بهترین بازی های سال 2017 به انتخاب دیجیاتو [20 تا 11]

انتخاب بهترین بازی های سال 2017 واقعا کار ساده ای نیست. مخاطب هر ژانر بازی و سبکی که باشید، عناوین متعدد و درجه یک بسیاری برای شما وجود داشته. اگر کنسول گیمر بوده اید با انحصاری های بی شمار سرگرم شده اید و اگر هم پی سی گیمر هستید می دانید که چه اتفاقات مهم و بزرگی در این فضا رخ داده. از زلدا و ماریو و هورایزن زیرو داون روی کنسول ها گرفته تا عرضه پابجی و دیوینیتی روی پی سی، همه و همه شگفتی آفرین بودند.

در اصل، 2017 حتی یک ماه هم در ارائه بازی های درجه یک و عالی دست بر نداشت و از همان ابتدا با Nioh و Resident Evil 7 آغاز کرد و به Xenoblade Chronicles 2 و Finding Paradise ختم شد. شاید اگر بگوییم امسال بهترین سال نسل هشتم کنسول های بازی بوده بی راه نگفته ایم.

گیمرها با هر سبک و سلیقه ای، با هر کنسول و سخت افزاری فرصت آن را داشتند تا از بهترین بازی های چند سال اخیر لذت ببرند. حتی اغراق نیست اگر بگوییم برخی از بهترین بازی های تاریخ امسال عرضه شده اند. کنسول نینتندو سوییچ امسال عرضه شد و شرکت های بازی سازی بسیاری با تغییر رویه به دنبال بهبود کیفیت آثار خود رفتند.

• بهترین بازی های سال 2017 به انتخاب دیجیاتو [30 تا 21]
• بهترین بازی های سال 2017 به انتخاب دیجیاتو [20 تا 11]
• بهترین بازی های سال 2017 به انتخاب دیجیاتو [10 تا 1]

حالا سال 2018 را پیش روی خود داریم و می دانیم که گاد آو وار جدید، The Last of Us: Part II و Red Dead Redemption 2 نیز در راه هستند اما پیش از اینکه عرضه بازی های جدید را جشن بگیریم، بهتر است نگاهی داشته باشیم به بهترین بازی های سال 2017 که در سه بخش مجزا برای شما آماده شده است. در این سری مطالب، 30 بازی برتر سال 2017 را با ترتیبی خاص کنار هم چیده ایم که در مطلب پیش رو، 10 بازی میانی لیست یعنی از شماره 20 تا 11 را مشاهده می کنید.

امسال می خواهیم علاوه بر انتخاب یک بازی به عنوان برترین بازی سال از سوی تحریریه دیجیاتو، یک بازی سال نیز از نگاه خوانندگان وبسایت و دنبال کنندگان دیجیاتو در شبکه های اجتماعی داشته باشیم. بهترین بازی های سال خودتان را در بخش نظرات بنویسید و در نظرسنجی تلگرامی دیجیاتو که همزمان با انتشار قسمت سوم سری مطلب «بهترین بازی های سال 2017 به انتخاب دیجیاتو» برگزار خواهد شد به ما اعلام کنید.

20. Crash Bandicoot N. Sane Trilogy

• ناشر: Activision
• سازنده: Vicarious Visions
• پلتفرم: پلی استیشن ۴
• امتیاز دیجیاتو: ۷۵
• میانگین امتیازات: ۸۰

شاید عجیب ترین عنوانی که در لیست مشاهد می شود همین کرش است. یک ریمستر که حتی خیلی هم نتوانسته بود کامل حق مطلب را به جا بیاورد اما امان از نوستالژی! مگر می شود با به دست گرفتن این احمق دوست داشتنی دوباره به دوران بچگی پرت نشد و ساعت های رفته پای کنسول های مان را از یاد برد؟

چند محیط جنگلی پلتفرمینگ و جمع کردن سیب، ایده ساده ای که پایه گذار این فرانچایز محبوب و دیوانه وار شد. و هنوز ما پس از چندین سال از نقش بستن این صحنه ها روی صفحه نمایشگر های مان ذوق می کنیم و بچه می شویم. این جادوی بازی است.

