نابینایی انبوه موجودات بستر دریا به خاطر گرمایش زمین

مساله ای که در اقیانوس ها به وجود آمده از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است چراکه اورگانیسم ها برای زنده ماندن به اکسیژن نیاز دارند. بینایی یک فرایند حسی بسیار مهم است و برای این منظور موجودات زنده به مولکول های اکسیژن نیاز دارند.

البته منظور این نیست که موجودات دریایی حالا در مرز نابینایی، خفگی یا مرگ قرار دارند. بلکه سطوح اکسیژن موجود در اقیانوس ها در حال افت است و  به خاطر گرمایش روز افزون این سیاره نیز بینایی موجودات ساکن در اقیانوس ها ممکن است بدتر شود.

کارن ویشنر اقیانوس نگار دانشگاه Rhode Island که هیچ نقشی در این تحقیق نداشته در این باره می گوید:

البته این موجودات شاید تا نقطه مرگ پیش نروند اما به احتمال زیاد دیگر نمی توانند شکارچیان، تغییرات نوری یا چیزهایی که در بستر اقیانوس قرار دارند را مشاهده نمایند. این مساله از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است.

Takamitsu Ito از اقیانوس نگاران موسسه تکنولوژی جورجیا در رابطه با علت این موضوع می گوید:

در محیط دو عامل اصلی برای افت اکسیژن وجود دارد: یکی از این عوامل کاملا در نتیجه قوانین فیزیک رخ می دهد؛ یعنی وقتی اقیانوس حرارت بیشتری از محیط را به خود جذب می کند (منظور گرمای اضافی ناشی از اثر گازهای گلخانه ایست) و آب به صورت کلی گاز کمتری را در خود نگه می دارد.

عامل دیگر کاهش میزان ادغام اکسیژن با آب های اعماق اقیانوس است. اقیانوس های زمین بالغ بر ۹۰ درصد از حرارت به دام افتاده درون اتمسفر را که به واسطه تصاعدات کربنی انسانی ایجاد شده اند به خود جذب می کند و بخش اعظمی از این حرارت در نزدیکی سطح اقیانوس جذب می شود. در نزدیکی سطح آب اکسیژن نیز انباشته شده و به همین خاطر لایه ای از آب گرم روی آب اقیانوس ها شکل می گیرد. اما این لایه به شدت گرم آب به سختی با آب های اعماق اقیانوس ادغام می شود و به همین خاطر موجودات زنده بستر اقیانوس از اکسیژن محروم می مانند.

با این حال اما برخلاف خلبانانی که میتوانند از منابع اکسیژن برای جلوگیری از کاهش قوه بینایی شان استفاده کنند موجودات بستر دریا راه فراری از این بابت ندارند.