دستگاه افزود تا کارکرد آن بهبود داده شود تا در مواقع خاص از آن استفاده کنند، ولی تا این دستگاه در بافت‌های اسکار قلب انسان آزمایش نشود، نمی‌توان به قطع از کاربردی بودن این پلیمر رسانا برای ترمیم بخش‌های از کار افتاده قلب سخن گفت.