این نفس بازی است که ما را سال ها است پا یند خودش کرده است و هر چیزی که بتواند این احساسات مان را قلقلک بدهد برای مان جذاب است و دلربا. شاید دلیل ماندگاری و موفقیت بازی هایی همچون ماریو و سونیک و... پس از این همه سال هم همین باشد.

هنوز هم این کشش اعجاب انگیز که با یک خط نامرئی ما را به هم متصل کرده است. گیمر ها از هر جای دنیا یک خانواده عظیم را تشکیل می دهند که بدون دیدن یک دیگر با هم پیمان اخوت بسته اند. پس فریاد می زنیم جایگاهت نوش جانت کراش عزیزمان. زنده باد خاطرات ما، زنده باد بازی!

بخشی از بررسی بازی Crash Bandicoot N. Sane Trilogy به قلم شایان ضیایی:

Crash Bandicoot N. Sane Trilogy به همان میزان که اثبات می کند سری بازی کرش چه دستآورد فنی مهمی در زمان خود بوده، اثبات می کند که برخلاف انتظارات، سری بازی دوست داشتنی ناتی داگ از آن عناوین کلاسیکی نیست که فارغ از گذر زمان، برای همیشه زنده بماند و قابل تجربه باشد؛ نسخه های ابتدایی کرش، دیگر برای همیشه به تاریخ پیوسته اند و علی رغم تلاش ستودنی استودیوی Vicarious Visions برای زنده نگه داشتن شان، حالا بیشتر از هر زمان دیگری از این موضوع مطمئن شده ام.

اشتباه نکنید، نمی خواهم بگویم که سه گانه ابتدایی کرش، بازی های بدی هستند یا اینکه N. Sane Trilogy ارزش تجربه را ندارد. در واقع ذهنیتی که ناتی داگ برای کرش داشته و تنوع مراحلی که برای سه بازی Warped ،Crash Bandicoot و Cortex Strike Back پدید آورده، سبب می شود تا کرش را هنوز هم جزو سرگرم کننده ترین بازی های تاریخ بدانیم؛ چه سواری گرفتن از گرازهای عظیم الجثه، چه حرکت در معابد تاریک، چه سر خوردن روی زمین های آکنده از یخ و چه مبارزه با باس فایت هایی که به طرز احمقانه ای لذت بخش هستند، همه و همه نشان می دهند کرش از منظر طراحی مرحله چقدر از زمان خود جلوتر بوده است.

19. The Evil Within 2

• ناشر: Bethesda Softworks
• سازنده: Tango Gameworks
• پلتفرم: پی سی، پلی استیشن ۴، ایکس باکس وان
• امتیاز دیجیاتو: ۸۹
• میانگین امتیازات: ۷۶

بر خلاف آنچیزی که انتظارش می رفت اویل ویتین ۲ به معنای واقعی کلمه یک بازی خیلی خوب از کار درآمد. درست است بی ایراد نیست. اما تجربه ای برای بازیکن رقم می زند که شاید منحصر به فرد باشد.

بازی برخلاف نسخه ابتدایی، این بار به سراغ احساسات می رود. احساساتی که پیشتر نیز درون مایه بسیاری از بازی های ترسناک قدیمی را شکل داده؛ عشق پدر-فرزندی.

اویل ویتین ۲ دیگر یک شخصیت پوشالی و تهی نداشت که یک تنه به قلب جهنمی ترسناک بزند. سباستین حالا پدری است که در سوگ دختر مرده اش نشسته. اما وقتی که می شنود که دخترش زنده است، بی گدار پا در راهی می گذارد که چندان عاقبت خوشی برایش به همراه ندارد.

همه این ها را که کنار هم بگذاریم، می فهمیم که تانگو گیمز رویه خود را کاملا تغییر داده و در مسیر قصه گویی و شخصیت پردازی درست قدم گذاشته. همین هم کافی بود تا اویل ویتین ۲ به یکی از بهترین بازی های امسال تبدیل شود.

