آن سوی جعبه ی جادو: هر آنچه لازم است در مورد تکنولوژی تلویزیون ها بدانید

قبل از عصر موبایل ها و لپ تاپ ها سرگرم کننده ترین وسیله ی هر خانه چیزی نبود جز تلویزیون. تلویزیون ثابت کرده بود که می تواند به تنهایی بار سنگین سرگرم کردن کودکان و بزرگ سالان را به دوش بکشد و انصافاً نیز همینطور بود. اما با ظهور رایانه ها روز های خوش تلویزیون رو به افول گذاشت. کم کم سایر تکنولوژی ها، شبکه های اجتماعی و ویدئو گیم ها جای سریال ها و مسابقات و برنامه های تلویزیونی را گرفتند.

اما هنوز دود از کنده بلند می شود، با تمام رقبای سر سخت تلویزیون نمی توان خانه ای را بدون این جعبه ی جادو یافت. ولی چه رخ داد که به اینجا رسیدیم؟ بعد از این قرار است چه تغییری در این عرصه را شاهد باشیم؟ و چقدر در مورد تکنولوژی هایی که باعث شدند تلویزیون تا این حد محبوب گردد می دانید؟ در ادامه ی مطلب با ما همراه باشید تا با هم به کند و کاو در تلویزیون بپردازیم و ببینیم آنطرف این صفحات رنگی پر زرق و برق چه می گذرد.

تاریخچه ی تکنولوژی های مربوط به تلویزیون

شاید جالب ترین مورد در رابطه با تلویزیون این باشد که این وسیله به دست شخص یا گروه خاصی ساخته و اختراع نشده است، بلکه در طول زمان و با تلاش و آزمون و خطای افراد متعددی به جایگاه کنونی رسیده. در ادامه نیم نگاهی به تکنولوژی های لابلای پیکسل ها خواهیم انداخت. همچنین به روز ترین و آخرین اختراعات را که احتمالا در خانه با آنها سر و کار دارید بررسی می کنیم.

تلاش های اولیه

در اواخر قرن 19 و اوایل قرن بیستم، دو گروه مختلف از تلویزیون شکل گرفت. از یک طرف مخترعینی در تلاش بودند تا تلویزیونی مکانیکی بسازند که بر اساس اختراع دانشجوی آلمانی "پاول نیپکو" کار می کرد و از سوی دیگر افراد دیگری به لامپ پرتو کاتدی علاقه مند شده بودند و به دنبال ابداع وسیله ای برای نمایش تصویر از این راه بودند.

تلویزیون های مکانیکی و الکترونیکی

تلویزیون های مکانیکی از یک دیسک گردان استفاده می کردند (که به دیسک نیپکو معروف بود). این دیسک دارای سوراخ هایی مارپیچ بر روی خود بود. هر سوراخ عکس خاصی را اسکن می کرد که در تئوری اجازه می داد تا تصویر مربوط از طریق سیم برای نمایش ارسال شود.

پاول برای ایده اش پتنتی را به ثبت رساند اما نتوانست یک نمونه ی عملی از آن را بسازد. در حدود سال 1900 پتنت مربوط منقضی شد و گروه های مختلف تلاششان را برای ساخت تلویزیون با استفاده از این روش آغاز کردند.

اگرچه تلویزیون های مکانیکی هیچ وقت به خانه ها راه نیافتند اما علم و تفکر پشت ایده ی پاول زمینه ساز به وجود آمدن طرحی شد که امروزه در تلویزیون ها مورد استفاده قرار می گیرد. اصل اسکن تلویزیونی چکیده ی چیزی است که پاول در ذهن داشت. به طور خلاصه این اصل یعنی نور تقویت شده به اجزای کوچک تصویر تابانده شود و در زمان لازم تغییر مسیر داده (و یا تصویر تغییر کرده) و نور به بخش دیگری تابانده شود. امروزه به این اصل سرعت بازخوانی تصویر گفته می شود.

