اقیانوس های آب مایع پلوتون ممکن است به طرزی باورنکردنی عمیق باشند

ظرف ماه های اخیر، شواهد متعدد و فزاینده ای مبنی بر وجود اقیانوس های آب مایع، زیر سطح یخ زده ی پلوتون کشف شده است. مدل های جدید محققان دانشگاه براون نیز این نظریه را تأیید می کنند و آن را یک قدم بزرگ به جلو می رانند: اقیانوس های پلوتون ممکن است بیش از ۱۰۰ کیلومتر عمق داشته باشند.

این نتیجه گیری از مشاهده و بررسی ویژگی های گودال عظیم «اسپوتنیک پلانوم» این سیاره ناشی شده که ظاهری شبیه به قلب دارد و بخش میانی این سیاره ی کوچک را احاطه کرده است. آنگونه که مشخص شده این حفره، درست در مرکز محور جزر و مدی پلوتون و بزرگ ترین ماه آن یعنی شارون قرار دارد.

همان گونه که محققان دیگر نیز اشاره کرده اند، جرم این موقعیت خاص به شکلی غیر طبیعی از سایر نقاط سیاره ی پلوتون بیشتر است. در حقیقت شهاب سنگ عظیمی که این حفره را به وجود آورده، جایی در نزدیکی قطب شمال این سیاره به آن برخورد کرده اما در گذر زمان، قلب پلوتون سنگین شده و باعث گردیده کل سیاره چرخش پیدا کند.

با اینکه موضوع سنگین تر بودن بخش قلب شکل این سیاره می تواند به راحتی دستمایه ی تشبیه های انسانی شود، اما علت بالا بودن چگالی آن در نگاه اول مشخص نیست.

براندون جانسون، محقق ارشد این پژوهش در این باره گفته است: «دهانه ای که در نتیجه ی برخورد ایجاد می شود اساساً یک حفره است. وقتی جرمی به سطح کوبیده می شود انتظار می رود جرم محل برخورد بر خلاف سایر نقاط سطح، کمتر باشد. اما در اسپوتنیک پلانوم اینگونه نیست. همین امر باعث شد به این فکر بیافتیم که چگونه می توان این جرم اضافی و غیر طبیعی را توجیه کرد».

یکی از احتمالات آن است که بعد از شکل گیری حفره ی یاد شده، سطح آن برآمده شده و آب زیرسطحی موجود در عمق پلوتون را بالا کشیده باشد. در نتیجه از آنجایی که آب چگال تر از یخ است، سنگین تر بودن اسپوتنیک پلانوم از اطراف خود می تواند به این شکل توجیه شود.

اما دقیقاً چه مقدار آب برای سنگین تر کردن قلب پلوتون کافی است؟ این همان سؤالی است که جانسون و همکارانش با اجرای مجموعه ای از شبیه سازی های مختلف به دنبال یافتن پاسخ آن بوده اند. آنها به این نتیجه رسیده اند که برای شبیه سازی چیزی مثل پدیدیه ای که در این بخش از پلوتون دیده می شود، به اقیانوسی زیرسطحی با بیش از ۱۰۰ کیلومتر عمق و حدود ۳۰ درصد نمک نیاز است. لازم به اشاره است که نمک چگالی آب را افزایش می دهد و باعث تشدید افزایش جرم آن می شود.

۳۰ درصد نمک چیزی مثل میزان نمک موجود در بحر المیت کره ی زمین است و با اینکه میزان زیادی محسوب می شود، از بازه ی تجربه ی زمینی ما خارج نیست. اما اقیانوسی با بیش از ۱۰۰ کیلومتر عمق پدیدیه ای شگفت آور است. برای آنکه دید بهتری پیدا کنید باید گفت عمیق ترین بخش های اقیانوس های زمین، اندکی بیشتر از ۱۰ کیلومتر عمق دارند. این یعنی در دنیایی کوچک که به زور عنوان سیاره را می پذیرد، از اقیانوسی با ده برابر عمق نسبت به اقیانوس های زمینی صحبت می کنیم که در آستانه ی انتهایی منظومه ی خورشیدی ما قرار دارد.