بخشی از بررسی بازی The Evil Within 2 به قلم نیما فرشین:

حقیقتش را بخواهید از همان لحظه معرفی اویل ویتین ۲ می دانستم که با یک بازی متفاوت نسبت به نسخه پیشین طرف هستم. بتسدا یک تریلر معرفی خیلی خوب از بازی رو کرد که حتی انتظارش را نداشتم. تریلری که مستقیما زندگی شخصی سباستین کاستیانوس و عذابی که در آن گرفتار شده را نشان می داد.

آهنگ اوردینری ورلد هم حسابی رویش نشسته بود و داستان بازی به خوبی در لا به لای متن ترانه آن جان می گرفت. با این حال، داستان شخصی بازی نقطه عطف تریلر معرفی به حساب می آمد.

اما حالا می توانیم بگوییم که داستان بازی واقعا عالی است و هر چیزی که یک داستان خوب باید داشته باشد را در خود دارد. عشق، نفرت، حس انتقام، رستگاری و از همه مهمتر شخصیت پردازی مناسب. علاوه بر این نویسندگان به اصل غافلگیری هم توجه ویژه ای داشته اند.

18. FIFA 18

• ناشر: EA Sports
• سازنده: EA Vancouver
• پلتفرم: پی سی، پلی استیشن ۴، ایکس باکس وان، نینتندو سوییچ
• امتیاز دیجیاتو: ۹۰
• میانگین امتیازات: ۸۴

این تکرار شیرین. این تکرار مکررات هر ساله که باز هم جذاب است. شاید تنها از فیفا بتوان چنین خروجی ای دریافت کرد. عنوانی که همه می دانیم چیست ولی باز هم به سراغ آن می رویم. طعم شیرین و قدرت اعجاب انگیز فوتبال می تواند چنین قدرتی را به یک اثر دهد.

اثری که هر ساله سعی بر آن دارد که این لطف را جبران کند و این فرصت را به ما بدهد که ما هم سهمی از مستطیل سبز دیوانه وار داشته باشیم. انرژی ای که از دل عشق دوران بچگی و زانو های پاره و توپ های دو لایه و زمین های خاکی ساطع می شود. فیفا باید در لیست باشد!

مگر می شود بازی ای که هر کدام به نحوی ساعت ها از یک سال گیمینگ خود را به آن اختصاص می دهیم از قلم بی افتد؟ بازی ای که سال به سال در عین نگه داشتن پایه ای ثابت چیزی جدید به ما ارائه می دهد و ما هم با دل و جان به سراغش می رویم.

این معامله ای ایست که همه در آن برنده ایم. سازندگان از فروش محصول لذت می برند و ما از حاصل دست رنج آن ها. همه برنده ایم، چون عاشق فوتبالیم، چون این عشق جاویدان ما را به هم پیوند می دهد و ما هم عاشق این عشق هستیم. چون فوتبال زیبا است؛ چون فوتبال، فوتبال است و ما مجنون آن.

بخشی از بررسی بازی FIFA 18 به قلم شایان ضیایی:

فیفا 18 قطعاً بهبودهای فراوانی نسبت به فیفا 17 و نسخه های قبل از آن دارد که اکثر آنها، به بهتر شدن تجربه کلی بازی کمک کرده اند. گیم پلی جمع و جورتر، آزادی عمل بیشتر را به همراه آورده و دیگر خبری از سخت گیری های بی دلیل روی کوچکترین عناصر نیست. با این حال، فیفا 18 هنوز هم با تجربه غایی یک شبیه ساز فوتبال و آنچه که در ذهن داریم فاصله ای بسیار داشته و هنوز می تواند تغییرات سازنده تری را پشت سر بگذارد.

مسئله اینجاست که تیم EA Sports کماکان به گیم پلی تکامل یافته مد نظر خود دست پیدا نکرده و به همین خاطر، به جای گسترش گیم پلی حول محور نسخه قبلی، هنوز مشغول آزمون و خطا و اعمال تغییرات اساسی در استانداردهای پیشین است. مادامی که این روند ادامه پیدا کند، نمی توان انتظار داشت سری فیفا به نتیجه خاصی برسد و قطعاً در سیکلی باطل گیر خواهد افتاد.