لامپ پرتو کاتدی

اولین تلویزیون ها از لامپ پرتو کاتدی استفاده می کردند. لامپ پرتو کاتدی متشکل از محفظه ی شیشه ای، سر کاتدی و انتهای فسفری بود. در این لامپ به وسیله ی جریان الکتریکی و از سر کاتدی، سمت دیگر (صفحه ی فسفری) بمباران الکترونی می شد. در برخوردِ الکترون به فسفر، تغییر رنگ رخ می داد و باعث تشکیل پیکسل های تصویر می گشت. اولین نمونه از این تلویزیون در سال 1927 پا به عرصه ی وجود گذاشت. نخستین تصویر نمایش داده شده در این محصول نیز شامل 60 خط بود که علامت دلار را تداعی می کرد.

در سال 1929 یک مخترع روسی به نام "والادیمیر زوریکین" با کار بر روی لامپ پرتو کاتدی، توانست پیشرفت خوبی در این زمینه به دست آورد. از همین نقطه بود که تلاش برای ساخت اولین تلویزیون های خانگی آغاز شد، اما تا1933 تلویزیونی برای استفاده توسط کاربران عادی وجود نداشت.

تلویزیون قبل از نان تست اختراع شد.

در سال 1939 فروش تلویزیون ها به یکباره سرعت گرفت. دلیل آن هم سخنرانی روزولت بود که از مراسمی در نیویورک ضبط شده بود و از طریق شبکه های رادیو تلویزیونی پخش شد. این برنامه آنقدر تاثیر گذار بود که در فاصله ی زمانی بسیار کمی در هر خانه ی آمریکایی می شد یک تلویزیون یافت.

سخنرانی روزولت اگرچه یکی از بروز ترین اتفاقات تکنولوژی در عصر خود بود اما برنامه ای از قبل ضبط شده به حساب می آمد. اولین پخش زنده در سال 1951 صورت پذیرفت. برنامه ی پخش شده معاهده ی صلح ژاپن را به تصویر می کشید که در سان فرانسیسکو در حال برگزاری بود و از طریق کابل های بین قاره ای AT&T پخش می شد.

اولین تلویزیون رنگی

تا سال 1953 دارندگان تلویزیون تنها رنگ های سیاه و سفید را شاهد بودند. تکنولوژی تلویزیون رنگی در واقع از دهه 40 میلادی تحت اختیار بود، اما به دلیل عدم تولید گسترده ی رادیو و تلویزیون بخاطر جنگ جهانی دوم از سال 1942 تا 1945، فرصت توسعه ی این محصول فراهم نشد. این اتفاق به دلیل کمبود مواد اولیه و همچنین مصرف بالای آلیاژهای مورد نیاز در جنگ رخ داد. از دیگر دلایل این امر می توان به درگیر بودن کارخانه ها با ساخت سلاح به منظور استفاده در نبرد اشاره کرد.

اگر چه حتی قبل از تولید نمونه های اولیه تلویزیون های سیاه و سفید، کار بر روی نمونه ی رنگی آغاز شده بود ولی تا زمانی که شبکه های CBS و NBC به صورت آزمایشی فعالیت را در این زمینه آغاز نکردند اقدامی جدی برای تولید این نسل آغاز نشد. تلاش هر دو شبکه برای ضبط تصاویر رنگی موفقیت آمیز بود. اما با توجه به مشکلات تولید و عدم توانایی نمایش تصاویر رنگی در تلویزیون های سیاه و سفید، توسعه در این زمینه تا 1953 ساکن ماند. از زمان بود که اولین تلویزیون رنگی رفته رفته به صورت تجاری به بازار آمد.

