بررسی Destiny 2؛ گامی بلند به سوی سرنوشتی بهتر

دستینی 1 عنوانی عجیبی بود. کاستی های زیادی داشت و از مشکلات فراوانی رنج می برد، اما با این حال باز هم بازی پر طرفداری تلقی می شد. حالا که نوبت به عرضه دستینی 2 رسیده، استودیو بانجی، خالق این سری این فرصت را دارد که ایرادات نسخه های قبلی را بر طرف کند و عنوانی را تحویل بدهد که هواداران این فرنچایز، چندین سال است که در انتظار آن هستند.

اما دستینی 2 وظیفه سنگینی را بر دوش دارد. این عنوان هم باید آن قدر خوب عمل کند تا اعتبار نه چندان خوب دستینی 1 را جبران و نظر بازیکنان جدید را به سمت خود جلب کند، هم باید بتواند بازیکنانی که طی سه سال گذشته خود را وقف نسخه قبلی کرده بودند را راضی نگه دارد.

دستینی 2 در نگاه اول تقریبا تفاوتی با نسخه قبلی خود ندارد، گویی که در حال بازی کردن بسته ای الحاقی برای دستینی 1 هستید. اما به مرور متوجه می شوید که بانجی یک سری دگرگونی ها را در ساختار دستینی اعمال کرده که این تغییرات باعث شده اند دستینی 2 از خیلی از جهات، ادامه خوب و موفقی برای بازی قبلی باشد.

اولین نکته ای که هنگام بازی کردن دستینی 2 متوجه می شوید این است که بخش داستانی به شکل قابل ملاحظه ای پیشرفت کرده. بخش داستانی دستینی 1 بسیار آشفته بود، داستانی گنگ را روایت می کرد و فاقد شخصیت های قدرتمندی بود که بار داستانی بازی را بر دوش بکشند.

اما در دستینی 2، این بخش به شکل قابل توجهی بهتر شده. داستان یک بازی، پیش از هر چیزی باید به بازیکنان یک هدف بدهد. اما دستینی 1 همین کار را هم نمی کرد. بازیکنان در آن بازی صرفا از یک سیاره به سیاره ای دیگر می رفتند، دشمنان شان را قتل عام می کردند، بدون آن که اصلا هدف و انگیزه ای داشته باشند.

اما حالا دستینی 2 واقعا به موضوع های مهمی می پردازد. این بازی این بار به بازیکنان یک هدف می دهد. دستینی 2 می خواهد که راز ها و شگفتی های حیاتی ترین عنصر در دنیای دستینی یعنی Light را برای بازیکنان برملا کند. لایت چیزی است که به گاردین ها، شخصیت های قابل بازی معنا داده و چه در داستان و چه در گیم پلی اهمیت فراوان دارد. به همین دلیل در بخش داستانی، با سوال هایی از قبیل این که «لایت چه چیزی است؟» و «گاردین بودن چه معنی و مفهومی دارد؟» بر می خوریم.

بر خلاف دستینی 1، این نسخه از دستینی حالا شخصیت منفی باور پذیر تری هم دارد، زیرا که پشت اعمال و کار های این شخصیت، دلیلی منطقی وجود دارد که بازیکن می تواند آن را به خوبی درک کند. شخصیت منفی این نسخه دیگر یک موجود فضایی نیست که صرفا وجودش برای گیمر ها خطر آفرین باشد، بلکه اعمال وی و انگیزه اش از انجام این کار ها است که واقعا بازیکنان را تهدید می کند. این شخصیت منفی هم به خوبی در راستای همان ایده اصلی داستان دستینی 2، یعنی پرداختن به مفهوم پر رمز و راز لایت طراحی شده و به بازیکنان کمک می کند تا به پاسخ پرسش های شان پیرامون لایت برسند.