17. Injustice 2

• ناشر: Warner Bros. Interactive Entertainment
• سازنده: NetherRealm Studios
• پلتفرم: پی سی، پلی استیشن ۴، ایکس باکس وان
• امتیاز دیجیاتو: ۹۰
• میانگین امتیازات: ۸۷

چند سالی است که ندررلرم حاکم بی چون و چرای سبک فایتینگ است. انصافا هر چه می سازد تبدیل به یک اثر موفق در این ژانر می شود. فقط کافیست نگاهی به کارنامه چند سال اخیر این استودیو بیندازید تا بفهمید برادران وارنر چه گنج گران بهایی را در اختیار دارند.

بازی امسال ندررلم نیز اگر از بازی های دیگرش به مراتب بهتر نبود، ضعیف تر هم نبود. اینجاستیس ۲ عملا یک موفقیت مثال زدنی است. نه تنها فروش خوبی کرد، بلکه از لحاظ بخش داستانی نیز استاندارد بازی های فایتینگ را یک قدم به جلو برد.

تقریبا همه از بخش داستانی بازی به عنوان نقطه قوت آن یاد کردند. بر خلاف اکثر بازی های فایتینگ که چندان داستان خوبی ندارند، اینجاستیس ۲ روایت تازه ای از دنیای دی سی کامیک به تصویر کشید که شاید مانند آن را کمتر دیده باشیم.

جدای از بخش داستانی، اینجاستیس ۲ در گیم پلی هم منحصر به فرد بود. انیمیشن ها و کومبوهای به شدت جذابی داشت که اصلا خسته کننده نمی شدند. شاید همین دلایل هم کافی بود تا بازی یک سر و گردن بالاتر از قسمت هفتم سری محبوب تکن قرار بگیرد.

بخشی از بررسی بازی Injustice 2 به قلم پوریا دانشور:

اینجاستیس 2، قطعا برترین کار استودیو NetherRealm تا به امروز و یکی از بهترین های سبک فایتنیگ است. گیم پلی ای چالش برانگیز، اما لذت بخش، در کنار لیست بلند بالایی از شخصیت های دوست داشتنی، موجب شده اند که هر گیمری بتواند از این محصول لذت ببرد.

اگر به سبک فایتنیگ علاقه دارید و یا مشتاق هستید یک بار آن را بیازمایید، تجربه اینجاستیس 2 را به شما پیشنهاد می کنیم. اگر هم که از طرفداران سرسخت دنیای دی سی و شخصیت هایش هستید، بهتر است که به هیچ عنوان خود را از این بازی محروم نکنید.

16. Mario Kart 8 Deluxe

• ناشر: Nintendo
• سازنده: Nintendo EAD
• پلتفرم: نینتندو سوییچ
• امتیاز دیجیاتو: ۱۰۰
• میانگین امتیازات: ۹۲

زمانی که نینتندو از کنسول جدید خود با نام سوییچ رونمایی کرد، بسیاری این احتمال را می دادند که این کمپانی محبوب ژاپنی، باز هم استانداردهای سرگرمی در بازی های ویدیویی را چند پله بالاتر ببرد.

سری ماریو کارت نیز از سرگرم کننده ترین نام های نینتندو برای کنسول های دستی و خانگی خودش محسوب می شود. فرانچایزی که امکان انجام رقابت ها و چالش های مسابقه ای فراوان را با حضور شخصیت های محبوب و خاطره انگیز نینتندو فراهم می کند، بدون شک پتانسیل تبدیل شدن به یک اثر شاهکار را نیز خواهد داشت.

اساس طراحی کنسول نینتندو سوییچ بر این موضوع استوار است که امکان تجربه سرگرمی را در هر مکانی، از وسایل حمل و نقل عمومی گرفته تا دانشگاه و محل کار، برای کاربران خود محیا کند و Mario Kart 8 Deluxe نیز یکی از بهترین نمونه ها برای تجربه این دست قابلیت ها محسوب می شود.