اولین برنامه ی رنگی در سال 1954 از شبکه ی NBC پخش شد. این برنامه ی تلویزیونی مربوط به تورنومنتی در نیویورک بود. به دلیل قیمت بالای تلویزیون های رنگی و کمبود برنامه های مناسب پخش (به دلیل هزینه زیاد تولید برنامه های رنگی) تا سال 1965 عرضه گسترده ی کالا در این عرصه رخ نداد. در آن سال شبکه های مهم با هم به توافق رسیدند تا از آن به بعد نصف برنامه هایشان را رنگی پخش کنند. در حدود یک سال بعد از این توافق اولین شبکه تمام رنگی شکل گرفت. و در سال 1972 عاقبت تمام شبکه های آمریکایی برنامه های خود را به صورت رنگی پخش می کردند.

تلویزیون های پروژکتوری

در حالی که لامپ پرتو کاتدی بازار را به تصاحب خود درآورده بود و برای ده ها سال رقیبی نداشت، تکنولوژی های دیگری رفته رفته پا به عرصه ی وجود گذاشتند و در معرض آزمایش قرار گرفتند.

دو تکنولوژی که در ابتدا برای پروژکتورها ساخته شده بودند مسیرهای متفاوتی را طی کردند و گفتنیست هر دو هنوز هم در اطرافمان مورد استفاده قرار می گیرند. پروژکتور های LCD راه خود را به مانیتورها و کامپیوتر ها یافتند. DLP اما در بازه ای کوتاه موفقیت هایی در بازار تلویزیون داشت. اما در آخر سرنوشتنش به سینماهای خانگی و پروژکتورهای کوچک خانگی ختم شد.

پروژکتور LCD

LCD یا همان صفحه نمایش کریستال مایع مسیر خود را متفاوت از لامپ پرتو کاتدی آغاز کرد. LCD بجای این که یک سیستم یکپارچه ی پخش داشته باشد از یک پروژکتور و یک صفحه جدا برای تشکیل شدن تصویر بهره می برد. صفحه تشکیل تصویر معمولا سیاه، خاکستری و یا سفید بود.

درون پروژکتور LCD منشورهایی وجود داشت که فیلتر هایی رنگی در سر راه موجود بود (برای هر پیکسل سه فیلتر آبی، قرمز و سبز به کار می رفت). وقتی نور به منشور ها وارد می شد، پروژکتور با باز و بسته کردن و چرخاندن منشور ها نور را به سمت فیلتر مورد نظر هدایت می کرد و اینگونه هر پیکسل شکل می گرفت و تصویر تشکیل می شد.

پروژکتور DLP

لامپ دیجیتالی یا DLP برای تولید تصویر نیاز به یک لامپ سفید در مقابل صفحه ی رنگی چرخان و چیپ DLP داشت. صفحه ی رنگی چرخان دائما در حال گردش بود و سه رنگ تولید می کرد: قرمز، سبز و آبی. برای ایجاد یک رنگ خاص نیاز به هماهنگی لامپ سفید و صفحه ی رنگی چرخان است تا بتواند رنگ مورد نظر را (به عنوان یک پیکسل) بر روی صفحه نمایش دهد. چرخ و لامپ با همکاری هم رنگ ها را پدید می آوردند و یک میکرو آینه سایه های خاکستری مورد نیاز در تصویر را به وجود می آورد.

تلویزیون های DLP در اوایل دهه ی 2000 از رده خارج شدند اما پروژکتورها توانستند خود را به عنوان اصلی ترین گزینه مطرح نگه دارند. این پروژکتورها به خاطر کیفیت بی نظیر رنگ تولیدی به صنعت سینما و پروژکتورهای سینمایی نیز راه یافتند.

پروژکتور های کنونی DLP دارای سه چیپ مجزا برای تولید رنگ هستند و می توانند 35 میلیون رنگ ایجاد نمایند. از یاد نبرید چشم انسان تنها قادر به شناسایی 16 میلیون رنگ متفاوت است.

