صنعت بازی در سال 2016؛ نگاهی به عملکرد پلی استیشن 4

پلی استیشن 4 طی سال جاری میلادی به تکامل رسید. کنسول پرچمدار سونی اندکی بزرگتر و اندکی قدرتمندتر شد و حالا این شانس را دارد که سال 2017 را مال خود کند. در همین حین، هدست واقعیت مجازی پلی استیشن هم بالاخره عرضه شد؛ هرچند که به اندازه همتایان خود روی پلتفرم پی سی چندان قدرتمند نیست. نمی توان گفت که سونی کنسول خود را طی سال 2016 در مسیر درستی هدایت کرده، اما مسلماً در حال حرکت رو به جلو است.

طی سه سال ابتدایی عمر خود، پلی استیشن 4 کنسولی قدرتمند و تقریباً بی رقیب بود. بهبودها با سرعتی بسیار آهسته اما به شکلی پیوسته صورت می گرفتند؛ هر از چندگاهی یک به روزرسانی برای سیستم عامل از راه می رسید یا یک بازی انحصاری، راهش را به خانه های مردم باز می کرد. این روند بهبود، در سال 2016 سرعت بیشتری به خود گرفت و سونی به شکلی ستیزجویانه به مردم و رقبا نشان داد که سال های پیش روی پلی استیشن 4 به چه شکل خواهند بود.

بیشتر بخوانید:

• صنعت بازی در سال 2016؛ نگاهی به عملکرد اکس باکس وان
• صنعت بازی در سال 2016؛ نگاهی به عملکرد پلی استیشن 4
• صنعت بازی در سال 2016؛ نگاهی به عملکرد پی سی گیمینگ
• صنعت بازی در سال 2016؛ نگاهی به عملکرد Wii U و 3DS
• صنعت بازی در سال 2016؛ نگاهی به عملکرد واقعیت مجازی
• صنعت بازی در سال 2016؛ تقابل دو سرویس پلی استیشن پلاس و اکس باکس لایو گلد

سخت افزار

سالی که سونی در صنعت بازی پشت سر گذاشت، دو نقطه عطف داشت: عرضه هدست پلی استیشن وی آر در ماه اکتبر و پلی استیشن 4 پرو در نوامبر. هر دو سخت افزار گویی برای دنیایی ساخته شده اند که هنوز از راه نرسیده است؛ جهانی که مردم هنگامی که در حال تجربه بازی های ویدیویی در محیط واقعیت مجازی نیستند، آنها را با رزولوشن 4K به اجرا در می آورند.

پلی استیشن 4 پرو، نشان دهنده پیش دستی سونی در رسیدن به تکامل هرچه بیشتر است و به گونه ای طراحی شده که ضمن حفظ حیات پلی استیشن 4 استاندارد، با بهبود پردازش گرافیکی، چرخه 5 یا 6 ساله رایج کنسول های بازی را از بین ببرد. این سخت افزار از پردازنده گرافیکی پیشرفته تری بهره می برد و سرعت پردازنده اصلی را نیز به شکل چشمگیری افزایش می دهد. نتیجه این امر، دستیابی به رزولوشن بالاتر 4K یا اجرای بازی های 1080p با فریم ریت بیشتر بوده است.

سونی همچنین جای پلی استیشن 4 استاندارد را به مدلی کوچکتر و باریک تر داد تا توجه افرادی که به فضای کنار تلویزیون خود و نیز قیمت دستگاه، بیشتر از میزان قدرت پردازشی اهمیت می دهند را هم به خود جلب کند. مدل پرو با قیمت 400 دلار فروخته می شود و مدل اسلیم با قیمت 300 دلار. با این همه، در فصل تعطیلات کریسمس یا تعطیلات رسمی -مانند دوشنبه سایبری و جمعه سیاه- یافتن مدل اسلیم یا استاندارد با قیمتی کمتر از 300 دلار، کار چندان سختی نیست.

پلی استیشن 4 پرو همچنین با عرضه خود، تجربه کاربری کنسول نسل هشتمی سونی را به دو دسته درجه یک و درجه دو تبدیل کرد. سونی بارها اصرار ورزیده تمام بازی های پلی استیشن 4 روی هر دو سیستم اجرا می شوند؛ اما می توان حدس زد که تا یکی دو سال آینده، پرو به کنسول استاندارد تبدیل شده و پلی استیشن 4 معمولی به کنسولی ضعیف، که از رده خارج می شود.

تفاوت ها از همین حالا آشکار شده اند: بازی The Last Guardian که یکی از مهم ترین انحصاری های پلی استیشن 4 در سال 2016 به شمار می رود، با رزولوشن 1080p و 30 فریم بر ثانیه روی پلی استیشن 4 پرو اجرا می شود، اما همین فریم ریت روی مدل استاندارد دائماً با افت های فراوان همراه است.

