تحقیق جدید: قارچ کرم ابریشم ممکن است سرعت رشد سلول‌های سرطان را کم کند

مطالعه یک ماده شیمیایی تولیدشده توسط قارچ کرم ابریشم نشان داده که این ماده ممکن است در درمان سرطان مفید باشد. این ماده در سیگنال‌های بیش‌فعال رشد سلول‌های سرطان اختلال ایجاد می‌کند. اهمیت این روش در این است که در مقایسه با روش‌های موجود، آسیب کمتری به بافت‌های سالم وارد می‌کند.

دانشمندان دانشکده داروسازی دانشگاه ناتینگهام درحال مطالعه خواص دارویی کوردیسپین (Cordycepin)، ماده شیمیایی درون قارچ‌های کرم ابریشم، بودند که این موضوع را کشف کردند.

قارچ‌های کرم ابریشم در برخی کشورهای آسیایی به‌عنوان یک غذای سالم و داروی سنتی محبوب هستند. این قارچ نارنجی با نام علمی Cordyceps militaris، که مانند یک انگل روی بدن کرم‌های ابریشم رشد می‌کند، شامل ماده کوردیسپین است. پیش از این، چندین مطالعه نشان داده بودند که کوردیسپین ممکن است برای درمان سرطان مفید باشد؛ اما دانشمندان علت آن را نمی‌دانستند.

نقش قارچ کرم ابریشم در مقابله با سرطان

دانشمندان با استفاده از تکنیک‌های پردازش بالا، اثر کوردیسپین را روی فعالیت هزاران ژن در چند دسته سلول بررسی کردند. آن‌ها اثر کوردیسپین را با روش‌های درمان دیگر مقایسه کردند و دریافتند که کوردیسپین در تمام موارد روی مسیرهای برانگیزاننده رشد سلولی اثرگذار است.

دانشمندان توانستند تأیید کنند که کوردیسپین در این فرایند به کوردیسپین تری‌فسفات تبدیل می‌شود که عملکردی مشابه آدنوزین تری‌فسفات، مولکول‌های حامل انرژی، در سلول دارد. مولکول کوردیسپین تری‌فسفات دلیل اصلی تأثیر قارچ کرم ابریشم روی رشد سلول‌های سرطان است و به‌صورت مستقیم با این سلول‌ها مقابله می‌کند.

دانشمندان دانشگاه ناتینگهام سال‌ها روی اثر کوردیسپین بر بیماری‌های مختلف مطلعه کرده و قدم به قدم به این کشف نزدیک‌تر شده بودند. پیشرفت فناوری آن‌ها را قادر کرده تا آزمایش‌هایی بزرگ‌تر را با هزینه‌ای کمتر انجام دهند. آن‌ها حالا می‌خواهند بدانند که چگونه می‌توانند از این ماده به عنوان یک داروی مؤثر استفاده کنند.

یافته‌های جدید آن‌ها تأیید می‌کند که کوردیسپین یک نقطه شروع خوب برای توسعه داروهای سرطان جدید است. مشتق‌های کوردیسپین را می‌توان برای ساخت تری‌فسفات‌هایی با اثر مشابه به‌کار برد. آن‌ها همچنین حالا می‌دانند که کوردیسپین روی کدام‌یک از ژن‌ها تأثیر می‌گذارد و می‌توانند عملکرد داروهای مبتنی بر آن را به‌طور مؤثر در بیماران زیرنظر بگیرند.

پژوهشگران دانشگاه ناتینگهام نتایج مطالعه خود را در ژورنال FEBS Letters منتشر کرده‌اند.