تکنولوژی های منسوخ شده ی اخیر

تنها تفاوت پروژکتورهای LCD با تلویزیون های LCD قرینگی تصویر در پروژکتورها است. غیر از این مورد فرق خاصی بین این دو وسیله از لحاظ فناوری مورد استفاده وجود ندارد.

LCD ها در کنار حسن هایی که دارند از مشکلات عدیده ای رنج می برند. یکی از مهم ترین این مشکلات قیمت بالای تمام شده ی تولید LCD های بزرگ ( بزرگ تر از 40 اینچ ) است. زاویه دید کم و کاهش کیفیت در گوشه ها و همچنین سرعت پایین در نرخ بازخوانی تصویر که باعث مات شدن و یا تاخیر در نمایش آن می شود از دیگر مشکلات LCD است. همین معایب هستند که این فناوری و محصولات مبتنی بر آن را برای بازی های رایانه ای و تماشای مسابقات ورزشی نامناسب می کند.

پلاسما

پلاسما در فیزیک یکی از چهار فاز اصلی ماده است. (سه فاز دیگر: جامد، مایع، گاز) پلاسما گاز شبه خنثایی از ذرات باردار و خنثی به حساب می آید که رفتار جمعی از خود ارائه می دهد. واژه پلاسما به گاز یونیزه شده ای گفته می گردد که همه یا بخش قابل توجهی از اتم های آن یک یا چند الکترون از دست داده و به یون های مثبت تبدیل شده باشند.

پلاسما ها شاید برای مدتی بازار تلویزیون را متحول کردند. زاویه دید بسیار گسترده، قیمت نسبی پایین و توانایی تولید رنگ با کنتراست بالا، همه باعث شده بود تا محصولات مبتنی بر این راهکار اولین انتخاب هر خریدار باشد. اما رفته رفته فناوری های جدید بازار را از چنگ پلاسما ربودند.

پلاسما ها با به دام انداختن گاز های نجیب در بین دو لایه ی شیشه ای کار می کنند. بعد از این که برق ولتاژ بالا به سلول های گاز نجیب تزریق شد، گاز داخل سلول به حالت پلاسما تبدیل می شود. با تغییر ولتاژ هر سلول و گرم و سرد شدن گاز درون آن، نور با رنگ های مختلف تولید می شود. این نورهای رنگی هر کدام یک پیکسل را در صفحه ی تلویزیون تشکیل می دهند.

همچون هر تکنولوژی دیگری، پلاسما هم از مشکل عاری نبود. مهم ترین مسئله مصرف انرژی زیاد و بالطبع تولید گرمای قابل توجه محسوب می شود. از دیگر مشکلات نیز می توان به طول عمر کم نسبت به سایر تکنولوژی های این حوزه اشاره داشت.

LCOS

کریستال مایع بر روی سیلیکون یا LCOS طول عمر کوتاهی داشت و در 2013 رسما از عرصه ی رقابت کنار رفت. این تکنولوژی بیش از حد پیچیده بود و در واقع هیچ وقت آنقدرها محبوب نشد. LCOS ها از باریکه ای از نور سفید که از فیلتر و لنزی مخصوص عبور می کرد بهره می جستند. بعد از عبور از لنز، نور به سه باریکه ی دیگر تقسیم می شد که هر کدام از فیلتری دیگر عبور می کرد تا در نهایت پرتوها را به رنگ های قرمز، سبز و آبی بدل کند. این شعاع های رنگی نور از آنجا وارد میکرو دیوایس هایی گشته و سپس از منشوری عبور می کردند تا به صفحه ی نمایش برسند.

گرچه LCOS ها از مزایای خوبی همچون تولید رنگ سیاه واقعی بهره می بردند اما در نهایت از همان مشکلات LCD ها برخوردار بودند. مشکلاتی از جمله تولید تصویر مات و زاویه دید بسیار کم. از آن گذشته نور خروجی LCOS ها اندک بود و این امر باعث می شد تا مصرف کنندگان نسبت به رنگ های کدر و کنتراست پایین تصویر گله مند باشند.

