بررسی بازی Asterix And Obelix XXL 2؛ دیداری دوباره با آستریکس و اوبلیکس

دو شخصیت آستریکس و ابلیکس در کشور فرانسه آنقدری مشهور هستند که کتاب جدیدشان در سال گذشته توانست پرفروش‌ترین کتاب سال این کشور شود. این دو شخصیت سالیان سال است که مردمان فرانسه و سایر کشورها را با داستان‌های بامزه خود به خنده واداشته‌اند و تاکنون انیمیشن‌ها و فیلم‌های سینمایی زیادی بر اساس ماجراهایشان ساخته شده اما متاسفانه در حوزه بازی‌های ویدئویی کمی مهجور هستند. بازی‌هایی که بر اساس این کاراکترها ساخته شده عموما نتوانستند بخت و اقبال مناسبی پیدا کنند و به جز عنوان Asterix And Obelix XXL 2، باقی موارد به فراموشی سپرده شده است.

• سازنده: Etranges Libellules (سازنده نسخه ریمستر: Osome Studio)
• ناشر: Atari (ناشر نسخه ریمستر: Anuman)
• پلتفرم ها: پی‌سی، پلی استیشن ۴، ایکس باکس وان، نینتندو سوییچ
• پلتفرم بررسی: پی سی، نینتندو سوییچ

بازی Asterix And Obelix XXL 2 در بین ده پانزده بازی ویدئویی ساخته شده بر اساس این کاراکترها، حرف‌های زیادی برای گفتن و در زمان عرضه خود (چیزی حدود ۲۲ سال پیش) جذابیت‌های فراوانی را با خود به همراه داشت. در آن سال‌ها بازی توانست بازخورد نسبتا مثبتی از سوی منتقدان و گیمرها دریافت کند و به سرعت نسخه‌ای برای کنسول‌های دستی نیز از دل آن بیرون بیاید و آن هم با موفقیت نسبی روبرو شود. اما پس از عرضه این بازی، سری بازی‌های آستریکس روندی نزولی از نظر کیفی پیدا کرده و بیش از بیست سال در این حوزه غایب ماندند.

آخرین دیدار درست و حسابی طرفداران با این کاراکترها به بازی Asterix at the Olympic Games برمی‌گردد که برای برخی کنسول‌های نسل هفتم هم عرضه شد (عنوان‌های بعد از این بازی برای کنسول‌های دستی نینتندو بودند و واقعا حرفی برای گفتن نداشتند). ناشر اصلی بازی یعنی کمپانی Atari منحل شده و ناشر فرانسوی به نام Anuman تصمیم گرفت که بازی نسبتا موفق Asterix And Obelix XXL 2 را ریمستر کرده و آن را مهمان کنسول‌های خانگی نسل فعلی و پی سی بازها کند.

هدف از عرضه ریسمتر این بازی اما چیدن پیش زمینه‌ای است برای عنوان XXL 3 که اعلام شده در سال ۲۰۱۹ به بازار می‌آید و ناشر تصور کرده که عرضه یک بازی بعد از ۲۲ سال بی‌خبری می‌تواند مشکل ساز شود، برای همین هم تصمیم گرفته با دست کشیدن روی سر و صورت بازی، آن را دوباره عرضه کند؛ آن هم در سالی که برخلاف سال گذشته عناوین پلتفرمر چندان قدری در آن دیده نمی‌شود و احتمالا موفقیت بازی در این قحطی بالاتر هم است.

بگذارید همین اول کار چیزی به شما بگویم که تکلیفتان روشن شود؛ بازی Asterix And Obelix XXL 2 دقیقا یک نسخه ریمستر شده است، نه چیزی فراتر و یا به اصطلاح ریمیک شدن. ما با یک بازی که کوبیده و از نو ساخته شده باشد طرف نیستیم و یک عنوان موفق پلتفرمینگ کنسول پلی استیشن ۲ را می‌بینیم که به صورت اچ در در آمده و کمی هم گرافیک آن بهبود پیدا کرده است. این بهبودها بیشتر در زمینه سایه سازی و نور پردازی بازی دیده می‌شود وگرنه گرافیک بازی عملا از رده خارج بوده و این موضوع در کات سین‌ها بیشتر خودش را نشان می‌دهد؛ کات سین‌هایی که برخلاف محتوای جذابشان ظاهر چندان جالبی ندارند و ممکن است که گیمر امروزی را دلزده کند.