اگر از بازی های خشن و سینمایی امروزی خسته شدید، خرید یک کنسول سوییچ و در کنار آن یک Mario Kart 8 Deluxe، برای شما پیشنهاد خوبی خواهد بود. هر چه زودتر امکان تجربه این عنوان دوست داشتنی را برای خود فراهم کنید تا چه به تنهایی و چه در حالت های دو و چهارنفره، ساعت ها با دوستان خود در دنیای زیبای نینتندو به رقابت و انجام چالش های مختلف این بازی مشغول شده و از زندگی یکنخوات، فاصله بگیرید.

بخشی از بررسی بازی Mario Kart 8: Deluxe به قلم شایان ضیایی:

ماریو کارت در سنتی ترین حالتش، کارکردی بسیار ساده دارد. شما با انتخاب یکی از کاراکترهای دوست داشتنی جهان های نینتندو، وارد مسابقه می شوید و باید در چهار راند و مسیر مسابقه متفاوت، پیروز میدان باشید. در این بین مکعب های رنگی و جعبه های قرار گرفته در مسیر مسابقه، آیتم هایی در اختیارتان می گذارند که به شما کمک می کنند تا به ناجوانمردانه ترین (اما در عین حال لذت بخش ترین) روش ممکن، رقبایتان را از دور خارج کرده و مانع پیروزی شان بشوید.

نسخه دیلاکس ماریو کارت 8، به صورت بنیادین تفاوتی با نسخه کنسول Wii U ندارد اما از محتویات اضافه ای بهره می برد که تنوع بسیار خوبی به گیم پلی می بخشند. از مهم ترین محتویات اضافه می توان به Battle Mode اشاره کرد که 5 حالت رقابتی تازه به بازی اضافه می کند و هر کدام می توانند ساعت ها سرگرمتان کنند.

15. Hellblade: Senua's Sacrifice

• ناشر: Ninja Theory
• سازنده: Ninja Theory
• پلتفرم: پی سی، پلی استیشن ۴
• امتیاز دیجیاتو: ۸۰
• میانگین امتیازات: ۸۱

هل بلید را باید تجربه کرد. باید غرق این دنیای تیره و تار اسکاندیناوی شد. باید به عمق ذهن سئونا نفوذ کرد تا بفهمید چقدر همه چیز می تواند پیچیده باشد. پیچیدگی ای همراه با حرص برای بردن. برای زنده ماندن در دنیایی که همه چیز علیه شماست؛ حتی نیمی از وجود خودتان.

هل بلید روایتگر خیر و شر است؛ اما این نبرد از درون قهرمان داستان شروع می شود. نبرد صداهای درونی ای که در افکارش پرسه می زنند و او را مایوس می کنند، به او دلگرمی می دهند، گمراهش می کنند و راه را به او  نشان می دهند.

این بازی با تمام کمبود هایش نشان داد که یک تیم ۲۰ نفره می توانند معجزه کنند و بازی ای را به بازار عرضه کنند که می تواند با عنوان هایی مقابله کند که میلیون ها دلار خرج ساخت آن ها شده است و از این میدان سر بلند بیرون بی آیند. سیستم مبارزه ای بازی چیزی کم ندارد ولی عدم وجود چرخه پیشرفت و درخت قابلیت ها از نقطه ضعف آن به حساب می رود.

بازی در طول زمان رنگ و بوی تکرار به خود می گیرد ولی این نکات منفی به دلیل وجود عناصر بصری زیبا و داستان فوق درگیر کننده اش آن چنان به چشم نخواهند آمد. با کمی ارفاق می توان به راحتی عاشق بازی شد و از آن بسیار لذت برد. هل بلید را باید تجربه کرد.

بخشی از بررسی بازی Hellblade: Senua's Sacrifice به قلم شایان ضیایی:

تصور کنید در حال رویارویی با دشمنانی سرسخت هستید و صدایی در گوش راست تان می گوید که امیدی نیست و اگر می خواهید زنده بمانید، باید فرار را بر قرار ترجیح دهید، در همین حین، گوش چپ تان پر می شود از اصوات امیدبخش شخصی دیگر که می گوید حالا وقت جا زدن نیست و بهتر است هرچه سریع تر کلک دشمن تان را بکنید.