تکنولوژی های امروزی و آینده

LED

محکم سر جایتان بنشینید چون می خواهیم باورهایتان را به چالش بکشیم: تلویزیون های LED در واقع همان LCD ها هستند. اساسا تکنولوژی به کار گرفته شده در LED ها همانی است که در یک LCD یافت می شود. در حالی که در LCD ها برای تولید نور پس زمینه از لامپ پرتو کاتدی استفاده می شود، در LED ها این امر بر عهده ی لامپ های کوچک LED یا همان دیودهای نوری است.

مهم ترین فایده ی استفاده از LED ها برای نور پس زمینه بهینه سازی مصرف انرژی محسوب می شود. LED ها 20 تا 30 درصد کمتر از LCD ها برق مصرف می کنند. اگر چه LED ها از مزایای دیگری همچون قیمت پایین تر، کنتراست و دامنه ی رنگ بیشتر هم برخوردار هستند.

OLED

دیود نوری آلی یا OLED، از لایه ای از مواد ارگانیک بین لایه ی رسانا و لایه ی تابنده ی نور استفاده می کند. وقتی جریان الکتریکی وصل می شود، لایه ی ارگانیک کیفیت برقراری جریان را افزایش می دهد. LED ها و OLED ها به مرور توانستند LCD ها و پلاسما ها را پس بزنند. در واقع سال 2014 را می توان سال مرگ پلاسما نامید. هیچ تولید کننده ی مطرحی در سال 2015 اقدام به تولید تلویزیون پلاسما نکرد. این روزها LCD با تکنولوژی لامپ پرتو کاتدی هم در کمتر بازاری یافت شود.

OLED ها بسیار کمتر از LCD یا پلاسما برق مصرف می کنند. همین امر سبب شده تا برای کاربران خانگی جذابیت بیشتری داشته باشند. با وجود همه ی برتری ها OLED ها هم بی نقص از آب در نیامدند. طول عمر محصولات تحت این فناوری از نقاط ضعف آنها به حساب می آید. از آن گذشته لایه ی ارگانیک OLED در مقابل آب بسیار آسیب پذیر است.

رزولوشن

تصویر مشبک و تصاعدی

در حال حاضر دو تکنولوژی متفاوت در مورد رزولوشن تصویر وجود دارد، مشبک که در حال منسوخ شدن است و با حرف i مشخص می شود. به عنوان مثال تلویزیون های قدیمی از رزولوشن 480i بهره می بردند. تکنولوژی دیگر تصاعدی نام دارد و با حرف p نمایش داده می شود. تلویزیون FULLHD در کنج اتاق نشیمن تان رزولوشنی معادل 1080p دارد. اما چه تفاوتی بین این موجود است؟

چشم های ما نمی توانند اطلاعات را به همان سرعتی که تلویزیون ها ارسالشان می کنند دریافت نمایند. این حقیقتی است که تکنولوژی مشبک از ان بهره جسته. اگر تلویزیون را به عنوان مثال به 100 خط تصویر تقسیم کنیم، تلویزیون مشبک، این خطوط را به زوج و فرد تقسیم کرده، ابتدا در خطوط زوج تصویر را پخش می کند و بعد از یک شصتم ثانیه در خطوط فرد تصویر را نشان می دهد. با توجه به سرعت این امر، بیننده هرگز متوجه این اتفاق نمی شود. تکنولوژی تصاعدی اما فرقی بین خطوط نگذاشته و همه را همزمان روشن می کند لذا تصویر متراکم تر و بهتر به نظر می آید.