در واقع مدل پرو احساس یک کنسول ارتقایافته را منتقل نمی کند؛ بلکه بازی ها را به همان شکلی به اجرا در می آورد که از ابتدا لازم بود اجرا شوند. بنابراین پلی استیشن 4 را می توان یک کنسول دانگرید شده -نسبت به پرو- دانست و مطمئناً در سال 2017 تفاوت های این دو آشکارتر از سابق خواهد شد.

هر احساسی که نسبت به مهاجرت به کنسول پلی استیشن 4 پرو داشته باشید، نمی توان از این حقیقت چشم پوشید که این دستگاه نقطه عطفی در دوران پیچیده تر کنسول های بازی تلقی می شود؛ یعنی زمانی که دستگاه های مخصوص بازی، همچون موبایل های هوشمند، دائماً و با سرعت بیشتری دچار تغییر شده و گیمر را به پرداخت هزینه ای کامل برای کنسولی جدید مجبور می کنند.

این مسئله می تواند در طولانی مدت به بازیسازان کمک کند تا با تکنولوژی همگام باشند و از سوی دیگر، پشتیبانی از بازی های دیجیتالی خریداری شده روی کنسول های قبلی را نیز تضمین می کند. حتی این امکان وجود دارد که با راه اندازی برنامه تعویض کنسول های قبلی با کنسول جدید، هزینه های خرید این دستگاه ها کاهش نیز بیابد.

اما از طرفی، باید در نظر داشت که ممکن است سخت افزارهای جدید، هزینه هایی گزاف روی دست مشتریان گذاشته و مقبولیت و سادگی فعلی آنها را از بین ببرند. پاسخ این سوالات هرچه که باشد، مسلماً در سال 2017 واضح تر از پیش خواهد شد.

واقعیت مجازی

پلی استیشن وی آر، راهکاری عملی برای معرفی عجایب واقعیت مجازی به مردم است اما تنها چند بازی دارد که تجربه شان برای گیمرها ضروری تلقی می شود و به سادگی، ضعیف ترین سیستم واقعیت مجازی در میان سه هدست اصلی بازار، چه از نظر سخت افزار و نرم افزار و چه از نظر دنبال کردن حرکات بدن است.

با این همه، پلی استیشن وی آر هنوز این شانس را دارد تا به عنوان محصولی عامه پسند پذیرفته شده و راهش را به اتاق های پذیرایی باز کند؛ خصوصاً با در نظرگیری قیمت مقرون به صرفه آن. اما اگر نگاهی به لاین آپ فعلی بازی ها و عملکرد پلی استیشن وی آر بیندازیم، نمی توان آن را قطعه سخت افزاری قدرتمندی تلقی کرد و بیشتر جنبه ای لوکس دارد؛ محصولی که هر از چندگاهی می تواند شما را سرگرم کرده و مجدداً سر جای خود برگردانده می شود.

نرم افزار

در ماه سپتامبر، پلی استیشن 4 یک آپدیت نرم افزاری بسیار مهم دریافت کرد که قابلیت های قابل توجهی را به سیستم عامل کنسول می آورد. آپدیت نسخه 4.00 پلی استیشن 4، سایدباری برای دسترسی سریع به پیام ها، پارتی چت ها، و تنظیمات را با خود به ارمغان آورد که سرعت عملکرد گیمر را افزایش می دهد؛ قابلیت هایی که شاید چندان هیجان انگیز به نظر نرسند، اما واقعاً قابل تحسین هستند.

امکان ساخت فولدرها هم این امکان را فراهم کرد تا لیست رو به افزایش بازی های لایبرری، در دسته بندی های مختلف روی صفحه اصلی کنسول جای بگیرند که با در نظرگیری حافظه 1 ترابایتی پلی استیشن 4 پرو، قابلیتی کارآمد شمرده می شود. در بخش های دیگر سال هم، به روزرسانی هایی کوچکتر عرضه شدند که قابلیت هایی مثل ساخت تصاویر گیف، استریم آسان موسیقی و خاموش کردن اعلانات دیداری برای اسکرین شات ها را به همراه می آوردند.

با این همه، برخی از ضعف های نرم افزاری پلی استیشن 4 کماکان برطرف نشده باقی مانده اند؛ مدیریت دستگاه های متصل به کنسول یا تغییر تنظیمات خروجی تصویر هنوز به دشواری انجام می شود و برخی از تنظیمات مهم، در لایه های مختلف سیستم عامل مدفون شده اند که یافتن شان را بسیار سخت می نماید.