اما صحبت از محتوای جذاب شد و باید بازهم تکرار کنم که برگ برنده بازی، داستان و طنز گیرای آن است که برای طرفداران آستریکس و ابلیکس بی‌نظیر بوده و ناآشنایان به این دو کاراکتر را نیز جذب خود می‌سازد. بازی Asterix And Obelix XXL 2 با بسیاری از عناوین مطرح دنیای گیم شوخی می‌کند و کاراکترهای مشهور بازی‌ها را به هجو می‌کشاند و از این رو شبیه به هجویه می‌ماند که گیمرها (به ویژه علاقه‌مندان ژانر پلتفرمر) را از خنده روده بر می‌کند. کاراکترهایی چون ماریو، سونیک، ریمن و کراش باندیکوت در مراحل مختلف بازی به صورت سربازان رومی ظاهر می‌شوند (البته نه دقیقا با همین اسامی) و حضور آنها بازی را تبدیل به اثری کمدی می‌کند.

حس کمدی در کمتر بازی دیده می‌شود و به شخصه عناوین زیادی را به یاد ندارم که با تجربه آنها خندیده باشم اما سراسر داستان بازی Asterix And Obelix XXL 2 خنده‌دار است و تیکه‌هایی که به بازی‌های دیگر می‌زند (بازی حتی به سم فیشر و توم ریدر هم رحمی نمی‌کند) جالب از آب در آمده‌اند. این شوخی ها بعد از گذشت چندین سال همچنان می‌توانند خنده دار باشند. کمدی در بازی Asterix And Obelix XXL 2 حتی در مبارزات هم دیده می‌شود و کش آمدن و پرت کردن و چرخاندن سربازان دور سر و... حرکاتی هستند که در کمتر بازی دیده می‌شود.

داستان بازی مثل همیشه روایتگر ژولیوس سزار، فرمانده روم است که قصد دارد به تمام سرزمین خود حکمرانی کند و در این بین روستای گال و اهالی خاش و عجیب و غریب این روستا جلوی او و ارتشش ایستادگی می‌کنند. گالی‌ها معجونی جادویی دارند که بعد از خوردن آن به قدرت خارق‌العاده‌ای دست پیدا می‌کنند و عملا رویین تن می‌شوند و می‌توانند دمار از ارتش هر جایی در بیاورند. ابلیکس در کودکی خود به داخل دیگ معجون افتاده و اثر این مایع جادویی را به طور همیشگی روی تن و بدن خود دارد و دوستش آستریکس، با داشتن خورجینی به کمربندش همیشه مقداری از آن را با خود به همراه دارد.

ژولیوس سزار در داستان بازی Asterix And Obelix XXL 2 مکانی برای تفریح و سرگرمی به اسم لاس وگام را تاسیس می‌کند (اصولا اگر کتاب‌ها و داستان‌های این سری را خوانده باشید باید به بازی با کلمات واقعی در متن داستان عادت کنید، مثلا سگ آستریکس و ابلیکس نامش داگماتیس است که رومی باستان شده کلمه DOG است) جادوگرفیکس (مخترع معجون جادویی و یار و یاور همیشگی اهالی گال) در اقدامی عجیب به لاس وگام می‌رود و به سزار خدمت می‌کند؛ امری که از نظر تمامی اهالی دهکده غیرمنطقی است و باور دارند که کاسه‌ای زیر نیم کاسه هست.

آستریکس و ابلکیس به همراه جاسوسی به نام سم فیشر (اسمش آشنا نیست؟) به لاس وگام می‌روند تا جادوگرشان را از دست ژولیوس سزار نجات دهند. آنها متوجه می‌شوند که این شهر جدید ۶ منطقه مختلف دارد و آنها باید تمامی این ۶ منطقه را زیر و رو کنند تا بتوانند به هدفشان برسند. ژولیوس سزار به همراه معاونین خود (که مثلا نام یکی‌ از آن مرده‌های گنده‌بک لری کرافت است!) در تمام این مناطق دام‌هایی برای آستریکس و ابلکیس پهن کرده و امیدوار است با اسیر کردن آنها بتواند دهکده گال را به زانو در بیاورد. البته با گذشت بازی متوجه می‌شوید که نقشه‌های سزار بیشتر از این حر‌ف‌هاست و او (که شبیه به آقای اندرسن از سری فیلم‌های ماتریکس ساخته شده) قصد دارد تا بر تمام دنیا حکمرانی کند.