کات سین ها هم وظیفه به پیش بردن این داستان را بر دوش دارند و اتفاقا بسیار بهتر از گذشته طراحی شده اند. جذاب اند و بازیکنان را میخکوب می کنند و کار شان که چیزی نیست جز روایت کردن داستان را هم به خوبی انجام می دهند. دیالوگ ها هم بهتر شده اند و دیگر به خشکی و بی روحی آن جملات و عبارات در باطن بی معنی و مفهوم، اما در ظاهر حماسی ای که در نسخه قبلی بین شخصیت ها رد و بدل می شد نیستند.

البته داستان دستینی 2 بی ایراد نیست. در طول بازی سوال های متعددی مطرح می شود، سوال هایی بنیادین که تقریبا در ذهن همه بازیکنان شکل می گیرد و باید در همان دستینی 1 به آن ها پرداخته می شد. با این حال بازی نمی تواند برای بسیاری از این پرسش ها، پاسخی منطقی و قدرتمند ارائه دهد و در بسیاری از موارد هم از زیر بار مسئولیت جواب دادن به آن ها شانه خالی می کند. حتی برای برخی از حوادث و رویداد های بازی هم هیچ دلیلی آورده نمی شود.

یکی دیگر از ایرادات وارد بر این بخش، این است که دشمنان و نژاد هایی که در دستینی 2 می بینیم، دقیقا همان هایی هستند که در دستینی و بسته های الحاقیش به جنگ شان رفتیم. بانجی به خود زحمت نداده که حتی یک نوع دشمن جدید برای ادامه فرنچایز محبوبش طراحی کند.

انتظار داشتیم که دستینی 2، دنیا و یونیورس فرنچایز دستینی را هم گسترش بدهد و نژاد هایی جدید را معرفی کند، اما متاسفانه شاهد بازگشت همان دشمنای قبلی، با کمترین تغییرات ممکن هستیم. به همین دلیل از این نظر، آن جهشی که از دستینی 1 به 2 انتظار داشتیم را مشاهده نمی کنیم.

داستان دستینی 2 مشکلات خود را هم دارد، اما نسبت به نسخه قبلی، جهشی بلند محسوب می گردد. شخصیتی منفی ای را در این نسخه می بینیم که واقعا بازیکنان را تهدید می کند، گه گاه به تماشای کات سین های جذابی می نشینیم که خیلی خوب داستان را روایت می کنند، با شخصیت هایی آشنا می شویم که واقعا روی روند بازی تاثیر گذارند و از همه مهم تر، داستان این عنوان به بازیکنان هدفی برای بازی کردن می دهد.

دستینی 2 داستانی بی نظیر و بی ایراد را بازگو نمی کند، اما حداقل روایتی درگیر کننده تر از نسخه قبلی دارد و جذابیت این داستان باعث می شود که بازیکن با اشتیاق بیشتری بازی را دنبال کند و واقعا به مراحل اصلی اهمیت بدهد.

از جمله مشکلاتی که به دستینی 1 آسیب زد و در واقع بزرگ ترین مشکل آن بازی، کمبود محتویات بود. در بازی های MMO کمیت محتویات به اندازه کیفیت شان اهمیت دارد. زیرا که بازیکنان باید ساعت ها سرگرم این عناوین شوند، حتی پس از این که بخش داستانی بازی را به اتمام رساندند.

در دستینی 1 بازیکنان مجبور بودند مراحل یکسانی را بار ها و بار ها بازی کنند و به همین علت که از  کمبود محتویات سرچشمه می گرفت، بازیکنان زود از بازی خسته می شدند. دستینی 1 به دلیل نداشتن محتویات کافی، گیمر ها را از خود می راند.

اما حالا حجم محتویات دستینی 2 نسبت به دستینی 1 چند برابر شده. ماموریت های فرعی و اصلی، فعالیت های جانبی و حتی رویداد های رندوم به مراتب بیشتر شده اند و خوشبختانه این افزایش فقط در کمیت نیست، تنوع مراحل هم بیشتر شده و کیفیت شان هم نسبت به نسخه قبلی جهش داشته.