افزون بر این، سرویس های قابل تحسینی همچون Share Play و PlayStation Now کماکان با اتکا به پهنای باند بسیار بالا، از دست قشر عمده مردم دور مانده اند. با این همه، هر دو سرویس ایده های جذابی را مبنای کار خود قرار داده اند و می توان امیدوار بود که در آینده، بهبودهای بیشتری نسبت به سابق بیابند.

پلی استیشن نتوورک و سرویس ها

شبکه پلی استیشن سونی، کماکان به راحتی از پس ساده ترین نیازهای کاربران بر می آید؛ اما لازم است که امکانات به مراتب بهتری را در اختیار مردم بگذارد. دفعاتی که این شبکه از دسترس خارج می شود، همچنان بیشتر از دفعاتی است که می بایست؛ و این مسئله با درنظرگیری افزایش 10 دلاری اشتراک پلی استیشن پلاس طی سالی که گذشت، بیش از پیش به چشم می آید.

با گذشت هر روز، بازی های بیشتر و بیشتری به اتصال به اینترنت نیازمند هستند و وقتی پلی استیشن نتوورک از دسترس خارج می شود، گیمرها باید برنامه اوقات فراغت عصرانه خود را بدون هشدار قبلی تغییر دهند. علاوه بر این سرعت دانلود بازی ها، ثبات چندانی ندارد و در غالب مواقع، بسیار کم است؛ مسئله ای که در دوره و زمانه عرضه بازی های 60 گیگابایتی با پچ های 9 گیگابایتی در روز نخست، مشکلی بسیار بزرگ تلقی می شود.

هرچه اتصال به اینترنت و پهنای باند به امری مهم تر برای تجربه روزانه بازی های ویدیویی تبدیل می شود، راه اندازی شبکه ای با ثبات برای بازی های ویدیویی مهم تر از سابق می نماید. شبکه سونی طی امسال بهبود قابل توجهی نداشت. ضمناً، یک سال دیگر گذشت و گیمرها هنوز قادر به تغییر ریجن یا نام حساب کاربری خود در PSN نیستند.

بازی ها

سال 2016، سال چندان خوبی از نظر تعداد انحصاری های پلی استیشن 4 نبود. در ماه مه، توانستیم بازی بسیار مورد انتظار Uncharted 4: A Thief's End را تجربه کنیم و در ماه دسامبر، فرصتی برای خرید The Last Guardian پیش آمد که تقریباً 10 سال پیش رونمایی گشت و سیکل طولانی توسعه آن، به انتشار عنوانی عجیب و غیرقابل تمیز از آنچه وعده اش را داده بودند منجر شد.

آنچارتد 4 یکبار دیگر ماجراجویی حیرت انگیزی برای گیمرها به ارمغان آورد و بدون شک، یکی از بهترین عناوین تاریخ کنسول های بازی، از منظر فنی و جلوه های دیداری به شمار می رود؛ اما در نهایت، آخرین ساخته استودیوی ناتی داگ نتوانست استانداردها را فراتر از ساخته قبلی، یعنی The Last of Us ببرد.

در واقع، نسخه دوم آنچارتد که روی پلی استیشن 3 عرضه شد، کماکان نقطه عطف این فرنچایز به حساب می آید و شاید واقعاً زمان آن رسیده باشد تا ناتان دریک از جستجو برای گنج های افسانه ای دست کشیده و از دوران بازنشستگی اش لذت ببرد.

این دو بازی، مهم ترین انحصاری های سونی در سال 2016 به شمار می رفتند و از دیگر بازی های پلتفرم نسل هشتمی ژاپنی ها می توان به ریبوت Ratchet & Clank، پورت بازی Gravity Rush و چند بازی واقعیت مجازی مانند Super Hypercube و REZ Infinite اشاره کرد. شاید با اندکی سهل انگاری، بتوانیم بازی ناامیدکننده No Man's Sky را هم جزو انحصاری های پلی استیشن 4 تلقی کنیم، هرچند که روی پی سی هم عرضه شد.

مسلماً یکی از مسائل تاثیرگذار در شکل گیری انتظارات بسیار بالا از بازی No Man's Sky، بازاریابی خستگی ناپذیر سونی در قبال آن بود؛ با این همه نمی توان از اشتباهات تیم توسعه آن نیز چشم پوشید که با نمایش تریلرهایی متفاوت با نسخه نهایی بازی، کمکاری های خود را پوشاند.

در همین حین، برخی از بازی های انحصاری بزرگ سونی، تا سال 2017 به تعویق افتادند که از جمله آنها می توان به بازی بسیار محبوب Horizon Zero Dawn و عنوان نه چندان مورد انتظار اما زیبای Gravity Rush 2 اشاره کرد.

