نگاهی به شیائومی می میکس؛ موبایلی که پس از ۵ سال هنوز هم خاص است

تنها چند ساعت تا رونمایی از جدیدترین گوشی پرچمدار شیائومی یعنی می ۱۱ باقی مانده است. اما یکی از گوشی‌های دیگری که انتظار می‌رود در این رویداد معرفی شود، نسل جدید می میکس با طراحی متفاوت است. در این مطلب قصد داریم به اولین گوشی از سری می میکس و ویژگی‌های نو‌آورانه و طراحی انقلابی آن نگاهی داشته باشیم.

در حالی که حدود ۵ سال از زمان عرضه شیائومی می میکس (در ۲۰۱۶) می‌گذرد اما این گوشی همچنان یکی از خاص‌ترین‌ها است. زمانی که می میکس معرفی شد با نمایشگر تقریبا بدون حاشیه شبیه به موبایلی به نظر می‌رسید که از آینده آمده است. این گوشی نمایشگری با ابعاد ۶.۴ اینچی داشت و با امکانات مبتکرانه مختلفی همراه شده بود.

البته طراحی می میکس چندان هم جدید نبود و پیش از شیائومی این شارپ بود که با گوشی آکوئوس کیستال حتی در چند سال قبل‌تر (۲۰۱۴) یک گوشی با حاشیه‌های نمایشگر کم و دوربین سلفی در حاشیه پهن پایین آن را معرفی کرده بود. در آن سال‌ها خبری از دوربین سلفی در حفره نمایشگر یا ناچ ظریف نبود و راهکار عجیب انتقال آن به حاشیه پایینی تنها گزینه برای حذف حاشیه بالایی محسوب می‌شد. البته جای دوربین در می میکس دردسرهای خاص خودش را داشت و به گونه‌ای بود که در بسیاری از مواقع دستتان جلوی آن را می‌گرفت و کار کردن با آن را مشکل می‌کرد.

اما حذف حاشیه بالایی مشکلات دیگری را هم به همراه داشت و شیائومی حالا باید فکری به حال جای اسپیکر مکالمه می‌کرد. به همین دلیل تصمیم گرفت از اسپیکر پیزوالکتریک سرامیک در زیر نمایشگر استفاده کند. مدت‌ها بعد هواوی هم از همین تکنولوژی در برخی گوشی‌های خود بهره برد. اما در نسخه دوم می میکس، حاشیه‌ها پهن‌تر شد تا اسپیکر به جای سابق خود بازگردد و حتی هواوی هم تصمیم گرفت قید استفاده از اسپیکر زیر نمایشگر را بزند و از مدل‌های معمول و با کیفیت بالاتر استفاده کند.

شیائومی برای می میکس تلاش کرد بیشتر اجزای ساختار گوشی را از سرامیک تولید کند و علاوه بر قاب پشتی و فریم حتی کلیدهای پاور و ولوم را هم با این ماده بسیار مقاوم بسازد. اگر بخواهیم دقیق‌تر بگوییم، شیائومی از میکروکریستال اکسید زیرکونیوم بهره برد؛ یعنی همان ماده‌ای که در چاقوهای سرامیکی با کیفیت استفاده می‌شود. سرامیک در برابر خط و خش مقاومت بالایی داشت اما توان تحمل ضربه را نداشت. به همین دلیل شیائومی خیال کاربران را راحت کرد و یکی از زیباترین قاب‌های همراه شده در جعبه گوشی‌ها را با می میکس ارائه کرد. به این ترتیب هم نگرانی کاربران از شکستن گوشی را کاهش داد و هم خیالشان را از باقی ماندن جای اثر انگشت روی قاب سرامیکی پشتی راحت کرد. شیائومی می میکس با نسبت نمایشگر ۱۷ به ۹ اولین موبایلی بود که عریض‌تر از استاندارد معمول آن روزها یعنی ۱۶ به ۹ به حساب می‌آمد. اما در عین حال با عرض ۸۱.۹ میلی‌متری چندان راحت در دست نمی‌نشست.

این گوشی خاص هم مشابه بسیاری از گوشی‌های پیشرو از مشکلاتی رنج می‌برد. توسعه دهندگان مجبور بودند اپلیکیشن‌های خود را برای اجرای صحیح در نسبت نامعمول نمایشگر بهینه کنند که البته برخی تلاش چندانی برای عرضه سریع نسخه‌های سازگار نمی‌کردند. حتی گوگل هم پس از مدت‌ها خود را با این نسبت هماهنگ کرد و با تاخیر فراوان قابلیت زوم دو انگشتی را به یوتوب آورد تا امکان نمایش کامل ویدیوها وجود داشته باشد.

ساخت نمایشگر IPS گوشی هم که ابعاد و طراحی خاصی داشت تنها از شارپ بر می‌آمد. این نمایشگر رزولوشن ۱۰۸۰ در ۲۰۴۰ پیکسل را نمایش می‌داد و از نظر دقت رنگ، نور، کنتراست و روشنایی عالی بود. البته مشخص نبود که شیائومی برای محافظت آن از چه شیشه محافظی استفاده کرده است.

می میکس از نظر سخت افزار تقریبا هیچ چیز کم نداشت و همان چیزی بود که از یک پرچمدار آن روزها انتظار می‌رفت: چیپست قدرتمند اسنپدراگون ۸۲۱ در کنار ۴ یا ۶ گیگابایت رم و ۱۲۸ یا ۲۵۶ گیگابایت حافظه داخلی. شیائومی، می میکس را به باتری ۴۴۰۰ میلی‌آمپر ساعتی مجهز کرده بود که به لطف پشتیبانی از کوییک شارژ ۳.۰ کوالکام در عرض ۳۰ دقیقه از ۰ تا ۳۵ درصد شارژ می‌شد. این سرعت شارژ شاید امروز چندان سریع محسوب نشود اما برای سال ۲۰۱۶ مناسب بود.

دوربین گوشی اما عملکردی ضعیف‌تر از انتظار داشت. دوربین پشتی تکی سنسور کوچکی با پیکسل‌های ۱.۰ میکرومتری داشت و هیچ خبری از لرزشگیر تصویر اپتیکال نبود. البته کیفیت عکس‌ها و ویدیوها بسیار خوب بود اما از یک گوشی آینده نکرانه انتظار چنین دوربین ساده‌ای نمی‌رفت.

شکی نیست که می میکس نقص‌های خاص خودش را داشت اما یکی از جاه‌طلبانه‌ترین گجت‌هایی بود که شیائومی تاکنون تولید کرده است.