درک رزولوشن

همه ی ما با اعداد رزولوشن آشنا هستیم، اما به واقع این اعداد چه معنی دارند؟ برای اندازه گیری رزولوشن تلویزیون ها نیاز به تعداد پیکسل عمودی و افقی است. به صورت از پیش تعریف شده، تنها تعداد پیکسل ها عرض در هنگام بیان رزولوشن ارائه می شود. مثلا تلویزیون 1080p در واقع از کیفیت تصویر۱۰۸۰ در ۱۹۲۰ پیکسل بهره می برد و یا در عرض آن ۱۰۸۰ پیکسل به نمایش در می آیند و در طولش ۱۹۲۰ پیکسل.

مثالی دیگر در این زمینه تلویزیون های 4K هستند. تعداد پیکسل های این تلویزیون ها 3840 در 2160 است. این یعنی این تلویزیون ها 2160p هستند.

دیگر ویژگی های تلویزیون ها

تا به اینجا چرخی در انبار خانه مان زدیم و با پیچ گوشتی به جان تلویزیون مان افتادیم. حالا وقت آن است که سری به دیگر خصوصیات تلویزیون های جدید بزنیم و ببینیم کدام یک از آنها واقعا مورد نیازند و کدام یک را می توان بی قید و شرط کنار گذاشت. آماده اید؟

تلویزیون های خمیده

تلویزیون های خمیده این روزها در صدر بازار هستند. نمی توان وارد یک فروشگاه بزرگ شد و با یک نمایشگر غول آسای خمیده برخورد نکرد. اما حقیقت این است که خمیدگی این تلویزیون ها چیزی جز یک حیله ی تازه برای افزایش فروش نیست. البته بستگی دارد از چه کسی این سوال را بپرسید.

با توجه به گفته های دکتر "ریموند سونیرا" از DisplayMate - شرکتی در زمینه تحلیل و بررسی نمایشگر ها – تلویزیون های خمیده فواید متعددی دارند.

وی معتقد است: " یکی از مهم ترین نکته های یک نمایش گر خوب تولید رنگ سیاه واقعی بوسیله ی کاهش بازتاب نورهای فرعی از طریق صفحه ی تلویزیون است."

این گفته ی دکتر سونیرا یعنی اینکه تلویزیون های خمیده زاویه های دید بیننده را در همه ی قسمت های تصویر در حدود 90 درجه نگه می دارند (شعاع دایره در نقطه ی برخورد با محیط، بر آن عمود است). همین امر باعث می شود تا بازتاب نورهای محیطی از طریق صفحه نمایش کاهش یابد.

اولین کنترل تلویزیون در سال 1956 اختراع شد و "استخوان تنبل" نام داشت.

اما در سوی دیگر سایت های متعددی از جمله CNET صحبت های دکتر سونیرا را چندان قابل قبول نمی دانند. به عقیده ی این وبسایت ها و کارشناسان آنها هر چند تلویزیون های خمیده بازتاب نور محیطی را کاهش می دهند، اما در صورت وجود اندکی از چنین بازتابی، تاثیر آن را چند برابر کرده و دیدن تصویر را برای بیننده بسیار مشکل می کنند.

در حال حاضر خمیدگی تلویزیون چیزی جز یک لباس پر رنگ و لعاب نیست که بر تن نمونه های غول پیکر این دسته از محصولات کرده اند تا جیب مصرف کنندگان را با تکنولوژی های دیروز هر چه بیشتر خالی نمایند. پس اگر در خرید آنها شک دارید، شک خود را بدل به یقین کنید.

4K

هیچ شکی در زیبایی و خیره کنندگی تصاویر تلویزیون های 4K نیست، اما آیا تلویزیون 4K را برای شما ساخته اند؟

هر چند تماشای تصویر در این محصولات دلچسب است اما در حال حاضر محتوای زیادی برای نمایش در آنها وجود ندارد. تعدادی ویدیو در یوتیوب، برخی برنامه های سرویس Netflix و تعدادی از فیلم هایی که قول داده شده با کیفیت 4K منتشر می شوند تمام چیزی است که در حال حاضر در اختیار خواهید داشت.