داستان بازی خوشبختانه کاملا اورجینال و جدید است و ربطی به کتبی که تاکنون از این کاراکترها ساخته شده ندارد. داستان اصیل بازی اما پا به پای قصه‌های کتاب‌ها پیش می‌رود و دست کمی از آنها ندارد و از همین حیث می‌توان به محتوای آن، محتوای فاخر و جذابی گفت.

چیزی که مخاطب امروزی بازی Asterix And Obelix XXL 2 را آزار می‌دهد احتمالا قدیمی بودن بازی است. اگر نسخه قبلی را تجربه نکرده باشید و یکراست سراغ این اثر آمده باشید (که احتمالش زیاد هست) طبیعتا هیچ خاطره بازی و حس نوستالژیکی در شما ایجاد نخواهد شد. بازی کنونی هم به جز سر و دستی کشیدن به گرافیک و کیفیت آن تغییری پیدا نکرده و با یک گیم‌پلی قدیمی برای سال ۲۰۰۶ روبرو هستیم که نسبت به عناوین پلتفرمر امروزی حرف چندانی برای گفتن ندارد. معماهای بازی هم برای گیمر امروزی درگیر کننده نیست و بسیاری از آنها مثل آب خوردن حل می‌شود.

تمام این حرف‌ها بدین معنی نیست که گیم‌پلی بازی غیرقابل تحمل است بلکه احتمالا با تجربه Asterix And Obelix XXL 2 متوجه خواهید شد که بازی در زمان عرضه خود چقدر از همتایان خود جلوتر بوده است. سیستم مبارزات شاید در ابتدا بسیار کلیشه‌ای و تکراری باشد اما با گذشت کمی از مراحل می‌توانید حرکات و فنون خود را آپگرید کنید و شاهد ضربه‌های جدیدی باشید که ریتم بازی را جذاب می‌کند. سوییچ کردن بین دو کاراکتر آستریکس و ابلیکس در بازی هم حس خوبی دارد و استفاده از قابلیت‌های هر یک از آنها می‌تواند در پیشروی بازی موثر واقع شود. ابلیکس گنده‌ هست و نان بازویش را می خورد و آستریکس ریز اندام هم تقریبا از هر سوراخ سنبه‌ای می‌تواند رد شود.

بسیاری از مراحل با کمک هر دو کاراکتر رد می‌شوند و اینکه ناشر کاری نکرده تا بازی در ورژن امروزی خود به صورت دونفره هم بتواند در بیاید جای ناراحتی بسیاری دارد. عدم وجود بخش دو نفره در بازی ضدحال بزرگی است و امیدوارم در نسخه XXL 3 که قرار است سال آینده عرضه شود، این نکته لحاظ شود. بازی اگر دو نفره بود به مراتب از جذابیت جالب‌تری برخوردار می‌شد و نبردهای کمدی و شلوغ بازی حس بهتری داشت.

بازی Asterix And Obelix XXL 2 همچنان نمی‌تواند ادای دین درستی باشد بر این دو شخصیت فوق دوست داشتنی و نتوانسته حق مطلب را درباره آنها و دنیای جذابشان ادا کند. آستریکس و ابلیکس حقی بیشتر از این‌ها به گردن چندین نسل دارند (از زمان خلق این کاراکترها چیزی نزدیک به ۶۰ سال می‌گذرد) و همچنان باید منتظر بمانیم تا یک بازی بهتر از آنها ساخته شود. این درست که Asterix And Obelix XXL 2 در زمانه خود پیشتازی برای خودش محسوب می‌شد و توانست تا حد زیادی این دو رفیق دوست‌داشتنی را درخشان جلوه دهد ولی امروز در آستانه سال ۲۰۱۹ میلادی، به چیزی بیشتر از آن نیاز داریم. شاید که سازندگان Asterix And Obelix XXL 3 هم بتوانند از زمانه خودشان پیشی بگیرند و یک عنوان اکشن پلتفرمر ناب را به طرفداران عرضه کنند.