بررسی بازی Knack 2: نوستالژی نیمه‌کاره سکوبازی

هنگامی که بازی Knack برای کنسول پلی استیشن 4 سونی معرفی شد، همه تصور از یک آی پی جدید و قوی در سبک بازی های سکوبازی (پلتفرمر) داشتند. فرض بر این بود که Knack می خواهد رقیبی برای رچت و کراش و تداعی کننده خاطرات بازی هایی مثل Jak And Daxter در کنسول های پیشین سونی باشد.

• سازنده: Japan Studio
• ناشر: Sony Interactive Entertainment
• پلتفرم‌ها: پلی‌استیشن 4

اما اولین ملاقات گیمرها با Knack چندان به مذاق آنها خوش نیامد و منتقدین هم بازی را چندان جدی نگرفتند. به همین دلیل هیچکس فکر نمی کرد تا سونی در مراسم PSX سال گذشته Knack 2 را معرفی کند و البته قول برطرف کردن مشکلات شنیده شده نسخه قبلی را بدهد.

Knack 2 حالا چند وقتیست که عرضه شده و توانسته پیشرفت خوبی در همه زمینه ها نسبت به نسخه اول خود به دست بیاورد اما کماکان به اصطلاح لنگ بزند و نتواند لقب یک شاهکار را به دوش بکشد. مشکلی که در قسمت جدید بازی وجود دارد مثل یک توده سرطانی است که در قسمت های مختلف بازی پخش شده و البته از نظر من خوش خیم است، چرا که با وجود این توده بازی کماکان برای قشر مخاطب خاص خود یعنی کودکان، گزینه هیجان انگیز و مناسبی به شمار می رود.

ایراد اصلی که به بازی Knack گرفته شده پیرامون داستان بازی می چرخد که ایراد چندان بیراهه ای هم نیست ولی سوال اینجاست که آثار موفقی چون کراش و یا ریمن آیا داستان پیچیده ای داشتند؟ البته که عناوین خیلی خوبی در زمینه پلتفرمر به بازار آمدند که با داستان غنی خود (مثلا سری جک و دکستر) سطح انتظارات را کمی از این سبک بازی بالا برده اند، ولی به طور کلی پدیده داستان در این ژانر بازی، همیشه ساده بوده و این ایراد به Knack 2 وارد نیست.

هرچند مشکل اصلی داستان بازی از سوی سازندگان اثر به چشم می آید، یعنی آنها دوست دارند که داستان خودشان را جدی بگیرند و با ساخت میان پرده های مختلف (همراه با دیالوگ های مثلا بامزه که گاه از بی نمکی شدید رنج می برند!) در خلال مراحل بازی تاکید کنند که داستان طولانی و خاصی دارند. اگر این اصرار بیجا از سوی سازندگان دیده نمی شد، شاید خرده گیری به داستان از سوی اکثر سایت ها و گیمرها هم کمتر به چشم می آمد.

حرف از طولانی بودن بازی شد، Knack 2 با 15 مرحله و گیم پلی 10 الی 15 ساعته خود، توانسته نمره قابل قبولی را در این بخش به دست بیاورد و ارزش تکرار بازی با وجود قابلیت های گوناگونی که Knack به دست می آورد کمی تا قسمتی بالاست.

قابلیت هایی که متاسفانه بسیار دیر معرفی می شوند و عملا تا مرحله هفتم یا هشتم بازی، گیم پلی به زدن دکمه مربع مثلث و پریدن محدود می شود. در این حالت Knack شبیه رستورانی شده که آنقدر غذا را در آن دیر میاورند، مشتری با نان روی میز خودش را سیر کرده و غذای اصلی با وجود لذیذ بودن، به او چندان نمی چسبد.

همین دیر عرضه شدن یک سری قابلیت ها درباره داستان که در پاراگراف قبل هم به آن اشاره کردیم وجود دارد، داستان بازی عملا به دو قسمت جنگ با گابلین ها و جنگ با روبات ها تقسیم شده و دو آنتاگونیست (شخصیت منفی) وجود دارد. مبارزات و گیم پلی و حتی پیشرفت داستان در بخش دوم بازی بسیار روند بهتری از بخش اول بازی (تا پیش از مرحله هفت) دارند، و مخاطب کم حوصله تر شاید به همین دلیل در مراحل اولیه بازی، بی خیال تجربه کردن Knack 2 شود.

اما مهم ترین بخش یک بازی پلتفرمر آن هم از نوع نسبتا طولانی چیست؟ طراحی مراحل و گیم پلی. در مورد اول Knack 2 با وجود مناطق مختلف و طراحی مکان هایی چون شهر، جنگل، بیابان، کارخانه و آزمایشگاه و حتی بالا رفتن از بدن روبات های غول پیکر (یک کپی برداری بسیار بسیار ناقص از Shadow of the Colossus) توانسته جلوی خسته شدن چشم و تکراری شدن مراحل را بگیرد (در این بین مراحل کوتاهی همچون روبات سواری و یا پاراگلایدر سواری مثل یک تجربه کوتاه ولی لذت بخش به سراغ بازیباز می آید).

