پژوهشگران MIT رباتی قابل هضم ساخته اند که می تواند ماموریت های مختلف را درون بدن به انجام برساند

پژوهشگران موسسه فناوری ماساچوست یک ربات قابل هضم جدید را ابداع کرده اند که ممکن است روزی از آن برای ترمیم زخم های داخلی بدن، انتقال دارو به اندام های مختلف یا از بین بردن اشیائی استفاده گردد که به صورت تصادفی بلعیده می شوند.

اگر بخواهیم شکل ظاهری این ربات را برایتان توصیف نماییم می توانیم بگوییم که سطحی چندلایه از روده خشک شده خوک است (که معمولا در کشورهای غربی از آن به عنوان پوششی برای سوسیس استفاده می شود) و یک قطعه آهنربای کوچک دارد.

ربات در حالت تاشده شکلی شبیه به کپسول دارد و بیمار می تواند آن را مانند یک قرص ببلعد. در مرحله بعد دارو به معده می رسد و در داخل مواد اسیدی درون معده از هم باز می شود و از آنجا پزشکان می توانند آن را برای انجام اعمال مختلف با استفاده از آهنرباهای بیرونی به سمت اندام های داخلی دیگر هدایت نمایند.

طرح کلی ربات بسیار ابتدایی است و هنوز به زمان زیادی برای بهتر شدن نیاز دارد اما خالقانش تصور می کنند که به الگویی امیدوار کننده برای ابداع شیوه های درمانی نوین دست پیدا کرده اند. دانیلا راس مدیر آزمایشگاه هوش مصنوعی و علوم رایانه MIT و از خالقان این ربات پیشتر گفته بود که محصول ساخته شده روزی می تواند نقشی کلیدی را در حوزه بهداشت و درمان ایفا کند.

راس در بیانیه خبری اش اینطور گفت: برای استفاده از این ربات درون بدن انسان به سیستم های کوچک، قابل کنترل و بدون اتصال بیرونی نیاز خواهد بود. اگر یک ربات به دستگاهی در بیرون بدن انسان متصل باشد، آنگاه کنترل و قرار دادنش در بدن کاری بس دشوار خواهد بود.

از طرف دیگر، هدایت یک شی خارجی درون بدن انسان صرفا با استفاده از آهنربا کاری بس دشوار است اما در مرحله نخست، ربات ابداعی صرفا باید بتواند باتری بلعیده شده را از بدن خارج نماید. طبق اعلام این دانشگاه، همه ساله در ایالات متحده آمریکا، بالغ بر 3500 گزارش از بلعیده شدن باتری فرد توسط افراد ثبت می شود که این مواد در صورتی که درون بدن باقی بمانند می توانند باعث سوختگی آن شوند. دانشمندان پیشنهاد کرده اند که ربات اورگامی طراحی شده را می توان در چنین شرایطی برای یافتن باتری  هدایت آن به سمت روده و در نهایت خارج کردنش به کار برد.

دانشمندان برای ارزیابی سودمندی ربات طراحی شده در انجام این کار یک معده خوک را خریداری کرده و بخشی از آن را با استفاده از سیلیکون مدلسازی کردند. آنها در مرحله بعدی الگوی طراحی شده را با آب و آب لیمو پر کردند تا مایعات اسیدی شکم را شبیه سازی نمایند و سپس با استفاده از ربات طراحی شده تستی را روی آن انجام دادند و باتری را از درونش خارج کردند. گام بعدی به گفته راس «اضافه کردن سنسور به ربات و بازطراحی آن است تا بتواند خود را بدون نیاز به یک میدان مغناطیسی اکسترنال کنترل نماید.