هدست های واقعیت مجازی و تجربه حس خوشایند نامرئی بودن

نامرئی بودن چه حسی دارد؟ پژوهشگران علم عصب شناسی دانشگاه سوئد با قرار دادن هدست های واقعیت مجازی روی سر سوژه های خود موفق شدند این حس را در آنها ایجاد نمایند و دریافتند، زمانی که افراد نامرئی هستند، راحت تر می توانند در مقابل جمعیتی انبوه که به آنها خیره شده اند، قرار بگیرند.

سه عصب شناس سوئدی نتایج تحقیق خود را در مقاله ای تحت عنوان «مالکیت غیر واقعی بر بدن نامرئی، واکنش های ارادی و خود خواسته به دلهره های اجتماعی را کاهش می دهد» منتشر کردند و در آن، از رویکرد خود برای کشف این موضوع سخن گفتند که چگونه «نامرئی بودن، درک بدن و شناخت درونی اش را تحت تاثیر قرار می دهد.»

در ادامه این مطلب با دیجیاتو همراه باشید تا بیشتر در این رابطه بدانید.

این پژوهشگران با استفاده از عینک واقعیت مجازی VR1280 موفق شدند نخستین مرحله از این آزمایش را با ایجاد توهم نامرئی بودن در افراد به انجام برسانند.

آنها برای ایجاد این حس، قلم موهای بزرگی را با هدست واقعیت مجازی افراد برخورد دادند و به صورت همزمان، قلموی دیگری را در فضای خالی ای که فرد مشغول نگاه کردن به آن بود (از طریق دوربین های جداگانه ای که لنزشان به سمت فضای خالی جهت گیری شده بود و نمای دریافتی از آن را برای هدست ارسال می کردند)، حرکت دادند.

در کمتر از یک دقیقه، حس لمس شدن در تعداد زیادی از شرکت کنندگان، به همان فضای خالی منتقل شد که قلمو در آن تکان داده می شد و تجربه یک بدن نامرئی در آنها ایجاد گردید.

اما پژوهشگران پای را از این هم فراتر نهادند و اینبار یک چاقو را با بدن نامرئی (منظور از بدن نامرئی همان فضای خالی است دوربین ها از آن تصویر می گرفتند و آن را برای هدست های واقعیت مجازی ارسال می کردند) برخورد دادند.

با این کار، عرق ناشی از ترس روی سطح پوست افراد دیده شد و ضربان قلب آنها نیز بالا رفت؛ گویی مغز این افراد، این تهدید در فضای خالی را نوعی تهدید علیه بدن واقعی قلمداد می کرد.»

در مرحله دیگری از این آزمایش، پژوهشگران این فرضیه را مورد بررسی قرار دادند که آن دسته از افرادی که احساس نامرئی بودن را تجربه کرده بودند، زمانی که در مقابل تماشاچیان قرار می گرفتند، دلهره و ترس کمتری را به خود راه می دادند.

آنطور که در این مقاله ذکر شده: این پیش بینی بر مبنای این فرضیه شکل گرفته است که اگر بدن، به صورت موجودیت نامرئی معرفی گردد، این تصور در فرد به وجود می آید که برای دیگران نیز قابل دیدن نیست و این مساله، واکنش اضطراب اجتماعی را که به خاطر قرار گرفتن در مرکز توجه ایجاد می شود، کاهش خواهد داد.

در جریان این آزمایش، شرکت کنندگان در حالی که هدست های واقعیت مجازی را روی سر خود داشتند، در مقابل جمعیتی 11 نفری از داتشمندان قرار داده شدند. زمانی که این افراد به پایین نگاه می کردند، یا خود را نامرئی می دیدند (زمانی که به پایین، یعنی محل قرار گرفتن بدن خود، نگاه می کردند، فضای خالی برای آنها نمایش داده می شد) یا اینکه یک مانکن را به جای خود می دیدند.

به این ترتیب، زمانی که این افراد خود را در مقابل جمعیت تماشاچیان، نامرئی تصور می کردند، استرس فیزیکی (که بر حسب میزان ضربان قلب اندازه گیری می شد) و ادراکی کمتری را تجربه می کردند.

این یافته ها همان پرسش قدیمی افلاطون را به یادمان می آورد که حدودا دو هزار سال پیش مطرح شد: «چگونه ذهن انسان "قدرت" نامرئی بودن را از منظر اجتماعی-اخلاقی مدیریت خواهد کرد؟»

حالا این مساله، به خاطر پیشرفت های صورت گرفته در علم مواد و امکان پذیر شدن نامرئی نمودن بدن با استفاده از تکنولوژی ها مدرن، در دوران کنونی مجددا اهمیت یافته است.