مروری بر تاریخچه طراحی موبایل های HTC

مهندسان و طراحان HTC روزهای آرامی را سپری می کنند چرا که در اواخر فروردین ماه، این شرکت تایوانی پرچمدار امسال موبایل های خود را معرفی کرد؛ تلفن هوشمند مرغوبی که البته در هفته گذشته به ایران هم رسید و در تهران به شکل رسمی از آن رونمایی به عمل آمد.

یکی از بارزترین نکاتی که در اولین نگاه به HTC 10، متوجه اش می شوید، طراحی متمایز آن با نسل های گذشته پرچمداران همین سازنده است. از سوی دیگر، HTC اولین سازنده موبایل های اندرویدی بوده و در سال های نخست توسعه این پلتفرم، نقش موثر و جایگاهی نوستالژیک را از آن خود کرده است. به همین بهانه، بد نیست تا نگاهی داشته باشیم به عملکرد همین شرکت در گذر زمان و طراحی های آن که معمولا با تحسین مواجه شده اند را، مرور کنیم.

۲۰۰۸: تولد اندروید، آغاز شهرت HTC

احتمالا اطلاع دارید که اندروید، به عنوان یک سیستم عامل متن باز و قرار گرفته شده بر روی یک تلفن هوشمند، توسط اچ تی سی به جهان شناسانده شد. این موبایل «Dream» نام داشت که البته بعدا از سوی اپراتور مخابراتی T-Mobile با نام G1 عرضه گشت.

کیبورد کامل QWERTY شاید در روزگار کنونی طرفداران چندانی نداشته باشد اما در آن زمان یک مزیت مهم به شمار می رفت. در پایین موبایل، بخشی وجود داشت که اندکی خمیده بود؛ همین قسمت خمیده راه خود را به چند موبایل دیگر از اچ تی سی نیز گشود.

موبایل مورد بحث با توجه به استانداردهای امروزی، به هیچ عنوان نمی تواند حس مرغوبیت را القا نماید، اما در آن زمان، راه و رسم توسعه یک موبایل اندرویدی را به سایر سازندگان آموخت و تفاوت های اصلی اندروید با آیفون را به نمایش کشید.

۲۰۰۹: طراحی های مشابه

دومین تلفن هوشمند اندرویدی نیز توسط HTC توسعه یافت و Magic نام داشت. این محصول در سال ۲۰۰۹ از طریق اپراتور T-Mobile عرضه شد و «myTouch 3G» نام گرفت. می توان گفت تایوانی ها به سادگی، دوباره از طراحی G1 در موبایل دوم اندرویدی خود بهره گرفتند.

البته این بار تصمیم بر آن شد تا به کیبورد مجازی اندروید اطمینان بیشتری شده و کیبورد فیزیکی دستگاه حذف شود.

در انتهای همان سال، شرکت یاد شده دوباره کاربران را با موبایلی تحت عنوان Hero شگفت زده کرد. در حالی که دو موبایل اول این سازنده از ظاهر مشابهی برخوردار بودند، عده زیادی از تحلیلگران باور داشتند که HTC توسط Hero توانسته معنای واقعی یک تلفن هوشمند مرغوب و پرچمدار را به مخاطب بشناساند.

در طراحی این تلفن هوشمند، بخش خمیده و پایینی دستگاه همچنان حاضر بود اما اچ تی سی برای ساخت این دستگاه از مواد بهتری استفاده کرده بود. در واقع، تایوانی ها در بدنه Hero از «تفلون» استفاده کرده بودند که ظاهر بسیار مرغوب و جذابی را به آن می بخشید. از طرفی شاید باورش سخت باشد اما HTC Hero، اولین موبایل اندرویدی این سازنده بود که به پورت ۳.۵ میلیمتری هدفون مجهز می شد.

۲۰۱۰: خیزش بزرگ

اچ تی سی در ۲۰۱۰، سالی عالی را پشت سر گذاشت و چندین تلفن همراه اندرویدی توسعه داد که می توان معروف ترین آنها را، همکاری با گوگل و کلید زدن پروژه نکسوس دانست. تایوانی ها از «نکسوس وان» پرده برداشتند که همین تلفن هوشمند در زمینه طراحی یک محصول انقلابی به شمار می رفت.

کمپانی مورد بحث که در سال قبل با Hero تجربه استفاده از تفلون را پیدا کرده بود، در نکسوس وان موفق شد تا استفاده ای بهینه تر از همین نوع ماده داشته باشد و مفهوم طراحی فلزی و یکپارچه را به کاربران بشناساند.

