حکایت یک شکست ژاپنی آمریکایی؛ تنها محصول جنرال موتورز با موتور روتاری

زمانی بود که خودرو های اقتصادی و باری ژاپنی مانند ایسوزو و میتسوبیشی با یکدیگر در بازار سدان های فول سایز رقابت می کردند و البته تویوتا و نیسان در آن زمان رتبه ای به مراتب بهتر داشتند.

در همان زمان و در سال 1974 مزدا چیزی برای نشان دادن از خودش در این رقابت نداشت. اما چندی بعد قراردادی میان پسر عموی استرالیایی جنرال موتورز یعنی هولدن و مزدا بسته شد که طبق آن مزدا خودروهایی را با موتور های  سری HX و HJ تولید می کرد.

سپس مزدا موتور 1.3 لیتری وانکل خود را با کد 13B به جای موتور 3.3 لیتری خطی هولدن در مدل Roadpacer AP قرار داد و یک خودروی دو رگه متولد شد.

AP در آن زمان برای مقابله با آلودگی هوا به وجود آمده بود، اما وزن 1574 کیلوگرمی اش کمی زیاد بود و طبق آمار مصرف سوخت آن چیزی در حدود ۲۶ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر بود و با این مصرف تنها 130 اسب بخار قدرت را می توانست تولید کند.

در هر صورت سیستم موتور مزدا بر اساس پس سوزی کار می کرد و برای سوزاندن دوباره سوخت خام در مسیر خروجی طراحی شده بود. برای جبران کردن عملکرد وحشتناک این خودرو مزدا آن را با امکانات خوبی در زمان خودش عرضه کرد. امکاناتی مانند قفل مرکزی خودکار و یک استریو با کنترل دو گانه در عقب و جلوی خودرو از مشخصه های این اتومبیل بودند.

با شروع شدن دوره اول بحران سوخت در جهان ، مزدای پرمصرف این داستان نیز پیش از تولید عمده و تنها پس از تولید 800 دستگاه، در سال 1977 به تاریخ پیوست. چندین دستگاه از آن ها به دستگاه ها و ادارات تولیدی فروخته شد و حالا پیدا کردن یک نسخه از آن کار بسیار سختی است.