اصوات داخل ذهن سنوآ، مهم ترین المان HellBlade هستند چون نقشی اساسی در روایت داستان ایفا می کنند؛ گذشته از دیالوگ هایی که گذشته سنوآ را شرح می دهد، این اصوات گاه با یکدیگر مجادله می کنند، گاه سنوآ را مخاطب قرار می دهند و گاه به نظر می رسد مستقیماً در حال صحبت با شما هستند.

14. Cuphead

• ناشر: StudioMDHR
• سازنده: StudioMDHR
• پلتفرم: پی سی، ایکس باکس وان
• امتیاز دیجیاتو: ۸۶
• میانگین امتیازات: ۸۵

چه طرفدار کنسول نسل هشتمی مایکروسافت باشید و چه نه، این موضوع قطعاً برایتان مشهود است که ایکس باکس وان در سالی که گذشت از نظر تعدد بازی های انحصاری عملکردی ضعیف از خود به جا گذاشت؛ آن هم در حالی که سونی و نینتندو، مشغول ارائه مداوم برخی از بهترین بازی های این نسل بودند.

با این حال، بازی دوست داشتنی کاپ‌هد یکی از آن معدود انحصاری هایی بود که توانست برای مدتی کوتاه، همه توجه ها را به خود و کنسول مایکروسافت جلب کند و خدا می داند که لیاقت تمام توجه ها را داشت.

در حالی که بازی برای چندین سال در سیکل توسعه باقی مانده بود، بسیاری نگران بودند که این روند طولانی توسعه صدمه ای اساسی به کاپ‌هد وارد کرده باشد، اما هنگامی که ساخته استودیوی MDHR منتشر شد، متوجه شدیم که نه تنها در حال قضاوت اشتباه درباره کیفیت بازی بوده ایم، بلکه هیچ ایده ای نداشته ایم که سازندگان چه اهداف جاه طلبانه و سرگرم کننده ای برای بازی خود ترسیم کرده اند.

کاپ‌هد بی رحم است، مجالی برای تنفس نمی دهد و از تمام ظرفیت های خود برای ارائه یک گیم پلی عمیق بهره می برد؛ اما مهم تر از همه این ها، کاپ‌هد با سبک گرافیکی بی نظیر خود و گیم پلی مفرحی که هیچوقت تکراری یا خسته کننده نمی شود، قطعاً یکی از پدیده های صنعت گیم در سال 2017 بود.

بخشی از بررسی بازی Cuphead به قلم شایان ضیایی:

بازی داستانی عجیب برای گفتن دارد. دو قهرمان داستان، کاپ‌هد و برادرش ماگ‌هد خود را گرفتار قماری با شیطان می کنند و روح خود را به او می بازند؛ تنها راه برای تسویه حساب با شیطان، افتادن به دنبال اشخاص دیگری است که به شیطان بدهکارند و این موضوع گیمر را به ماجراجویی نامتعارفی در جزایر Inkwell می برد.

کاپ‌هد و برادرش در سه جهان مختلف سفر می کنند، از مردم پند و هر از چندگاهی هدیه می گیرند و سپس به سراغ اهداف شیطان می روند تا حساب شان را در نبردهایی خطرناک برسند.کاپ‌هد یک بازی باس فایت محور است؛ یعنی خبری از ران اند گان نیست و برخلاف ظاهر خوشایند بازی، کمتر شباهتی با امثال ریمن به چشم می خورد و در عوض در هر مرحله، وارد نبردی نفسگیر با باس فایت های گوناگون می شوید.

13. Resident Evil 7

• ناشر: Capcom
• سازنده: Capcom
• پلتفرم: پی سی، پلی استیشن ۴، ایکس باکس وان
• امتیاز دیجیاتو: ۹۰
• میانگین امتیازات: ۸۶

چند سالی بود که همه ما حسرت به دل یک رزیدنت اویل خوب مانده بودیم. سری بازی های محبوبی که در سال های دور مو را به تن همه ما سیخ می کردند، دیگر همان رنگ و بوی گذشته شان را نداشتند.

