مسابقه سفر به کره ماه؛ تلاشی دیگر برای پیدا کردن مایع حیات

یک مسابقه فضایی واقعی که از سال ها پیش شروع شده بود، حالا در مراحل پایانی خود به سر می برد.

بنیاد Google Lunar XPrize اخیرا از پنج تیم برتر که در رقابت برای رسیدن به کره ماه دست و پنجه نرم می کردند پرده برداشت. این تیم ها فرصت آن را دارند تا اولین گروه خصوصی باشند که به کره ماه راه یافته و البته جایزه ای 20 میلیون دلاری هم از گوگل دریافت می کند.

این پروژه بزرگ، از آنچه که ایلان ماسک و جف بزوس در موردش صحبت کرده اند اهمیت بیشتری دارند؛ نشان می دهد و ثابت می کند که سفرها و اکتشافات تجاری هم می توانند کارآمد باشند.

پیش از پایان سال 2017، در زمانی نامشخص، یک یا چند گروه از مجموع 5 تیم انتخاب شده، کاوشگر خود را به سوی ماه می فرستند. این پنج شرکت Moon Express ،SpaceIL ،Synergy Moon ،Team Indus و Team Hakuto نام دارند.

تمام تیم های برنده برای کسب جایزه 20 میلیون دلاری خود، باید 385 هزار کیلومتر فضا را بشکافند و کاوشگر خود را به ماه رسانده و آن را آرام روی سطح کره فرود آورند. قدم دوم، گرفتن تصاویر و ویدیوهای با رزولوشن بالا و ارسال آن ها به زمین است و اگر کاوشگر بتواند به اندازه 500 متر از محل فرود خود حرکت کند، جایزه از آن تیم خواهد شد.

برای یک آژانس فضایی وابسته به دولت با بودجه های میلیارد دلاری/یورویی، چنین دستاوردی عجیب و غریب نیست و شاید همین حالا به سادگی انجام پذیر هم باشد اما برای تیم های کوچک و خصوصی، این ماموریت به مثابه پروژه آپولو و گام نهادن انسان روی ماه است.

البته که Google Lunar XPrize آن همه پوشش خبری برنامه آپولو را ندارد و مردم هم چندان تحت تاثیر درام «اولین گام انسان روی کره ماه» نیستند. دومین مسابقه انسان برای سفر به ماه، به اندازه دوران جنگ سرد میان دو ابر قدرت جهان جلب توجه نکرده و سرمایه ای هم ندارد. قرار هم نیست این سفر، قدرت کشوری را به رخ دیگری بکشد.

این مسابقه، قرار است ثابت کند که گروه های کوچک و مستقل از دولت که با سرمایه ای خصوصی بنا شده اند هم می توانند با مقادیر بسیار کمتری که سرمایه سالانه آژانس های فضایی دولتی است، کاری مشابه را انجام دهند.

مسابقه به ماه گوگل قطعا روی روند کاری آژانس فضایی دولت ایالات متحده آمریکا، ناسا هم تاثیر دارد. اینطور به نظر می رسد که ناسا در دوران ترامپ آزادی عمل بیشتری برای سفرهای فضایی دارد و مشاوران ترامپ وی را متقاعد کرده اند که حالا زمان مناسبی است برای سفر به کره ماه.

اگر این اتفاق رخ دهد، ناسا حالا امکاناتی دارد که در دهه 60 میلادی، زمانی که به ماه رفته بود نداشت: کمپانی های مستقل مثل Moon Express و Astrobotix و شرکت های تولیدکننده موشک مثل SpaceX و Blue Origin که بسیاری از مراحل را برای ناسا ساده تر می کنند.

جیم بریدنستین، عضو جمهوری خواه کنگره از ایالت اوکلاهوما، یکی از کسانی است که برای کسب منسب ریاست ناسا بسیار مشتاق بوده و به صورت علنی این علاقه را اعلام داشته است.

وی اخیرا طرحی را مطرح کرده که به طور کامل مسئله بازگشت به ماه در آن مطرح شده است. این طرح شامل یک فضاپیمای Orion، سیستم پرتاب فضایی و کاوشگر لونار توسعه یافته توسط شرکت های خصوصی می شود.

ناسا که 50 سال پیش انسان ها را روی سطح ماه فرود آورده بود نیز با شرکت های خصوصی همکاری خواهد کرد تا آخر امسال بتوانند کاوشگرهای خود را به ماه ارسال کنند.

بریدنستین با تعدادی از متخصصین حوزه هوا و فضا، مثل دکتر پاول اسپادیس موافق است که انگیزه اصلی برای بازگشت به ماه، پیدا کردن آب در سطوح زیرین آن است.

قطب های ماه، میلیاردها تن یخ محصور در بخش های تاریک دهانه برآمدگی هایش دارد. این یخ ها می توانند تبدیل به هیدروژن و اکسیژن مایع شوند، مواد تشکیل دهنده سوخت موشک ها.

سوخت های موشکی تصفیه شده از منابع ماه، نه تها می توانند به عنوان سوخت فضاپیماها برای سفر به اعماق فضا، نظیر مریخ به کار روند، بلکه می توانند حمایت نسل جدیدی از ماهواره ها را در پی داشته باشند و طول عمرشان را افزایش دهند.

دست کم یکی از مشارکت کنندگان در این مسابقه بزرگ، شرکت Moon Express از اشتیاق خود برای حفر معدن در مریخ برای منابع احتمالی موجود در زیر لایه های اصلی گفته اند؛ منابعی چون آب.

ناسا باید در این میان وظیفه خطیری را بپذیرد و به کمک این تیم ها بیاید. همانطور که پیشتر این کمک ها سبب شد تا SpaceX و بویینگ شکل بگیرند، در عصر فعلی، آژانس های دولتی می توانند به پیشرفت سفرهای فضایی کمک کنند و مسیر بین زمین و ماه را هموار سازند.

Google Lunar XPrize اثبات کننده این طرح است. جف بزوس و کمپانی Blue Origin همین حالا هم آماده کمک رسانی و حرکت در این مسیر هستند، تنها در صورتی که ناسا مدیریت مسیر را به عهده بگیرد.

به زودی و نه چند قرن دیگر، اتفاقی روی کره ماه رخ می دهد که بشر چندین دهه است منتظر دوباره روی دادن آن بوده. یک انسان خوش اقبال پا روی خاک ماه می گذارد و میلیاردها انسان از سراسر جهان چشم به نمایشگرها دوخته اند تا این پیروزی بزرگ برای بشر را تماشا کنند.

چند سال بعد، یک جامعه جدید بالاخره روی ماه شکل می گیرد و می شود مرکزی برای دانش بشر و احتمالا ایستگاه بین المللی جدید فضایی در فاصله ای بسیار دورتر از آنچه که حالا هست.