در نتیجه همین افزایش کمیت و کیفیت، حالا گیمر ها وقت بیشتری را به بازی اختصاص می دهند و به خاطر تعدد مراحل و محتویات، انتخاب های بیشتری هم برای بازی کردن پیش رو دارند و در نتیجه دیر تر از بازی خسته خواهند شد.

البته بانجی تصمیمات عجیبی هم گرفته. بازیکنان پس از اتمام بخش داستانی دیگر قادر نخواهند بود مراحل را تکرار کنند. هر هفته، یک سری از این مراحل در دسترس گیمر ها قرار می گیرند و فقط در آن مقاطع محدود بازیکنان فرصت تجربه مجدد آن مراحل را بدست میاورند.

این تصمیم بانجی موجب شده که پس از اتمام بخش داستانی، بازیکنان دسترسی خود را به بخش بسیار مهمی از بازی از دست بدهند. اما شاید گیمر ها دوست داشته باشند که مراحل را مجددا تکرار کنند و لحظات لذت بخش آن ها را برای خود تکرار کنند. بانجی می توانست با آزاد گذاشتن دسترسی به مراحل اصلی، محتویات بیشتری را هم پس از اتمام بازی در اختیار بازیکنان قرار دهد تا بازیکنان گزینه های بیشتری را در برابر خود داشته باشند.

دستینی 1 برای بازیکنان تنها، تجربه دلچسبی نبود. خیلی از محتویات آن بازی، خصوصا Raid ها از مچ میکینگ پشتیبانی نمی کردند، به همین دلیل بازیکنان تنها قادر نبودند آن محتویات را بازی کنند. برای حل این مشکل بانجی قابلیتی به نام Guided Games را در دستینی 2 در نظر گرفته تا گیمر های تنها، بتوانند بازیکنان دیگر را بیابند و در کنار آن ها این محتویات را تجربه کنند.

این ویژگی که هنوز در فاز بتا است، کمک حال تمامی بازیکنان دستینی 2 است. حالا بازیکنان تنها می توانند Raid ها را هم تجربه کنند و دیگران هم می توانند با کمک این ویژگی، هم تیمی هایی چه بسا بهتر و موثر تر بیابند و چالش های سخت تر را پشت سر بگذارند.

تغییرات جزئی اما بسیار خوبی هم در دستینی 2 صورت گرفته که تجربه بازی را به مراتب خوش آیند تر کرده اند. در دستینی 1، برای رفتن به لوکیشنی دیگر باید ابتدا حتما به اربیت می رفتید که این حرکت اضافه بسیار وقت گیر و عذاب آور بود. اما حالا در دستینی 2 می توانید مستقیم از هر لوکیشنی به منطقه ای دیگر بروید. این تغییر، شاید چندان چشم گیر نباشد، اما در عمل باعث شده که دستینی 2 تجربه بهتری باشد.

سه کلاس تایتان، وارلاک و هانتر ستون فقرات گیم پلی دستینی 2 هستند. هر کلاسی چندین ساب کلاس (زیر کلاس) با قابلیت های خاص و ویژه دارد که هر کدام از ساب کلاس ها کاملا یکتا هستند و نقش خاص خود شان را در بازی دارند، مثلا یکی از ساب کلاس های تایتان نقش دفاعی دارد و یکی از ساب کلاس های وارلاک نقش ساپورت. برای موفقیت در مراحل بعضا سخت دستینی 2، بازیکنان باید کاملا به نقش هر کدام از این ساب کلاس ها کاملا مسلط باشند.

چون این ساب کلاس ها منحصر به فرد هستند و هر کدوم به شیوه ای خاص بازی می شوند، بازیکنان قادر هستند بر اساس سلیقه خودشان، شرایطی که پیش روی شان قرار گرفته و یا نیاز تیم یکی از این ها را انتخاب کنند. وجود همین کلاس ها و ساب کلاس های متعدد باعث شده که دستینی 2 چه در PvE و چه در PvP بسیار تاکتیکی باشد.