اندکی پس از عرضه نکسوس وان، اچ تی سی یک تلفن همراه با طراحی مشابه نکسوس عرضه نمود و نام Desire را برایش برگزید. البته آن گوی گردان که در بخش پایینی نکسوس وان به کار رفته بود جای خودش را به یک ترکپد کوچک داد، در حالی که صرفا کناره های دستگاه فلزی بودند و درب پشتی، از جنس پلاستیک بود.

پس از آن نوبت به Legend رسید تا جانشینی شایسته باشد برای Hero. در این موبایل، به تمام جزییات دقتی بی اندازه گشت و بدنه آن نیز از آلومینیوم ساخته شد.

در میانه ۲۰۱۰ تا انتهای این سال، شرکت مورد بحث محصولی با مشخصات یک پرچمدار رونمایی نکرد و البته موبایل هایی هم که از سوی این سازنده معرفی شدند، از منظر طراحی در حد و اندازه پایینی قرار می گرفتند.

تلفن هوشمند «EVO 4G» مشخصا یک محصول نوستالژیک و مهم در صنعت موبایل به شمار می رود اما نمی توان آن را از نظر طراحی، در بین چند محصولات برتر اچ تی سی جای داد. در این بین شرکت مذکور موبایل های دیگری نظیر Droid Incredible، Wildfire، Aria، Desire HD و Inspire را معرفی کرد که باز هم نمی توان از آنها به عنوان برترین طراحی های شرکت تایوانی نام برد. بیشتر آنها، یک تکرار بودند از تلفن هوشمند Desire.

۲۰۱۱: هدف گذاری های مشخص

تا اینجای کار، اچ تی سی خودش را به عنوان یک سازنده زبده و پیشگام معرفی کرده بود که در میان کارهایش می شد طراحی های پیشتازی را مشاهده کرد. در سال ۲۰۱۱ اما باز هم اچ تی سی همان طراحی Desire گونه خود را حفظ کرد و بیشتر محصولاتی که در این سال رونمایی شدند با تغییرات جزیی نسبت به طراحی اولیه Desire رونمایی می شدند. از Thunderbolt گرفته تا Desire S، Rezound و EVO 3D، همه شبیه به هم بودند. برخی از آنها مشمول ساختار تمام فلزی می شدند و برخی هم خیر.

اچ تی سی سپس Sensation را رونمایی کرد؛ تایوانی ها با این دستگاه ثابت کردند که همچنان قادر هستند محصولاتی اصیل تولید کنند. این تلفن هوشمند البته هنوز هم برخی عناصر ظاهری اولین Desire را به همراه داشت. در این میان اچ تی سی تلاش هایی هم داشت تا طراحی های نو را تجربه کند. موبایل های ChaCha و Salsa دقیقا نتیجه همین تلاش بودند؛ محصولاتی که به موبایل های فیسبوکی هم معروف شدند.

در انتهای ۲۰۱۱ اما Rhyme معرفی شد، محصولی که به صورت اختصاصی برای خانم ها توسعه یافته بود. طراحی این تلفن همراه ترکیبی بود از مشخصات ظاهری Desire و Sensation؛ موبایلی کامپکت و کوچک که از سوی اپراتور «ورایزن» عرضه شد و بیشتر به دلیل رنگ خاص و بنفش اش، مورد توجه قرار گرفت.

۲۰۱۲: حرکتی به سوی پلاستیک

از همان ابتدای تولد اندروید، اچ تی سی به عنوان سازنده ای شناخته شد که دقت زیادی به جزییات در طراحی دارد و همواره تلاش می کند تا از بهترین و مرغوب ترین متریال، دستگاه های خود را بسازد. در سال ۲۰۱۲ این مسئله تا حدی تغییر کرد. برند One شکل گرفت و نام One X به اولین پرچمدار آن اعطا شد.

این موبایل نسبت به پرچمداران قبلی شرکت مذکرو یک دگرگونی در امر طراحی بود. پیش از هر چیز، دیگر خبری از شاسی فلزی نبود و تایوانی ها از پلی کربنات در موبایل پرچمدار شان استفاده کرده بودند. برخلاف بیشتر موبایل های پلاستیکی، وان اکس می توانست همچنان ابهتی داشته باشد که کمتر می شد در موبایلی با چنین شرایطی آن را یافت.

این شرکت مدتی بعد موبایل One S را معرفی کرد که البته با بدنه ای فلزی عرضه شد. پس از موبایل های سری وان ولی، ۲۰۱۲ سال بسیار آرامی بود. این شرکت چند موبایل سری دیزایر را معرفی کرد. البته سری دیزایر هم گویی تا حدی راه خود را گم کرده بود. این محصولات دیگر آن حس جذابیتی که در ابتدای کار داشتند را به ارمغان نمی آوردند. علت البته این بود که بیشتر مدل های دیزایر، تبدیل شده بودند به نسخه هایی ارزان قیمت و اقتصادی، با طراحی هایی که ساده می شد آنها را از یاد برد.