بیشتر اکشن بودند تا ترسناک و به جز کاراکترهای دوست داشتنی شان، چیزی از گذشته به همراه نداشتند. اما در رزیدنت اویل ۷ ورق ها برگشت و بازی به معنای واقعی کلمه به ریشه هایش بازگشت. هر چه می خواهید اسمش را بگذارید؛ ریبوت، بازسازی یا حتی یک عنوان تازه.

مهم این است که رزیدنت اویل نه تنها یک عنوان موفق، بلکه بهترین بازی ترسناک امسال است. چه از نظر کارگردانی و چه از دید نوآوری، رزیدنت اویل ۷ دست آوردهای بزرگی داشت که اصلا نمی شود از آنها چشم پوشید.

بازی دقیقا همان رزیدنت اویلی بود که انتظارش را داشتیم. شباهت بسیار زیادی به نسخه ابتدایی داشت، معماهایش باز گشته بودند، بازیکن را واقعا می ترساند و از همه مهمتر خبری از اکشن محض نبود.

به نوعی بالاخره می توان گفت، نام رزیدنت اویل برازنده بازی بود. شاید همین دلیل هم کافی باشد تا بازی در لیست بهترین عناوین سال جای بگیرد.

بخشی از بررسی بازی Resident Evill 7 به قلم نیما فرشین:

خوشبختانه توسعه دهندگان بازی، به داستان و گرافیک رزیدنت اویل ۷ هم توجه ویژه ای داشته اند. داستان بازی به لطف قلم ریچارد پیرسی که در کارنامه اش نویسندگی بازی Spec Ops: The Line دیده می شود، گیرا و جذاب است و از پیچیدگی های داستانی خوبی بهره می برد. داستان بازی را شاید بتوان متفاوت ترین در سری دانست؛ چرا که اغلب داستان های مجموعه رزیدنت اویل کلیشه ای بودند و تنها روایت خوبشان گیمر را به خود جذب می کرد.

اما داستان رزیدنت اویل ۷ شروعی خوب دارد و رفته رفته جذاب و جذاب تر هم می شود و در پایان کاملا گیمر را شگفت زده می کند. در کنار داستان خوب بازی، گرافیک هنری خوب رزیدنت اویل ۷ نیز خودنمایی می کند. سایه پردازی بازی دیوانه کننده است؛ حتی گاهی اوقات باعث می شود از سایه خودتان هم بترسید.

12. Nioh

• ناشر: Sony Interactive Entertainment
• سازنده: Team Ninja
• پلتفرم: پلی استیشن ۴
• امتیاز دیجیاتو: ۸۷
• میانگین امتیازات: ۸۸

فرمول بازی های میازاکی و پترن دارک سولزی آن این روز ها طرفداران به خصوص خود را پیدا کرده اند. و این فکت از دید باقی سازنده ها به دور نمانده است و ساخت بازی هایی همانند The Surge و... نشان از این همین نکته دارد.

اما این که بتوان خروجی ای به خوبی همان سورس اصلی گرفت کار هر کسی نیست؛ پس بهبود فرمول که جای خودش را دارد. کاری که نی اوا انجام داد همین بود. گرفتن پترن ثابت دارک سولز و اضافه کردن اکشنی با ضرب آهنگ بالا به آن و ساخت محصولی که هیچ گاه مشابه آن را نداده ایم در حالی که بسیار برای مان آشنا است.

نی اوه راوی داستان یک سامورایی غریی الاصل است که پا به سرزمین های شرقی گذاشته است. همه چیز ساده به نظر می رسد در حالی که هیچ چیز ساده نیست! نی اوه یکی از سخت ترین بازی ها و شاید سخت ترین بازی ای است که تجربه کرده اید ولی هیچ گاه این سخت بودن شما را آزار نخواهد داد. همه چیز سر جای خودش است و می توان از هما چیز در عین مشکل بودن لذت برد.

نی اوه می توانست حتی جایگاهی بهتر از جایی که الان حضور دارد را به دست آورد اما سلیقه ای بودن این نوع گیم پلی و سختی آن می تواند ریزش بازیکن و عدم توجه همگانی به آن را توجیه کند.