شبکه های HD و شبکه های 1080p ماهواره ای در آینده ای نزدیک همه گیر خواهند شد. اما نیاز به پهنای باند بالا برای 4K نگرانی هایی را برای زنده ماندن این تکنولوژی به وجود آورده. بدون اینترنت پر سرعت و شبکه های ماهواره ای تنها چیزی که باقی می ماند فیلم های Blu-ray هستند که گزینه هایشان اندک به حساب می آید.

آیا ارزشش را دارد؟ اگر به دنبال آخرین فناوری روز هستید و می خواهید سر کیسه را حسابی شل کنید، فکر بدی نیست که یک تلویزیون 4K بخرید. اما برای بقیه؟ حقیقتا در حال حاضر تلویزیون های 4K چندان چیز خارق العاده ای نیستند که ما را مجبور به خرید خود کنند. قیمت ها هر روز در حال سقوط است و تلویزیون های 1080p حداقل نیم دهه ی دیگر ما را همراهی خواهند کرد. شاید خرج اضافی برای تکنولوژی که هنوز موتور هایش گرم نشده چندان مناسب نباشد. اما اگر از ما بپرسید، قطعا "صبر" را پیشنهاد می دهیم.

3D

3D در طی همین چند سال اخیر غوغای عجیبی به پا کرده بود. عینک های آینده نگرانه، همراه با بعد سوم تصویر، نوید آینده ی جذابی را می داد. اما مشکل 3D هم چیزی جز کمبود محتوی نبود. در واقع هنوز هم چیز زیادی برای نمایش سه بعدی در این تلویزیون ها وجود ندارد. تعداد کمی فیلم های سه 3D تنها محتوایی هستند که می توان در گوشه و کنار پیدا کرد.

در کمبود محتوای سه بعدی، تلویزیون های 3D اقدام به شبیه سازی سه بعدی تصاویر دو بعدی کردند. اتفاقی که چندان جالب از آب در نیامد و از جذابیت این محصولات کاست. حقیقتاً تلویزیون های 3D سرابی بیش نبودند و تولید کننده ها هم با کاهش فروش در این زمینه فهمیدند که خریداران بیشتر به تلویزیون بزرگتر علاقه مندند تا فناوری بعد سوم. اگر در اطرافتان دوستی دارید که تلویزیون سه بعدی دارد، از او بپرسید که چند وقت یک بار فیلم های 3D می بیند. اگر جوابی غیر از "هرگز" شنیدید تعجب کنید.

اگر چه بیشتر تلویزیون های جدید قابلیت سه بعدی دارند، اما "سه بعدی بودن" چیزی نیست که باعث خرید تازه شود.

تلویزیون های هوشمند

یک تلویزیون هوشمند با تمام اپ ها، ویجت ها و قابلیت هایش گزینه بسیار جالبی است. برداشتن کنترل تلویزیون و گشتی در سایت ها زدن و یا انگری بردز بازی کردن همگی سرگرم کننده هستند اما واقعا موارد ذکر شده چیزی نیست که در زمان حال به آن نیازی باشد.

اگر می خواهید یک تلویزیون جدید بخرید، در این زمینه چندان حق انتخاب ندارید، چرا که اکثر محصولات بازار هوشمند هستند. تنها انتخاب موجود به واقع بر سر اکوسیستم است. اگر مانده اید که مدل فعلی مورد استفاده تان را با یک مدل اسمارت جایگزین کنید، پیشنهاد می نماییم در تصمیم تان قدری بیاندیشید. باید به این نکته هم توجه داشت که تلویزیون های هوشمند تا حدودی در معرض خطر نفوذ پذیری هستند.

در میان انبوه اسمارت تی وی ها، Fire TV آمازون، Apple TV، Roku و یا حتی یک دی وی دی پلیر هوشمند می تواند انتخاب بهتری باشد. انتخاب هایی که همه زیر 100 دلار قیمت دارند.

