دانشمندان: یک ویروس در ظاهر بی‌خطر می‌تواند عامل اصلی سرطان پوست باشد

دانشمندان دریافته‌اند که یک ویروس رایج که برای دهه‌ها بی‌خطر تصور می‌شد، می‌تواند به تنهایی عامل ایجاد یکی از شایع‌ترین انواع سرطان پوست باشد. پژوهش جدید نشان می‌دهد که ویروس پاپیلوم انسانی بتا (beta-HPV) در افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند می‌تواند باعث ایجاد کارسینوم سلول سنگفرشی پوست (cSCC) شود.

تاکنون دانشمندان معتقد بودند که اشعه ماوراء بنفش (UV) خورشید عامل اصلی سرطان پوست cSCC است و ویروس beta-HPV تنها یک عامل تسهیل‌کننده است که آسیب‌های ناشی از UV را فقط بیشتر می‌کند. اما براساس گزارش نیواطلس پژوهش جدید مؤسسه ملی بهداشت آمریکا (NIH) این دیدگاه را زیر سؤال برده است.

تأثیر ویروس در ظاهر بی‌خطر بر سرطان پوست

این مطالعه روی یک زن ۳۴ ساله تمرکز داشت که با یک تومور پوستی سرسخت و تهاجمی بر روی پیشانی خود به مرکز بالینی NIH مراجعه کرده بود. این تومور با وجود جراحی‌ها و ایمونوتراپی‌های متعدد، به‌طور مداوم بازمی‌گشت. پزشکان در ابتدا به یک اختلال ژنتیکی نادر مشکوک بودند که سلول‌های ایمنی T او را ضعیف کرده بود.

اما تحلیل‌های ژنتیکی پیشرفته یک پدیده غیرمنتظره را نشان داد: ژنوم ویروس beta-HPV به DNA سلول‌های سرطانی او نفوذ کرده و به‌طور فعال درحال تولید پروتئین‌های ویروسی بود که به رشد سرطان کمک می‌کردند. نکته مهم این بود که سلول‌های این بیمار در ترمیم آسیب‌های ناشی از UV هیچ مشکلی نداشتند؛ این یعنی ویروس به‌تنهایی درحال پیش‌بردن سرطان بود.

با این کشف، تیم تحقیقاتی یک درمان کاملاً شخصی‌سازی‌شده را طراحی کردند: پیوند سلول‌های بنیادی برای جایگزین‌کردن سلول‌های T معیوب او با سلول‌های سالم. به گفته دکتر «آندریا لیسکو» (Andrea Lisco)، از محققان این پروژه، «خوشبختانه، پیوند به آرامی پیش رفت. پس از آن، تمام بیماری‌های مرتبط با HPV او، از جمله سرطان پوست تهاجمی و مکرر، برطرف شد و در طول بیش از سه سال گذشته بازنگشته است.»

این موفقیت درمانی یک اثبات علمی قدرتمند بود که نشان داد ویروس beta-HPV می‌تواند نقش مستقیم و اصلی را در ایجاد سرطان پوست ایفا کند. این کشف می‌تواند به‌طور کامل رویکرد درمانی برای این سرطان شایع را تغییر دهد و به‌جای تمرکز صِرف روی آسیب‌های نوری، درمان‌هایی که خود ویروس را هدف قرار می‌دهند یا سیستم ایمنی را تقویت می‌کنند، توسعه دهد.

یافته‌های این پژوهش در The New England Journal of Medicineمنتشر شده است.