امروز در فضا: پایونیر ۱۲ در جو زهره آتش گرفت

۸ اکتبر ۱۹۹۲، فضاپیمای پایونیر ۱۲ در جو زهره سوخت تا به ماموریت ۱۴ ساله خود پایان دهد.
این فضاپیما با نام زهره۱ نیز شناخته می‌شود.

درباره فضاپیما

پایونیر ۱۲ اولین ترکیب از دو فضاپیمای مدارگرد و کاوشگر بود که برای مطالعه جو زهره طراحی شد.
کاوشگر این فضاپیما شامل ۱۶ ابراز علمی از جمله؛ آشکارسازهای میدان الکتریکی و پرتوی گاما، طیف‌سنج‌های جرمی یونی، قطبش ابری و فرابنفش بود.

شرکت سازنده آن یک شرکت هواپیماسازی با نام هیوز بود و پایونیر ۱۲ را به شکل یک سطح استوانه‌ای طراحی کرده بود که ابزارهای آن در انتهای سیلندر نصب شده بود. فضاپیما دارای یک موتور موشک با سوخت جامد بود که نیروی رانش برای ورود به مدار زهره را فراهم می‌کرد.

پرتاب پایونیر ۱۲

پایونیر ۱۲ اولین فضاپیمای آمریکایی بود که به دور زهره چرخید. فضاپیمای دوم نیز چند ماه بعد ارسال شد.

مدارگرد توسط موشک اطلس سنتور و از محل پرتابِ کیپ کارناوال در فلوریدا به فضا ارسال شد.
این پرتاب که در ماه مه ۱۹۷۸ صورت گرفت پایونیر ۱۲ را در ۴ دسامبر ۱۹۷۸ در مداری بیضوی به دور زهره قرار داد.

دستاوردها

کاوشگر توسط راداری که به آن متصل بود، از سطح زهره نقشه‌برداری کرد و دریافت که زهره عموماً صاف‌تر از زمین است. اگرچه کوهی بلندتر از اورست و شکافی عمیق‌تر از دره گرند کانیون دارد.

همچنین تایید کرد که زهره میدان مغناطیسی ضعیفی دارد، طوری که انگار وجود ندارد. ابرهای آن نیز عمدتا از سولفوریک اسید تشکیل شده است.

پایونیر مدتی را نیز صرف مطالعه جو این سیاره کرد و بررسی کرد که چگونه یونوسفر و میدان مغناطیسی سیاره با ذرات باردار خوشید برهمکنش می‌کنند. در فوریه ۱۹۸۷ هنگامی که دنباله‌دار هالی به دلیل نزدیکی به خورشید از زمین قابل مشاهده نبود توسط این مدارگرد رصد شد.

سرانجام در اکتبر ۱۹۹۲ و هنگامی که پیشران پایونیر ۱۲ به اتمام رسید، مدارش به‌طور طبیعی شروع به کاهش کرد تا در جو زهره متلاشی شده و آتش بگیرد. فضاپیما تا زمان نابودی به ارسال داده‌ها ادامه داد و آخرین سیگنال‌ها در ۱۹:۲۲ آن روز دریافت شد.