نرخ دوباره سازی تصویر

120Hz ، 240Hz و 600Hz همه صرفا اعدادی برای تبلیغات هستند. در تجربه ی کاربری نرخ بازسازی تصاویر یا در اصطلاح ریفرش ریت بیشتر باعث کیفیت تصویر بهتر می گردد. اما مشکل در عدم وجود استانداردی برای این فاکتور خلاصه شده. برای مثال ریفرش ریت 120Hz تصویر در یک تلویزیون پرچم دار بسیار بهتر از سرعت 240Hz یک نمونه میان رده است.

به علاوه هر تولید کننده ای برای خود اصطلاحی ساخته است. Clear Motion Rate، TruMotion و SPS هیچ کدام معنی خاصی ندارند و در عمل نتیجه یکسانی ارائه می نمایند.

پس چه باید کرد؟ اعداد را نادیده بگیرید و به چشمان تان اعتماد کنید آنها بهترین قاضی هستند.

کنتراست

دوباره قصه ی ریفرش ریت تکرار می شود. در حال حاضر استانداردی در این زمینه وجود ندارد و هر تولید کننده ای برای خود شیوه ای را تعیین کرده. در این زمینه هم ممکن است تلویزیونی با کنتراست 500000:1 کیفیت به مراتب بهتر از تلویزیون دیگری با کنتراست 1000000:1 از خود ارائه دهد.

زاویه دید

تولید کنندگان LCD با اندازه گیری و نشان دادن مقدار زاویه دید تلویزیون هایشان سعی دارند تا نشان دهند که LCD ها مشکلی از این بابت ندارند. در حالیکه LCD ها کم کم در حال خداحافظی از بازار رقابت هستند اما اعداد و ارقام توانسته است اندکی بیشتر بقای آنها را میسر نماید. این که بر روی یک تلویزیون LCD نوشته باشد "زاویه ی دید 178  درجه" تمام آن چیزی محسوب می گردد که تولید کننده در ذهن داشته. ولی در واقعیت تا یک تلویزیون را سر فرصت و در نور های مختلف و زوایای متفاوت امتحان نکرد نمی توان از مقدار زاویه دیدش مطمئن شد. گول اعداد و ارقام را نخورید.

ورودی و خروجی

این ویژگی مسئله ای نیست که بتوان به سادگی از آن گذشت. اگر چه استانداردی در این زمینه نیز وجود ندارد اما مطلع بودن از انواع ورودی ها (HDMI، USB و ...) و خروجی هایی که لازم دارید و یا در آینده لازم خواهید داشت ضروری است. پس پیش از خرید کاملاً تحقیق کنید.

شبکه و Wi-Fi

اگر در فکر خرید یک تلویزیون هستید، نباید قابلیت اتصال آن به شبکه ها را نادیده بگیرید. این یکی از آن ویژگی هایی است که تا از آن استفاده نکنید، نمی توانید به اهمیتش پی ببرید. فرض همین یک نکته کافیست که قادر باشید به وسیله ی تلویزیون تان از اتاق نشیمن، فیلم مورد علاقه تان را از کامپیوتر طبقه ی بالا استریم کنید و ببینید.

ساده بیاندیشید

در دنیای تلویزیون ها هزاران ویژگی و خصوصیت کوچک و بزرگ وجود دارد. اما انتخاب یک تلویزیون بسیار راحت تر از آن است که تولید کنندگان می گویند. کافیست بدانید از تلویزیون خود چه چیزهایی را می خواهید و بعد از ان تنها به چشمان غیر مسلح تان اعتماد کنید. به همین سادگی!

فکر می کنید در آینده پیش رو کدام یک از این تکنولوژی ها در عرصه ی تلویزیون باقی خواهند ماند؟ شما کدام یک را می پسندید؟ نظرات خود را با ما و سایر کاربران در میان بگذارید.