طراحی مراحل در بازی همچنین با رنگ های شاد و نورپردازی روشن صورت گرفته تا مخاطب اصلی بازی (کودکان) را به خود جذب کند، همچنین معماهایی در بازی وجود دارد که جز یکی دو مورد چالش برانگیز، الباقی ساده هستند و با این وجود بخش Hint (راهنما) هم در بازی گنجانده شده تا هیچ کس در هیچ جای بازی به اصطلاح گیر نکند!

طراحی مراحل به شکلی صورت گرفته که Knack از قابلیت اصلی خود یعنی کوچک و بزرگ شدن بسیار بهره ببرد، بخش های پلتفرم و سکوبازی به عهده Knack کوچک و بخش های بزن بهادری مراحل به دوش Knack بزرگ گذاشته شده است.

راستی ذره ذره بزرگ شدن Knack با خوردن Relicها در طول بازی کلی کیف دارد! سختی بازی نیز در حالات مختلف کاملا فرق دارد و اگر فکر می‌کنید که Knack 2 بازی بچه‌گانه‌ای است پیشنهاد می‌کنم آن را روی گزینه Hard بازی کرده و به هیچ وجه دست بچه‌ها ندهید چرا که اشکشان را در می آورید، خودتان هم می‌توانید چالشی سهمگین را در یک بازی پلتفرم تجربه کنید و پی به سخت بودن این بازی ببرید.

و اما بخش گیم پلی که مهمترین قسمت این عنوان به شمار می رود نسبت به نسخه پیشین دچار تغییرات زیادی شده که خوشبختانه همگی آن را تبدیل به یک تجربه بهتر کردند. با اینکه گیم پلی هنوز هم دچار ناقصی های زیادی است ولی پتانسیلی دارد که می توان از آن بیشترین لذت را برد.

اینجاست که Co-op به داد Knack 2 می رسد و باعث می شود که دو دوست و یا والدین با فرزند خود بتوانند تجربه ای سرخوشانه و لذتبخش از یک بازی دو نفره را داشته باشند. نکته جالب در اینجاست که طراحی مراحل و معماها به طوری صورت گرفته که هم تک نفره می توان آنها را انجام داد و هم دو نفره اما قطعا با روشن شدن دسته دوم و ورود کاراکتر دوم به بازی، ادامه آن به صورت انفرادی برای شما نفرت انگیز خواهد بود.

همکاری در Knack 2 زرق و برق خوبی دارد و با اینکه تمام کردن بازی به صورت تکی هم کاملا شدنیست ولی سازندگان کاغذکادوی دور هدیه دو نفره بودن بازیشان را به زیبایی طراحی کردند. این بدین معناست که حس همکاری در بازی شدیدا دیده می شود با اینکه عملا کاربردی ندارد (به عنوان مثال حتی در صحنه های QTE باید هر دو نفر دکمه ها را بزنند و یا حتی برای باز کردن درب یک مینی گیم بسیار کوچیک و رقابتی برای هر دو نفر در نظر گرفته می شود).

دوربین بازی در این بخش حالت ثابتی دارد که همین مساله بیشتر بازی را شبیه به یک خدای جنگ ورژن کودکانه کرده است. اگر حرکات و قدرت های بیشتری برای Knack در نظر گرفته می شد و البته گیم پلی کمی سریع تر می بود، این شباهت بیشتر هم می شد.

Knack 2 از منظر گرافیکی تکلیفش را با خودش هم نمی داند چه برسد به من و شما. در حقیقت بازی از دید هنری دچار مشکل شده و در تکنیک مشکلی ندارد (مثلا افت فریم و باگ و... در مراحل بازی به ندرت و یا اصلا دیده نمی شود).

طراحی کاراکتر Knack بی نقص است ولی دیگر شخصیت ها به ویژه دشمنان گاهی تکراری می شوند و البته کاراکترهای انسانی هابیت مانند بازی هم که اصولا چه حضورشان و چه طراحیشان بر مخ بازیباز رژه می روند. صداگذاری بازی اما برعکس گرافیک متوسط آن، نمره ضعیف می گیرد و صداپیشگان جز شخصیت Knack انگار به زور جلوی میکروفون نشسته اند و حرف می زنند.

به طور کلی Knack 2 توانسته کمی تا قسمتی از مشکلات نسخه قبلی خود درس عبرت بگیرد و تجربه بهتری را با خود به همراه داشته باشد. بخش دو نفره بازی از مهم ترین ویژگی های این عنوان به شمار رفته و در این بازار بازی های آنلاین و اسیر شدن در اینترنت یک غنمیت به شمار می رود.

شما را نمی دانم ولی من به شخصه برای بازی کردن دو نفره یک بازی با برادرم، دوستم دلم تنگ می شود و محیط خانه با وجود چنین بازی هایی، خانواده را گرد هم می آورد. مساله دیگری که Knack را ارزشمند می کند، فقدان بازی های کودکانه و مناسب برای سنین پایین تر است.

اینکه بچه های 10 ساله ما بتلفیلد و یا GTA بازی کنند، در روشنفکرانه ترین حالت بازهم یک فاجعه اجتماعی است. اگر از نسخه اول این بازی خوشتان نیامده است، با کمی حوصله سراغ Knack 2 بروید و به آن وقت بدهید تا خودش را نشان بدهد، و از چشیدن طعم یک بازی اکشن پلتفرم دو نفره دوتایی لذت ببرید!