سیستم شوتینگ دستینی 2 هم به خوبی نشان می دهد که بانجی هنوز هم یکه تاز ژانر شوتر اول شخص هست. سیستم تیراندازی بازی درست مانند دستینی 1 فوق العاده از آب در آمده و شلیک با سلاح ها حس فوق العاده ای را به بازیکن منتقل می کند. تیراندازی با هر سلاحی هم منحصر به فرد است و هر اسلحه ای امضای خاص خود را دارد.

ساختار نقش آفرینی بازی که در واقع شامل همان سیستم لوت و آیتم ها می شود هم با بهبود هایی جزئی نسبت به دستینی 1 بازگشته. تنوع سلاح ها و آیتم ها بسیار بالا است و برخی از سلاح ها آن قدر جذاب اند که واقعا رسیدن به آن ها مانند یک موفقیت بزرگ می ماند و بازیکنان را از ته دل خوشحال می کند. واقعا هیچ چیزی به اندازه رسیدن به تجهیزات قوی تر در دستینی لذت بخش نیست و همین هم باعث می شود که بازیکن با لذت و اشتیاق، برای قوی تر کردن شخصیت خود سعی و تلاش کند.

طراحی هنری محیط بازی بسیار زیبا و چشم نواز است. محیط ها وسیع، زیبا و با شکوه هستند و جزئیات بسیاری هم در طراحی شان به خرج داده شده. به همین دلیل هم گشت و گذار در این لوکیشن ها واقعا لذت بخش است. از نظر بصری هم تنوع لوکیشن ها به مراتب بیشتر شده که این هم عاملی است که باعث می شود بازیکن دیر تر از بازی خسته شود.

موسیقی متن فوق العاده ای هم بازیکن را در تک تک لحظات بازی همراهی می کند. به جرات می توان گفت که که تک تک قطعات موسیقی بازی فوق العاده اند، به خوبی روی جو بازی سوار می شوند و تجربه بازیکن را لذت بخش تر می کنند. در برخی از مقاطع بازی، صرفا موسیقی متن است که وظیفه فضا سازی را بر عهده دارد و در آن لحظه ها شما کار آهنگ ساز های دستینی 2 را ستایش خواهید کرد.

PvP هم نسبت به دستینی 1 بهبود هایی داشته. مود های بخش رقابتی حالا تاکتیکی تر شده اند و در این نسخه، برای پیروزی علاوه بر مهارت فردی کار تیمی هم نیاز است. مود های جدیدی هم به بخش PvP افزوده شده که باعث شده اند تنوع این بخش بیشتر شود و گیمر ها را بیشتر درگیر خود کند.

جمع بندی

وقتی برای اولین بار دستینی 2 را تجربه کردیم، اصلا فکر نمی کردیم که این بازی لایق 2 ای باشد که در ادامه نامش آمده. در ظاهر تغییرات زیادی نسبت به نسخه قبلی نمی دیدیم. اما پس از تجربه بازی، متوجه اشتباه خود شدیم. دستینی 2 قدم مثبتی در راستای بهبود این فرنچایز برداشته و قطع به یقین، لایق عنوانش است.

اگه بخواهیم این بازی را در یک جمله توصیف کنیم، باید بگوییم که دستینی 2 در واقع نسخه بهتر و کم ایراد تر دستینی است، یعنی دقیقا همان چیزی که از ادامه دستینی می خواستیم. جدا از این بهبود هایی که به مراتب تجربه بازیکنان را بهتر کرده اند، دستینی 2 توانسته بالانس خوبی را هم بین بازیکنان تازه وارد و بازیکنان کهنه کار دستینی 1 ایجاد کند. هم گیمر های جدید می توانند از تجربه این بازی لذت ببرند و هم طرفداران این سری می توانند غرق در یک دستینی بهتر، جذاب تر و تازه تر شوند.