امروز در فضا: هند اولین ماموریت خود به ماه را آغاز کرد

ماموریت فضایی «چاندریان-۱» در سال ۲۰۰۸ و از جزیره سری‌هاری‌کوتا در سواحل شرقی هند به فضا پرتاب شد. هزینه‌های این ماموریت فضایی، ۸۳ میلیون دلار برآور شده است.

تاریخچه

ایده ماموریت علمی هند به ماه برای اولین بار در سال ۱۹۹۹ و در جریان نشست آکادمی علوم هند مطرح شد.

انجمن فضانوردی هند (ASI) این ایده را در سال ۲۰۰۰ پیش برد. اندکی پس از آن، سازمان تحقیقات فضایی هند (ایسرو) کارگروه ملی ماموریت ماه را راه‌اندازی کرد. با بررسی‌های فراوان نتیجه‌ این شد که ایسرو تخصص فنی لازم برای انجام ماموریتی به ماه را دارد.

پس از آن که دولت هند با این ماموریت موافقت کرد، نخست وزیر هند در سخنرانی روز استقلال خود پروژه چاندرایان- ۱ را اعلام کرد.

چاندریان-۱

نام چاندریان در زبان هندی باستان به معنای «ماه‌نورد» است. فضاپیمای چاندریان- ۱ بر اساس یک ماهواره هواشناسی هندی ساخته شد. این ماهواره تقریباً به اندازه یک یخچال بود و وزنی حدود ۵۲۵ کیلوگرم داشت. انرژی آن توسط یک صفحه خورشیدی که باتری‌های لیتیوم یونی‌اش را شارژ می‌کرد، تامین می‌شد.

این فضاپیما علاوه بر پنج ابزار هندی، تجهیزات علمی را از ایالات متحده، بریتانیا، آلمان، سوئد و بلغارستان حمل می‌کرد. از میان آن‌ها می‌توان به نقشه‌بردار کانی‌شناسی ماه ناسا و طیف‌سنج تصویربرداری که به تأیید کشف آب محبوس شده در مواد معدنی در ماه کمک کرد، اشاره کرد.

این مدارگرد همچنین یک فرودگر را در ماه رها کرد که عمداً به سطح آن برخورد کند و اطلاعاتی را به‌دست آورد. اهداف علمی چاندریان شامل نقشه‌برداری شیمیایی، کانی‌شناسی و تهیه عکس زمین‌شناسی از ماه بود.

فضاپیما در ۲۲ اکتبر ۲۰۰۸ از ایستگاه فضایی ساتیش داوان در هند پرتاب شد و در ۸ نوامبر آن سال به ماه رسید.

به گفته ایسرو، فضاپیما در ابتدا کار خود را از مدار نقشه‌برداری در ارتفاع ۱۰۰ کیلومتری انجام داد. چاندریان-۱، ۳۴۰۰ دور به گرد ماه چرخید و تا ۲۹ اوت ۲۰۰۹ به ارسال داده‌ها ادامه داد. تا زمانی ک ارتباط هدایت‌کننده‌های زمین برای همیشه با فضاپیما قطع شد.

دستاوردهای چاندریان- ۱

کشف آب ماگمایی: شاید مهم‌ترین یافته چاندریان- ۱ مربوط به مسئله آب در ماه باشد. در سپتامبر ۲۰۰۹، دانشمندان نتایج داده‌های جمع‌آوری‌شده توسط نقشه‌بردار کانی‌شناسی چاندریان را منتشر کردند که شواهدی مبنی بر وجود مولکول‌های هیدروکسیل یا حامل آب در مناطق قطبی سطح ماه ارائه می‌داد.

این یافته در آگوست ۲۰۱۳ با اعلام شواهد وجود مولکول‌های آب در دانه‌های معدنی در سطح ماه دنبال شد. آب ماگمایی در نمونه‌های بازگردانده شده از ماه توسط فضانوردان آپولو نیز وجود داشت، اما از مدار ماه و توسط ابرازی یافت نشده بود.

نقشه‌برداری از مواد معدنی: محتوای مواد معدنی در سطح ماه نیز با نقشه‌بردار کانی‌شناسی ماه نقشه‌برداری شد. وجود آهن در سطح ماه مجددا مورد تایید قرار گرفت و ترکیب سنگ‌ها و کانی‌های آن مشخص شد. منطقه حوضه شرقی ماه نقشه‌برداری شد و نشان داد مواد معدنی آهن‌دار مانند پیروکسن در ماه فراوان است.

نقشه برداری از مکان‌های فرود آپولو: ایسرو در ژانویه ۲۰۰۹ تکمیل نقشه‌برداری از مکان‌های فرود ماموریت‌های آپولوی ناسا را توسط مدارگرد چاندریان اعلام کرد. شش مکان، از جمله مکان‌های فرود آپولو ۱۵ و آپولو ۱۷ نقشه‌برداری شده‌اند.

تهیه تصاویر: این فضاپیما ۳۰۰۰ گردش دور مدار را انجام داد و ۷۰۰۰۰ تصویر از سطح ماه به دست آورد که در مقایسه با پروازهای دیگر کشورها یک رکورد است.

تشخیص سیگنال‌های اشعه ایکس: علائم اشعه ایکس از آلومینیوم، منیزیم و سیلیکون توسط دوربین اشعه ایکس چاندریان دریافت شد. این سیگنال‌ها در طول یک شعله خورشیدی که باعث پدیده فلورسانس اشعه ایکس شد، دریافت شدند. جرقه‌ای که باعث فلورسانس شد در کمترین محدوده حساسیت این دوربین بود.

اگرچه مدت این ماموریت کمتر از ده ماه طول کشید، بررسی دانشمندان این ماموریت را موفقیت‌آمیز نامید. زیرا ۹۵ درصد از اهداف اولیه خود را تکمیل کرده بود.

پایان ماموریت

آخرین تماس با چاندریان- ۱ در ساعت ۲۰:۰۰ اوت ۲۰۰۹ بود. محتمل‌ترین علت پایان ماموریت خرابی منبع تغذیه به دلیل افزایش دمای بیش از حد فضاپیما بوده است.

در مارس ۲۰۱۷، محققان ناسا چاندریان- ۱ را در مداری قطبی که حدود ۲۰۰ کیلومتر بالاتر از سطح ماه قرار داشت، پیدا کردند. مدار این فضاپیما حدود ۱۸۰ درجه یا نیم چرخه نسبت به تخمین‌های مداری در سال ۲۰۰۹ تغییر کرده بود.