محققان تشکیل داغ‌ترین سنگ زمین را در دهانه‌ای در کانادا تایید کردند

محققان تایید کرده‌اند که سنگی به شکل یک شیشه سیاه به اندازه مشت انسان که در سال 2011 در دهانه «میستاستین» در «لابرادور» کانادا کشف شده بود، واقعا داغ‌ترین سنگ کره زمین بوده است. پژوهشگران اکنون مقاله‌ای مربوط به سال 2017 را تایید کرده‌اند که می‌گفت این سنگ در دمای 2370 درجه سلسیوس تشکیل شده که از بیشتر بخش‌های گوشته زمین داغ‌تر است.

محققان دانشگاه وسترن انتاریو به رهبری «گاوین تولومتی» در مطالعات جدیدی روی مواد معدنی منطقه‌ای که این سنگ در آن کشف شده بود، ادعای قبلی دانشمندان را تایید کرده‌اند. سنگ‌های این منطقه حدود 36 میلیون سال پیش در اثر برخورد یک شهاب‌سنگ ذوب و دوباره تشکیل شدند. برخورد این شهاب‌سنگ دهانه‌ای به طول 28 کیلومتر ایجاد کرده است.

«مایکل زانتی»، دانشجوی دکترای دانشگاه واشنگتن سنت لوئیس در سال 2011 به‌صورت اتفاقی در حین انجام یک پروژه دیگر یک سنگ شیشه‌ای را پیدا کرد که ظاهرا اکتشاف بسیار مهمی از کار درآمد. بررسی‌ها نشان داد که این سنگ حاوی یک ماده معدنی بسیار بادوام به نام «زیرکُن» است که تحت گرما بلوری می‌شود. ساختار زیرکن می‌تواند نشان دهد که این ماده در اثر چه مقدار گرما به وجود آمده است.

با این حال، محققان برای تایید یافته‌های اولیه باید زیرکن‌های بیشتری پیدا می‌کردند. اینجا بود که تولومتی و تیمش چهار نمونه زیرکن دیگر را از این منطقه بررسی کردند. این نمونه‌ها از انواع متفاوتی از سنگ‌ها در مناطق دیگر آمده بودند و به دانشمندان کمک کردند تا داده‌های بیشتری درباره میزان حرارت محل برخورد پیدا کنند.

دهانه میستاستین، محل تشکیل داغ‌ترین سنگ زمین

نتایج یافته‌های این گروه چند روز پیش در مقاله‌ای در ژورنال Earth and Planetary Science Letters منتشر شد و نشان داد که زیرکن‌های محل برخورد در دمای حداقل 2370 درجه سلسیوس تشکیل شده‌اند. این عدد دقیقا همان دمایی است که در مقاله سال 2017 اعلام شده بود.

پژوهشگران همچنین درون ذرات زیرکن ماده معدنی دیگری به نام «ریدیت» پیدا کردند. ریدیت زمانی به وجود می‌آید که زیرکن تحت فشار و دمای بالایی قرار می‌گیرد و حضور آن به دانشمندان اجازه داد تا فشار وارد بر سنگ‌های این منطقه در زمان برخورد را محاسبه کنند. آن‌ها دریافتند که این فشار بین 30 تا 40 گیگاپاسکال بوده است.

حالا محققان می‌خواهند از این یافته‌ها برای مطالعه سنگ‌های موجود در سایر دهانه‌ها و البته سنگ‌های گردآوری‌شده از دهانه‌های ماه استفاده کنند.