نتایج پژوهش ۲۱ ساله: آلودگی هوا می‌تواند ریسک بروز تومور مغزی را افزایش دهد

محققان دریافتند قرارگرفتن در معرض آلودگی هوا ناشی از ترافیک می‌تواند خطر ابتلا به «مننژیوم» را به‌طور قابل توجهی افزایش ‌دهد. مننژیوم شایع‌ترین نوع تومور مغزی معمولاً خوش‌خیم است. این مطالعه که بر روی داده‌های نزدیک به ۴ میلیون نفر و در طول ۲۱ سال انجام شده، نشان می‌دهد که ذرات فوق‌العاده ریز آلودگی هوا می‌توانند از سد دفاعی مغز عبور کنند.

براساس گزارش SciTechDaily، این پژوهش یکی از بزرگ‌ترین مطالعات در نوع خود است. محققان در مؤسسه سرطان دانمارک داده‌های مربوط به حدود ۴ میلیون بزرگسال را در یک دوره زمانی ۲۱ ساله دنبال کردند. در این مدت ۴ هزار و ۶۴۵ مورد جدید از تومور مغزی مننژیوم شناسایی شد. محققان با استفاده از تاریخچه آدرس محل سکونت شرکت‌کنندگان و مدل‌سازی‌های پیشرفته، میزان مواجهه بلندمدت آنها با آلاینده‌های مختلف را تخمین زدند.

تأثیر آلودگی هوا ناشی از ترافیک بر بروز تومور مغزی

این مطالعه بر روی چهار آلاینده اصلی که عمدتاً ناشی از ترافیک وسایل نقلیه هستند، تمرکز داشت:

• ذرات فوق‌العاده ریز: ذراتی با قطر کمتر از ۰.۱ میکرومتر.
• ذرات معلق ریز (PM2.5): ذراتی با قطر ۲.۵ میکرومتر یا کمتر.
• دی‌اکسید نیتروژن: گازی که عمدتاً توسط وسایل نقلیه تولید می‌شود.
• عنصر کربن: شاخصی از آلایندگی خودروهای دیزلی.

سرپرست این پژوهش می‌گوید: «ذرات فوق‌العاده ریز به اندازه‌ای کوچک هستند که می‌توانند از سد خونی-مغزی عبور کنند و به‌طور بالقوه مستقیماً بر بافت مغز تأثیر بگذارند.»

نتایج تحلیل‌ها، پس از در نظرگرفتن سایر عوامل مانند سن و وضعیت اجتماعی-اقتصادی، یک ارتباط آماری مستقیم و نگران‌کننده را نشان داد. افرادی که در معرض بالاترین سطح آلودگی قرار داشتند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به مننژیوم بودند. در ادامه ارقام دقیق‌تر را مشاهده می‌کنید:

• ذرات فوق‌العاده ریز: به ازای هر ۵ هزار و ۷۴۷ ذره اضافی در هر سانتی‌متر مکعب خطر ابتلا ۱۰ درصد افزایش می‌یافت.
• ذرات PM2.5: به ازای هر ۴ میکروگرم افزایش در هر متر مکعب، خطر ۲۱ درصد افزایش می‌یافت.
• دی‌اکسید نیتروژن: به ازای هر ۸.۳ میکروگرم افزایش در هر متر مکعب، خطر ۱۲ درصد افزایش می‌یافت.

درکل این یافته‌ها نشان می‌دهد آلودگی هوا، فراتر از آسیب به ریه‌ها و قلب، می‌تواند سلامت مغز را نیز به خطر بیندازد. یافته‌های این پژوهش در ژورنال Neurology منتشر شده است.