بخشی از بررسی بازی Nioh به قلم پویا پورنصیر:

Ni-Oh از آن دست بازی هایی است که شاید چند سال یک بار هم نمونه آن را ندید. از همین بازی می توان یک بازی هک ان اسلش تقریباً قابل قبول با مکانیزم های ساخت اسلحه و مبارزات و فنون، برای طرفداران هک ان اسلش عرضه کرد و باز هم آنان را راضی نگه داشت.

دنیای بزرگ با مراحل مختلف، ارزش تکرار بسیار بالا، باس ها و دشمنان به یاد ماندنی، درجه سختی چالش برانگیز و ... شاید از معدود نکاتی باشد که در متن به آن اشاره شد اما بدون شک استودیو تیم نینجا در این بخش سنگ تمام گذاشته است و Ni-Oh، نمره کامل را در این بخش می گیرد.

11. Mario + Rabbids Kingdom Battle

• ناشر: Ubisoft
• سازنده: Ubisoft Paris
• پلتفرم: نینتندو سوییچ
• امتیاز دیجیاتو: ۹۰
• میانگین امتیازات: ۸۵

احتمالاً حق را به ما می دهید اگر بگوییم که پیش از عرضه Mario + Rabbids، نگرانی های زیادی درباره این بازی استراتژیک نوبتی داشتیم؛ بهرحال هرچه نباشد توسعه بازی به یوبیسافت سپرده شده بود و این کمپانی، سابقه ای طولانی در ساخت بازی های بی کیفیت دارد.

اما درست مانند ماجرای سری بازی South Park، تیم یوبیسافت حقیقتاً عنوانی غافلگیرکننده ساخت که خیلی راحت در جمع 5 بازی برتر نینتندو سوییچ و عناوین برتر سال 2017 قرار می گیرد. نظارت نینتندو بر روند توسعه، قطعاً فاکتوری تاثیرگذار در موفقیت این بازی بوده اما یوبیسافت هم امسال ثابت کرد که تبحر عجیبی در ساخت بازی های ویدیویی براساس فرنچایزهای کمپانی های دیگر دارد.

اگر سری اکس کام را تجربه کرده باشید، با گیم پلی Mario + Rabbids کاملاً آشنا هستید؛ یک تیم سه نفره از یک سوی نقشه وارد زمین مبارزه می شود و باید در حرکاتی نوبتی، دشمنان را از بین برده و به طرف دیگر نقشه برسد.

یوبیسافت توانست ضمن حفظ اصالت فرنچایز ماریو، آن را به خرق عادت ترین شکل ممکن با فرنچایز Rabbids خود ادغام کند و در همین حال، قابلیت ها و سلاح هایی در دست لوله کش معروف نینتندو و سایر دوستانش قرار دهد که قطعاً در هیچ بازی دیگری قادر به مشاهده شان نبودیم؛ Mario + Rabbids بدون اندکی تردید، یکی از بهترین بازی های یوبیسافت در دهه اخیر بود.

بخشی از بررسی بازی Mario + Rabbids Kingdome Battle به قلم شایان ضیایی:

با وجود تولید توسط تیمی کاملاً متفاوت با تیم های داخلی نینتندو، ماهیت کلی Mario + Rabbids به قدری با تار و پود فرنچایزهای دوست داشتنی نینتندو گره خورده که می توانید سنگینی نظارت نینتندو بر روند توسعه و نیز علاقه قلبی تیم یوبیسافت به پروژه را کاملاً احساس کنید.

یوبیسافت به تجربه ای ارزشمند در ساخت دو نسخه ریبوت ریمن دست پیدا کرده و حالا بیشتر از هر زمان دیگه ای، برای کنار آمدن با استانداردهای سخت گیرانه نینتندو و ساخت عنوانی کاملاً سرگرم کننده آماده است؛ در واقع، Mario + Rabbids باعث می شود که از همین حالا، منتظر نسخه بعدی یا حتی یک کراس اوور متفاوت با دنیای ریمن باشیم.