۲۰۱۳: یک One متفاوت

پس از اینکه اچ تی سی سال ۲۰۱۲ را به شکلی نه چندان جذاب پشت سر گذاشت، کمپانی تایوانی ۲۰۱۳ را به شکلی عالی آغاز کرد و محصولی را معرفی نمود که دنیای اندروید را زیر و رو کرد؛ نوعی از دگرگونی که هنوز مشابه آن، در دنیای این پلتفرم تکرار نشده است.

HTC در One، یک طراحی کاملا مینیمالیستی، فلزی و یکپارچه را به کار برد که تحسین همه را برانگیخت. این محصول با شماره مدل M7 شناخته می شد و در آن زمان عده کثیری باور داشتند که این اسمارت فون، زیباترین تلفن هوشمندیست که تا کنون توسعه یافته است. اچ تی سی که در سال قبل تر، تجربه استفاده از پلی کربنات را در محصول خود داشت، این بار دوباره به سراغ فلز رفت تا ترکیب کاملی از تجربیات خود را در One M7 پیاده نماید.

اگرچه اچ تی سی ادعا دارد که One M7 را در نسل های بعدی اش ارتقا داده اما در حقیقت، این تلفن هوشمند از همان ابتدا کاملا در دست حالتی ارگونومیک داشت و نقص خاصی به طراحی اش وارد نمی شد.

One M7 دارای نوعی از طراحی است که همین حالا نیز می تواند مقبول کاربران واقع گردد. به جز همین تلفن همراه اما، محصول دیگری در سبد کالای اچ تی سی در سال ۲۰۱۳ خودنمایی نمی کرد. موبایل های سری Desire باز هم معرفی شدند و این بار در سراسر جهان و به شکل گسترده تر عرضه گشتند اما در این بین قادر نبودند به موفقیت وان M7 دست پیدا کنند.

شرکت مذکور نسخه های دیگری از وان را معرفی کرد که One Mini و One Max نام گرفتند؛ محصولاتی که بزرگ تر و کوچک تر از One M7 به شمار می رفتند. در این بین One Max اولین موبایل اچ تی سی بود که از سنسور اثر انگشت بهره می گرفت.

۲۰۱۴: نگه داری از میراث One

اچ تی سی تصمیم گرفت تا در سال ۲۰۱۴، One M7 را ارتقا داده و آن را در قالب M8 عرضه نماید چرا که مشتریان به این طراحی پاسخی مثبت داده بودند. لبه های کناری M8 حالا کمی خمیده تر شده بودند در حالی که همان طراحی یکپارچه ی فلزی در دستگاه دیده می شد.

در حالی که تغییر خاصی وجود نداشت، ولی M8 موفق شد باز هم نظر کاربران را تا حدی به خود جلب نموده و جانشینی شایسته برای M7 باشد. از سوی دیگر یکی از ویژگی های اصلی M8 نسبت به نسل قبلی خود این بود که به دوربینی دوگانه مجهز شده بود و کیفیت بسیار بالایی را به ارمغان می آورد. بر همین اساس سازنده ی مورد بحث توانست سال ۲۰۱۴ را با موفقیت پشت سر بگذارد.

سال ۲۰۱۴، زمانی بود که تایوانی ها بر عکس سال های گذشته موبایل های کمتری را نیز به بازار عرضه کردند. مدل های مختلف کمتری از M8 به بازار عرضه شد در حالی که تعداد محصولات سری Desire نیز کاهش یافت. از طرفی، موبایل های سری Desire که در سال ۲۰۱۴ به بازار راه پیدا کردند، مشمول طراحی نو و جدید نمی شدند.

اما جدا از این ها، در سال ۲۰۱۴ اچ تی سی یک موبایل دیگر با طراحی اندکی متفاوت تر عرضه کرد که Butterfly 2 نام داشت.

به سادگی می توان گفت که طراحی Butterfly 2، جذابیت مورد نیاز را نداشت و در این راستا، M8 همچنان موبایلی پیشتاز به شمار می رفت. تایوانی ها به جای فلز از پلاستیک در این تلفن همراه استفاده کردند و تلاش نمودند با ویژگی های دیگر، نظیر مقاومت در برابر آب، جذابیت اش را بالاتر ببرند.