اما گذشته از کمبود بازی های انحصاری، لاین آپ عناوین پلی استیشن 4 به لطف بازی های شخص ثالث بسیار پرمحتوا ظاهر شد و شامل ده ها عنوان کلان بودجه و انحصاری بود. بازی های کلان بودجه فوق العاده ای همچون دووم، تایتانفال 2، اوورواچ، هیتمن، رایز آو توم ریدر، واچ داگز 2 و فاینال فانتزی 15 در کنار بازی های مستقل ویتنس، تامپر، آکسنفری، استاردو ولی، فایرواچ و هایپر لایت دریفتر، سالی مثال زدنی برای کنسول سونی رقم زدند.

از طرف دیگر، مشترکین سرویس پلی استیشن پلاس هم توانستند بازی های رایگان بسیار تحسین برانگیزی همچون Everybody's Gone to the Rapture ،Invisible,inc و نسخه ریمستر عنوان کلاسیک گریم فندنگو را تجربه کنند؛ هرچند که مثل همیشه، خبری از بازی های رایگان کلان بودجه نبود.

سال 2017، مسلماً برهه زمانی بسیار خوبی برای دارندگان پلی استیشن 4 خواهد بود و امید است که دو بازی Horizon Zero Dawn و Gravity Rush 2 از تاخیرهای به وجود آمده، بیشترین نفع را برده باشند. بازی های مورد انتظار دیگری مانند اسپایدر-من، Ni No Kuni 2 و Detroit: Become Human هم اگرچه تاریخ انتشار دقیقی ندارند، اما ممکن است پیش از سال 2018 به دست مشتریان برسند.

همه این ها را با برخی از بازی های مولتی پلتفرم سال آتی میلادی، مانند مس افکت آندرومدا (در فصل بهار) و رد دد ردمپشن 2 (در فصل پاییز) اضافه کنید تا متوجه شوید چه سال درخشانی در انتظار پلی استیشن 4 سونی است. در مجموع، اگر از دارندگان پلی استیشن 4 هستید، شاید از عناوین انحصاری زیادی در سال 2016 لذت نبرده باشید، اما این کمکاری سونی، تنها زمینه ساز دستیابی به تجارب خارق العاده تر در سال 2017 بوده است.

آینده

احتمالاً بسیاری از گیمرها، از همین حالا به فکر خرید پلی استیشن 4 پرو افتاده اند تا دستیابی به بهترین تجارب از بازی های آتی این پلتفرم را برای خود تضمین کنند. مشخصاً در دنیای امروزی، خرید گجت ها به هنگام عرضه شان، گزینه ای عقلانی تر نسبت به صبر و از رده خارج شدن آنها به شمار می رود. اما سرعت از رده خارج شدن پلی استینش 4 پرو، سوالی است که هنوز باید برای پاسخ به آن منتظر ماند.

سونی به قدری طی سه سال گذشته از رقبای خود پیش افتاده است که شاید افزایش نسبی قدرت پردازشی و پشتیبانی از تلویزیون های 4K تمام چیزی باشد که برای حفظ برتری خود به آن نیاز دارد؛ حداقل فعلاً. اما پلی استیشن 4 پرو به هیچ وجه قابل زورآزمایی با پی سی های گران قیمت گیمینگ نیست و اگر کنسول اکس باکس اسکورپیو هم همان چیزی باشد که تصور می کنیم، سونی خیلی زود رقابت از منظر سخت افزار را به مایکروسافت خواهد باخت.

از سوی دیگر، کنسول امیدوارکننده نینتندو سوییچ هم قطعاً عملکرد چالش برانگیزتر نسبت به Wii U از خود به جای خواهد گذاشت. بنابراین هر دو کنسول نینتندو و مایکروسافت، احتمالاً سونی را مجبور خواهند کرد تا تغییرات عمیق تری در سخت افزار خود به وجود آورده و واقعاً برای نگه داشتن جایگاه نخست خود بجنگد.

اما حالا و در پایان سال 2016 میلادی، پلی استیشن 4 قدرتمندترین کنسولی است که در بازار یافته می شود. سبد بازی های انحصاری این کنسول اگرچه امسال اندکی خالی بود اما برخی از فرنچایزهای محبوب آن، نسخه ای جدید دریافت کردند. شاید آینده پلی استیشن 4 بسیار مبهم باشد، اما اگر درباره بازه زمانی فعلی سخن بگوییم، همه چیز کاملاً واضح می شود؛ پلی استیشن 4 یک کنسول گیمینگ بسیار خوب با بازی های خارق العاده است.