۲۰۱۵: سالی نه چندان پر بار

در سال گذشته میلادی تسلط اپل و سامسونگ بر بازار تلفن های هوشمند باز هم بیشتر شد و سازندگانی که حالا سهم شان کوچک و کوچک تر شده بود، تحت فشار بیشتری قرار گرفتند. در این بین شرکت های دیگر نظیر ال جی، هوآوی و موتورولا راه خود را تا حدی به بازارهای در حال توسعه گشودند اما اچ تی سی، تصمیم گرفت حجم تولیدات خود را کاهش داده و تا حدی از گود رقابت فاصله بگیرد.

شرکت مورد بحث در ابتدای سال گذشته و در حاشیه کنگره جهانی موبایل در بارسلون، از One M9 پرده برداشت که تفاوتی با دو پرچمدار قبلی این کمپانی در آن دیده نمی شد. این بار دیگر این طراحی که به سوی تکراری شدن گام بر می داشت، مورد قبول کاربران واقع نشد و حتی طرفداران شرکت تایوانی که نسل های قبلی این موبایل را داشتند، دلیلی برای بروز رسانی و خرید آن پیدا نمی کردند.

در بهترین حالت می توان گفت که HTC One M9 مشمول بهبود هایی در زمینه طراحی شده بود که بسیار کوچک بودند. بر خلاف سال های پیشتر، خبری از نسخه های سری Mini و Max هم نشد. پس از مدتی اچ تی سی موبایل های +E9 و +M9 را معرفی کرد در حالی که محصولات سری Desire همچنان به بقای خود ادامه می دادند، آن هم با حالتی سرزنده تر و با رنگ های شادتر.

در ادامه ی سال ۲۰۱۵، اچ تی سی از One A9 پرده برداشت. این موبایل در اصل پرچمداری به شمار می رفت که قیمتی ارزان برایش انتخاب شده بود. بسیاری معتقد بودند که اچ تی سی این موبایل را از روی آیفون ۶ ساخته اما اگر به مشخصات و عناصر ظاهری این دستگاه توجه شود، می توان گفت که همین نوع طراحی پیش از این در ذات محصولات HTC وجود داشته. از سوی دیگر، One A9 از ضخامتی اندک بهره می برد، مخصوصا در مقایسه با پرچمدارهای قبلی این تلفن هوشمند.

شرکت تایوانی مورد بحث سال های اخیر را با موفقیت های بسیار پشت سر نگذاشته و در این بین، مخصوصا در سال پیش، با مشکلات بیش از حدی رو به رو شد. این بار ولی همین شرکت با ارائه موبایلی با نام «۱۰» می خواهد بازی را تغییر داده و خود را دوباره به عنوان یک سازنده سطح بالا مطرح نماید.

طراحی دستگاه در نگاه اول کمی متمایزتر از پرچمداران قبلی است اما همچنان می توان گفت که فلزی و کاملا به شکل یکپارچه توسعه یافته که حس مرغوبیت را به شکل کامل القا می کند. اچ تی سی ۱۰ در واقع ترکیبی است از طراحی بکار رفته در One M9 و One A9 که هر دو در سال گذشته رونمایی شدند.

قدم بعدی برای اچ تی سی چیست؟

این شرکت تایوانی، در زمینه توسعه موبایل های اندرویدی قدمتی به اندازه خود سیستم عامل اندروید دارد. همانگونه که با هم تا به اینجای کار مرور کردیم، این سازنده محصولاتی کاملا مرغوب و سطح بالا در کارنامه اش دارد که البته به علت ضعف های بسیار در امر بازاریابی و تعیین استراتژی ها، نتوانسته اند به موفقیت های بزرگی دست پیدا کنند.

به سادگی می توان گفت که اچ تی سی، دیگر نمی تواند رقیبی برای سامسونگ یا اپل باشد و بیشتر شرکتی قابل احترام است تا اینکه بتوان آن را در زمره بزرگان صنعت موبایل جای داد. این شرکت البته با HTC 10، چیزی از سایرین کم ندارد، اما این روزها شاهد دنیای سامسونگی اندروید هستیم و باید ببینیم پاسخ کاربران به پرچمدار جدید تایوانی ها چیست و کدام محصول اندرویدی را به عنوان پرچمدار برتر سال ۲۰۱۶ انتخاب می کنند.

سوالی که باقی می ماند، این است که شرکت مورد اشاره آیا تصمیم دارد در آینده طراحی موبایل هایش را تغییر داده و محصولات برتر خود را دگرگون کند؟ باید دید چه سرنوشتی برای شرکتی که کاربران را با پلتفرم اندروید آشنا کرد، رقم خواهد خورد و آیا کمپانی تایوانی می تواند دوباره محصولی جادویی همچون One M7 عرضه نماید یا خیر.